Margaux (34) uit ‘Out Of Office’: ‘Ik had het gevoel dat ik of geen goede werknemer of geen goeie mama was’

Margaux was nog maar zeven weken out met een burn-out toen ze besliste om mee te doen met ‘Out Of Office’. De combinatie van haar job als PR-verantwoordelijke met het prille moederschap en de isolatie tijdens de pandemie werden haar te veel. ‘Mijn prioriteiten zijn veel duidelijker’, vertelt Margaux. ‘Ik ben eerst en vooral mama. Punt.’

‘Ik was nog maar een paar weken out toen ik in contact kwam met de ploeg achter het programma’.’ vertelt Margaux. ‘Ik was thuis en ik wist niet goed wat me overkwam. Ik vroeg een weekend bedenktijd en besliste uiteindelijk om het te doen omdat ik dacht dat het me kon helpen in mijn herstelproces.’

Heb je schrik om je zo kwetsbaar op te stellen voor heel Vlaanderen?

‘Dat was de grootste drempel. Ik werd geconfronteerd met iets waarvan ik niet wist welke impact het had, hoelang het zou duren en hoe ik het moest oplossen. Het was een enorm moeilijke beslissing om op zo’n kwetsbaar moment mijn hart en ziel op tafel te leggen voor de buitenwereld.’

Hoop je ook je steentje bij te dragen bij het doorbreken van het taboe rond mentale problemen?

‘Eerlijk gezegd was ik zelf nog aan het zoeken hoe ik met die burn-out moest omgaan. Het feit dat ik dankzij dit programma in contact zou komen met anderen met hetzelfde probleem, gaf me hoop dat ik van hen iets zou kunnen bijleren. Het bespreekbaar maken was voor mij op dat moment secundair omdat ik zelf nog niet wist hoe ik het moest aanpakken en ik kon er nog niet over babbelen met familie en vrienden. Achteraf gezien, was dit natuurlijk een win-winsituatie, want we brengen de problematiek wel degelijk onder de aandacht. Hoe kan je dit beter doen, dan met mensen die er middenin zitten en er zelf mee worstelen.’

Onderschatte jij een burn-out vroeger ook?

‘Ik kende nooit iemand die een burn-out had of er werd toch niet openlijk over gesproken. Ik dacht eerlijk gezegd ook nooit dat ik dit zou krijgen. Ik zag rond mij zo veel mama’s met een fulltime job die wel alles konden bolwerken, dus ik ging ervanuit dat dit bij mij ook maar moest lukken. Maar elke situatie en context is natuurlijk anders...‘

Merk je dat velen dit nog steeds niet serieus nemen?

‘Als je het zelf niet van dichtbij hebt meegemaakt, blijft het toch moeilijk te vatten. Ik vrees dat er nog altijd onbegrip is net omdat er maatschappelijk nog altijd weinig over geweten is.’

Wat zou daarbij kunnen helpen?

‘Dit programma is al een stap in de goede richting. Ook erover praten met mensen die een burn-out hebben of erbovenop zijn geraakt helpt. Ik merk zelf dat ik heel wat mensen niet hoorde in de periode dat ik thuiszat. Ik neem ze dat zeker niet kwalijk, maar ik voelde dat ze niet wisten hoe ze daar mee om moeten gaan of net dachten dat ze me met rust moesten laten.’

Wanneer en hoe merkte jij voor het eerst dat je burn-out had?

‘Ik wist niet wat de alarmsignalen of symptomen waren. Ik had een carrière en een kind, midden in een pandemie, dus ik dacht dat het normaal was om zoveel stress te hebben en me zo veel druk op te leggen. Ik dacht niet, tot op het moment dat ik effectief bij de dokter zat, dat ik een burn-out had. Ik dacht dat ik fysiek moe was en gewoon rust nodig had.’

Heb je er nog proberen tegen te vechten?

‘Ja. Het was eigenlijk mijn partner die aan de alarmbel trok en zei dat ik zo niet meer verder kon. Ik wilde niet luisteren, maar op een moment crashte ik volledig en moest ik m’n huisarts bellen.’

Wat was volgens jou de oorzaak?

‘Goh het is een combinatie van verschillende factoren. Als mijn dochtertje naar de crèche ging, begon ik net met een nieuwe job. Bovendien werkte ik daar zes weken als de pandemie begon en we in lockdown moesten. Ik kon mijn grenzen niet goed afbakenen, dus ik bleef maar alles doen zoals voorheen terwijl dat praktisch onmogelijk was. Maar ik kon niet aangeven dat ik dat extra werk er even niet meer bijkreeg in die omstandigheden. Die drukke job in combinatie met het thuiswerken, met een klein kindje dat keiveel aandacht nodig had, heeft me genekt.‘

Had je het gevoel dat je in een tweestrijd zat tussen je job en je gezin?

