‘Het feit dat ik mocht zijn wie ik ben en dat daar appreciatie voor was, gaf me rust in mijn hoofd.’
Michaël uit ‘De Mol’: ‘Ik heb tijdens het spel beseft dat ““gewoon goed”” soms goed genoeg is’
Wekenlang was de goedlachse boomverzorger Michaël Moens (41) dé hoofdverdachte van tv-kijkend Vlaanderen, maar nu is het eindelijk geweten: Michaël was niét de Mol! Wij spraken de immer enthousiaste Mikey Mo over zijn hilarische verdachte acties gedurende het spel en zijn herwonnen zelfvertrouwen.
Michaël, je hebt het tot in de finale geschopt, proficiat! Hoe blij ben je dat je nu eindelijk tegen iedereen kan vertellen over je avontuur?
‘Dat is echt een opluchting. Je hebt zo’n avontuur meegemaakt en wil dat het liefst van al delen met iedereen! Elke week was het afwachten, want je mag natuurlijk nog niets vertellen over de week erna. Het was spannend om samen met de mensen thuis te (her)ontdekken wat voor coole dingen we gedaan hebben!’
Ik begrijp dat mensen mij verdachten, ik ben zelfs aan mezelf beginnen twijfelen als ik de beelden terugzag (lacht)!
Je werd zelf wekenlang verdacht als Mol. Is het een opluchting dat je nu kan zeggen dat je toch niet de Mol bent?
‘Ja, ik kan nu eindelijk ook zeggen dat ik niets bewust gemold heb, om mij verdacht te maken. Echt waar, alles wat fout gelopen is, is écht per ongeluk fout gelopen. Door de spanning van het spel en de tijdsdruk, denk ik. Het is goed dat ik dat nu eindelijk kan rechtzetten (lacht). Het was ook grappig om te zien dat ik zo verdacht werd terwijl ik natuurlijk zelf wist dat het gewoon een accidentje was. Ik denk dat ik op die manier toch wel wat spanning heb gegeven aan de reeks. Ik heb er wel van genoten om onbewust een klein beetje verwarring te hebben gezaaid.’
Als je de afleveringen nu zelf bekijkt, begrijp je dan waarom je zo lang verdacht werd?
‘Absoluut! Ik ben zelfs aan mezelf beginnen twijfelen als ik die beelden terugzag (lacht). Al moet ik zeggen dat mijn zoon en mijn vrouw wel zagen dat ik gewoon mijn onhandige zelf was. Zij vonden het logisch om mij zo bezig te zien (lacht). De mensen die mij niet kennen, dachten natuurlijk dat het opzettelijk was, maar ik heb het nooit bewust gedaan. Ook tijdens de omertaproef met Lynn was ik zo onder de indruk dat ze het liedje geraden had, dat ik gewoon een vreugdekreet slaakte. Ik besefte direct: sh*t, dat had ik niet mogen doen. En zo zijn er echt veel momenten geweest, dus ik denk dat Senne wel een paar keer heel blij was met mij als medekandidaat (lacht).’
Mijn zoon zei dat hij fier was op mij omdat ik in de finale was geraakt, dat was één van de schoonste complimenten.
Had je van de finale durven dromen?
‘Samen met Senne en Bernard in de finale staan was een droom. Als kandidaat überhaupt mogen meedoen is al fenomenaal. En als je dan op het einde ook weet dat je alles hebt meegemaakt en dat je niets hebt moeten missen, dat is een zalig gevoel. Ik heb dat kunnen doen door te genieten en mezelf te zijn, dus missie geslaagd! Mijn zoon was ook superfier dat ik in de finale zat. Hij zei dat hij nooit gedacht had dat ik in de finale zou geraken (lacht). Volgens hem ben ik “zo chaotisch en kan ik mij geen tien seconden concentreren”. Hij heeft gelijk, maar dat hij trots was, was één van de schoonste complimenten.’
Was het heel zuur om tweede te worden en net naast die winst te grijpen?
‘Die eerste seconden als het licht aangaat en je beseft dat Bernard gewonnen heeft, is er een wel kort momentje van ontgoocheling: nét niet. Maar dat heeft niet lang geduurd. Ik had Bernard heel hoog ingeschat als tegenstander en wist dat we allebei Senne verdachten, dus het zou sowieso aankomen op details. Maar het is zo’n avontuur geweest, dat dat gevoel eigenlijk onmiddellijk verdwijnt.
