‘Sindsdien knoopte ik in m’n oren dat perfectie niet bestaat. Het is toch nooit goed voor iedereen. Zorg gewoon dat je zelf tevreden bent.’
Kürt Rogiers (52): ‘De regisseur van ““Costa!”” noemde me chubby terwijl ik toen strakker stond dan ooit’
Kürt Rogiers is een van de BV’s die zijn job in de schijnwerpers enkele weken inruilt om mee te draaien in een ziekenhuis als verpleegkundige. ‘Ik heb heel veel respect voor verpleegkundigen, want zij zijn de ziel van een ziekenhuis’, vertelt de acteur/presentator.
Kürt Rogiers, Nathalie Meskens, Celine Van Ouytsel, Kamal Kharmach en Stephanie Planckaert ruilen de schijnwerpers drie weken in om mee te draaien in het UZ Leuven in ‘Een Echte Job’. Van intensieve dagshiften en vermoeiende nachtshiften, over het verzorgen van wonden tot een praatje slaan met de patiënt. Ze leren de kneepjes van het vak en ontplooien zich tot ware verpleegkundige stagiaires. Kürt Rogiers komt terecht op de afdeling abdominale transplantatie en zal zich ontfermen over mensen die een nieuw orgaan nodig hebben. ‘Mensen hebben misschien het gevoel omdat ik al zo lang op tv kom dat ik op alle programma’s die mijn pad kruisen ja zeg’, vertelt Kürt Rogiers. ‘Maar eigenlijk valt dat mee, want ik zeg op heel wat dingen nee. Maar over “Een Echte Job” twijfelde ik geen seconde! Ik zag al elk seizoen en ik vind het een prachtige reeks. Verder werkte mijn moeder in de zorg en is mijn dochter aan een opleiding als verpleegkundige begonnen.’
Mocht je zelf je afdeling kiezen?
‘Nee. Ik sta op de abdominale transplantatie, wat betekent dat mensen hier een nieuwe lever, pancreas, nier of darmen krijgen. Ik was opgelucht met die keuze, want die patiënten krijgen na heel wat dialyses, onderzoeken en wachten een tweede leven. Ik had van in het begin een gevoel dat het een heel hoopvolle dienst was en dat bleek uiteindelijk ook echt zo te zijn.’
Zou je in real life verpleger kunnen zijn?
‘Ik heb dat zorgzame zeker in mij. Ik ben enorm empathisch! Ik heb ook echt heel veel respect voor verpleegkundigen, want zij zijn de ziel van een ziekenhuis. Dokters redden onze levens, maar we mogen toch ook echt de verplegers en verpleegsters niet vergeten die alle zorg ervoor en erna op zich pakken. Zij zien de patiënten het meest, dus het gaat over meer dan enkel wassen en eten brengen. Je schept ook een emotionele band. Dat maakt het een heel complex beroep!’
Je bent waarschijnlijk al wat gewend qua zorg met twee kinderen in huis?
‘We hebben twee dochters en die lopen voor problemen net iets vaker naar hun mama. Als ze hun knie open legden door te vallen met de fiets, was de mama dus diegene die er een pleister op plakte en een kusje op gaf. Maar ik kon perfect die taken overnemen als Els er niet was.’
Wat is het grootste stressmomentje dat je op dat vlak al meemaakte?
‘Ik ben gelukkig enorm gespaard gebleven op dat vlak. We moesten dus nog niet in allerijl naar de spoed rijden met breuken of open wonden. Het ergste moment was toen mijn vrouw vier dagen op reis was en ik het haar van mijn beide dochters ‘s ochtends moest invlechten, dus dat zegt genoeg (lacht). Voor de volledigheid: het vlechten lukte niet, dus ik stuurde ze gewoon met losse haren naar school.’
Deze BV’s doen dit seizoen mee aan het programma: PREVIEW: Nathalie Meskens waagt zich samen met deze andere BV’s aan een nieuw seizoen van ‘Een Echte Job’
Kan je tegen bloed?
