‘Ik vind het buitengewoon om haar te zien liggen op het hoofdkussen waar Kobe vroeger lag’

Vorige zomer startte onze columniste Laura (30) met een hormoonbehandeling om een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe. Eerder dit jaar kondigde ze haar zwangerschap aan en op 20 juli 2023 kon ze hun prachtige dochter Aster in de armen sluiten. Ze neemt ons mee tijdens haar eerste maand als kersverse mama.

What a difference a year makes. Er is haast geen betere manier om de afgelopen 365 dagen van ‘Madam Bakster’ en Flaircolumniste Laura te omschrijven. Tijdens de zomer van 2022 uitte ze haar verlangen om mama te worden en inmiddels heeft ze haar eerste vijf weken met dochterlief Aster reeds achter de kiezen. ‘Het is vertederend hoe graag onze dochter wordt gezien. Liefde kan eindelijk opnieuw zegevieren.’

‘Een gezonde én gelukkige baby, meer lichtheid in mijn leven en als het even kan: graag een vlekkeloze bevalling die maximaal twee uur in beslag neemt’, zei je bij de aankondiging van je zwangerschap eerder dit jaar. Werd dat scenario werkelijkheid?

‘Aster is een gezonde baby en met deze realiteit werd mijn allergrootste wens alvast vervuld. Ze liet even op zich wachten, want mijn water brak uiteindelijk zes dagen na mijn uitgerekende datum. Tijdens een etentje met een van de meters van Aster begonnen mijn weeën en haalde ik mijn bucketlist erbij. Ik had een lijstje gemaakt met alle zaken die ik graag wilde doen voor ik beviel en een van die to-do’s was bijvoorbeeld een taart bakken. Vervolgens gingen we bloemen plukken en stopte ik nog bij McDonald’s voor ijs. Dat laatste was misschien niet het beste plan, maar ik was vastberaden om tijdens mijn zwangerschap het plezier zo veel mogelijk op te zoeken (lacht). Van mijn bevalling wilde ik een unieke ervaring maken. Een bevalling is nooit vlekkeloos, maar de mijne verliep gelukkig relatief vlot. Ik zie bevallen als een unieke ervaring, waar ik positief op terugkijk. Ik had veel vertrouwen in mijn lijf, in het medische team, mijn persoonlijke vroedvrouw en de vriendin die me bijstond toen Aster ter wereld kwam. Ik voelde mij gedragen en dat was hartverwarmend. Ik was best bezorgd dat ik Kobe heel hard zou missen als steunpilaar, maar dat viel beter mee dan verwacht, net omdat ik zo warm omringd werd. De bevalling nam zo’n tien uur in beslag, wat best snel is, al is het nog altijd meer dan de twee uur die ik had gehoopt (lacht). Sinds haar geboorte is er zeker en vast meer lichtheid in mijn leven. Met een kindje word je heel hard naar het nu getrokken. Ik heb geen tijd meer om in het verleden te dwalen. Ik geniet nog veel meer dan voorheen van alle kleine dingen in het leven. De dag dat ik met Aster het ziekenhuis verliet, was het regenachtig en wandelde ik met haar in de draagdoek en een paraplu in mijn hand door de straat. Samen een regenbui ervaren en merken hoe responsief zij daarop reageerde, was onbeschrijfelijk. Het is zo fijn om na al die maanden van rouw te kunnen focussen op dat geluk. Het voelt als een nieuw hoofdstuk.’

Wat ging er door je heen toen je jullie baby voor de eerste keer zag?

‘Een vreemd gevoel van vertrouwdheid. Wanneer je zwanger bent, heb je negen maanden de tijd om je een beeld te vormen over je ongeboren kind. Ik wist op voorhand het geslacht niet, dus niet weten of Aster een jongen of een meisje zou worden, maakte dat beeld nog wat abstracter. Ik was er trouwens van overtuigd dat het een jongen was, dus ze heeft me verrast. Toen ze daar eindelijk was en ik onze prachtige dochter voor de allereerste keer zag, was het enige wat ik kon denken dat zij het enige kind is dat ik ooit wilde hebben, dat zij de enige baby is die bij mij past. Ik was daar wel afwachtend over, want je hoort weleens dat niet alle mama’s onmiddellijk een band met hun pasgeborene voelen en deze stelselmatig moet groeien, maar dat was bij mij absoluut wel het geval. De liefde is groots en ik had instant het gevoel dat wij ons samen overal doorheen kunnen slaan. Onvoorwaardelijk graag zien, dat is het!’

Aster is intussen vijf weken. Hoe heb je die eerste maand van het moederschap ervaren?

