'We vinden dat heel pijnlijk.’
Laura (32) en Silke (34) van podcast ‘de volksjury’: ‘We dachten dat er meer body positivity kwam, maar de Ozempic-trend veegde dit allemaal van de tafel’
De populaire true crime-podcast ‘de volksjury’ gaat op tour met een nieuwe liveshow ‘De volksjury: een Victoriaans drama’. Wij spraken met Laura en Silke, de breinen achter de podcast, over hun passie, vriendschap en self-love. ‘Onze band overstijgt zakenpartners en vriendschap. We maakten samen een kindje, onze podcast, en dat voeden we samen op met onze plusouders: onze partners’, vertellen ze.
Laura Scheerlinck en Silke Vandenbroeck stampten in 2017 met ‘de volksjury’ de eerste true-crimepodcast in België uit de grond. Inmiddels hebben ze meer dan 400.000 luisteraars per maand, brachten ze twee succesvolle boeken uit én hadden ze twee tournees. Wegens groot succes organiseren ze een derde liveshow waarin ze een nieuwe moordzaak belichten, alle personages zelf vertolken én waarin jij interactief mee zoekt naar de oplossing.
‘We studeerden allebei aan de VUB en leerden elkaar kennen via gemeenschappelijke vrienden’, vertelt Silke. ‘We ontdekten al snel dat we een gemeenschappelijke interesse hadden voor true crime en zo ontstond het idee om samen een podcast te beginnen’, gaat Laura verder. ‘Toen we met “de volksjury” begonnen, hadden we eigenlijk geen idee of we qua persoonlijkheid wel matchten met elkaar, want het was een hele prille vriendschap. Gelukkig bleek dat wel het geval te zijn!’
Voor wie ‘de volksjury’ nog niet kent, wat houdt de podcast in?
Silke: ‘We begonnen met enkel over onopgeloste moordzaken te speculeren, maar doorheen de tijd namen we er ook opgeloste zaken bij. We doen dit op een heel luchtige manier, met alle respect voor de nabestaanden en slachtoffers natuurlijk. Het lijkt voor de luisteraars alsof we bij hen aan de keukentafel zitten, het is heel toegankelijk en dat vinden we heel belangrijk.’
Hebben jullie ooit gedacht zo succesvol te zijn?
Laura: ‘We wilden tweewekelijks praten over true crime en het enige doel was dat onze mama’s zouden luisteren. Ik ben blij dat we onszelf nooit de druk oplegden om bepaalde cijfers te halen. Het startte echt vanuit een passie om gewoon met ons tweetjes hierover te babbelen. Het was eigenlijk een nieuwe hobby!’
Silke: ‘Het groeide heel organisch! Elke tien luisteraars erbij maakte ons zo gelukkig en we waren echt lyrisch toen we duizend luisteraars bereikten. We kunnen het eigenlijk niet vatten dat we nu zo’n groot bereik hebben. We zijn ontzettend dankbaar voor onze trouwe en lieve fanbase.’
Laura: ‘Toen wij met “de volksjury” begonnen, waren podcasts ook nog niet zo populair in België. Er waren er ook maar een paar. Wij luisterden zelf ook vooral naar Engelstalige podcasts.’
Hebben jullie er nu jullie fulltime job van kunnen maken?
Laura: ‘We koppelen advertenties aan onze podcast, dus elke aflevering heeft een sponsor. We schrijven ook boeken, die gelukkig graag gelezen worden en daarnaast doen we voor het derde jaar op rij een zaalshow. Daardoor hebben we de afgelopen acht jaar een mooi spaarcentje aan de kant kunnen zetten waardoor we onlangs de sprong waagden om hier onze fulltime job van te maken. Hopelijk blijft dit duren, want we vinden het ontzettend leuk!’
Aan wat ligt het succes denken jullie?
