Koen De Bouw speelt in ‘Nowhere’: ‘Mijn geheim... Als ik er een had, zou ik het niet vertellen’

Koen De Bouw speelt met Noa Tambwe Kabati de hoofdrol in Peter Monsaerts nieuwe Vlaamse film ‘Nowhere’. Wij spraken de Belgische topacteur over de samenwerking met de ‘wtFOCK’-acteur, zijn geheim als acteur en over het Filmfestival van Oostende.

Hoe is je passie voor acteren begonnen?

‘Ik ben al van jongs af aan gepassioneerd door verhalen. Ik heb eigenlijk ontdekt dat ik een talent voor acteren heb toen ik een jaar of tien was en we onze zomervakantie in de bergen spendeerden. We hadden daar geen televisie en radio, alleen maar familie en gezelschapsspelen. Ik en de andere kinderen kregen het idee om overdag iets in te studeren; een liedje, een dansje, een gedicht of een sketch. Toen keken de volwassenen een uur aan een stuk naar ons. We kregen als kinderen ineens andere aandacht van volwassenen, en dat was heel fijn. Achteraf heb ik gelukkig geleerd dat mijn vak meer te maken heeft met aandacht geven dan met aandacht krijgen. Ik ben mijn acteertalent gaan ontwikkelen en op een bepaald moment ben ik na een oproep in de krant naar een theatergezelschap in Turnhout gestapt. Daarna kon ik als achttienjarige niet snel genoeg naar de echte theaterschool Studio Herman Teirlinck gaan. En zo ging de bal aan het rollen.’

Jij blijft maar gaan op carrièrevlak. Wat is jouw geheim?

‘Mijn geheim... (lacht). Dat is een goeie vraag. Ik denk niet dat er een geheim is, en als ik er een had, zou ik het je niet vertellen. Ik denk dat mijn goeie opleiding en alles wat eraan vooraf is gegaan ervoor gezorgd heeft dat ik al al die jaren met zoveel passie en plezier speel.’

Je hebt enorm veel ervaring. Is er iets dat je aan jonge talenten kan meegeven?

‘Als je van acteren écht een carrière wil maken, moet je het serieus nemen. Je moet jezelf niet serieus nemen, maar wel je carrière. Het is niet zomaar een opdracht dat je doet. Met een verhaal moet je de boodschapper willen zijn, want acteren is een medium om belangrijke dingen die onuitgesproken blijven uit te spreken. Je deelt verhalen met mensen, vermaakt hen en helpt hen zichzelf meer te vinden. Dat is de essentie van wat we doen. En als je je daardoor geroepen voelt, ontwikkel dan je talent en leg je er niet gewoon bij neer. Talent is nog maar het begin en dan is het jouw verantwoordelijkheid om dat talent verder te ontwikkelen door een opleiding te volgen of ervaring op te doen. Laat je zeker niet tegenhouden. Maar als het echt heel diep in jezelf zit, zal er ook niets je kunnen tegenhouden.’

Raak je dan nooit uitgespeeld als acteur?

‘In principe niet. Althans, dat hoop ik. Al zou uitgespeeld geraken tegelijkertijd ook de beste dag van mijn leven zijn.’

Vertel.

‘Je moet jezelf beschouwen als een kast met allerlei lades waarvan de meesten zelfs nooit opgaan, omdat het niet mag van je omgeving of van de maatschappij. Een podium biedt een acteur een privilege waarbij ie iets van zichzelf mag laten zien dat anders niet getolereerd wordt. Als acteur leren we onszelf kennen en delen we dat door middel van film met anderen zodat die op hun beurt zichzelf leren kennen. Je iedere dag bewust worden van wie je bent, je goede en slechte kanten, is een enorm moeilijk parcours dat je je hele leven lang blijft afleggen. Meer nog, het is de reden dat we leven. Dus de dag dat ik uitgespeeld ben, is de dag dat ik spiritueel verlicht ben. Maar er is nog veel werk (lacht).’

Je kende Noa niet voor ‘Nowhere’. Hoe was het om met hem samen te werken? 

‘Het was een feest! Ik heb heel hard met hem kunnen lachen en hij was een hele fijne aanwezigheid op de set. Het was leuk om dit parcours met hem af te leggen en er voor hem te zijn als dat nodig was. Hij speelt een van de twee hoofdrollen in een grote productie. Dat is niet te onderschatten. Dat is heel wat voor iemand die dat voor het eerst doet.’

Hoe heeft hij het ervan af gebracht volgens jou?

‘Noa kwam niet zomaar aanwaaien. Ik zag dat hij het heel serieus nam. Hij ging toen ook net aan een dramaopleiding beginnen. Hij stelde veel vragen en was heel respectvol. Niet alleen tegenover mij, maar naar iedereen toe. Dat is héél belangrijk, want iedereen verdient respect. En dat draagt hij duidelijk – van nature of vanuit zijn opvoeding – met zich mee. Dat sprak mij meteen aan in hem. Het is geen “je m’en foutist”; hij ging niet nonchalant om met de kans die hij heeft gekregen. Ik vind het altijd heel kostbaar als ik mijn eigen waarden bevestigd zie in iemand.’

Merkte je soms het leeftijdsverschil tussen jullie?