Ik denk ook dat Bernard zich van alle kandidaten het beste had voorbereid en die winnaarsmentaliteit was erg aanwezig, maar nooit op een slechte manier. Zelf ben ik ook competitief ingesteld, maar de beleving was zo uniek dat mijn prioriteit echt lag bij het genieten van elk moment. Dat heb ik soms misschien iets te hard gedaan, in plaats van op te letten, maar ik heb er geen spijt van. Bernard is gekomen om te winnen en kon dat heel moeilijk verbergen (lacht). En het is hem gelukt ook, ik gun het hem volledig.’
Ik ben competitief ingesteld, maar de beleving was zo uniek dat mijn prioriteit lag bij het genieten van elk moment. Dat heb ik soms misschien iets te hard gedaan, in plaats van op te letten, maar ik heb er geen spijt van.
De vriendschap tussen jullie drie spatte ook echt van het scherm.
‘Ik vond het ook heel fijn dat dat zo mooi in beeld gebracht werd op televisie. Het is ook gewoon een hele leuke groep en we komen allemaal supergoed overeen. En hoewel het eigenlijk een semi-realityshow is, mag elke kandidaat toch echt zijn wie hij/zij/hun is. Ik ben superdankbaar dat ik hen allemaal heb leren kennen. We waren als kandidaten ook allemaal erg verschillend van elkaar qua karakters, qua interesses en qua persoonlijkheden. Je had een Lynn die wat stiller en mysterieus kon zijn en dan had je ook uitbundige figuren zoals Lolo en ikzelf. Maar iedereen had enorm veel respect voor elkaar en dat was superfijn. Ook Senne als Mol was, op elk moment dat het kon, gewoon zichzelf.’
Wat ging er door je heen als je de doos van Pandora opendeed met Senne?
‘Ik moet spontaan lachen als ik aan dat moment terugdenk. We hadden ook niet veel nodig om elkaar te overtuigen om het te doen. Ik was eigenlijk stiekem superblij dat we die kans kregen. Ik wist dat de doos sowieso zou opengaan die nacht, dus ik vond het al zot dat hij nog dicht was. Die vier pasvragen waren natuurlijk een grotere kans op een verlenging van het spel, dus de keuze was snel gemaakt.
En dan zie je plots die groepspot verdwijnen en ook dat gelukkig momentje verdwijnt als sneeuw voor de zon en maakt plek voor stress en chaos (lacht). Ik ben beginnen rondrennen om zo snel mogelijk iedereen wakker te maken en heb zelfs Gilles Van Bouwel uit zijn bed gehaald, omdat ik aan de verkeerde kamer stond! Ik heb heel dat hotel bij elkaar geschreeuwd. Daar heeft Senne een prachtig moment als Mol beleefd denk ik. Gelukkig heeft de groep het ons onmiddellijk vergeven.’
Toen we de groepspot zagen leeglopen ben ik beginnen rondrennen en heb ik zelfs Gilles Van Bouwel uit zijn bed gehaald omdat ik aan de verkeerde kamer stond! Ik heb heel dat hotel bij elkaar geschreeuwd.
Keek je toen al in Sennes richting?
‘Senne is altijd wel in the picture geweest. Al probeer je het spel natuurlijk vanop een afstand te bekijken en niet té snel te nauw te gaan. Hij stond wel op mijn lijstje met verdachten, maar op dat moment had ik nog andere opties ook. Ik had schrik om te snel in een bepaalde richting te kijken of in een tunnel te belanden. Dus ik heb zolang mogelijk mijn antwoorden gespreid en ook echt een aantal andere kandidaten verdacht. Dat neemt natuurlijk steeds af en op een gegeven moment besef je gewoon dat het niemand anders meer kan zijn. Op het einde zit je meestal allemaal met dezelfde hoofdverdachte, dus iedereen begint daar ook op een andere manier naar te kijken.’
Was het horen van de stem van de Mol in de auto eerder een bevestiging, of zaaide het toch weer wat verwarring?
‘Ik heb op dat moment vooral geluisterd naar de stemmen van mijn verdachten. Ik had het gevoel dat ik een natuurlijkere stem hoorde bij Senne en bij Stéphanie. Maar het probleem is natuurlijk dat je al luistert met een bepaalde bril op. Je mening is sowieso al een beetje gestuurd en niet volledig objectief. Dus dan hoor je misschien ook wel wat je wil horen. Daarom was ik blij dat ik nog een tweede keer mocht luisteren, voor € 400 weliswaar (lacht).’
Als er iemand naar huis vertrekt is dat een bizarre mix aan gevoelens. Je bent verdrietig, maar ook opgelucht dat je er nog bij bent. Je wil treuren, maar tegelijkertijd ook genieten van elk moment dat je nog in het spel zit.
Bij het vertrek van Coco, was je zichtbaar geëmotioneerd. Was dat een keerpunt in het spel voor jou?
‘Absoluut, met hoe minder je overblijft, hoe beter je elkaar leert kennen natuurlijk. Ik had die dag met Coco de pizzaproef gespeeld en heb daarna een hele fijne babbel gehad met haar. Daar zijn ook wat privésituaties naar boven gekomen, waardoor je elkaar toch beter leert kennen. Wanneer ze dan die avond moest vertrekken, komt dat toch nog iets harder binnen. Enerzijds besef je ook als kandidaat dat het ook voor jou elk moment kan gebeuren. Dat is een vreemd gevoel van verdriet, zeker als het iemand is waar je een goede band mee hebt, ookal was zij één van mijn hoofdverdachten. Maar anderzijds is er ook een gevoel van opluchting dat je er nog bij bent. Je wil ook genieten van elk moment, dus dat is een bizarre mix aan gevoelens.’
Hoe beleef je die eliminiatiemomenten?
‘Je hebt sowieso al een bepaald gevoel bij je vragen, of je ze goed hebt ingevuld of niet. Zeker als je al een paar eliminiaties hebt overleefd, voel je wel dat je in de juiste richting zit. Vooral die eerste aflevering was voor mij een zenuwslopend moment, dan wil niemand afvallen natuurlijk. Ik voelde mijn lijf toen helemaal in stressmodus gaan en had het zelfs fysiek zwaar op dat moment. Daarna gaat die stress liggen, naarmate het spel vordert. Maar hoe dichter we bij die finale kwamen, hoe harder die spanning terugkwam. Het einde is dan zo dichtbij dat het echt zonde zou zijn om af te vallen. Ik wilde genieten van elk moment en dat is me gelukt. Ik heb daar de tijd van mijn leven gehad.’
Als je één proef mocht uitkiezen, welk vond je dan het bangelijkst?
‘Dat is echt een hele moeilijke vraag. ‘De Mol’ is echt één aaneenschakeling van wijze proeven en intense momenten. De paintballproef is zeker eentje die bij iedereen is blijven hangen. Dat was een ontlading en vooral een prachtig moment als groep. En de laatste opdracht waarbij ik mocht zingen, was ook zalig. Ik wist al dat ze thuis paniek gingen hebben dat ik op tv zou zingen. Dat vond ik op voorhand al supergrappig, ik keek uit naar het moment dat ze dat zouden zien. Maar eigenlijk zijn alle stukken daartussen ook hoogtepunten. De momenten dat we samen met elkaar konden ontspannen en het spel even loslaten, konden genieten van het uitzicht, van de crew, van de begeleiding, van de groep zelf: dat was elke dag opnieuw zo’n uniek gevoel.’
Bernard vertelde inderdaad ook al over de crew en de kandidatenbegeleiding achter de schermen. Was dat voor jou ook zo kostbaar?
‘Ik heb er niet echt bewust gebruik van gemaakt, maar je weet dat je erop kan rekenen. Ze nemen je een keertje vast of komen een babbeltje doen en dat zorgt voor een rustmomentje. Je krijgt meteen het gevoel dat je goed bezig bent. Hun boodschap was altijd heel duidelijk: doe wat je wil en wees wie je bent. Maar ook op mentaal vlak kan het echt deugd doen. Je zit tijdens het spel in een mega high en leeft er drie weken intens samen, zonder je familie of vrienden. Natuurlijk weet je dat er ook op het thuisfront mensen zijn die je missen. Dus op zo’n momenten is het eigenlijk fijn dat het spel er even volledig wordt uitgetrokken en ze je de tijd geven om te bekomen.’
