Laura Verhulst (29): ‘Ik wil een baby met mijn overleden man’

Laura Verhulst (29) ken je wellicht als Madam Bakster. Vanaf vandaag kan ze ook ‘columniste bij Flair’ achter haar naam schrijven. En hopelijk kan ze ook snel ‘mama’ aan dat lijstje toevoegen, want Laura start met een hormoon­behandeling om zo een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe.

Het leven van Laura Verhulst nam een totaal andere wending toen haar echtgenoot Kobe op 31 december 2020 de diagnose maagkanker kreeg. Het was een strijd waarvan al snel duidelijk werd dat die niet gelijk opging. Toen hij op 3 december 2021 overleed, verloor Laura niet alleen de liefde van haar leven, maar ook de kans op kinderen met hem.

Om met de deur in huis te vallen: jij zal gebruikmaken van post-mortemimplantatie. Wilde Kobe graag papa worden?

‘Absoluut. Kobe heeft me altijd gesteund om onze kinderwens te vervullen, ook toen we merkten dat hij ons kindje nooit zou ontmoeten, wat zo pijnlijk was. Desondanks hebben we in november nog samen sinterklaas gevierd. Hij kocht allerlei cadeautjes voor ons toekomstige kindje en we vroegen de meters en peters die we in gedachten hadden. We vonden het heel belangrijk om samen nog dergelijke stappen te zetten. Hij putte zelf ook kracht uit die gedachte.’

‘Eigenlijk is het absurd, maar we bleven zoeken naar schoonheid in het verdriet, want enkel verdriet was veel te zwaar om te dragen. Sinds het begin van onze relatie, ongeveer negen jaar geleden, hou ik een dagboek bij. Mijn exemplaar was bijna volgeschreven, dus gaf Kobe me een vijfjarendagboek specifiek voor mama’s cadeau. Op de eerste pagina schreef Kobe: “Ook al ga ik je nooit kennen, ik ben zo trots op wie je bent. Wees nieuwsgierig – zijn favoriete credo in het leven – en omarm wat het leven op je pad brengt.” Kobe was ongetwijfeld een geweldige papa geweest. Dat voel ik aan elke vezel in mijn lijf. Mede daarom kies ik heel bewust voor een kindje van hem om mijn kinderwens te vervullen.’

Wat houdt zo’n procedure in?

‘Voor Kobe met zijn chemobehandeling startte, werden er zaadcellen ingevroren, met als doel onze kinderwens te vrijwaren. Nu hij er niet meer is, krijg ik wettelijk gezien slechts twee jaar de tijd om kinderen van Kobe te krijgen. Dat kan ten vroegste zes maanden na zijn sterfdatum. Enerzijds ben ik blij dat ik een halfjaar moest wachten, want die periode was nodig om écht te beseffen dat ik in mijn eentje een kind zal opvoeden. Zes maanden geleden was dat besef er niet, terwijl ik intussen in een fase zit waarin ik mama wil worden, en dan liefst van een kindje van Kobe. Waarom zou ik kiezen voor anonieme donatie als de persoon die ik tien jaar lang zo graag zag, donor kan zijn? Anderzijds betekent dat wel dat ik nog maar vijftien maanden heb. Die tijdspanne vind ik veel te kort, want wat als ik in verwachting ben en ons ongeboren kind tijdens de zesde maand van de zwangerschap verlies? En wat als het daarna niet meer lukt?’

Zet dat je niet serieus onder druk?

‘Ik kan best wel wat druk aan, maar zelfs voor mij is dit soms te veel. Het is niet eerlijk dat ik in een heel korte periode een knoop moet doorhakken die een gigantische impact op de rest van mijn leven heeft en dat de kans om met mijn levenspartner een kindje te krijgen me na achttien maanden wordt ontnomen, terwijl ik wel op elk moment naar een donorbank kan stappen. Dat is toch niet logisch? Ik begrijp echt niet waarom die termijn zo kort is. Verder stuit ik ook op heel wat vooroordelen over mijn keuze. Iedereen lijkt een mening te hebben over mijn beslissing om mama te worden van een kindje van Kobe, terwijl je als koppel nooit denkt aan de gevolgen van de kinderwens als een van de twee partners overlijdt. Ik zie dit als een verderzetting van ons verhaal. Ik denk dat het zeker niet makkelijker geweest zou zijn, mochten we al kinderen gehad hebben. Nu weet ik tenminste wat me te wachten staat.’