‘Mijn mentor Ine vond dat ik best wel goed tegen de heftige dingen van het beroep kon zoals mensen wassen, injecties geven, de poep afkuisen en bloed deppen. Ik was niet snel vies van iets. Het moeilijkste vond ik het emotionele aspect, net omdat ik zo empathisch ben.’
Je kon niet goed tegen al die miserie die je helaas ook ziet als verpleger?
‘Klopt. De reden dat ik dit beroep niet zou kunnen uitoefenen, is omdat ik die dingen meeneem naar huis. Ik kan dat niet goed loslaten en dat is mijn grootste struikelblok als verpleger.’
Mijn mentor Ine vond dat ik best wel goed tegen de heftige dingen van het beroep kon zoals mensen wassen, injecties geven, de poep afkuisen en bloed deppen. Ik was niet snel vies van iets.
Wat zijn je sterke punten als verpleger?
‘Op het einde van die drie weken kregen we een soort rapport en daarop stond dat die empathie, zorg en oprechte belangstelling voor de patiënt toch mijn sterke punten waren. Ik was een luisterend oor, wat ik in real life ook ben, dus ik trok die lijn gewoon door als verpleger.’
En wat zijn je zwakke punten?
‘Ik ben heel onhandig. Maar dat weet ik al 52 jaar. Mijn fijne motoriek was nooit echt goed en dat betert niet met ouder te worden.’
Van wat schrok je het meest tijdens dit hele avontuur?
‘Op een bepaald moment kregen we een oproep dat er een donor was gevonden voor een bepaalde patiënt, er was een match voor een nier. We moesten die persoon klaarmaken en daar hoorde ook een lavement bij. Dat vond ik heel heftig! Als ik zag wat daar langs achter naar binnen ging om alles wat proper te maken. Verder stond ik versteld van de veerkracht van mensen! Zo was er een man die al aan zijn tweede lever toe was omdat zijn lichaam de eerste afstootte, en ik vond het inspirerend hoeveel kracht hij bleef hebben om te blijven doorgaan. Daar kunnen wij nog heel veel van leren.’
Het waren waarschijnlijk héél zware weken voor je, zowel fysiek als mentaal?
‘Sowieso! Ik moest van Dendermonde in Leuven geraken, wat al betekende dat ik elke dag om vier uur ‘s ochtends moest opstaan. Verder zit je letterlijk geen moment stil tijdens je shift. Ik had zelfs geen tijd om te eten! Daarnaast draai je mee in een ziekenhuis, maar maak je tegelijkertijd ook televisie. Die twee beroepen tegelijkertijd uitoefenen, is behoorlijk pittig. Ik sliep elke nacht als een roosje!’
Gaf het wel veel voldoening?
‘Absoluut! Ik mocht al veel programma’s maken, maar dit was wel hetgeen wat me het meeste voldoening gaf. Ik kan het iedereen aanraden!’
Leerde je iets bij over jezelf?
‘Ja. “Een Echte Job” kwam op het goede moment in mijn leven omdat ik volop in die circle of life zit. Ik ben momenteel nog aan het zorgen voor mijn dochters, maar mijn ouders vragen plots ook heel veel zorg.’
Gaan we als kijker een andere versie van jou te zien krijgen?
‘Geen idee! Ik ben daar zelf ook heel benieuwd naar, want het is natuurlijk een heel andere omgeving dan wanneer ik op een set sta. Het is sowieso niet geacteerd, terwijl een presentatie of acteerjob logischerwijs altijd wat meer afgelikt is. Dit staat veel dichter bij het echte leven en bij de echte Kürt.’
Voor mij stond een ziekenhuis altijd gelijk aan iets negatief: aan ziek zijn en dood gaan. Vanaf nu staat het vooral voor genezen. Ik zag van dichtbij dat mensen hier een nieuw leven krijgen en dat is toch mooiste wat er bestaat.
