Mona Mina Leon (26) speelt hoofdrol in ‘1985’: ‘De consumptiemaatschappij praat ons complexen aan’

Mona Mina Leon (26) speelt Vicky in de nieuwe fictiereeks ‘1985’ op Eén over de woelige jaren 80. Het is haar allereerste grote rol. ‘Ik hoop echt dat deze rol deuren opent’, vertelt de actrice.

‘1985’ volgt vrienden Marc, Franky en zijn zus Vicky in de turbulente jaren 80. De drie jongvolwassenen komen ongewild terecht in het oog van de storm die België op zijn kop zette als gevolg van de brutale overvallen van de Bende van Nijvel. ‘Ik speel Vicky, een meisje dat uit een kleiner dorp komt, en in Brussel rechten studeert en advocaat wil worden’, vertelt Mona Mina Leon. ‘Ze heeft een keigoede band met haar jonge broer. Maar wanneer hij een opleiding voor rijkswachter volgt, terwijl zij in een linkse en anarchiste omgeving zit, komen ze lijnrecht tegenover elkaar te staan.’

Herken je jezelf in haar?

‘We hebben zeker dingen gemeenschappelijk. Je voelt dat zij heel hard moet vechten om gehoord te worden als vrouw in een mannenwereld. Dat seksisme herken ik wel. Het verzet tegen dat seksisme was oorspronkelijk geen onderdeel van mijn personage, maar ik heb dat in samenspraak met de scriptschrijver erin gestoken.’

Zijn er ook grote verschillen tussen jullie?

‘Ja. Ik ben veel klungeliger dan Vicky (lacht). Ze neemt zichzelf ook een pak serieuzer. Daar worstel ik nog mee en daarom kijk ik zo naar haar op. Al zal je in de serie wel merken dat het soms een façade is. Je krijgt te zien hoe ze zich naar buitenwereld gedraagt en hoe ze zich écht voelt. Die harde bolster is soms een soort verdedigingsmechanisme.’

De serie speelt zich af in de jaren 80. Ben je vertrouwd met die tijdsgeest’?

‘Ik heb een grote nostalgie naar de jaren 80, ook al was ik toen nog niet geboren. Ik luister graag naar The Cure en ik kijk vaak naar oudere films, dus ik kon me best wel inleven in die tijd. Verder sprak ik met mijn ouders, die waren toen tieners. En ik voerde lange conversaties met de mama van mijn ex. Zij was magistraat in Melbourne en zij studeerde Rechten in de jaren 80.’

Je naam doet niet direct een belletje rinkelen. Is dit je eerste grote rol in ons land?

‘Ja. Ik speelde een minirolletje in een kortfilm, maar that’s it. Ik vertrok na mijn studies voor twee jaar naar Australië, en kwam terug te midden van de pandemie. Dat heeft er veel mee te maken.’

Waarom trok je naar Australië?

‘Ik was heel verliefd op een Australiër. (lacht) Dat was de liefde van mijn leven, dus ik besloot naar daar te verhuizen. Ik ben best avontuurlijk aangelegd en ik had niet veel vooruitzichten in België, ik was net afgestudeerd als actrice.’

Deed je daar ook auditie?

‘Ja. Ik merkte dat die passie bleef en dat het bleef kriebelen om te spelen. Daarom zocht ik ter plekke de eerste maanden al een theatergezelschap. Acteren is voor mij een manier om me ergens thuis te voelen. Toen mijn vriend en ik een punt zetten achter onze relatie, vloog ik terug naar België.’

Was het moeilijk om terug te keren?

‘Ja. Het leek alsof ik die twee jaar een volledig ander leven had geleid. Niemand van mijn Belgische vrienden kent mijn Australische vrienden, dus ik vond het ook moeilijk om met hen te babbelen over wat ik meemaakte, want ze snapten er niks van. Ik woonde ook plots terug bij mijn ouders en wist totaal niet wat ik ging doen met mijn leven. Eén ding wist ik zeker: ik wilde blijven acteren.’

Hoe kwam je bij ‘1985’ terecht?

‘”De Twaalf” was de enige Vlaamse serie die ik in Australië zag. Ik bekeek die toen met m’n vriend en zijn gezin. Het was best grappig om een serie in je eigen moedertaal met Engelse ondertitels te zien. Ik was onmiddellijk grote fan en ik wilde heel graag samenwerken met Wouter. Toen de plannen voor “1985” bekend raakten, was er onmiddellijk veel te doen rond dat project. Heel veel mensen deden er auditie voor, waaronder dus ik.’

Hielp meespelen in ‘1985’ je om terug te acclimatiseren in België?

‘Enorm! Dat zorgde ervoor dat ik terug m’n draai vond hier. Ik was ook geselecteerd voor een theaterstuk, waar ik eveneens in heel warme groep terechtkwam. Die twee projecten zorgden voor de nodige afleiding. Dat is tegelijkertijd ook gevaarlijk, want als acteur steek je je volledige ziel in een project, maar als dat gedaan is, val je weer in een zwart gat.’

Had je zenuwen om Vicky te vertolken?

‘Ja. Ik ging kapot van de zenuwen. Ik moest ook nog eens in het Gents spelen. Het is moeilijk om vertrouwen te krijgen als acteur in een rol als je in een ander dialect moet spelen. Ik ben ook best perfectionistisch, dus ik vond het in het begin heel moeilijk om dat los te laten. Ik was bang om niet geloofwaardig over te komen. In die zin is het misschien goed dat kijkers me nog niet kennen, want ze weten niet hoe ik normaal praat.’