‘Mijn moederinstinct werd relatief snel aangewakkerd, in die zin dat ik algauw de indruk had dat ik haar behoeftes goed kon aanvoelen. Ik ben me er wel van bewust dat er waarschijnlijk momenten zullen volgen dat ik geen idee heb wat ik aan het doen ben. Dat zal pittig zijn, want ik kan niet sparren met een partner over de verdere aanpak, maar dan kan ik altijd bij vrienden te rade gaan. Op dit ogenblik is Aster een wolk van een baby, die zoals de meeste baby’s vooral behoefte heeft aan drinken, slapen, af en toe een nieuwe pamper en veel huidcontact. Kortom: het heel praktisch zorgen, en dat vind ik fijn. Voor Kobe ziek werd, onderschatte ik hoe zorgzaam ik ben, maar gedurende zijn ziekte merkte ik aan alles in mijn lijf dat ik hem zo veel mogelijk wilde ondersteunen. Toen hij overleed, viel dat weg. Vanaf dat moment heb ik leren zorgen voor mezelf, een van de meest waardevolle levenslessen die ik mezelf cadeau kon doen en een les die me zeker ook als moeder zal dienen, want ik ben ervan overtuigd dat je pas een goede moeder kan zijn als je zélf ook gelukkig bent. Ik vind het heel fijn om opnieuw te mogen zorgen voor een ander wezen en al mijn liefde te mogen richten op haar. Momenteel krijg ik alles gebolwerkt. Ik ben een plantrekker en zal niet snel hulp aanvaarden, tenzij ik het écht nodig heb. Ik probeer het moederschap dag per dag te bekijken. De nachten verlopen met ups en downs: soms is er een tijdlang routine, die dan de volgende dag of een week later verdwijnt als sneeuw voor de zon. Maar als ik Aster dan bij mij neem en de volgende ochtend met haar ontwaak aan of op mijn borst, overstijgt de dankbaarheid die ik mag ervaren de vermoeidheid honderden malen. De hormonen razen natuurlijk nog volop door mijn lichaam. Dat zal ook wel een rol spelen, want als de gebroken nachten maandenlang blijven duren, zal de vermoeidheid ongetwijfeld toeslaan. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat het feit dat ik zo hard heb moeten vechten om mama te worden ervoor zorgt dat ik me heel bewust ben van het privilege en ik van élk moment geniet.’

Als er over het ouderschap wordt gesproken, spreken we weleens in termen van wolken. Op welke wolk vertoef jij?

‘Zonder twijfel de roze wolk, meer dan ik had durven dromen. Ik probeer in elke situatie het hoopvolle te zien. Zoals ik aangaf, zijn de nachten weleens zwaar, maar dat is niets in vergelijking met de vreugde die ik sinds haar geboorte ervaar. Ik vind het heerlijk om elkaar elke dag een beetje beter te leren kennen en om vanop de eerste rij te zien hoe zij groeit en de wereld op haar eigen tempo ontdekt. Ik hoor regelmatig van mensen in mijn omgeving dat ik veel rust uitstraal. Ik ben er dan ook van overtuigd dat Aster het wel zal aangeven als er iets mis is. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik op een roze wolk zit, tegelijkertijd heb ik veel begrip voor ouders die deze wolk (nog) niet ervaren, al wens ik het iedereen toe.’

Wat voor baby is Aster?

‘Ik heb het gevoel dat ze op haar gemak is en goed in haar vel zit. Ze geniet van externe prikkels, wat maakt dat ik overal met haar naartoe kan. Aster heeft niet zoveel behoefte om ingebakerd te worden. Ze heeft haar ruimte af en toe nodig, terwijl ze op andere momenten net laat blijken dat ze behoefte heeft aan aandacht en nabijheid. Ik vind het opvallend hoe snel je merkt dat er wel degelijk een verschil is tussen de geluiden die ze produceert wanneer ze bijvoorbeeld honger heeft of vastgehouden wil worden. Ze kan het natuurlijk niet met woorden aangeven, maar als ik haar signalen verkeerd interpreteer, is het kot even te klein. Of ik bepaalde zaken van Kobe in Aster herken, is moeilijk te zeggen, gezien ze nog zo jong is. Ik ken meer verhalen van Kobe als peuter en daaruit blijkt dat hij een sterk eigen willetje had en een deugniet was die iedereen rond zijn vinger kon winden. Of Aster zo zal zijn, zal in de toekomst blijken. Ze mag in de eerste plaats vooral zichzelf zijn.’

Bracht je met Aster al een bezoekje aan Kobes rustplaats?

‘Dat staat binnenkort op de planning. Ik wil Kobe eerst een brief schrijven en in woorden proberen te gieten hoe het voor mij heeft gevoeld om mama te worden. Ik vind het ongelofelijk jammer en pijnlijk dat hij dit niet kan meemaken, maar het is niet zo dat ik Kobe mis om een pamper te verversen. Ik miste hem het afgelopen jaar vaak als partner. Zijn rol als vader is voor mij een minder groot gemis, want dat hoofdstuk heb ik nooit samen met hem beleefd. Ons eerste bezoek wordt emotioneel, maar tegelijkertijd ook een mooi moment. De papa van Kobe heeft Asters geplant bij zijn rustplaats. Het idee dat we deze bloemen water kunnen geven, is toch wel bijzonder. Ik vind troost in de gedachte dat hij zo trots zou zijn.’

Wat zijn jouw mooiste herinneringen van de eerste maand als mama?

