De auteur maakt zijn filmdebuut als regisseur met ‘BXL’.
Ish Aït Hamou (37): ‘Ik ben niet bang om oud te worden, maar wél om ziek te worden’
Voormalig danser en schrijver Ish Aït Hamou (37) maakte met ‘BXL’ zijn filmdebuut. Hij werkte hiervoor samen met zijn grote broer en regisseur Monir. We spraken met hem over de film en self-love. ‘Ik heb soms last van faalangst, want mijn beroep staat of valt met de reacties van anderen. Als ze het niet goed vinden, dan verkoop ik geen boeken of komen ze niet naar m’n film kijken’, vertelt de auteur.
Ish Aït Hamou was vroeger choreograaf bij het superpopulaire programma ‘So you think you can dance’, hij schreef tal van bestsellers én maakte nu ook zijn eerste film ‘BXL’ samen met zijn broer. In de film met onder meer Geert Van Rampelberg en Ruth Becquart krijg je het leven te zien van twee broers, de 26-jarige Tarek en de 12-jarige Fouad. Wanneer Tarek de kans krijgt te ontsnappen aan het decor van zijn jeugd om zijn droom als bokser waar te maken in Amerika, neemt zijn leven en dat van zijn jongste broer een nieuwe wending. ‘BXL’ biedt niet alleen een genuanceerd beeld van een stad die zijn imago niet mee heeft, maar toont ook dat hoop soms uit een onverwachte hoek komt.
Hoe kwam je op idee om een film te maken in plaats van het verhaal in een nieuw boek te gieten?
‘Ik heb altijd al een film willen maken. Ik maakte al eens een kortfilm, een verfilming van een van mijn boeken. Daar kreeg ik de smaak te pakken om een langspeelfilm te maken.’
Je doet dit samen met je broer die regisseur is, hoe verliep die samenwerking?
‘Dat ging heel vlotjes. We schreven het script samen waardoor we aanvoelden welke scènes belangrijk waren voor de ene of de andere. Het is een unieke ervaring om met je grote broer samen te werken. Er waren soms creatieve verschillen, maar er was nooit een egoprobleem, want we kennen elkaar door en door en gunnen elkaar alles.’
Is het verhaal gebaseerd op jouw eigen leven?
‘Het is geen autobiografisch verhaal. We hebben niet ons eigen verleden op beeld gezet. Het is wel geïnspireerd op mensen die we kennen. Niemand vindt iets helemaal zelf uit, je put altijd uit iets wat je kent.’
Je staat erom bekend moeilijke thema’s bespreekbaar te maken, dit keer ook?
‘Absoluut. Het was deze keer moeilijker dan in mijn boeken. In boeken heb je heel veel ruimte, als een boek goed is kan je eentje van 700 pagina’s schrijven, maar in film ben je veel beperkter. Het wordt ook ontzettend duur om naar de cinema te gaan, het is niet meer zo vanzelfsprekend voor iedereen. Het moet echt iemands tijd én geld waard zijn. We waren ons daar altijd van bewust. Het was dus een moeilijke opdracht om een entertainende film te maken die ook veel diepgang had.’
Je wil gewoon aanvaard worden waardoor je jezelf en je afkomst soms wat verloochent. Ik worstelde daar zeker ook mee.
Wat is de boodschap van ‘BXL?
‘De film stelt meer vragen dan het beantwoordt. Dat was een bewuste keuze. Het gaat over dromen najagen, maar ondertussen stelt het vriendschap, onderwijs, Brussel als stad, liefde en noem maar op in vraag. We willen dat mensen na het bekijken van de film gesprekken aangaan.’
Wie hoop je te bereiken?
‘Iedereen! De film is zo gemaakt dat het voor iedereen iets kan betekenen naarmate de levenservaring die je hebt. Voor volwassenen krijgt het een andere dimensie dan voor jongeren.’
Had je stress voor de release, want de verwachtingen waren hoog, omdat je boeken ook altijd goed onthaald worden?
‘Sowieso! Je maakt keuzes op basis van je eigen smaak en die van m’n broer. We maakten de film die we wilden maken en waar we trots op zijn. Maar je blijft toch zenuwachtig voor de reacties van het publiek.’
Heb je al veel reacties ontvangen?
‘De reacties waren ongelooflijk goed, mensen zijn heel enthousiast! We kregen zelfs de publieksprijs op het Filmfestival van Gent. Dat was de bevestiging dat we goede keuzes maakten in de film. Dat doet ook deugd, want we werkten maar liefst zes jaar aan deze film.’
Als je je zelfliefde laat afhangen van de mening van anderen dan ben je niet goed bezig, want er is altijd commentaar en je kan nooit voor iedereen goed doen.
Bij Flair staat self-love centraal: heb je veel zelfliefde of is er nog werk aan?
‘Daar is altijd werk aan. Maar met de jaren gaat het veel beter dan pakweg tien jaar geleden. Ik werk daar wel bewust aan, want ik vind zelfliefde heel belangrijk. Als je je zelfliefde laat afhangen van de mening van anderen dan ben je niet goed bezig, want er is altijd commentaar en je kan nooit voor iedereen goed doen.’
Was dat een zoektocht?
‘Natuurlijk. Als jongere ben je meer vatbaar voor je omgeving en wil je gewoon inblenden. Maar ik voelde me niet volledig Arabisch en ook niet volledig Vlaams. Zo wilde ik op een bepaald moment geen krullen hebben omdat dit me onderscheidde van mijn vrienden of ik gebruikte een nickname zodat mijn naam niet te anders klonk. Je wil gewoon aanvaard worden waardoor je jezelf en je afkomst soms wat verloochent. Ik worstelde daar zeker ook mee. En dat liet littekens na.’