Wat was het mooiste moment uit dit hele avontuur?
‘Niet één moment, maar wel één patiënt zal me voor altijd bijblijven. Al op de eerste dag leerde ik Tim kennen, die de nier van z’n mama kreeg. Hij had eerst complicaties, want hij had een perforatie door de stress. Even leek het er dus op dat alles zou mislukken en het was afwachten of de transplantatie wel zou kunnen doorgaan. Ik belde een aantal keer met hem om hem een hart onder de riem te steken en uiteindelijk ging die operatie door. Tim is voor mij dus de verpersoonlijking van “Een Echte Job”.’
Wat was dan weer het moeilijkste moment?
‘Ik had geluk dat we geen enkele patiënt op mijn dienst verloren. Wat ik wél heel pittig vond, waren de nachtshiften. Ik had als acteur in “Familie” weleens nachtopnames, dus ik dacht dat dit me wel zou lukken. Maar het was toch zwaarder dan ik dacht! Zeker in combinatie met patiënten die zwaar afzien of slecht nieuws te horen krijgen als de transplantatie niet kan doorgaan.’
Had je veel aan je andere BV-collega’s om even te ventileren?
‘We carpoolden soms en dat was heel leuk. Zo kon je even vertellen wat je voelde en hoorde je dat die andere persoon hetzelfde ervoer. Daarnaast zagen we elkaar niet veel omdat we het allemaal zo druk hadden op onze diensten.’
Kijk je met andere ogen naar de zorg na dit avontuur?
‘Sowieso. Voor mij stond een ziekenhuis altijd gelijk aan iets negatief: aan ziek zijn en dood gaan. Vanaf nu staat het vooral voor genezen. Ik zag van dichtbij dat mensen hier een nieuw leven krijgen en dat is toch mooiste wat er bestaat.’
Mijn moeder kreeg de diagnose dat ze een spierziekte heeft en die genetisch zou kunnen doorgegeven worden. Ik was verdrietig om mijn mama, maar ik was tegelijkertijd bang om ook zelf ziek te worden én vooral dat mijn dochters het zouden krijgen.
Bij Flair staat self-love centraal: zie jij jezelf graag?
‘Ik vond terug een evenwicht, want ik raakte de afgelopen maanden door de zorg van mijn ouders volledig uit balans.’
Vertel.
‘Ik botste dit jaar serieus tegen een muur! Mijn moeder kreeg de diagnose dat ze een spierziekte heeft en die genetisch zou kunnen doorgegeven worden waardoor plots alle funderingen begonnen te trillen en het huis wankelde. Ik was verdrietig om mijn mama, maar ik was tegelijkertijd bang om ook zelf ziek te worden én vooral dat mijn dochters het zouden krijgen. Bij mij kwam dit harder binnen, dan bij m’n zus. Ik praatte gelukkig veel met mijn gezin, zocht hulp van buitenaf en zo raakte ik er terug bovenop.’
Heb je bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
‘Ik ben 52 jaar en mijn lichaam ziet er niet meer hetzelfde uit als twintig jaar geleden. Ik ga elke dag wandelen met mijn hond en ga geregeld lopen, maar toch blijven die kwabbetjes tevoorschijn komen. Als ik naar “Familie” kijk, zie ik dat alles ook wat meer begint te hangen. Maar ik trek me dat niet zo hard aan, want ik ben gezond en dat is het belangrijkste.’
Heb je moeite met ouder worden?
‘Ik ben eigenlijk blij dat ik telkens nog een jaar van het leven mag genieten. Vroeger had ik echt last van FOMO, maar nu geniet ik meer van de dingen die er écht toe doen zoals mijn gezin. Ik wil niet meer in die rat race zitten, maar het iets rustiger aan doen. Het is jammer dat we dit meestal pas beseffen als we wat ouder zijn.’