‘Ik begreep Noa niet altijd, omdat veel jonge mensen tegenwoordig bezig zijn met dingen waarin ik niet meer mee ben (lacht). Zoals zijn soort muziek of de dingen waar hij naar scrolt op sociale media. De dingen die hij op Instagram zet, zijn hele andere dingen dan dat ik op mijn Instagram zet (lacht). Sommige dingen kan ik volgen en andere niet, maar dat is alleen maar leuk.’ 

Hoe zou je de band tussen jullie personages André en Thierry omschrijven?

‘In het begin is er absoluut geen band. Eerder een ongepaste brutaliteit van Thierry’s kant. Thierry breekt in bij André, die al alles is verloren in zijn leven. Maar dat is het mooie aan deze film; André en Thierry leren elkaar kennen in een periode in hun leven waarin bij allebei iets kostbaar en essentieel ontbreekt. Bij mijn personage André is er na lange tijd van verdriet gek genoeg toch nog wat reserve over om zich in te zetten voor Thierry. Zo ontdekken ze allebei dat ze iets gemeen hebben, namelijk een groot verdriet dat ze met zich meedragen. En zonder dat ze het door hebben, kunnen ze elkaar helpen. Terwijl ze weinig met elkaar gemeenschappelijk hebben, worden ze uiteindelijk toch een mooie optelsom van twee mensen.’

Wat nam je mee in je voorbereiding op de rol van André?

‘Voorbereiding... Eerder een ontmoeting met iemand die iets heeft meegemaakt dat moeilijk te verwoorden is. Ik heb namelijk de dag doorgebracht met een vader die zijn dochtertje is verloren in een verkeersongeval. Dat maakt ook deel uit van het verhaal van mijn personage.’

Waarom was die ontmoeting belangrijk voor jou?

‘Als acteur wordt er van mij verwacht mij te kunnen inleven in alles en iedereen en ga je met je verbeelding aan de slag. Toch vond ik het in dit geval belangrijk om tijd met die ouder door te brengen. Al is het maar uit respect naar mensen toe die zoiets doormaken. En zo kon ik ook zien welke bijdrage er nog aan mijn verbeelding kon geleverd worden.’

Jij hebt dit jaar het thema van het Filmfestival van Oostende – waarop ‘Nowhere’ de openingsfilm was – gekozen, namelijk mentale gezondheid. Van waar die keuze?

‘Alle films van het Filmfestival van Oostende stonden dit jaar inderdaad in het teken van mentale gezondheid. Ik heb het thema gekozen naar aanleiding van de maatregelen van de afgelopen twee jaar, toen mentale gezondheid onderbelicht werd in al die wetenschappelijke redeneringen. Men heeft toen enkel naar onze hardware gekeken, terwijl ons mentaal welzijn de software is van onze hardware en ons lichaam dus ook bestuurt. Met het Filmfestival van Oostende wilden we wat tegengewicht geven aan de last van de afgelopen twee jaar.’

Wat was de grootste uitdaging aan ‘Nowhere’?

‘(Denkt) de momenten dat er niet gesproken werd. In principe vind ik dat de mooiste momenten, want die zeggen vaak meer dan woorden zelf, maar het is altijd een uitdaging. Het vraagt ook veel vertrouwen, want hoe lang kan het publiek stilte verdragen? Maar dat is iets dat Peter (Monsaert, red.) wel goed doet.’

Je hebt al heel veel bereikt in je leven. Is er nog iets dat je zou willen bereiken als acteur of persoon?

‘Vast wel, maar dat weet ik nooit op voorhand.’

Hoezo?

‘Ik heb geen bepaald doel voor ogen, maar ga er eerder vanuit dat verhalen mij vinden dan andersom. Zo krijg ik soms scripts toegestuurd en denk ik: natuurlijk komt dit net nu op mijn pad. In het leven gebeurt dan ook alles om een reden. Ik probeer zo naar de dingen te kijken en meer bewustzijn voor mezelf te creëren. Daarom vind ik het zo moeilijk om te zeggen wat ik wil bereiken en dat zelf te sturen.’

Je hebt al met veel verschillende acteurs en regisseurs samengewerkt. Hoe blik je daarop terug?

‘Ik heb nog van niets spijt. Zelfs niet van mindere ervaringen, want vooral die zijn het meest kostbaar omdat je eruit leert. Uit goeie ervaringen leer je niet. Dus tot nu toe zou ik met iedereen waarmee ik ooit al heb samengewerkt opnieuw willen samenwerken.’

Hoe zou je ‘Nowhere’ omschrijven?

‘Het is een heel kwetsbare en gevoelige film met gebroken én gelijmde mensen.’

Hoezo gelijmd?

‘Gelijmd, omdat dat het doel is van de film: mensen hoop geven.’

Wat hoop je dat het publiek van ‘Nowhere’ zal meenemen? 

‘Dat mensen in oplossingen denken in plaats van in problemen. Want als je problemen zoekt, zal je ze ook krijgen (lacht).’

‘Nowhere’ is nu te zien in de bioscoop.

Lees ook:

• Nora Gharib (28) presenteert ‘Blind Gesprongen’: ‘Mijn beslissing om ontslag te nemen als verkoopster ging gepaard met de nodige zenuwinzinkingen, paniekaanvallen en slapeloze nachten’
• Tom Waes (53): ‘Ik sta op de mooiste plekken ter wereld, maar vakantie kan je dit zeker niet noemen’
• Suzan & Freek: ‘Ik vind onze stemmen apart van elkaar niet zo heel bijzonder, maar samen wordt het wel iets unieks’