Vertel.
‘Door in mijn jeugd te worstelen met aanvaard te willen worden, ben ik tot op heden nog steeds bang om te falen en daardoor uitgesloten te worden. Ik denk soms als ik iets verkeerd doe of zeg, wat natuurlijk heel menselijk is, dat mensen me niet meer graag gaan zien. In het verleden was er gewoon weinig marge om fouten te maken, want dat betekende dat ik anders was.’
Mijn haarlijn gaat steeds meer naar achter en ik heb afhangende oogleden, maar mijn papa heeft dat ook waardoor ik steeds meer op hem lijk en dat vind ik fijn!
Wat hielp jou om hierin te groeien?
‘Schrijven! Voor mij is dat een manier om gevoelens in woorden om te zetten en ze zo beter te snappen, zonder dat iemand ze meeleest en er een oordeel over kan vellen. Zoals sporten belangrijk is voor je fysieke gezondheid, is schrijven belangrijk voor je mentale gezondheid.’
Heb je het gevoel dat we nu naar een meer inclusieve maatschappij gaan?
‘We hebben stappen gezet, maar er is zeker nog werk aan. We leren uit onze fouten, dat is goed. Want je moet fouten maken om ergens te geraken en iets te veranderen.’
Probeer jij je steentje daaraan bij te dragen met je boeken en nu de film ‘BXL’?
‘Ik geloof in de kracht van literatuur en cinema! Je hebt naast politici ook mensen nodig in de kunst om dingen te veranderen, dat zijn allemaal puzzelstukjes in het geheel die helpen om empathie op te wekken voor mensen of zaken die je niet kent. Anders zou de wereld heel binair zijn, die of dat is goed en die of dat andere is slecht. Kunst zorgt dat een zwart-witte wereld getransformeerd wordt in een palet van kleuren. Kunst herinnert ons ook vaak aan dingen die we als er geen films of boeken zijn snel zouden vergeten.’
Ik ben niet bang om ouder te worden, maar wél om ziek te worden!
Self-love slaat ook op uiterlijk vlak jezelf omarmen: heb je bepaalde complexen?
‘Ik heb altijd al een klein buikje gehad en toen ik jonger was, stoorde me dat. Zeker toen ik danser was, omdat de meeste dansers natuurlijk geen grammetje vet hebben. Ik wilde altijd buikspieren hebben. Ik trok niet graag mijn T-shirt uit, want ik had toen niet zoveel zelfvertrouwen. Nu lig ik daar niet meer wakker van. Mijn haarlijn gaat ook steeds meer naar achter en ik heb afhangende oogleden, maar mijn papa heeft dat ook waardoor ik steeds meer op hem lijk en dat vind ik fijn! De dag dat hij er niet meer is, vind ik het leuk dat ik wel altijd aan hem herinnerd word als ik in de spiegel kijk.’
Waarom zijn we zo streng voor onszelf?
‘Omdat we ons spiegelen aan stereotiepe ideaalbeelden in onze omgeving. Als iedereen een buikje zou hebben, dan zou je het helemaal niet erg vinden als jij ook een buikje hebt. Daardoor vervaagt de grens tussen wat we zélf mooi vinden en wat we mooi vinden omdat we gebrainwasht zijn door de media.’
Probeer je die self-love ook mee te geven aan je kinderen?
‘Absoluut! Mijn oudste is acht en speelt basket, en ik merk nu al dat hij zich begint te vergelijken met anderen. Ik hamer er echt op dat hij zich moet focussen op zichzelf. De enige competitie die je moet aangaan, is die met jezelf. Er zullen altijd mensen zijn die op sommige vlakken beter zijn dan jou, en dat is helemaal niet erg, want jij zal dan weer uitblinken in andere dingen.’
Heb je moeite met iets ouder worden?
‘Ik ben niet bang om ouder te worden, maar wél om ziek te worden! Als je iets ouder wordt, komen bepaalde ziektes nu eenmaal iets meer voor en dat vind ik eng.’
Verder heb ik ook soms last van faalangst, want mijn beroep staat of valt met de reacties van anderen. Als ze het niet goed vinden, dan verkoop ik geen boeken of komen ze niet naar m’n film kijken.
Self-love slaat uiteraard ook op mentaal welzijn: zijn er bepaalde dingen waar jij soms mee worstelt?
‘Ik worstelde vroeger met anxiety, maar ik leerde daar beter mee omgaan. Ik weet nu in welke situaties ik me onwennig voel en waarin die anxiety kan opflakkeren, daarom vermijd ik die omgevingen. Al schrijvend ontdekte ik welk prikkels me angstig maken. Hoe beter je jezelf kent, hoe betere keuzes je kan maken die je levenskwaliteit alleen maar kunnen bevorderen. Verder heb ik ook soms last van faalangst, want mijn beroep staat of valt met de reacties van anderen. Als ze het niet goed vinden, dan verkoop ik geen boeken of komen ze niet naar m’n film kijken.’
Raken negatieve reacties je?
‘Natuurlijk! Maar ik kan ze goed naast me neerleggen omdat ik een danser was. Bij battles word je per ronde beoordeeld en die comments zijn soms heel pittig. Je moet dan sterk in je schoenen staan! Dat was een goede leerschool.’
Tot slot: waarom moeten we zeker naar ‘BXL’ gaan kijken?
‘In plaats van mensen aan te raden om naar “BXL” te gaan kijken, vraag ik ze om mij te vertrouwen. Ik geloof er steenhard in dat het sowieso iets met je zal doen.’
‘BXL’ kan je vanaf 22 januari in Kinepolis bekijken.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