‘Ik geniet van elke borstvoedingssessie, enerzijds omdat het momenteel bijna vanzelf gaat, anderzijds om haar zo dicht bij me te hebben. Ook de eerste nacht samen was bijzonder. Ik werd overweldigd door het gevoel van onvoorwaardelijk graag zien en ik vind het buitengewoon om haar te zien liggen op het hoofdkussen waar Kobe vroeger lag. Het doet me beseffen dat er in anderhalf jaar tijd zoveel veranderde. Een andere krachtige herinnering is er eentje uit het verloskwartier. Mijn bevalling verliep dan wel vlot, maar mijn placenta kwam niet vanzelf los, waardoor ik richting het operatiekwartier moest en voor de eerste keer in mijn leven onder narcose moest. Dat betekende dat ik Aster amper een uur na mijn bevalling uit handen moest geven. Gelukkig kon haar meter het huidcontact voortzetten, maar op dat ogenblik besefte ik dat, als er iets met mij gebeurt, dat een gigantische impact op haar zou hebben. Zodra ik ontwaakte, zei ik: “Waar is mijn kind? Mijn kind moet hier zijn.” Ik was nog maar een uur eerder bevallen en ik voelde al een sterke behoefte om haar te beschermen. Een ander moment dat ik niet snel zal vergeten, volgde toen ik uit het ziekenhuis werd ontslagen. Als je het ziekenhuis binnenwandelt, moet je naar rechts voor de kraamafdeling en naar links voor oncologie. Voor mijn vertrek naar huis brachten Aster en ik nog een bezoekje aan de oncoloog van Kobe. In de wachtkamer kwamen er veel flashbacks naar boven. Kobe en ik ontvingen daar twee jaar eerder slecht nieuws en nu stond ik op dezelfde plek, maar dit keer eindelijk met positief nieuws. Kobe zou niet alleen ongelofelijk trots zijn, hij zou het ons ook keihard gunnen en daar put ik veel kracht en energie uit. Het mes zal altijd aan twee kanten snijden, maar ik wil voor onze dochter dat het een schoon verhaal wordt en niet eentje met uitsluitend verdriet. De situatie is bitterzoet, maar de beste manier om de dood te relativeren is nieuw leven en het leven dat verdergaat, zorgt voor een dynamiek waar dat verdriet niet altijd benadrukt hoeft te worden. Die lijn trek ik door. Mijn papa is bijvoorbeeld ongeneeslijk ziek, maar hij kan al vijf weken zijn kleindochter vasthouden en we kunnen het onder andere hebben over zijn nieuwe rol als grootvader. In september vertrekken mijn ouders, Aster en ik voor de eerste keer samen op vakantie, en daar kijk ik enorm naar uit. Dat worden nieuwe herinneringen om met heel mijn hart te koesteren.’

Welk advies zou je geven aan andere kersverse mama’s? 

‘Omring je met mensen die je zo weinig mogelijk ongevraagd advies geven. Stippel je eigen pad uit en volg je unieke weg. Zolang je in het belang van je kind en jezelf handelt en je niemand met je acties schaadt, kan je niet veel verkeerd doen. Wees ook mild voor jezelf. Elke ouder heeft zijn stijl en als je door een moeilijkere periode gaat, is dat niet jouw verantwoordelijkheid of schuld. Het is niet omdat je vandaag een slechte dag hebt dat morgen de zon niet opnieuw kan schijnen.’

Jullie kindje in de armen sluiten en de realiteit dat weduwen meer tijd krijgen voor het vervullen van hun kinderwens: jij bewijst als geen ander dat de aanhouder wint. Had je dit een jaar geleden überhaupt durven dromen?

‘Het overtreft mijn wildste dromen. Ik ben dankbaar voor het feit dat de wet herzien werd, het nieuwe hoofdstuk in mijn leven en de rol van mama die ik mag vervullen, maar we zijn er nog niet. Wettelijk gezien kan Kobe op dit ogenblik niet erkend worden als vader. Dit zal ik moeten aanvechten via de familierechtbank. Ik vind een officiële erkenning heel belangrijk, want Aster heeft wel degelijk een papa. Ze is niet vaderloos. Ik zou er bijvoorbeeld ook nog voor kunnen kiezen om een procedure op te starten zodat ze zijn achternaam kan krijgen, maar dat hoeft voor mij niet per se. Ik ben blij dat mijn verhaal ertoe geleid heeft dat de wet herzien werd, zodat vrouwen meer tijd krijgen om gegronde keuzes te maken. Een kind krijgen is een ingrijpende beslissing, en dat kan je niet overhaasten. Bovendien is het voor vrouwen in mijn situatie zo belangrijk dat ze goed reflecteren over de reden waarom ze – al dan niet – verder gaan met hun kinderwens. Verder hoop ik in de toekomst de manier waarop we naar rouw kijken verder vorm te mogen geven. In deze samenleving neigen we daar nog steeds zo zwart-wit naar te kijken. Neem je de draad van je leven terug op, dan lijkt het soms alsof mensen vergeten dat het gemis blijft bestaan. Dat hoeft ook niet negatief of zwaar te zijn. Verdriet maakt deel uit van het leven én mag ruimte innemen. Al hoop ik dat ik de komende jaren toch vooral op geluk mag focussen.’