Jolien uit ‘Big Brother’: ‘In het huis worden je emoties zo fel uitvergroot’

Na de spannende ‘Big Brother’-finale, eindigde Jolien Bosch (29) op een knappe derde plaats. Ze verliet samen met Bart en Jason als laatste het huis en moet nu terug wennen aan het gewone leven. Al is dat na elf weken in het ‘Big Brother’-huis gezeten te hebben niet zo evident als het lijkt.

Na wekenlang in het ‘Big Brother’-huis vertoefd te hebben, was het afgelopen zaterdag zover: de finale. Het publiek mocht stemmen voor hun all time favoriete bewoner: Jason, Jolien of Bart. Uiteindelijk kon Bart de meeste harten stelen en behaalde hij zo de meeste stemmen. De 29-jarige Jolien uit Hoesselt (BE) werd derde.

Hoe voelt het om uit het ‘Big Brother’-huis te zijn en terug gekatapulteerd te worden in de echte wereld?

‘Heel moeilijk. De andere kandidaten die uit het huis kwamen, konden even landen. Die hebben nog een momentje thuis gehad. Wanneer je na de finale uit het huis komt, zoals Bart, Jason en ik, zit je direct tussen heel veel volk en komt er een heleboel op je af. Commentaren, interviews, vragen... Ik dacht dat het makkelijker zou zijn.’

Veel meningen ook waarschijnlijk?

‘Ja, maar er zijn altijd twee kanten. Mijn Instagramvolgers en de mensen rondom mij zijn allemaal heel positief. Van hen heb ik echt zo’n mooie reacties gekregen. Maar natuurlijk zijn er ook veel negatieve reacties. Die probeer ik te laten voor wat ze zijn. Ik wil die reacties eigenlijk ook niet lezen. Ik probeer me echt op het positieve te focussen. Met negativiteit maak je jezelf toch alleen maar ziek.’

Er wordt inderdaad een hoop gezegd: goed én slecht. Hoe heb jij het zelf ervaren in het huis?

‘Als ik erop terugkijk, dan is “Big Brother” het mooiste avontuur dat ik ooit heb meegemaakt. Het was een prachtige en leuke ervaring. Ik zou het zo weer opnieuw doen. Maar natuurlijk zijn er dingen gebeurd die niet allemaal oké zijn. Dat is ook eigen aan het programma. De kijkers vergeten vaak dat je daar echt opgesloten zit. Ik heb ook dingen gedaan en gezegd waar ik eigenlijk niet goed bij stilstond op dat moment. Absoluut niet uit slechte wil, maar als je daar zo lang zit, zie je de dingen anders dan ze op televisie overkomen. Je beseft heel veel niet als je in het huis zit.’

Had je bepaalde dingen anders willen aanpakken of zeggen?

‘Ja. Natuurlijk zijn er dingen gebeurd, maar ik denk dat ik zeker niet de enige ben die iets gezegd heeft wat niet mooi was. Elke kandidaat heeft sowieso dingen gedaan of gezegd die niet door de beugel kunnen. Dat is de sfeer die daar ook gecreëerd wordt. Maar ik ben echt trots op mezelf en wat ik bereikt heb. Ik heb ook het gevoel dat ik in die finale ben terechtgekomen dankzij de kijkers. Ik heb daar zelf niet écht voor gezorgd, ik heb mezelf niet tot de finale gekocht.’

Ben je jezelf in het huis echt tegengekomen?

‘Absoluut. Ergens is dat ook een reden waarom je jezelf inschrijft. Doordat je daar alleen zit ben je op jezelf aangewezen. Er zijn natuurlijk ook een hoop andere bewoners, maar er is niemand vanuit je vertrouwde omgeving. Je moet het echt alleen doen. Ik vond het enorm moeilijk zonder mijn familie en mijn vriend. Ik heb in het begin hele moeilijke weken gehad. Terwijl ik normaal heel zeker ben van mijn stuk, dus dan is het toch schrikken als dat in het huis niet tot uiting komt. Doorheen het avontuur ben ik me wel steeds meer als mezelf beginnen voelen.’

Wat heb je geleerd?

‘Ik heb geleerd om mijn mond te houden (lacht). Ik ben in het dagelijkse leven iemand die zegt wat ze denkt. In het “Big Brother”-huis heb ik ontdekt dat je niet alles kan zeggen met zo’n grote groep, dat werkt gewoon niet. Ik heb ook geleerd dat ik niet onzeker moet zijn en dat ik mag geloven in mezelf. Ik begon aan het avontuur met idee dat ik de finale niet zou halen. Eigenlijk hoopte ik dat ik twee weken zou kunnen blijven en daar was ik al tevreden mee. Tot de finale geraken heeft me wel een boost gegeven. Dat was een goede reminder voor mezelf: ik doe het goed en ik ben niet minder dan iemand anders.’

Wat was voor jou de grootste uitdaging?

‘Ik denk dat ik sowieso in het begin de allermoeilijkste periode heb gehad. Ik ben in een groep gestapt die eigenlijk al na één week heel hecht was. Er was echt al sprake van een vriendengroep. Om er dan bij te komen en jezelf daar eigenlijk tussen te wringen is moeilijk. Begrijp me niet verkeerd: iedereen was altijd heel vriendelijk, maar toch lukte het maar niet. Terwijl ik daar in het dagelijkse leven geen moeilijkheden mee heb. Daar heb ik meerdere weken mee gestruggeld. Vooral omdat ik zelf ook aanvoelde dat ik niet de Jolien was die ik normaal wel ben: een flapuit en iemand die vaak gek doet. In plaats daarvan zat ik te wenen en was ik vaak verdrietig. Ik herkende mezelf niet. Dat is heel confronterend, want hoe graag ik mezelf wilde zijn, lukte dat op die momenten gewoonweg niet.’