Dat vind ik echt knap aan het programma en aan de omkadering: het menselijke aspect is prioriteit. Het is bewonderenswaardig om te zien dat het goed voelen van de kandidaten echt het hoogste belang heeft.
Wel goed dat er zoveel tijd wordt gespendeerd aan het welzijn van de kandidaten!
‘Dat vind ik echt knap aan het programma en aan de omkadering: het menselijke aspect is echt prioriteit. Het is bewonderenswaardig om te zien dat het goed voelen van de kandidaten echt het hoogste belang heeft. Elke proef kon stil gelegd worden tot iedereen op zijn gemak was. Als er spanningen waren, werd er tijd genomen om die weg te werken of er even over te babbelen. Dat is vrij uniek denk ik in het tv-landschap.’
Heb je dan ook de indruk dat je volledig jezelf kon zijn tijdens het spel?
‘Absoluut. Je hebt niet het gevoel dat er een karikatuur gemaakt wordt van jezelf, je wordt op een heel menselijke manier aangemoedigd om gewoon jezelf te zijn. Ik hoorde van veel mensen uit mijn omgeving ook dat ze me echt herkennen op televisie, zoals ik hier thuis ook ben en dat is magnifiek om te horen. Ik ben mega dankbaar dat ik in zulke groep terechtgekomen ben en ik heb enorm veel respect voor de crew.’
Ik hoorde van veel mensen uit mijn omgeving ook dat ze me echt herkennen op televisie, zoals ik hier thuis ook ben en dat is magnifiek om te horen.
Tijdens de finale zeg je bij het ontbijt ook meer zelfvertrouwen te hebben gekregen doorheen het spel. Heeft die sfeer daaraan bijgedragen?
‘Het besef dat wie ik ben ook effectief goed genoeg is, is daar echt wel gekomen. Ik twijfel heel vaak aan mezelf en probeer dat dan te compenseren door heel aanwezig te zijn en me altijd voor de volle 100 % te smijten. Maar dat hoeft niet altijd, soms is gewoon goed, goed genoeg. Dat besef heeft bij mij wel iets losgemaakt. Het feit dat ik gewoon mocht zijn wie ik wilde zijn en dat daar appreciatie voor was, gaf me een bepaalde rust in mijn hoofd.’
Ik twijfel heel vaak aan mezelf en probeer dat te compenseren door heel aanwezig te zijn en me altijd voor de volle 100 % te smijten.
Tot slot, waarom moeten we zondag écht kijken naar de allerlaatste aflevering?
‘Ik kijk er zelf naar uit om te ontdekken wat Senne allemaal uitgespookt heeft. Hij heeft echt bij élke opdracht gemold. Bij de enige waar hij niets gesaboteerd heeft, heeft hij een tip gegeven dat hij de Mol was! Ook komen er nog een hele hoop leuke momenten voorbij die achter de schermen gefilmd zijn. En het terugzien van de kandidaten was natuurlijk ook een maf moment. Dat is supergek: je hebt het avontuur van je leven meegemaakt, dat stopt en dan moet je eigenlijk wachten tot die laatste aflevering er is vooraleer je het erover mag hebben. Je wil babbelen, je wil herinneringen ophalen, maar dat gaat niet. Tijdens de reünie kreeg ik onmiddellijk het gevoel alsof we terug in Sicilië zaten. Terwijl ik erover babbel, krijg ik al terug een smile tot achter mijn oren.’
Gaan we daar eindelijk te weten komen waar het is misgelopen bij de vijftien rondes tijdens de kartproef?
‘(lacht) Ik denk dat dat een mysterie gaat blijven voor de rest van ons leven! Dat gaat mij blijven achtervolgen vrees ik. Als ik dat moment daarna terugzag dacht ik ook: dit is gewoon té verdacht. We waren zelf ook enorm gefrustreerd dat dat gebeurd was, daar ging onze reputatie. Al zijn dat natuurlijk wel van die momenten die bijblijven en het ook gewoon grappig maken. Maar het besef dat het gedaan is, sijpelt wel al binnen. Je kijkt zolang uit naar het moment dat iedereen het mag weten en dan is dat plots voorbij. Maar die ervaringen ga ik koesteren voor de rest van mijn leven en ik troost me met het idee dat we sowieso nog nieuwe herinneringen gaan maken met de groep en we elkaar nog terugzien.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
