‘Ik wil tegen mijn veertigste verlost zijn van de pampers.’
Stefanie (37): ‘Ik begon de moed op te geven, want ik was 33 jaar en ik wilde 2 kinderen’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Stefanie (37) wilde heel graag kinderen, maar het liep niet van een leien dakje. Thomas (31) en zij zijn nu de trotse ouders van Flor, het kleine broertje van Stan (2).
‘Zwanger raken van ons eerste kindje liep niet van een leien dakje’, vertelt Stefanie. ‘Ik had maar af en toe een eisprong, dus ik moest medicatie nemen om eisprongen op te wekken. We begonnen bij de laagste dosis en bouwden het zo op, maar telkens zonder succes. Toen brak corona uit en mochten enkel zwangere vrouwen naar de gynaecoloog. Mijn afspraken werden geannuleerd! Ik vond dit enorm frustrerend en ik begon de moed op te geven, want ik was toen al 33 jaar en ik wilde twee kinderen.’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Bekkeninstabiliteit
‘Ik kwam bovendien door al die medicatie vijf kilogram bij en ik verloor enorm veel haar, dus leuk was dit niet’, gaat Stefanie verder. ‘Ik ging nog één keer op consultatie en ze verhoogden de dosis een laatste keer. Als dat niet lukte, moesten we aankloppen bij een fertiliteitskliniek. Ik had het bijna opgegeven, maar uiteindelijk kreeg ik toch eindelijk een eisprong! Thomas en ik gingen naar zee om wat te ontspannen na deze moeilijke periode. Hij vroeg me daar ten huwelijk en twee weken later bleek ik ook nog eens zwanger te zijn!’
Ik had tijdens beide zwangerschappen last van bekkeninstabiliteit. Het was zo erg dat ik me zelfs moest verplaatsen met krukken.
‘Toen Stan een jaar oud was, stopte ik al met de pil omdat ik vreesde dat het opnieuw zo lang zou duren om zwanger te worden’, aldus Stefanie. ‘Maar dit keer was het al na amper twee maanden prijs, zonder enige medische hulp. Eerlijk gezegd vond ik het verschrikkelijk om zwanger te zijn. Ik was wekenlang kotsmisselijk! Dat putte me zodanig uit dat ik helemaal geen fut had om nog leuke dingen te doen. Ik kwam thuis van mijn werk en kroop gewoon in bed. Helaas kon ik ook niet goed slapen, want ik had tijdens beide zwangerschappen last van bekkeninstabiliteit. Het was zo erg dat ik me zelfs moest verplaatsen met krukken.’
Loodzwaar
‘Eigenlijk moest ik stoppen met werken, maar ik heb een schoonheidssalon en als zelfstandige is het onmogelijk om wekenlang je zaak te sluiten’, zegt Stefanie. ‘Overdag beet ik op mijn tanden en ‘s avonds huilde ik van de pijn en vermoeidheid. Dat in combinatie met het zorgen voor een peutertje was loodzwaar! Ik hoopte dat we als tweede kindje een meisje zouden krijgen. Toen ik die blauwe kleur zag, was mijn eerste gedachte: ik wil helemaal geen schoondochters die mijn zonen wegkapen van mij (lacht)! Ik treurde er toch een paar dagen over.’
Ik hoopte dat we als tweede kindje een meisje zouden krijgen. Toen ik die blauwe kleur zag, was mijn eerste gedachte: ik wil helemaal geen schoondochters die mijn zonen wegkapen van mij (lacht)
‘Ik heb een lage pijngrens, dus het stond al op voorhand vast dat ik sowieso een epidurale zou krijgen’, vertelt Stefanie. ‘Na de geboorte van ons eerste zoontje schoot ik even in paniek omdat ik dan pas besefte dat ik een gigantisch grote verantwoordelijkheid had over dat kindje. Ik begon te twijfelen of ik dit wel kon en de eerste weken durfde ik zelfs niet buitenkomen omdat ik bang was dat ik dan geen goede mama zou zijn.’
Me-time
‘Na de geboorte van Flor was dat veel beter omdat je weet wat er je te wachten staat en je leert dat het helemaal oké is om je kindje eens uit handen te geven voor wat broodnodige me-time. Je bent niet alleen maar een mama, maar ook een vrouw die haar eigen noden heeft. Ik was veel rustiger en ik vertrouwde op mijn moedergevoel. De leukste momenten vind ik wanneer Flor op de schoot van zijn grote broer Stan ligt. Dan loopt mijn hart over van liefde en besef ik dat twee keer negen maanden afzien het helemaal waard was.’
Ik leerde door mama te zijn dat vrouwen écht wel het sterke geslacht zijn. Ik onderschatte mezelf, want ik ben veel sterker dan ik ooit had kunnen denken.
‘Ik leerde door mama te zijn dat vrouwen écht wel het sterke geslacht zijn’, zegt Stefanie. ‘Ik onderschatte mezelf, want ik ben veel sterker dan ik ooit had kunnen denken. Ik geniet van elke leeftijd en elke fase van mijn kindjes. De relatie met mijn partner veranderde wel. De kinderen stellen je geduld op de proef waardoor je dat soms op elkaar afreageert. Gelukkig blijven we altijd goed communiceren met elkaar. Vroeger waren we echte levensgenieters die meerdere keren per jaar op reis gingen en minstens een keer per week gingen uiteten. Dat is helaas een pak minder geworden, maar als we nog eens met z’n tweetjes weg zijn genieten we er dubbel en dik van! Ik hoop nu vooral dat ik tegen mijn veertigste verlost ben van de pampers.’
We moesten de taart doorsnijden om te zien welke kleur er vanbinnen zat én dus wat het geslacht van ons kindje is.
Deze foto werd twee weken voor mijn bevalling genomen, dus je ziet mijn bolle babybuik goed.
Ons eerste zoontje Stan was toen amper één week oud. Deze foto is onze favoriet.
© Yannig Van de Wouwer
Ik vond het bijzonder dat onze zoon Stan er op onze trouw bij was. Hij stond mij samen met mijn man op te wachten aan het altaar.
© Yannig Van de Wouwer
Met deze foto kondigden we aan op sociale media dat we opnieuw zwanger waren. Stan en onze hond Marcel stonden uiteraard centraal.
Een van de eerste foto’s van onze kleine spruit.
De allereerste ontmoeting tussen Stan en Flor. Dit was op de dag van de bevalling in het ziekenhuis.
De eerste foto van ons voltallige gezin.
Mijn hart smelt als Stan zijn kleine broertje Flor een flesje wil geven.
We kozen voor oker en zwart omdat ik dat een mooie combi vind en het is een iets anders dan het traditionele blauw of groen.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
