Charlotte (29) verhuisde naar Japan: ‘Japans bloemschikken leerde me imperfectie toe te laten in mijn leven’

Op je eentje de grens overtrekken, alles achterlaten en een nieuw hoofdstuk beginnen? Dat is pas avontuur! Het is een kans om van andere culturen te proeven, de wereld te ontdekken, maar vooral jezelf beter te leren kennen. Charlotte Blondeel (29) uit Aalter vertrok 2,5 jaar geleden naar het verre Japan en nestelde zich in de oude hoofdstad Kioto. ‘Ik was meteen onder de indruk van hoe de mensen hier voor elkaar uitkijken’, aldus Charlotte.

‘Ik kom uit een groot, warm nest. Op vakantie gaan met z’n allen was dus geen evidentie, en al zeker niet met de auto. Toen ik op m’n zestiende voor het eerst naar Spanje vertrok, ging mijn wereld dan ook voor me open en ben ik gebeten door die microbe om andere plekken te ontdekken. En die is nooit meer verdwenen.’

Die microbe reikt ver, want enkele jaren geleden besloot je te verhuizen naar Japan en daar een nieuw leven op te bouwen. Hoe ben je daar terechtgekomen?

‘Na vijf jaar te werken in marketing & communicatie, maakte ik in 2018 samen met mijn toenmalige partner een lange reis. Acht maanden lang trokken we door Nieuw-Zeeland, Australië en Zuidoost-Azië, waarna we uiteindelijk in Japan belandden. Ik kende eigenlijk niets over het land, maar was meteen onder de indruk van de cultuur, taal en hoe de mensen voor elkaar uitkijken en met elkaar communiceren. Toen we uiteindelijk terug naar België kwamen, is mijn leven volledig veranderd.’

Hoe dan?

‘Mijn vriend en ik gingen uit elkaar, ik voelde me niet meer goed in mijn job en voelde, na al die indrukken van over de hele wereld, dat ik andere stappen wilde zetten. Ik was toen 26 en had nooit eerder de kans gehad om alleen op reis te gaan of ooit op Erasmus te vertrekken. Als ik wilde vertrekken, was nu het moment.’

Dus pakte je je zakken en trok je de grens over. Waarom uitgerekend Japan?

‘Dat is moeilijk uit te leggen. Het is alsof je iemand ontmoet en op slag verliefd wordt. Je voelt het, maar kan het niet uitleggen. Toen ik tijdens die reis Kioto bezocht, waar ik nu uiteindelijk woon, zag ik hoe alles samenkwam: cultuur, geschiedenis, natuur en kunst allemaal verweven in het dagelijkse leven. Dat vond ik zo interessant, dat ik naar hier vertrok met het idee om de taal onder de knie te krijgen en een job te zoeken.’

Japans is niet meteen gemakkelijk om onder de knie te krijgen. Was het nodig om de taal meester te worden?

‘Daar is geen twijfel over. Als je hier een leven wil opbouwen, is het spreken van Japans belangrijk om je goed uit te drukken, een sociaal netwerk op te bouwen en je te integreren. Daarom besloot ik de scenic route te nemen in plaats van de highway en ging ik hier anderhalf jaar fulltime naar school om taallessen te volgen. Om me financieel recht te houden, gaf ik in mijn vrije tijd zo’n tien à vijftien uur les per week Engels en Nederlands. Eens afgestudeerd, vond ik een job bij een Japanse start-up waar ik nu een jaartje werk.’

Studeren, bijlessen geven, hard werken... Je hebt duidelijk je beste beentje voorgezet om je plek te vinden. Heeft de cultuur jou intussen iets bijgeleerd over jezelf?

‘Ik ben gestart met het nemen van lessen in ikebana, de kunst van Japans bloemschikken. Ike staat voor leven, bana voor bloemen. De bedoeling is dat je dus bloemen tot leven brengt door ze van hun beste kant te laten zien. Dat doe je door ze te verzorgen, observeren, en in het geheel te bekijken. Om ze te arrangeren, is het de bedoeling om je eigen regels op te stellen en je gevoel te volgen. Perfectie najagen is dus een verloren zaak, want een bloem of tak ga je in de natuur ook nooit perfect recht zien staan. De wind, regen, zon en tijd hebben ze gevormd zoals ze zijn. Wat ik heb geleerd is dat je die imperfectie mag toelaten, want ook wij worden – net als bloemen – gevormd tot wie we zijn, inclusief imperfecties. Het is perfectie dat stress geeft en imperfectie dat rust creëert. En die rust moet je proberen vinden, in elk bloemstuk en elk aspect van je leven.’

Japan heeft naast wijze lessen dus heel wat te bieden. Is er toch iets dat je mist uit België?

‘Ja, mijn mama’s keuken! Er is echt niets beter dan de zelfgemaakte frietjes van mijn mama (lacht). Dat mis ik het meest. Maar wat ik niet mis, is het weer. Zo zijn de winters hier klaarder en minder grijs dan in België.’

Ga je dan ook op een bepaald moment terugkeren naar je thuisland? Al is het voor de frietjes?

‘Die vraag krijg ik vaak (lacht)! Dat is moeilijk te zeggen. Voor mij is het belangrijk om te voelen dat er een uitdaging is en dat ik iets bijleer, dus ik wil hier niet koste wat kost blijven. Daarin probeer ik kritisch en eerlijk te blijven met mezelf, en de vraag te stellen: de uitdaging die ik zoek, moet ik die in Japan zoeken of vind ik die elders, in België bijvoorbeeld? Momenteel zit ik hier goed, maar ik sta open voor nieuwe dingen en wil flexibel blijven. Zolang ik geen kansen mis en dingen aan me laat voorbijgaan.’

Heb je advies voor lezeressen die, net als jij, een sprong in het diepe willen nemen?

‘Durf erover te spreken. Als je niet uitspreekt waar je over droomt en wat je wil bereiken, gaat het universum niet kunnen werken om je daar te brengen. Manifesteren wordt moeilijk en je droom waarmaken ook. Wees dus niet bang!’

En eens ze die stap durven zetten?

‘Dan kan je je best zo goed mogelijk voorbereiden en inlezen. Zelf ben ik elk mogelijk scenario in m’n hoofd afgegaan, en me daar zo goed mogelijk op voorbereid. Vraag je af: wat heb ik nodig om potentiële hindernissen te overkomen en wat zoek ik daar? Ik hoop vooral dat mensen niet enkel verhuizen omdat ze de cultuur leuk vinden, en aan de zijkant een shitty job doen om financieel te overleven. Dus denk na over de reden waarom je wil verhuizen, en dan go for it! Je hebt maar een leven, hoe cliché dat ook klinkt (lacht). Zorg dat je niet achterblijft met het gevoel “had ik maar...” Zoeken naar wat je gelukkig maakt, is een verantwoordelijkheid naar jezelf toe.’

Lees ook: