De oorlogsfilm over het bezette Antwerpen is nu te zien in de bioscoop!
Matteo Simoni (36) speelt in ‘Wil’: ‘Zolang je je best doet, kan je jezelf niets verwijten’
Heavy, maar meesterlijk, zo kan ‘Wil’, de nieuwe film van Tim Mielants, in een notendop omschreven worden. Het verhaal speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog in het bezette Antwerpen. Voor Matteo Simoni (36), die de rol van Lode speelt, is het een groot contrast met zijn rol als Dennis Black Magic in ‘Zillion’. ‘Ik vond het fijn om bij “Wil” op een conservatieve manier te spelen en de dingen met ernst aan te pakken.’
Waarom wilde je graag aan deze film meewerken?
‘Tim Mielants (de regisseur, red.) is iemand die ik vertrouw. Ik weet dat hij dingen maakt omdat hij echt iets wil vertellen. Je weet dat je met Tim in goede handen bent als acteur. Hij kan op zo’n manier regisseren dat je dingen doet die je misschien nog nooit eerder hebt gedaan. Een minuut na het telefoontje van Tim belde Stef (Aerts, red.) me om te zeggen dat ik het boek (“Wil” van Jeroen Olyslaegers, red.) moest lezen. Ik vond het schoon dat Tim mij vroeg om Lode te spelen, een idealist die bij het verzet gaat voor de goede zaak. Je moet eigenlijk niet lang twijfelen als je voor zo’n film gevraagd wordt.’
Hoezo?
‘Er worden zo weinig oorlogsfilms in België gemaakt dat je daar gewoon meteen volmondig ja op zegt.’
Heb je een specifieke interesse in geschiedenis?
‘Ik ben wel altijd gefascineerd als mensen goed verhalen kunnen vertellen, maar ik ben niet de grootste geschiedkundige. Laten we zeggen dat ik nooit geschiedenisleerkracht zou worden.’
Hoe heb je je op de rol voorbereid?
‘Door met Tim veel gesprekken te voeren, maar ook door boeken te lezen, zoals “Kinderen van het verzet” van Piet Boncquet en “1942” van Herman Van Goethem. Vooral “1942” was heel belangrijk, want dat zijn dagboeken van de stad Antwerpen in dat bewuste jaar. Je leest over de evolutie van die jodendeportatie, hoe de elektriciteit werd afgesloten, het nummer dat ze kregen, maar zelfs ook wat voor weer het die dag was. Dus echt hoe het eraan toe ging. Ik heb ook documentaires en films zoals “Schindler’s List” gekeken. Verder moest ik van Tim onvoorbereid naar de set komen. Ik moest natuurlijk wel mijn tekst kennen, maar ik mocht nog niks oefenen of kleur geven. Hij wilde op beeld de tekst repeteren om samen de juiste toon van de scènes te zoeken.’
Wat is de essentie van ‘Wil’?
‘Voor mij gaat “Wil” over overleven en over hoelang je een geheim kan bewaren. En over het besef dat als dat geheim uitkomt, je eraan hangt en wordt vermoord. De oorlog is de context errond, maar je zou het verhaal ook in een thriller kunnen plaatsen. Dat is de situatie voor mij als acteur en daar klamp ik mij aan vast.’
Ik voel me heel vereerd dat ik aan deze gelaagde krankzinnigheid mocht meedoen.
Is er een scène waar je het meest tegen opkeek?
‘Het klinkt heel tegenstrijdig, maar in deze film heb ik echt van elke scène genoten. Misschien omdat ik net van “Zillion” kwam, een film die luchtiger van toon is waar humor in zit. Daarom vond ik het echt fijn om bij “Wil” op een conservatieve manier, zoals we vroeger op de theaterschool “Shakespeare” speelden, en met ernst de dingen aan te pakken. Ik was nergens bang voor. Ik voel me heel vereerd dat ik aan deze gelaagde krankzinnigheid mocht meedoen. Je kan “Wil” een klassieke oorlogsfilm noemen, maar tegelijkertijd is het spel zo donker en vuil. Dat maakt de film zo cool. Daarom was iedere scène een plezier voor mij.’
Heb je de film als zwaar ervaren tijdens het filmen?
‘Niet per se. Voor mij is een film zwaar om te maken als het veel draaidagen zijn of als je tegen elkaar moet schreeuwen. Maar dit was geen zware film. Als ik op de set stond, werden mijn batterijen net opgeladen. Stef zal dat waarschijnlijk anders beleefd hebben, want hij was er elke dag. Maar ook hij vond het niet zo’n zware film. Het is hetzelfde met oorlog op televisie. Je wil het niet aanzien en creëert een soort van schild waardoor je er immuun voor wordt. Ik had hetzelfde gevoel tijdens het draaien van deze film. Maar ik kan mij voorstellen dat als je naar “Wil” kijkt en op voorhand niet weet waarover de film gaat, je platgewalst wordt.’
Je vertolking van Lode staat in schril contrast met je rollen in ‘Zillion’ of ‘Callboys’. Is er een genre dat je meer aanspreekt?