‘Ja. Exact! Ik vond dat ik mijn job niet honderd procent kon uitvoeren en als ik dat wel deed, dacht ik dat ik tekort schoot als moeder en partner. Ik had het gevoel dat ik of geen goeie werknemer was of geen goeie mama. Er zijn natuurlijk oplossingen om dat te combineren, maar ik zag het toen even niet.’

Vind je het moeilijk om dit toe te geven of schaam je je hierover?

‘Ik had geen schaamte, maar onbegrip omdat ik die eerste weken écht niet wist wat er met mij aan de hand was. De huisarts besliste om me twee weken thuis te schrijven. Toen ik na die periode terugging, schreef ze me nog eens drie weken bij. Ik vroeg elke keer opnieuw hoelang het nog zou duren vooraleer m’n batterijen terug zouden opgeladen zijn, want ik werd gek van die onzekerheid. Maar een burn-out is natuurlijk niet zoals een gebroken been waarbij je op voorhand weet dat je zes weken in de gips moet. Het was pas toen zij zei dat ik dat zélf zou moeten voelen, dat ik besefte dat het niet gewoon vermoeidheid was, maar iets van lange duur.’

Is volgens jou iedereen er vatbaar voor?

‘Veel heeft te maken met je grenzen durven stellen. Ik zie mensen in m’n omgeving die een heel druk leven hebben, maar die het aangeven als het té veel wordt waardoor ze alle ballen in de lucht kunnen houden. Maar het is in onze huidige maatschappij gewoon zo makkelijk om in die valkuil te lopen van gewoon op alles maar ja te zeggen.’

Heb je iets geleerd uit het programma?

‘Heel veel! Als de collega’s van de Emiliushoeve nood hebben aan een momentje rust, stelt niemand zich daar vragen bij. Ze verontschuldigden zich daar ook niet bij, terwijl wij dat wel vóórtdurend doen. Als we bijvoorbeeld hoofdpijn hebben, zeggen we sorry, terwijl we daar ook niet voor kiezen natuurlijk. Ik leerde om me niet meer te verontschuldigen voor dingen die ik toch niet in de hand heb. Ik leerde ook om op m’n eigen tempo te werken. Vroeger zei ik snel dat ik iets niet kon omdat ik het niet zo snel of goed kon als dat ik dacht dat verwacht werd van me. Maar uiteindelijk hoef je iets niet even goed of even snel te doen als anderen, maar gewoon op je eigen tempo en met jouw talenten.’

Ben je als persoon veranderd sinds je deelname aan ‘Out Of Office’?

‘Ja. Ik ben minder hard geworden en durf meer m’n emoties tonen. Op de Emiliushoeve moet je je ook niet sterk houden, maar mag iedereen gewoon zijn wie hij of zij is. Daarom was dit zo een goede plek om terecht te komen tijdens m’n herstel. Je komt in een beschermende bubbel en dat maakte het voor mij makkelijker om over die emoties te praten omdat er geen oordeel was. Ik ben ook minder perfectionistisch. Dat wil niet zeggen dat ik m’n werk niet meer goed doe. Maar ik faal liever zodat ik er iets uit kan leren, dan duizend keer na te denken over de perfecte manier om iets te doen, want dat bestaat toch niet.’

Je wilde jezelf terug opbouwen. Lukte dat?

‘Ja. Ik kreeg terug zelfvertrouwen en ik sta veel steviger in m’n schoenen. Dit programma was echt een groot stuk van m’n herstelproces. Ik weet niet of ik even snel geëvolueerd was als ik enkel door m’n huisarts en psycholoog begeleid was. Het sociale gegeven van het programma was zo waardevol. Ik heb ontdekt wat ik graag doe en ik kreeg terug energie om terug iets zinvol te doen.’

Vond je ook een betere balans tussen werk en privé?

‘Ja. Mijn prioriteiten zijn veel duidelijker. Als ons dochtertje ziek is, krijgt dat prioriteit. Ik moet niet eerst puzzelen op werk hoe ik de zorg voor haar ertussen krijg. Nee, ik ben eerst en vooral mama. Punt. Je moet op een gezonde manier kunnen balanceren tussen je werk en het ouderschap.’

Tot slot: hoe gaat het nu met jou?

‘Ik zat echt diep, mijn wereld stortte ineen. Mijn gezin was het enige wat me recht hield. Zij waren de reden dat ik het niet volledig opgaf. Ik ben nog steeds niet de oude, want een burn-out is geen knop die je zomaar kan omzetten. Er is nog groeimarge en ik moet nog steeds voorzichtig zijn dat ik niet herval, maar ondertussen zou ik m’n leven toch alweer een dikke acht op tien geven.’

Lees ook:

• Bruno Vanden Broecke (48) in ‘Out Of Office’: ‘Ik word met zoveel liefde omgeven dat dat op den duur m’n onzekerheden weg erodeerde’
• Irina (28) uit ‘Out Of Office’ had een burn-out: ‘Ik gaf m’n leven zelfs geen 0 op 10, zo diep zat ik’
• Interieurdesigner Anneke uit ‘Extreme Makeover Vlaanderen’: ‘Mijn water brak tijdens de opnames’