Silke: ‘True crime interesseert mensen, of ze het nu willen toegeven of niet. Mensen zijn nieuwsgierig. Als er een ambulance passeert in je straat wil je toch ook altijd weten wat er aan de hand is. Daarnaast zijn Laura en ik heel toegankelijk, het lijkt alsof je bij ons in de zetel zit en we durven te zeggen wat mensen vaak denken over een zaak. Die luchtigheid is belangrijk, er worden zeker af en toe mopjes gemaakt. Tot slot zijn we ook op het juiste moment begonnen: true crime begon net door Netflixreeksen en dergelijke aan populariteit te winnen, maar bij ons kunnen ze het in het Nederlands volgen.’
Jullie benaderen de cases luchtig, maar toch respectvol. Is dat een moeilijke grens?
Silke: ‘Totaal niet. We lachen nooit met de slachtoffers. Laura en ik weten heel goed waar we een mopje kunnen insteken en wat te ver gaat.’
Op welke basis selecteren jullie cases?
Laura: ‘We willen een toffe mix, dus we zullen nooit twee dezelfde cases na elkaar belichten. Sektes, ontvoeringen, onopgelost en noem maar op, we willen daar een goede afwisseling in brengen. We beginnen ook pas aan een zaak als die afgerond is of voldoende lang een cold case is. We willen geen échte volksjury beïnvloeden met onze mening.’
Zijn jullie bang om fouten te maken of foute info te delen?
Silke: ‘We kunnen niet daadwerkelijk de dossiers inzien, dus we zoeken alles online en uiteraard is niet alle info die je vindt betrouwbaar. Wij doen altijd onze research onafhankelijk van elkaar en we merken alleen dan al dat we soms twee verschillende versies van een feit vinden.’
Laura: ‘Daarom zeggen we bewust dat we op een onverantwoorde manier speculeren. Wij doen dit niet als journalisten of als mensen die bij justitie werken. We zullen sowieso fouten maken! Gelukkig zijn onze luisteraars superlief en begrijpen ze het als we de bal eens zouden misslaan.’
Heeft familie van nabestaanden jullie ooit gecontacteerd?
Silke: ‘We interviewden voor een van onze boeken de papa van Nathalie Geijsbregts die in 1991 verdween en nooit werd teruggevonden. Hij vond het interessant om met ons samen te werken. We zagen ook dat de familie van Julie Quintens, een vermoorde kapster, de link naar onze podcastaflevering over haar zaak op sociale media deelden. We horen vaak dat nabestaanden het fijn vinden dat die zaken nog eens aan bod komen door ons, want meestal stopt de media-aandacht als de rechtszaak afgesloten is.’
Ik zie en hoor Laura meer dan m’n lief. Onze band overstijgt zakenpartners en vriendschap. We maakten samen een kindje, onze podcast, en dat voeden we samen op met ons plusouders: onze partners.
Hoe kwamen jullie op het idee om de podcast in een theatertournee te gieten?
Silke: ‘We merken dat onze luisteraars hun eigen mening hebben over de zaken die we bespreken. Het leek ons fijn om te ontdekken wie ons publiek is én wat zij te zeggen hebben, en zo ontstond het idee om een theatertournee uit de grond te stampen.’
Laura: ‘De vorige twee shows vertelden we over een case en speculeerden we samen met het publiek over wat er gebeurd was. Dit keer hebben we een case mee die wij al uitgebreid onderzochten en het is de bedoeling dat de mensen in de zaal op hun beurt de zaak oplossen. Het is eigenlijk een soort escaperoom op het podium.’
Hebben jullie elkaar doorheen dit avontuur beter leren kennen?
Silke: ‘Ik zie en hoor Laura meer dan m’n lief. Onze band overstijgt zakenpartners en vriendschap. We maakten samen een kindje, onze podcast, en dat voeden we samen op met onze plusouders: onze partners. We hebben ook een WhatsApp-groep die “de kleine familie” heet en die bestaat uit Laura, ik en onze partners.’
Legt de podcast soms een druk op jullie vriendschap?
Laura: ‘Het samenwerken leidde tot nu toe nog nooit tot conflicten tussen ons. Ik vind het net tof dat ik kan samenwerken met een van m’n beste vriendinnen, want je durft eerlijker en opener te zijn tegen elkaar. Onze vriendschap ontstond uit samenwerken, dus ik denk niet dat ons werk onze vriendschap in gevaar zou kunnen brengen.’
Wat vinden jullie de mooiste eigenschap aan elkaar?
Silke: ‘Laura heeft zoveel mooie eigenschappen! Laura is een vriendin uit de duizend! Ze is heel loyaal en ze zal altijd klaarstaan voor mij, op elk moment van de dag of nacht, waar ze ook is of wat ze ook aan het doen is. Ik kan ook zonder schaamte dingen aan haar vertellen, ze zal nooit een oordeel vellen over mij.’
Laura: ‘Ook bij Silke is er geen vraag te raar of geen moment ongepast om bij haar terecht te kunnen. Ze is heel ontvankelijk, ik voel me enorm veilig en gehoord bij haar waardoor ik honderd procent mezelf kan zijn. Dat is goud waard.’
En wat is het meest irritante aan elkaar?
Laura: ‘Silke was een laatkomer, terwijl ik overal extreem te vroeg ben. Maar ze heeft dit de laatste jaren afgeleerd!’
Silke: ‘Laura kwam altijd minstens een halfuur te vroeg waardoor ik me als ik amper vijf minuutjes te laat kwam heel schuldig voelde, want dan zat ze eigenlijk al heel lang op me te wachten. Maar ze werkt daar ook aan, ze probeert nu slechts een kwartiertje te vroeg te zijn. Zo zie je dat we elkaar opnieuw in evenwicht brengen.’
Het doet er niet toe hoe mijn lichaam eruitziet, want het stelt me in staat al die mooie dingen te doen, dus ik probeer er meer naar te kijken als een instrument.
Bij Flair staat self-love centraal: hebben jullie veel zelfliefde?
Silke: ‘Daar is zeker nog werk aan. Dat komt ook in vlagen, het ene moment voel ik me goed in m’n vel terwijl ik op een ander moment opnieuw gemene dingen tegen mezelf zeg. Wat bij mij helpt op die mindere dagen is die kritiek die ik op mezelf heb luidop zeggen en dan schrik je toch van wat je tegen jezelf zegt of dan maant m’n lief aan dat ik hiermee moet stoppen.’
Laura: ‘Ik ben met 50 % van mezelf heel tevreden: mijn innerlijke. Ik praat luid en ik ben impulsief, maar dat is nu eenmaal zo. Helaas komt die zelfliefde, zeker bij vrouwen, vaak voort uit die andere 50 %: ons uiterlijk. Ik probeer die andere helft van mezelf dan ook te omarmen, want het is dankzij mijn lichaam dat ik mooie reizen kan maken, dat ik op een podium kan staan om onze podcast live te brengen en dat ik (hopelijk) binnenkort een halve marathon kan lopen. Dat lukt ook allemaal met een dikke puist op m’n neus of met een aantal kilootjes meer. Het doet er dus niet toe hoe mijn lichaam eruitziet, want het stelt me in staat al die mooie dingen te doen, dus ik probeer er meer naar te kijken als een instrument.’
Hebben jullie bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
Silke: ‘Ik voer al mijn hele leven lang een strijd met m’n gewicht. Ik ben een jojo! Het is een generationeel trauma en ik probeer dit wel te doorbreken door net zoals Laura anders naar mijn lichaam te kijken. Mijn lief en ik willen meer wandelvakanties doen omdat we dit fijn vinden, dus ik doe nu krachttraining om sterker te worden en meer conditie te krijgen, en niet om me mooi te vinden wanneer ik in een bikini op het strand lig. Want ik vind me al mooi in bikini. Ik weiger ook om zoals vroeger alleen maar zwart aan te trekken omdat dit je slanker doet ogen, ik draag gewoon die kleurrijke kledij.’
Laura: ‘Ik heb geen uiterlijke complexen die me langer dan één dag bezighouden. Zoals elke vrouw die menstrueert, heb ik in een cyclus en voel ik me op sommige dagen hottie van het jaar en op andere dagen wil ik gewoon terug in m’n bed kruipen. Als ik echt een complex zou hebben dat me diep ongelukkig maakt en dat babbelen met mijn vrienden of een psycholoog niet kan oplossen, dan zou ik dit gewoon aanpakken. Het is misschien controversieel, maar ik zou me daar niet voor schamen. We droegen als tieners toch ook bijna allemaal blokjes?’
