‘Ik hoefde me niet schuldig te voelen dat ik stonk, want iedereen stonk.’
Laura Tesoro (26) over ‘Special Forces’: ‘Je ziet de lelijkste, maar tegelijkertijd ook de puurste versie van mezelf’
Laura Tesoro (26) is een van de elf BV’s die een loodzware militaire training volgt in ‘Special Forces: Wie Durft Wint’. ‘Mensen zien me altijd als vrolijke spring-in-‘t-veld, nu zullen ze me ook zien huilen. Je kan daar nu eenmaal geen masker ophouden en de hele tijd lachen’, vertelt de presentatrice/zangeres.
Laura Tesoro is een van de dappere bekende Vlamingen die het avontuur durft aan te gaan in de Marokkaanse woestijn in ‘Special Forces: Wie Durft Wint’. Ze stappen zes dagen lang volledig uit hun comfortzone en verleggen niet enkel hun fysieke, maar ook mentale grenzen. ‘Het is een once in a lifetime experience’, vertelt Laura Tesoro. ‘Ik wilde altijd al een soortgelijke bootcamp volgen, al is dit nu wel onmiddellijk de meest extreme variant (lacht). Ik wist dat ik er niet klaar voor was, maar ik wilde die kans niet laten schieten omdat ik dacht dat dit het avontuur van m’n leven zou worden en achteraf blijkt dat ook écht zo te zijn.’
Waarom ligt dit je?
‘Ik hou van fysieke uitdagingen en ik zoek graag mijn limieten op. Ik was heel benieuwd hoe ver ik zou geraken. Ik wist dat ik fysiek niet de sterkste was, maar het interessante aan zo’n Special Forces-opleiding is dat het niet enkel om kracht en uithouding draait. Je moet ook mentaal sterk in je schoenen staan! Ik denk wel dat ik de juiste motivatie en mindset heb om dit tot een goed einde te brengen.’
Hoe reageerde je omgeving op je deelname?
‘De eerste reactie van de meesten was: “Ben je zot?!” (lacht). Maar daarna zagen ze wel dat het echt iets voor is. Mijn mama en papa hielden wel hun hart vast en ze kijken vol spanning naar de afleveringen, want het is voor hen natuurlijk niet leuk om hun dochter zo te zien afzien.’
Ik heb inspanningsastma, dus ik wist dat er momenten zouden komen dat ik buiten adem zou zijn en zou beginnen hyperventileren.
Waar had je het meeste schrik voor?
‘Ik had vooral schrik voor het onbekende. Ik had geen idee aan wat ik begon. Tijdens de opleiding merkte ik ook dat het zwaarste was dat je nooit wist wanneer iets zou stoppen. Je begint met lopen, maar je weet niet of je vijf of vijftien kilometer zal moeten rennen, of je bergop of bergaf moet en met of zonder zware gewichten. Het is heftig dat je nóóit weet wanneer iets stopt, en later bleek dat het ook gewoon nooit stopte!’
Je vertelde op voorhand dat je zwakke plek je angsten zijn. Vertel.
‘Net zoals de meeste mensen ben ik niet gek op opgesloten zitten in kleine, donkere ruimtes en heb ik verlatingsangst. In het dagelijkse leven heb ik daar niet echt last van omdat ik niet veel in donkere of kleine ruimtes kom en altijd omringd ben door mensen.’
Leer Laura’s collega Francisco ook wat beter kennen: Francisco Schuster (20): ‘Wat ik nu ben voor sommige kinderen, had ik vroeger nodig toen ik opgroeide’
Heb je je op voorhand proberen voorbereiden thuis?
‘Zeker. Ik zou het heel respectloos vinden naar de instructeurs en de andere rekruten toe om je niet voor te bereiden. Ik probeerde fysiek zo sterk mogelijk te zijn, maar op een korte tijd van twee maanden kan je natuurlijk geen wonderen verrichten. Ik ben me heel bewust van wat ik wel en niet kan, en aan die zwakke punten probeerde ik te werken. Ik ben bijvoorbeeld niet zo’n goede zwemmer, dus volgde ik zwemles. Ik had in de buitenlandse versies van dit programma namelijk gezien dat ze je weleens letterlijk in het diepe durven te gooien om die verdrinkingsangst te stimuleren. Ik was er niet van overtuigd dat ik mezelf zou kunnen redden in het water waardoor paniek het snel zou overnemen als ik in een diepte zou springen. Door goed te leren zwemmen, heb ik geen angst meer om te verdrinken, want ik kan nu mijn plan trekken. Verder ben ik geen goede loper, dus begon ik te joggen.’
Toch kreeg je het in de eerste aflevering al heel moeilijk?
‘Klopt. Ik bereidde me fysiek zo goed mogelijk voor, maar je bent eigenlijk nooit klaar om hieraan te beginnen! Je weet ook niet voor wat je precies moet trainen. Je kan wel oefenen om vijftig burpees te doen, maar als je dat moet doen na een zware loopproef, vijftig push-ups en nog tal van andere fysieke proeven is dat toch een pak moeilijker. Ik heb bovendien inspanningsastma, dus ik wist dat er momenten zouden komen dat ik buiten adem zou zijn en zou beginnen hyperventileren. Ik hoopte gewoon dat het nog niet op de eerste dag zou gebeuren en dat hun eerste indruk zou zijn dat ik zwak ben. Gelukkig wende mijn lichaam snel aan die zware inspanningen en werd ik sterker.’
Wisten de instructeurs dat je inspanningsastma hebt?
‘Nee. We hadden op voorhand geen gesprek met de instructeurs. Maar ik wilde sowieso geen uitvluchten zoeken. Dit is de opleiding: je gaat ervoor of niet, en je kunt het of niet. Zo simpel is het! Ik zal op voorhand nooit smoesjes verzinnen.’
Dit is het meest pure en authentieke programma dat ik ooit al maakte. Ik heb nog nooit zoveel geweend en ik heb ook nog nooit zoveel van mijn collega’s zien huilen.
Was je soms bang dat je een last was voor de groep?
‘Ik zou het verschrikkelijk vinden als ik de groep zou ophouden of diegene zou zijn die niet meekan waardoor de rest gestraft wordt. Ik ken mijn zwaktes: ik ben fysiek niet de sterkste. Maar ik zal er alles aan doen om dat op alle andere vlakken te compenseren. Ik wil een meerwaarde zijn voor mijn team, anders moet je je afvragen of je daar wel op je plaats zit.’
Wilde je je als vrouw nog meer bewijzen tegenover al die mannen?
‘Nee. Ik stond er niet bij stil dat we maar met drie vrouwen waren en dat ik de vrouwen moest vertegenwoordigen. Zoals de instructeurs ook zelf zeiden: het maakt niet uit wie je bent, hoe oud je bent, waar je vandaan komt, wat je doet of wat je al bereikte in het leven. Tijdens de opleiding is iedereen hetzelfde. Dat was zo verfrissend!’
Kende je de andere kandidaten?
‘Ik wist wie iedereen was, maar ik kende ze niet allemaal persoonlijk. Ik voelde me wel onmiddellijk op mijn gemak bij hen en ik heb heel veel aan hen gehad. Iedereen durfde zich kwetsbaar opstellen, het kon ook bijna niet anders. Dit is het meest pure en authentieke programma dat ik ooit al maakte. Ik heb nog nooit zoveel geweend en ik heb ook nog nooit zoveel collega’s van mij zien huilen. Het is zo intens wat je meemaakt, dat schept een band voor het leven.’
Hoe schatte je de anderen in?
‘Qua fysieke proeven verwachtte iedereen veel van Dirk Van Tichelt omdat dat natuurlijk een beer is (lacht). Maar het draait niet alleen rond kracht. Het is de combinatie van alles. We kregen ook veel lessen en theorie zoals kaartlezen. Dat komt niet aan bod in het programma omdat dat natuurlijk niet zo interessant is voor de kijkers om te zien. Je moet helder kunnen blijven nadenken terwijl je fysiek onder druk wordt gezet. Dát is de moeilijkheidsgraad. Ik kon dus niet inschatten hoe de anderen het zouden doen, want niemand zat ooit al in zo’n positie.’