Hoop je dat dit je grote doorbraak is?

‘Ja. Ik hoop echt dat deze rol deuren opent. Ik wil dat zo graag!’

Als je luidop mag dromen: waar zou je heel graag eens in willen meespelen?

‘Ik ben een zware fan van kostuumdrama’s. In m’n stoutste dromen zou ik meedoen in een serie zoals “Game of Thrones”. Een carrière zoals Carice van Houten zou ik de max vinden. Ik wil niet enkel in België blijven, maar mijn pijlen ook richten op het buitenland. Ik vind het heel tof om in andere talen te spelen.’

Je zal binnenkort herkend worden op straat. Brengt dat wat stress met zich mee?

‘Ik denk dat dat wel gaat meevallen omdat ik een kameleongezicht heb. Dat verandert van dag tot dag. Ik kleurde mijn haar eens blauw en mijn papa vond het al moeilijk om me te herkennen (lacht). Je hebt mensen wiens gezicht je altijd zal herkennen, in welke rol dan ook, zoals Leonardo DiCaprio.’

Vind je het vreemd om jezelf terug te zien op tv?

‘Ja, heel vreemd! Jezelf zien bewegen en spreken op beeld, is toch anders dan naar jezelf kijken in d spiegel of op een foto. Ik ben heel perfectionistisch, dus voor mij is het wel een training in milder worden voor mezelf. Het went, maar ik zal er nooit veel genot aan hebben om mezelf bezig te zien.’

Bij Flair staat self-love centraal. Zie jij jezelf graag?

‘Als ik eerlijk ben, is daar wel nog wat werk aan, maar ik ben daar ook elke dag bewust mee bezig. Het is zo belangrijk. Wij hebben het idee dat we ons altijd klein moeten houden. Ik heb daar ook last van. Maar je moet jezelf graag zien en je kleine kanten omarmen. Het leven is zo veel mooier én gemakkelijker op die manier.’

Wat zijn jouw kleine kantjes of complexen?

‘Er zijn dingen aan m’n uiterlijk die ik niet goed genoeg vind omdat die niet voldoen aan het typische schoonheidsideaal. Ik wil die niet benoemen, anders gaat iedereen erop beginnen letten. Terwijl ik eigenlijk al niet zo ver afwijk van dat stereotiepe beeld, want ik heb blond lang haar, blauwe ogen, ik ben slank en mijn tanden staan recht. Toch ben ik nog niet tevreden. Een van mijn vriendinnen is model, zij is een van de mooiste vrouwen die ik ken, en zelfs zij heeft complexen. Dat toont dat het echt wel tussen onze twee oren zit.’

Hoe komt het dat we zo streng zijn voor onszelf?

‘De consumptiemaatschappij praat ons complexen aan. Ze smijten de middeltjes om je puisten of cellulitis weg te werken, om af te slanken of om je overbodig haar te verwijderen naar je hoofd. Ze verdienen zo dus geld op de kap van mensen die zich niet goed in hun vel voelen.’

Spelen de media daar ook een rol in?

‘Sowieso! Zij bevestigen de clichés door veel te weinig diversiteit te tonen in programma’s. Als je je niet gepresenteerd ziet, dan ga je je automatisch anders voelen. Er is een goede beweging aan de gang om meer verschillende huidskleuren, lichaamstypes en noem maar op te tonen op tv, maar we hebben nog een lange weg af te leggen. Het is vooral dat hokjesdenken waar we voor eens en voor altijd mee moeten ophouden.’

Vertel.

‘Ik droeg vroeger vaak minirokjes en was graag bezig met make-up waardoor velen, zelfs leerkrachten, me categoriseerden als oppervlakkig. Het is toch niet omdat je graag bezig bent met je uiterlijk dat je automatisch oppervlakkig bent.’

Ben je nu bang voor negatieve commentaar naar aanleiding van je rol in ‘1985’?

‘Ik heb me daar al op voorbereid. Ik ben heel zacht voor mijn medemens, maar ik ben er me van bewust dat heel wat mensen sneller het negatieve uitlichten. Als het over mijn acteerwerk gaat, dan sta ik open voor feedback. Maar als het over mij als persoon gaat, heb ik daar geen boodschap aan. Ik ga dan ook niet scrollen tussen de comments.’

Tot slot: waarom moeten we zeker naar ‘1985’ kijken?

‘Ik vind het cinematografisch fantastisch! Ik had daar in het begin geen zicht op omdat ik altijd voor de camera stond, maar dat viel me onmiddellijk op tijdens de visie. Zeker met het budget dat wij hebben in België, in vergelijking met Amerika is dat peanuts, is het waanzinnig hoe mooi die beelden zijn. Het is verder een atypische reeks en het is interessant om de geschiedenis van de jaren 80 eens mee te krijgen. Het is schandalig hoe veel dingen toen onopgelost bleven! Tot slot is het acteerwerk is heel sterk! De meer ervaren cast én wij als drie jonge kuikens mogen trots zijn op wat we hier hebben neergezet.‘

Lees ook:

• Shania Gooris (22): ‘Een lichaam mag toch geen trend zijn?’
• Soe Nsuki (34): ‘Ik heb me heel lang diep geschaamd voor m’n natuurlijk haar terwijl ik nu heel trots ben op mijn afro’
• Nora Gharib in ‘Tiny House Battle’: ‘Ik zou naast mijn tiny house een tweede tiny house nodig hebben voor m’n kledij’