Ik was nooit enorm gespierd, maar ik voelde me ook nooit te dik. Toen ik een rol kreeg in “Costa!” moesten alle mannelijke hoofdrolspelers vlak voor de opnames pompen zodat die spieren goed zichtbaar waren op beeld. Ik mocht niet meedoen omdat ik volgens de regisseur wat dikker was en dat net deel uitmaakte van mijn rol. Ik viel compleet uit de lucht!
Waarom zijn we zo streng voor onszelf?
‘Dat zit ingebakken in onze cultuur. Ik ging ooit op reis naar Uganda en het viel me op dat mensen daar echt gelukkig zijn terwijl ze zoveel minder hebben dan ons. Ons wordt het bijna opgelegd dat we niet te snel tevreden mogen zijn en eigenlijk altijd naar meer en beter moeten streven.’
Ben jij vatbaar voor al die perfecte plaatjes of stereotiepe schoonheidsidealen?
‘Zeker! Ik kan dat beter loslaten dan vroeger. Vroeger kon ik heel ongelukkig worden van een niet opgeruimd huis, maar het lukt met steeds beter om dat naast me neer te leggen. Het hoeft niet allemaal perfect te zijn. Dat geldt ook op uiterlijk vlak. Ik was nooit enorm gespierd, maar ik voelde me ook nooit te dik. Toen ik een rol kreeg in “Costa!” moesten alle mannelijke hoofdrolspelers vlak voor de opnames pompen zodat die spieren goed zichtbaar waren op beeld. Ik mocht niet meedoen omdat ik volgens de regisseur wat dikker of chubby was en dat net deel uitmaakte van mijn rol. Ik viel compleet uit de lucht! Ik was toen in m’n twintigerjaren en stond strakker dan ooit, dus sindsdien knoopte ik ook in m’n oren dat perfectie niet bestaat. Het is toch nooit goed voor iedereen. Zorg gewoon dat je zelf tevreden bent. Perfectie is ook saai!’
Peper je die self-love er ook in bij je dochters?
‘Zeker. We vertellen hen dat ze zich niks moeten aantrekken van de mening van anderen en dicht bij zichzelf moeten blijven. Langs de andere kant pamperde onze generatie onze kinderen enorm omdat we wilden wegstappen van de strenge opvoeding die wij kregen van onze ouders. We zeiden hen altijd dat ze fantastisch zijn en geweldig bezig zijn, waardoor ze het ook steeds moeilijker krijgen in onze harde maatschappij.’
Ik ga elke dag wandelen met mijn hond en ga geregeld lopen, maar toch blijven die kwabbetjes tevoorschijn komen. Als ik naar “Familie” kijk, zie ik dat alles ook wat meer begint te hangen.
Kreeg jij al te maken met negatieve comments?
‘Sowieso! Maar ik lees nooit comments. Ik hoor het soms van collega’s in de wandelgangen, maar ik zit al te lang in het vak om me dit nog aan te trekken.’
Tot slot: waarom moeten we zeker naar dit seizoen van ‘Een Echte Job’ kijken?
‘Heel veel programma’s gaan over competitie of hebben een negatieve insteek. Dit is een constructief, feelgood programma met een lach én een traan. Er zit naast miserie gelukkig ook veel humor in.’
Vind je het belangrijk om de zorg toch nog eens op positieve manier in beeld te brengen?
‘Absoluut. Tijdens de pandemie klapten we allemaal massaal in onze handen voor hen, maar sindsdien zijn we toch alweer vergeten wat die mensen op dagelijkse basis allemaal voor ons doen. Er is nog steeds een nijpend personeelstekort, dus ik vind het fantastisch dat dit programma deze job in de kijker zet, want een ziekenhuis zou niet draaien zonder verpleegkundigen.’
‘Een Echte Job’ zie je vanaf 1 januari elke maandag om 20u35 op VTM.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