Ik ben een enorme teamplayer, maar dat wil niet zeggen dat ik me niet kan ergeren aan mensen die hun best niet doen.
Heb je het eerlijk gezegd een beetje onderschat?
‘Ik heb het onderschat, maar ik wíst dat ik het ging onderschatten, want je weet gewoon niet wat je mag verwachten tot je het meemaakt. De combinatie van alles maakt het zó zwaar en dat heb ik nog nooit eerder aan den lijve ondervonden. Je kan niet anders dan het onderschatten.’
Legde je op voorhand je grenzen vast?
‘Nee, want opgeven is sowieso een no-go voor mij! Dat staat niet in mijn woordenboek. Ze zullen me van dat terrein moeten sleuren, want zelf zal ik niet plooien.’
Leer Laura nog een beetje beter kennen: Laura Tesoro (25): ‘Ik hoef niet door iedereen leuk gevonden te worden. Ik vind ook niet iedereen leuk.’
Ben je een teamplayer?
‘Ik ben een enorme teamplayer, maar dat wil niet zeggen dat ik me niet kan ergeren aan mensen die hun best niet doen. Net omdat ik een teamplayer ben, kan ik me niet inbeelden dat iemand anders zich níet zou inzetten voor de groep.’
Was het niet enkel fysiek, maar ook mentaal ook heel zwaar?
‘Ik ben een echte people person. Ik zie of hoor mijn ouders, beste vriendin en lief iedere dag. Ik had op voorhand dus wel wat schrik dat ik het niet tof zou vinden om geïsoleerd te zijn van de buitenwereld. Maar je zit daar zo in je bubbel en je hebt echt geen tijd om aan iets anders te denken. Je bent alleen maar bezig met overleven. Ik wist op den duur zelfs niet meer welke dag we waren. Als we het toch eens moeilijk kregen, hadden we gelukkig heel veel aan elkaar, want we maakten allemaal hetzelfde mee. Iedereen liet daar weleens een traantje, dus het was fijn om dan even een knuffel te krijgen of te geven. Ik ben de groep daar superdankbaar voor, want ik voelde me altijd op mijn gemak, kon 200 % mezelf zijn en ik moest me niet schamen als ik een traantje liet. En geloof me: er zijn veel traantjes gelaten! De groep sleurde me er mentaal door.’
Ik schrok wat je allemaal kan als je je gedachten er maar op zet! Ik leerde echt dat je veel meer kan als je de juiste mindset hebt.
Wat vond je absoluut het zwaarste van dit hele avontuur?
‘De combinatie van alles. Je bent kapot, alles doet pijn, je slaapt bijna niet, je eet niet zoals normaal, dus je lichaam wordt voortdurend uitgedaagd. Mentaal is het hetzelfde verhaal: je moet in hele andere mindset kruipen en anders denken. De combi van die twee maakt het loodzwaar. Je moet je lichaam en geest eigenlijk een week lang tot het uiterste drijven.’
Wat vond je dan weer het leukste?
‘Ik deed dingen waarvan ik nooit dacht dat ik ze zou durven én fysiek zou aankunnen. Ik overwon echt angsten! Ik ben teruggekomen als een nieuwe, gemotiveerde mens met een rugzak vol ervaring en inspiratie.’
Heb je jezelf op een andere manier leren kennen?
‘Ja. Ik schrok wat je allemaal kan als je je gedachten er maar op zet! Ik leerde echt dat je veel meer kan als je de juiste mindset hebt. Als je lichaam niet meer kan, kan je door in je hoofd te prenten dat het wél nog gaat, nog bergen verzetten. Als je hoofd mee is, volgt je lichaam. Dat neem ik mee voor de rest van mijn leven: ik kan zoveel meer dan ik denk als ik dat knopje in mijn hoofd kan omdraaien. Als ik het echt wil en mijn gedachten erop zet, dan is er zo veel meer mogelijk. Verder leerde ik beter relativeren: het kan altijd erger! Die instelling inspireerde me zelfs voor een nieuwe single. Soms betrap je jezelf erop dat je kan zagen over iets dat er eigenlijk niet toe doet en dat best wel meevalt als je het grotere plaatje bekijkt.’