Omgekeerd: wat vinden jullie het mooiste aan jezelf?
Laura: ‘Ik ben gezegend met dikke lippen die ik niet liet opspuiten! Dat is leuk, dat spaart me fillers uit. Ik krijg ook veel complimenten over mijn wenkbrauwen, dus die vind ik ook mooi.’
Silke: ‘Ik vind mijn neus mooi en ik ben blij dat ik krullen heb. Ik kan er soms op vloeken, maar ik ben blij dat ik niet gewoon steil haar heb.’
Wat bij mij helpt op die mindere dagen is die kritiek die ik op mezelf heb luidop zeggen en dan schrik je toch van wat je tegen jezelf zegt of dan maant m’n lief aan dat ik hiermee moet stoppen.
De meesten vinden het heel makkelijk om complexen op te noemen, terwijl ze worstelen met de vraag wat ze wel mooi vinden aan zichzelf. Waarom zijn we zo streng voor onszelf?
Laura: ‘We leven in een maatschappij waar we enkel de grootste successen vieren, de norm is niet meer goed genoeg. Een bedrijf dat de beste cijfers haalde op een jaar tijd mag vieren, en alle andere bedrijven die ook successen boekten niet, want ze haalden niet dat hoogste schavot. Dat is toch jammer? Ik vind dat ik mooie lippen heb, maar er zijn ongetwijfeld nog honderdduizend andere vrouwen die ook mooie lippen heb, dus dan twijfel ik om dat te zeggen, want ik heb misschien niet de allermooiste lippen. Ik vind dat me moeten streven naar dat alles prima is, niet enkel die top.’
Silke: ‘Wat we te horen krijgen als kind van onze familie, vrienden, klasgenoten en noem maar op, kan lang door je achterhoofd blijven spoken. Negatieve reacties blijven altijd veel langer hangen dan de positieve.’
Hebben de stereotiepe schoonheidsidealen die de maatschappij ons blijft voorspiegelen en al die perfecte plaatjes er ook iets mee te maken?
Laura: ‘Sowieso! Ik ben heel kwaad dat ik de afgelopen vijf jaar dacht dat er meer body positivity kwam en dat we alle soorten lichamen mooi vinden, in plaats van enkel slanke silhouetten. Maar de Ozempic-trend veegde dit allemaal van de tafel. Ik vind dat heel pijnlijk.’
Silke: ‘Door de algoritmes van sociale media blijf je als je ook maar één keer een work-outvideo bekijkt, in die tunnelvisie vastzitten, want je krijgt enkel nog maar foto’s te zien van vrouwen met een perfect lichaam. Vroeger spiegelden wij ons als tieners aan het mooiste meisje van de school, nu spiegelen tieners zich aan bijna zeven miljard mensen online. Dat moet heel vermoeiend zijn!’
Laura: ‘Terwijl die ideaalbeelden op niks slaan, want het zijn waarschijnlijk mannen die deze hebben uitgevonden. We kneden ons naar hun ideaalbeeld en wat zij mooi vinden. Dat zit vrees ik biologisch in ons omdat we ons moeten voortplanten, dus we hebben zaad nodig, dus we moeten aantrekkelijk zijn voor een man.’
Ik ben heel kwaad dat ik de afgelopen vijf jaar dacht dat er meer body positivity kwam en dat we alle soorten lichamen mooi vinden, in plaats van enkel slanke silhouetten. Maar de Ozempic-trend veegde dit allemaal van de tafel. Ik vind dat heel pijnlijk.
Schoonheid is heel maakbaar geworden anno 2025: wat vinden jullie van de trend van botox, fillers en andere cosmetische ingrepen?
Silke: ‘Iedereen moet dit uiteraard voor zichzelf beslissen, maar ik vind het gevaarlijk voor een jongere generatie dat je heel snel en makkelijk iets cruciaal aan jezelf kan laten veranderen. Door aan stereotiepe ideaalbeelden te willen voldoen, kan je je unieke kenmerken kwijtraken die je net doen herinneren aan je ouders of zelfs grootouders. Dat is jammer!’