‘Ze tillen elkaar op. Ik vind het heel fijn dat een rol een reactie kan zijn op de vorige. En “Wil” kon niet verder af staan van “Zillion”. Ik was heel blij om dit te doen en in die serieuze rol te kruipen. Ik moest vaak denken aan “Marina”, dat zich iets later afspeelde, want het kwam terug in de kleren, de toon, hoe een gezin fungeert, wat je eet… De film waar ik nu mee bezig ben, “Milano” van de Gentse regisseur Christina Vandekerckhove, is ook weer helemaal anders, en dat vind ik de max. Daar ligt de focus van het verhaal op een vader-zoonrelatie.’
Ben je selectief in de projecten die je aanneemt?
‘Ik denk dat ik nu nog meer dan vroeger besef dat ik alleen maar wil werken met regisseurs die ik echt vertrouw. Ik durf toe te geven dat ik echt een regisseur nodig heb... Zet mij alleen voor een camera en ik sla de bal mis, maar met iemand die naar mij kijkt en mij stuurt kan ik wel toneelspelen. Ik kleur graag de fantasieën in van een regisseur. Ik geef alles wat ik kan, zolang de regisseur zegt wat er moet gebeuren.’
Je hebt al in verschillende jaartallen een rol gespeeld. In welke periode zou je graag nog iets maken?
‘Ik heb nog nooit de 70s ervaren, dus daar wil ik wel graag eens een film van maken. De hippiecultuur, de Woodstockvibe en die spirituele flow ken ik eigenlijk echt niet. Ze zeggen altijd hoe verder in de tijd dat je gaat, hoe duurder de film wordt, dus als we nu al naar 1943 zijn teruggegaan, vallen de jaren 70 toch mee?’
Voor mij is surfen belangrijk voor mijn mentale gezondheid, omdat ik daardoor mijn hoofd helemaal kan ontspannen
Hoe doe jij aan self-care op zware draaidagen?
‘Ik sport veel. Ik ga eens lopen, dan weer fietsen, padellen, fitnessen… Ik probeer dat zo afwisselend mogelijk te houden, zodat ik mijn verschillende spiergroepen bezighoud op verschillende momenten. Nu ben ik al even niet meer gaan sporten en dat vind ik jammer. Maar binnenkort ga ik op reis en ga ik surfen. Voor mij is surfen belangrijk voor mijn mentale gezondheid, omdat ik daardoor mijn hoofd helemaal kan ontspannen, maar tegelijk fysiek alles opbouw. Je bent met je schouders bezig, je springt recht, je zwemt, je krijgt een bruin kleurtje… Dat is de max. Alleen jammer dat er niet altijd golven zijn in de Noordzee.’
Ik kan soms trotser zijn op de ene film dan op de andere, maar dat is niet uit onzekerheid.
Vind je het soms nog gek om jezelf op het scherm te zien?
‘Nee, ik vind dat niet meer zo gek. Ik ben nog altijd even trots op het feit dat ik af en toe eens op een groot scherm te zien ben. Met “Zillion” zijn Jonas (Vermeulen, red.), Charlotte (Timmers, red.) en ik ook nog een derde keer stiekem in de zaal gaan zitten. Dat ga ik met “Wil” ook doen. Dat doe ik bijna altijd omdat ik dat toch de magie van cinema vind. En ik leer vooral uit naar mezelf kijken. Er is echt een groot verschil tussen een scène spelen en het resultaat op beeld achteraf. Het is niet altijd hoe je denkt dat het gaat zijn. Het is een leerschool om naar jezelf te kijken. Niet om je ego te strelen maar om te ontdekken wat beter en anders kan.’
Ben je dan toch onzeker over bepaalde zaken als je jezelf op scherm ziet?
‘Onzeker zijn we altijd, maar dan meer tijdens het draaien zelf dan wanneer de film uitkomt, want vaak ben ik ook al met iets nieuws bezig waardoor ik meer daarop gefocust ben dan op de film die uitkomt. Maar bij “Wil” weet ik bijvoorbeeld dat ik mijn best heb gedaan en zolang je je best doet, kan je jezelf niets verwijten. Er gaan altijd azijnpissers zijn en mensen die commentaar hebben. Maar alles is subjectief. Ik kan soms wel trotser zijn op de ene film dan op de andere, maar dat is dan niet uit onzekerheid. Ik droom wel altijd dat een film een groot publiek bereikt natuurlijk.’
‘Wil’ is niet meteen een film om mee te ontspannen op vrijdagavond, maar zeker het kijken waard. Waarom is het volgens jou een must-see?
‘Omdat je kan bijleren over hoe het was om in een bezette stad te leven. Daarover is in België nog nooit een oorlogsfilm gemaakt. De veldslagen kennen we. Maar hoe Antwerpen of een andere stad in Vlaanderen eruitzag tijdens de oorlog niet. En ook omdat het een mooie zoektocht is naar identiteit. Het gaat over jong zijn in een gruwelijke wereld. Het toont hoe moeilijk het is om te overleven en trouw te blijven aan jezelf.’
‘Wil’ is nu te zien in de bioscoop.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