Voor wie niet genoeg krijgt van de zangers/presentatrice: Laura Tesoro: ‘Tijdens de schrijfsessies lachten ze soms dat ik te gelukkig ben om liedjes te schrijven’
Gaan de mensen thuis je op andere manier leren kennen?
‘De dingen die ik al in me had zoals mijn motivatie en doorzettingsvermogen zijn tijdens het programma enorm versterkt. Dat zal iedereen herkennen. Verder zien mensen me altijd als vrolijke spring-in-‘t-veld, nu zullen ze me ook zien huilen. Je kan daar nu eenmaal geen masker ophouden en de hele tijd lachen. Elke emotie is eerlijk. Dat is confronterend, want ik ga (soms zelfs letterlijk) met de billen bloot op tv. Maar langs de andere kant is dat ook gewoon wie ik ben, dus het is tof om ook die kant te laten zien.’
Er is in dit programma uiteraard geen make-up en styling. Was dat voor jou een drempel?
‘De kijkers gaan me inderdaad voor het eerst zonder make-up en styling op tv zien. We mochten zelfs geen haarborstel of deo meenemen. Ik verschijn op mijn lelijkste ooit op tv, zo kom ik zelfs normaal niet buiten. Ik vond dat eerlijk gezegd niet makkelijk en ik moest me daar over zetten. Maar dat gevoel vervaagt zo snel eenmaal je daar bezig bent met die opleiding. Ik kon me heel af en toe aan de lavabo eens opfrissen en als ik in de spiegel keek, dacht ik: hoe zie ik eruit? Maar voor de rest was ik daar niet mee bezig. Ik was gewoon bezig met overleven. Het was ook weleens fijn om daar allemaal niet mee bezig te hoeven zijn. Alle banaliteiten waar je in het dagelijkse leven zoveel tijd aan besteedt, vielen daar weg. Iedereen zat ook in hetzelfde schuitje. Ik hoefde me niet schuldig te voelen als ik stonk, want iedereen stonk! Je ziet de lelijkste versie, maar tegelijkertijd ook de puurste versie van mezelf.’
Het deed me dus goed om een week eens geen make-up te dragen. Het leerde me opnieuw wat meer van mezelf houden zoals ik ben.
Geeft dit je nu meer self-love?
‘Ja. Op tv en op podium ben ik altijd de beste versie van mezelf. Het is dan natuurlijk confronterend als je plots het tegenovergestelde daarvan ziet. Omdat je op den duur zo gewend bent om jezelf in die beste versie te zien, wordt dat het nieuwe normaal. Het deed me dus goed om een week eens geen make-up te dragen. Het leerde me opnieuw wat meer van mezelf houden zoals ik ben.’
Hoe kijk je terug op dit hele avontuur?
‘Het was zéker heftig, maar het was ook het heerlijkste avontuur dat ik ooit in mijn leven meemaakte. Ik heb het dus niet enkel als zwaar ervaren. Elke keer als ik een opdracht tot een goed einde bracht, voelde ik me namelijk euforisch en zoveel voldoening. Die kleine overwinningen zorgden er telkens voor dat ik echt gemotiveerd was voor de volgende uitdaging. Dat maakt het ook makkelijker om het mentaal vol te houden, anders zou je gewoon crashen.’
Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar ‘Special Forces: Wie Durft Wint’?
‘Het is het meest pure en authentieke programma dat je je kan inbeelden. Je ziet ons op een manier dat je ons nog nooit eerder zag. Het kan een goede les zijn voor iedereen dat als je je gedachten ergens op zet dat je meer kan dan je denkt en dat je moet leren relativeren. Ook al beleef je die opleiding niet zelf, het kan je wel inspireren door het ons te zien doen op tv.’
‘Special Forces: Wie Durft Wint’ zie je elke maandag om 20u35 op VTM en VTM GO.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