‘Verder merk ik dat mensen vrezen dat ik een kindje wil om Kobe levend te houden. Maar een kindje zal Kobe nooit vervangen. Ik verwacht zelfs geen eigenschappen van Kobe in de baby te zien. DNA is slechts een klein onderdeel, er is zoveel opvoedingsgericht, maar aangezien Kobe en ik grotendeels op dezelfde manier in het leven staan, zullen er zeker aspecten van hem terugkomen. Al wil ik vooral dat ons kindje de ruimte krijgt om te zijn en te worden wie hij of zij wil zijn. Als ik dan toch één wens mag doen, hoop ik vooral dat onze baby een goede slaper is, want dat was niet de sterkste kant van Kobe. (lacht)’

In welke fase zit je?

‘Vanaf deze maand start ik met de eerste hormoonbehandeling, spannend! Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het lukt, maar als het ons niet gegund is, dan troost ik me met de gedachte dat ik werkelijk alles heb geprobeerd. Voorlopig is er geen reden om aan te nemen dat het een hobbelig parcours wordt, maar sinds het afgelopen jaar ben ik een pak realistischer. Er kan altijd iets mislopen en zodra er – hopelijk – een kindje is, zal ik geen seconde meer gerust zijn. Sommige mensen zullen zich misschien afvragen waarom ik mezelf in een potentieel moeilijke situatie plaats, maar als ik niet voor deze weg kies, is het niet zo dat mijn leven plots makkelijker is. Ik probeer een keuze te maken die mij het meeste vreugde zal bezorgen en dat betekent voor mij mama worden. Door de maanden heen ben ik gaan beseffen dat die wens heel groot is. Als ik zou kiezen voor een leven zonder kinderen, zou ik rouwen om dat leven dat ik nooit heb mogen ervaren. Vroeger wist ik nooit zeker of ik kinderen wilde, maar het cliché bleek voor mij waar: zodra je er klaar voor bent, zie je overal zwangere buiken en kinderwagens.’

‘We wilden sowieso aan kindjes beginnen, maar toen werd Kobe ziek. Ik denk ook dat ik in mijn eentje een warme en stabiele thuis kan voorzien. En natuurlijk zal die thuissituatie anders zijn dan met Kobe, maar aan liefde zal het niet ontbreken en ik denk dat dat het allerbelangrijkste is. Ik besef dat het alleenstaand ouderschap geen walk in the park is, maar als je het uit liefde doet, kom je al een heel eind verder. Bij mijn vrienden en familie voel ik zoveel steun. Ik ben ze daar eeuwig dankbaar voor, al blijft het ongelofelijk spannend.’

Weet je al hoe je het ouderschap zal aanpakken?

‘Vóór Kobes dood hebben we gesprekken gehad over zijn visie op het ouderschap, dus ik weet wat hij belangrijk vond en wilde meegeven in de opvoeding. Ik realiseer me wel dat Kobe niets meer verkeerd kan doen, terwijl ik een mens van vlees en bloed ben en ons kindje wellicht af en toe achter het behang zal willen plakken (lacht). Dat is een minder dankbare positie, maar tegelijkertijd kan ik dan altijd zeggen: “Je bent helemaal je vader”, want Kobe kan het niet meer ontkennen. Dat klinkt misschien wat zwart, maar Kobe zou deze mop zelf hilarisch gevonden hebben.’

Op welke manier zoek je je weg in het leven zonder Kobe aan je zijde?