Waarom denk je dat je het daar moeilijk mee had?

‘Ik was onzeker, maar ik weet ook niet goed waarom. Op een bepaald moment twijfelde ik zelfs of de productie mij wel goed gecast had en of ik wel de juiste persoon was voor in het huis. Ik heb toen zelfs even getwijfeld om gewoon naar huis te gaan en dacht: wat doe ik mezelf aan? Uiteindelijk is het wel heel positief uitgedraaid en heb ik het gewoon op mijn tempo gedaan. En daar is eigenlijk niks mis mee. Zo zie je maar hoeveel een positie in een groep kan doen voor je gemoedstoestand.’

Wat vond je het mooiste moment in het huis?

‘Ik heb heel veel mooie momenten gehad. Maar het mooiste is sowieso toen mijn hond, Jackson, het huis binnenkwam. Dat was een heel moeilijk moment, maar ook heel fijn. En mijn mama zien in het huis natuurlijk ook. De dingen van thuis en de buitenwereld waren het mooiste. Maar we hebben ook zoveel mooie momenten in “Big Brother” zelf meegemaakt. Heel veel gelachen én ook samen gehuild (lacht). Een avontuur om nooit te vergeten.’

Bij Flair staat self-love centraal. Op welke manier heb jij aan self-care gedaan in het huis?

‘Als ik me mentaal niet optimaal voelde, dan ging ik op mijn bed zitten en dan nam ik de foto van mij en Bernd erbij. Dan kon ik even tot mezelf en tot rust komen. Die foto was vaak mijn houvast. Daarnaast ben ik iemand die zich graag klaarmaakt en opmaakt. Als ik me niet goed voelde, ging ik me dan ook opmaken. Dat doe ik sowieso elke dag, maar in het huis kon ik daar echt een momentje voor nemen. Als we dan eens konden douchen, smeerde ik mezelf goed in met vanalles en nog wat om even écht met mezelf bezig te zijn. Je goed voelen begint bij met jezelf bezig zijn.’

Heb je daar dan de privacy voor in het huis?

‘Eigenlijk niet echt, zeker niet in het begin toen we nog met veertien waren. Je bent nooit écht alleen. Enkel op de wc, maar dan nog hoor je iedereen roepen in het huis (lacht). Dat was wel lastig, maar vanaf dat de groep kleiner werd, ging dat wel. Dan kon je al even naar je kamer gaan. Maar dat weet je natuurlijk als je aan het avontuur begint. Zeker met die camera’s ben je nooit echt alleen.’

Was dat moeilijk om de hele tijd camera’s op jou gericht te hebben?

‘Je vergeet de camera’s eigenlijk echt snel, ook al hangen ze overal. Ik dacht dat ik me daar veel bewuster van zou zijn. Ik ben sowieso al iemand die wel oplet met wat ik laat zien, maar dan bedoel ik eerder dat ik niet te bloot op beeld kwam bijvoorbeeld. Als het aankomt op hoe ik ben, heb ik er nooit echt rekening mee gehouden. Wie ik was op tv, zo ben ik ook gewoon. Ik maak mij thuis ook elke dag op. Ik ben de flapuit hier in de omgeving en die persoon was ik vooral de laatste weken ook in het huis. Dat is Jolien, met of zonder camera’s.’

Had je in het huis door dat je zo populair was in de buitenwereld?

‘Ik heb dat nooit beseft , want ik werd in het huis ook heel lang als een “zwakke” speler beschouwd. Iedereen ging ervan uit dat als ze mij op het nominatiebord zouden zetten, ik zou moeten vertrekken. Ik was stil en hield me meer op de achtergrond, dus ik snap het wel. Maar daardoor ga je het zelf ook geloven en hul je jezelf een beetje in die rol. Toen ik genomineerd werd, samen met Ali en Ias had ik me er ook mentaal op voorbereid om naar huis te gaan. Ik was ervan overtuigd dat ik zou vertrekken. Toen ik er toen als favoriet uit werd gekozen was ik echt in shock. Dat had ik nooit verwacht. “Stemmen er zelfs mensen op mij?”, dacht ik toen. Toen begon het besef een beetje te dagen, maar ik heb me nooit echt populair gevoeld in het huis.’

In de buitenwereld werd er een onderscheid gemaakt tussen de rode en de blauwe kamer. Voelde dat binnen ook zo aan?

‘Eigenlijk wel. Er is een tijdje geweest dat er elke keer iemand vertrok van de blauwe kamer, week na week en dat is echt heel moeilijk op zo’n moment. Want je zegt wel dat het niet uitmaakt in welke kamer je ligt, maar of je dat nu wil of niet, je creëert een soort samenhorigheidsgevoel en begint snel te denken in zij-wij-patronen. Ook al waren die “zij” en die “wij” volledig anders geweest als de kamerindeling anders was geweest. Ik had zoveel steun aan de bewoners in mijn kamer en als er dan iemand moet vertrekken komt dat echt een stuk harder binnen dan de mensen thuis verwachten.’

Waarom kwam dat zo hard binnen denk je?

‘Elke emotie in het huis wordt zo fel uitvergroot. Als je verdrietig bent, dan ben je maal duizend verdrietig. Ook boos, je bent veel bozer om kleine dingen. Doordat je afgesloten zit van de buitenwereld, voelt alles wat in het huis gebeurd veel intenser en belangrijker. Spel of niet. Pas als je weer uit het huis komt kan je die dingen beginnen relativeren, maar op dat moment lijkt het alsof je wereld staat of valt met één beslissing.’

Lees ook: