‘Ik wilde écht een bondgenoot zijn. Als ik verrader was, zou ik hopen dat ze mij aan de eerste ronde tafel al zouden verbannen.’
Imke Courtois (35) is te zien in ‘De Verraders’: ‘Ik zoek graag steun bij anderen, ik ben geen einzelgänger’
De verraders zijn op dreef: Imke Courtois (35) werd in de aflevering van gisterenavond genadeloos vermoord. Ze was dan ook een sterke speurder en ging voor de volle 100 % voor haar rol als bondgenoot. ‘Ik wilde écht een bondgenoot zijn. Als ik verrader was, zou ik hopen dat ze mij aan de eerste ronde tafel al zouden verbannen’, klinkt het bij de voetbalster.
Opgelucht vertelt Imke Courtois (35) over haar deelname aan ‘De Verraders’. ‘Het is ondertussen al een tijdje geleden dat het programma opgenomen werd, dus ik heb het kunnen loslaten. Maar de eerste weken blijf je daarmee bezig, ook binnen de groep. Hier en daar heerste er wel wat verontwaardiging, maar met de tijd kreeg dat allemaal wel een plaats.’
Heb je lang getwijfeld toen ze je vroegen om mee te doen aan het nieuwe seizoen van ‘De Verraders’?
‘Toch even. Ik had het eerste seizoen al gezien, maar heb het toch nog eens herbekeken om te checken of het wel echt iets voor mij zou zijn. Ik vind het belangrijk dat ik niet zomaar ergens voor ga, het moet me wel liggen. Dat sociale experiment, het psychologische spel trok me enorm aan. Het leek me boeiend en ik was zelf benieuwd hoe ik me zou gedragen.’
Wilde je graag een verrader zijn?
‘Absoluut niet! Ik zou dat verschrikkelijk vinden. Ik wist al op voorhand dat ik absoluut een bondgenoot wilde zijn. Als ik verrader was, zou ik hopen dat ze mij aan de eerste ronde tafel al zouden verbannen.’
Waarom sprak die bondgenotenrol je zo aan?
‘Het speuren en op zoek gaan naar wie liegt, dat was voor mij de uitdaging. Ik wist daarbij op voorhand dat het me beter zou liggen, want ik ben iemand redelijk non-verbaal en ik zou waarschijnlijk door de mand vallen door mijn gedragsveranderingen. Ik hou van groepen, dat is ook zo binnen het voetbal. Als ik dan opeens zou stilvallen, is dat wel opvallend.’
Uit vorig seizoen bleek dat het een erg zwaar spel is. Had je daar wat schrik voor?
‘Schrik niet, maar ik was wel erg benieuwd. Met welke mensen ga ik daar terechtkomen? Op welke manier ga ik het spel spelen? Er waren wel wat vragen die door mijn hoofd spookten. Ik vergelijk het spel met “Weerwolven” en dat speel ik supergraag ! Als ik geen weerwolf ben natuurlijk, want dan kan het niet snel genoeg voorbij zijn (lacht). Ik kende wel wat mensen van het eerste seizoen en die zeiden op voorhand dat ik niks persoonlijk mocht nemen en dat ik moest onthouden dat het maar een spel is. Toen besefte ik dat het veel meer is dan wat je ziet als kijker.’
Heb je dat ook zo ervaren?
‘Ja , dat verschil is enorm als je daar middenin zit. Je hebt zoiets nog nooit meegemaakt, het is echt iets uniek. Als kijker wéét je wie de verraders zijn, dan lijkt alles zo duidelijk en simpel. Maar dat is het niet. Met twintig mensen die je amper kent geïsoleerd zitten in een kasteel, volledig weg van je eigen omgeving, dát zijn de factoren die het een sociaal experiment maken.’
Met twintig mensen die je amper kent geïsoleerd zitten in een kasteel, volledig weg van je eigen omgeving, dát zijn de factoren die het een sociaal experiment maken.
Je komt uit een wereldje dat voornamelijk aan mannen besteed is. Denk je dat je daardoor goed je mannetje kan staan?
‘Ik denk niet dat ik daarom meer of minder mijn mannetje kan staan, het zit eerder in mijn karakter. Ik merk dat ik bepaalde strategieën toepaste die ik ook in het echte leven en in het voetbal hanteer. Ik zoek bijvoorbeeld graag steun bij anderen, ik ben echt geen einzelgänger. Ik ging op zoek naar mensen die dezelfde vibe uitstralen als mezelf. Iemand waarvan ik kon zeggen: dat is een bondgenoot, al kan je daar natuurlijk fout in zijn. Toch volgde ik mijn buikgevoel en ging ik op zoek naar zo’n mensen binnen de groep. Je hebt vrienden nodig, mensen om op terug te vallen als het even te veel is.’