‘Met vallen en opstaan. Kobe kende me op een manier waarop niemand anders dat deed. Ik heb af en toe de neiging om me te isoleren, en ik denk dat Kobe hetzelfde zou doen mochten de rollen omgekeerd zijn. Kobe was een introvert. Ik ook, maar ik hou dat nog een tikkeltje meer verborgen. Ik vind het soms moeilijk om te blijven functioneren in het leven dat we samen hebben opgebouwd. Wanneer ik met een bevriend koppel of familie afspreek, merk ik dat ik Kobe nadien nog meer mis. Nu en dan lig ik op de keukenvloer te huilen, maar er zijn heel veel momenten waarop ik de realiteit wel kan dragen. Zolang die in de meerderheid zijn, kan ik de donkere momenten relativeren. Bovendien merk ik dat er nog zoveel schoonheid in deze wereld te ontdekken valt. Ik ben blij dat ik die op veel momenten nog kan zien en kijk ernaar uit om die liefde voor het leven te delen met een kindje.’

Hoe bekijk je de komende weken en maanden?

‘Ik ga het er nog even goed van nemen en mijn volgende columns schrijven. Ik kijk ernaar uit om dat te doen op de plek waar Kobe begraven is, om zo dicht mogelijk bij hem te zijn. Kobe zou ongelooflijk trots zijn, want Flair vormde een rode draad tussen ons. Ik zie magazines immers als een vorm van zelfzorg. Kobe wist dat en haalde zo goed als elke dinsdag Flair in huis, om vervolgens het bad te laten vollopen en me mijn momentje te gunnen. Ook tijdens het jaar van zijn ziekte kocht ik Flair wanneer Kobe chemo kreeg en ik moest wachten. Dat was mijn geluks- en ontsnappingsmomentje, dus voor mij klopt het plaatje. Ik kijk ernaar uit om hier een plekje in te mogen nemen.’

Kan je al een tip van de sluier oplichten wat betreft je columns?

‘Ik heb nood aan een uitlaatklep om te schrijven over Kobe, en sociale media is daar niet langer de juiste plek voor. Voorheen postte ik geregeld via het kanaal van Madam Bakster, maar ik wil niet dat mensen mijn onderneming uitsluitend associëren met het overlijden van Kobe en het feit dat ik een jonge weduwe ben, want ik ben zoveel meer dan dat. Ik merk dat ik door mijn stem te gebruiken ook woorden mag geven aan mensen die door gelijkaardige situaties gaan. We kunnen nog zoveel leren over hoe we met verdriet kunnen omgaan in onze samenleving. Ik probeer mild te blijven en mezelf eraan te herinneren dat ik geen keuze heb over wat me overkwam, maar alleen kan sturen hoe ik ermee omga. Dat gaat met vallen en opstaan, maar de meeste dagen troost ik me met de gedachte dat ik heb mogen ervaren wat onvoorwaardelijke liefde is.’

‘Ik merk wel dat de maatschappij niet gemaakt is voor weduwes en weduwnaars, en dat we vaak met veel oordeel kijken naar mensen die niet de norm vormen. Dat is lastig, en net daarom ben ik gelukkig dat er in Flair ruimte wordt gemaakt om rolmodellen te creëren voor atypische situaties. Ik wil via deze columns mijn steentje bijdragen en delen hoe ik mijn weg probeer te banen door liefde en verdriet, al is het best spannend om me zo kwetsbaar op te stellen. Ik heb geleerd dat het veel moed vraagt om jezelf te zijn in deze wereld. Die levensles wil ik mijn kind meegeven, en via deze column probeer ik het goede voorbeeld te geven. Ik hoop dat ik in 2023 onze baby in de armen kan sluiten en kijk ernaar uit om dat intense parcours met liefde in woorden te gieten.’

Wij duimen alvast keihard mee. Je leest Laura’s column vanaf vandaag elke week in je Flair.

Lees ook:

• Laura Verhulst (28): ‘Het ergste is werkelijkheid geworden, maar zélfs nu zijn er lichtpuntjes’
• Kelly (38) twijfelde lang of ze BAM wilde worden, maar gaat nu voor haar eerste kunstmatige inseminatie
• Laure (27) had een herseninfarct: ‘Ik riep naar mijn man dat ik doodging. Ik had nog nooit zoveel pijn gehad.’