Laura: ‘We mogen natuurlijk niet onderschatten wat iemands fysieke uiterlijk kan betekenen voor diens mentaal welzijn. Als je doodongelukkig bent om iets en de oplossing is voor handen, dan snap ik dat mensen daarnaar teruggrijpen. Zolang die operatielijst niet langer wordt dan je cv.’
Hebben jullie moeite met iets ouder worden?
Silke: ‘Ik verfde mijn haar lange tijd blond, maar het is nu opnieuw mijn natuurlijke haarkleur waardoor ik onlangs de eerste grijze haartjes ontdekte! Ik vind grijs haar mooi, maar ik schrok wel even. Het was confronterend, want mijn lichaam herinnerde me eraan dat ik wel wat ouder word. Ik vind het zeker niet erg dat ik ouder word, ik heb net meer rust gevonden sinds ik dertig werd en er vielen meer onzekerheden weg. Wat ik wél erg vind, is dat de maatschappij anders naar een vrouw kijkt wanneer ze ouder wordt en vrouwen sneller afschrijft als ze geen vijfentwintig meer zijn.’
Laura: ‘Het enige lastige aan ouder worden, is dat ik het fysiek merk. Ik ben dit jaar al drie keer naar de dokter moeten gaan en als ik een avondje doorzak, dan moet ik dat bewust inplannen, want ik moet daar drie dagen van recupereren (lacht). Ik leef supergraag, dus elk jaar erbij is een cadeau. Maar net omdat ik zo graag leef, wil ik ook alles wat ik nu doe, blijven doen tot mijn honderdste en dat gaat fysiek natuurlijk steeds moeilijker worden. Het lastigste aan ouder worden is niet dat ik er ouder uitzie, maar wel dat het leven eindig is.’
Ik wil in alles uitblinken: ik wil de beste dochter zijn, de meest sexy partner, de tofste collega, de liefste vriendin en noem maar op. Daardoor ging ik echt over m’n grenzen heen.
Self-love slaat uiteraard ook op mentaal welzijn: zijn er bepaalde dingen waar jullie soms mee worstelen?
Laura: ‘Ik ben de oudste dochter, dus mijn grootste struikelblok is dat ik altijd flink wil zijn. Daarmee bedoel ik dat ik in alles wil uitblinken: ik wil de beste dochter zijn, de meest sexy partner, de tofste collega, de liefste vriendin en noem maar op. Daardoor ging ik echt over m’n grenzen heen, want ik combineerde mijn job met onze podcast wat ook eigenlijk een fulltime job is. Daarom namen we de beslissing om ons volledig te focussen op “de volksjury”, dat was echt een beslissing die voortkwam uit self-love.’
Silke: ‘Ik vind het lastig om mensen te vertrouwen. Ik heb snel schrik dat ze uit m’n leven zullen verdwijnen. Mijn vriendschap met Laura en mijn huidige partner hielpen me daar echt bij.’
Wat brengt jullie tot rust?
Laura: ‘Met één ding tegelijkertijd bezig zijn. Sommige mensen gaan als ontspanning in bad terwijl ze een boek lezen en een maskertje opdoen. Bij mij is het of in bad gaan, of een boek lezen of dat maskertje opdoen. We moeten in het dagelijkse leven al zoveel dingen tegelijkertijd combineren, dat ik er echt van geniet als ik me eens maar op één iets kan focussen.’
Silke: ‘Ik ben heel graag omringd door andere mensen, maar ik ontspan daar niet van. Mijn batterij laadt net op als ik in m’n eentje ben. Ik ben sinds kort beginnen mediteren en dat helpt wel om die gedachtemolen even een halt toe te roepen.’
Tot slot: waarom moeten we zeker komen kijken naar jullie zaalshow?
Laura: ‘Het is een gezellige avond met gelijkgezinden. De ontlading zal ook fantastisch zijn als je met een hele zaal de code kraakt. Dat gaat sowieso een dopamineshot zijn!’
Silke: ‘We zijn er zeker van dat we iets geweldig creëerden!’
Meer info over ‘De volksjury: een Victoriaans drama’ en alle tourdata vind je op www.devolksjury.be.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
