‘Ik zit als 27-jarige opnieuw op de schoolbanken om alsnog een diploma te behalen.’
Julie (27): ‘Er staat € 3000 op mijn spaarrekening en dat is minder dan ik zelf zou willen’
De beleefdheid zegt dat je een vrouw niet naar haar getallen vraagt. De leeftijd, cupmaat en financiën zijn verboden terrein, maar niet voor ons. Julie (27) is momenteel werkloos en praat open over haar financiën.
‘Op dit ogenblik heb ik geen bachelorof masterdiploma. Na het middelbaar koos ik voor de opleiding Rechten, maar na zes jaar had ik er de buik van vol. Ik staakte mijn studies en koos resoluut voor de arbeidsmarkt. Niet veel later begon ik te werken in de modesector. Zo was ik ruim drie jaar lang aan de slag als de storemanager van een kledingzaak. Een job die op maandbasis ongeveer € 1900 in het laatje bracht, maar toen ik meermaals met een burn-out en verschillende depressies werd geconfronteerd, kwam ik in aanmerking voor medisch ontslag.’
Medisch ontslag
‘Als je zelf ontslag neemt, heb je geen recht op een werkloosheidsuitkering. Doordat er bij mij sprake was van medisch ontslag, heb ik dat recht gelukkig wel en kon ik beginnen te doppen. Sinds bijna een jaar heb ik een vrij ingewikkeld statuut. Technisch gezien ben ik een werkloze die dopt, maar ik ben via VDAB begonnen aan de opleiding tot leerkracht secundair onderwijs Nederlands voor anderstaligen. Ik zit als 27-jarige dus opnieuw op de schoolbanken om alsnog een diploma te behalen, terwijl ik een werkloosheidsuitkering van € 1300 per maand krijg. Ik heb voor deze opleiding gekozen omdat ik een grote interesse heb in andere culturen en migranten wil helpen bij hun integratieproces, waarvan het beheersen van de Nederlandse taal een cruciaal onderdeel is. Opnieuw studeren vergt een aanpassing. Je moet toegewijd zijn, maar ik wil deze opleiding tot een goed einde brengen en als leerkracht aan de slag gaan.’
Zestig procent tegenover veertig
‘Doordat ik studeer en een uitkering krijg, hebben mijn vriend en ik een gezinsinkomen van € 3000. Hij draagt momenteel zestig procent bij en ik veertig, gewoonweg omdat ik minder middelen voorhanden heb. De afbetaling van ons woonkrediet bedraagt € 550 voor een appartement dat een kleine € 200.000 kostte. Onze maandelijkse afbetaling konden we relatief laag houden, omdat ik voor de aankoop een spaarrekening van bijna € 70.000 had én ik bij mijn vader een lening van € 50.000 ben aangegaan, die we tot op heden nog niet aan het terugbetalen zijn. Op maandbasis gaat er ongeveer € 130 naar onze nutsvoorzieningen en ik doe aan pensioensparen voor € 82,50. Ik draag ook graag mijn steentje bij aan goede doelen zoals onder meer Oxfam, Unicef en BeVegan, goed voor € 50 per maand. Hoeveel we aan boodschappen uitgeven is moeilijk te zeggen, maar dat zal minstens € 200 zijn.’
Op kosten van de staat
‘Sinds een jaar kan ik niet meer sparen. Er staat € 3000 op mijn spaarrekening en dat is minder dan ik zelf zou willen. Het gebeurt zelden dat ik nog eens € 100 per maand aan de kant kan zetten, al is de afbetaling van mijn woonkrediet geen weggesmeten geld. Ik vind het relatief belangrijk om een buffer te hebben. Niet alleen voor onverwachte kosten, maar spaargeld biedt ook vrijheid.’
‘Ik vind het jammer dat er geen reserve is om een reis mee te maken of naar een festival te gaan. Als ik met vriendinnen iets wil doen, kan ik mijn geld niet laten rollen, wat soms ook de sfeer verpest. Ik hou ervan om mijn dierbaren te verrassen met cadeautjes en momenteel moet ik op dat vlak wat meer op de rem staan dan anders. Tegelijkertijd leer ik op deze manier ook om blij te zijn met wat minder. Bovendien is het voor de goede zaak: ik ben dankbaar dat ik op kosten van de staat mag studeren. Dat is een luxe, dus ik wil niet klagen over hoeveel geld ik al dan niet heb. Een vollere spaarrekening komt op termijn wel terug, dat weet ik zeker!’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