Wie was dat dan bij jou?
‘Ik voelde die klik al snel met Jelle, Elodie, Bert en Hendrik. Dat ik zo’n mensen aan mijn zijde had, voelde erg veilig aan. We wisten dat we elkaar konden vertrouwen en lazen dezelfde mensen een beetje op dezelfde manier, al trokken we soms wel een andere conclusie. Het is belangrijk om vrienden te hebben, maar het kan ook een nadeel zijn. Al je even op een dwaalspoor zit, kan het dat je elkaar wel wat stuurt. Dat is niet altijd slim.’
Wie vertrouwde je voor geen haar?
‘Goh, dat vind ik moeilijk. Ik had niet meteen iemand die ik echt voor geen haar vertrouwde, maar ik vond het wel moeilijker om sommige mensen te lezen, waardoor ze mij automatisch ook goede verraders leken. Dat had ik bij Walter en Liliane bijvoorbeeld. Maar dat is puur omdat die een mysterieus iets over zich hebben en niet veel prijsgeven. Bij mensen die verbaal veel actiever zijn, kan je al sneller iets oppikken.’
Welke eigenschappen hielpen je in dit programma?
‘In het voetbal worden ploegen op een kunstmatige manier samengesteld. Met sommigen klikt het spontaan, met andere persoonlijkheden wat minder goed. Die ervaring van niet te verwachten dat een diverse groep je altijd volledig ligt, lijkt me wel een voordeel. Je moet niet alles bij iedereen vinden: als je een goede babbel hebt met persoon x en plezier met persoon y, dan is dat voldoende.’
De ervaring van niet te verwachten dat een diverse groep je altijd volledig ligt, speelde in mijn voordeel.
Welke karaktertrekken speelden dan weer in je nadeel?
‘Het principiële enthousiaste. Ik wist op voorhand dat ik een bondgenoot wilde zijn en dat ik het spel wilde spelen. Mezelf op de achtergrond houden zodat de verraders me niet snel zouden vermoorden, was absoluut niet mijn tactiek. Ik wilde er volle bak voor gaan, al lag ik er al na één keer uit. Ik zou absoluut mijn dienst bewijzen ten opzichte van de bondgenoten. Alleen is dat niet zo tactisch… Je maakt jezelf op die manier heel snel een mogelijke naam op de dodenlijst van de verraders.’
Had je op voorhand een bepaalde tactiek uitgedokterd?
‘Twee, drie mensen zoeken die ik écht kon vertrouwen, dat was al een plan van in het begin. Ik streefde er ook naar om duidelijke gesprekken te voeren aan de ronde tafel, want doorheen de dag doe je activiteiten en kom je eigenlijk bitter weinig te weten. Die gesprekken aan de ronde tafel waren dus van groot belang, daar kan je frontaal vragen stellen aan mensen en hun reacties zien. Ik wilde die korte tijd dus zo goed mogelijk benutten.’
Wat vond je zelf de grootste uitdaging?
‘Het moeilijkste vond ik de sociale deprivatie van de realiteit. Je komt bepaalde mensen op het spoor, maar er mogen ook mensen verleid worden. Dat maakt het extra moeilijk, want er start gewoon een nieuwe cyclus en er is geen houvast meer. Na een tijdje word je bijna zelf paranoia of kom je zonder dat je het door hebt op een dwaalspoor. Het is opvallend dat je jezelf dan zó kan overtuigen van je eigen theorie dat iemand een verrader is, terwijl dat eigenlijk niet is.’
Het moeilijkste vond ik de sociale deprivatie van de realiteit. Je komt bepaalde mensen op het spoor, maar er mogen ook mensen verleid worden. Dat maakt het extra moeilijk.
Vond je het moeilijk om te onthouden dat je in een spel zat?
‘Je moet dat toch een beetje loslaten, je hebt geen keuze. Ik denk dat daar niemand kan zeggen: ik stond op en ik begon aan het spel. Dat is ook het leuke, je moet je echt volledig overgeven aan het experiment. Dus je vergeet dat soms wel, of dat had ik toch. Maar we hebben er wel niks aan overgehouden (lacht). We zijn ook nog steeds een supergoede groep. Er is helemaal nergens wrevel te bespeuren.’
Tot slot: heb je het spel goed gespeeld als je er nu op terugkijkt?
‘Moest ik minder opvallend een zoekende bondgenoot geweest zijn, had ik het misschien beter gedaan. . Maar door het pact viel ik al te fel op, dus ik had niet echt een keuze. Ik ben al bij al wel blij met hoe ik het gespeeld heb en hoe ik voor die bondgenotenrol ben gegaan.’
Je ziet ‘De Verraders’ elke zondag om 19u55 bij VTM.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
