‘Ik dacht daardoor heel lang dat ik niet mooi én niet slim genoeg was.’
Nina De Man (48): ‘Ik was geen babe die op de cover van een mannenblad kon prijken, maar ook geen intellectueel’
De grootste talenten uit 35 jaar VTM wagen een nieuwe kans in de nostalgische talentenshow ‘Sing Again’. Nina De Man, jurylid in ‘Idool’ in 2003 is een van de juryleden. We spraken met haar over de nieuwe show, het leven buiten de schijnwerpers en self-love. ‘Ik deed mijn job vroeger heel graag, maar ik vond alles wat erbij kwam kijken van die BV-status niet zo fijn’, vertelt ze.
De ‘Soundmixshow’, ‘Idool’, ‘X Factor’, ‘Belgium’s Got Talent’, ‘Star Academy’, ‘The Voice Kids’, ‘The Voice van Vlaanderen’, ‘K2 Zoekt K3’, ‘K3 Zoekt K3’ en noem maar op. VTM zond tijdens zijn 35-jarig bestaan al verschillende shows uit waar heel wat talent uit voortvloeide. Sommigen bouwden een grote carrière uit, anderen bewandelden andere paden. Speciaal voor de 35ste verjaardag van VTM brengt de zender deze talenten nu opnieuw samen in de nieuwe nostalgische talentenshow ‘Sing Again’. Nina De Man was in 2001 één van de eerste VJ’s op jongerenzender JIM en was in 2003 jurylid in het superpopulaire ‘Idool’. Na zo’n twintig jaar treedt ze terug in de schijnwerpers als jurylid in ‘Sing Again’. ‘Ik zei niet direct ja toen ze me opbelden’, vertelt Nina De Man.
Hoe komt het?
‘Ik stelde me niet zoals sommigen misschien denken stiekem kandidaat. Die vraag kwam volledig uit de lucht gevallen, dus het was een rare telefoon. Ik heb momenteel een heel tof leven: ik doe dingen die ik graag doe en ik heb rust. Ik zat er dus niet op te wachten om terug op tv te komen, want dat heeft toch implicaties.’
Vertel.
‘Ik verdween twintig jaar geleden heel bewust uit de schijnwerpers. Ik wilde heel graag opnieuw die anonimiteit, want ik miste dat echt als ik op tv kwam. Ik droomde eigenlijk nooit van een mediacarrière. Niemand gelooft het als ik dat zeg, maar toch is het daadwerkelijk zo. Plots was die bekendheid daar en miste ik het echt om gewoon op café te kunnen gaan zonder herkend te worden. Ik wilde niet altijd spreken over mijn werk of wat ik deed op tv, maar gewoon over pakweg de koetjes en de kalfjes.’
Wat trok je toch over de schreef?
‘Ik zei ja puur uit nieuwsgierigheid! Ik deed mijn job vroeger ook heel graag, ik vond gewoon alles wat erbij kwam kijken van die BV-status niet zo fijn.’
Ik verdween twintig jaar geleden heel bewust uit de schijnwerpers. Ik wilde heel graag opnieuw die anonimiteit, want ik miste dat echt als ik op tv kwam.
Op wat ga jij vooral letten als jurylid?
‘Vroeger had ik duidelijke instructies: ik moest me ontfermen over de x-factor. Nu mocht ik gewoon mezelf zijn en dat kan ik het beste (lacht). Ik kijk al twintig jaar bijna geen televisie, ik leef een beetje op m’n eigen planeet, wat ervoor zorgde dat ik de meeste kandidaten niet kende. Zelfs de vedetten deden geen belletje rinkelen bij mij, maar daardoor kon ik ze echt objectief beoordelen op wat ze in dit programma deden zonder hun voorgeschiedenis te kennen. Ik let nu ook veel meer op sterke persoonlijkheden. Wat ze dragen doet er niet meer toe, ik zal niet meer het advies geven zoals vroeger dat ze beter een andere broek aantrekken. Wat echt van belang is, is hoe ze zijn als persoon en wat ze uitstralen.’
Een beetje zelfstoef mag wel: wat maakt jou een goed jurylid?
‘Ik vind het leven nu veel toffer dan vroeger. Daardoor apprecieer ik het enorm dat mensen de moed vinden om het beste van zichzelf te geven op een podium. Dat had ik vroeger veel minder. Dat klinkt heel blasé, misschien was ik ook afschuwelijk blasé. Ik zat vroeger middenin dat showbizzwereldje waardoor ik de magie er niet meer van zag. Nu heb ik een totaal ander leven. Ik zit momenteel op de grond in een oude joggingbroek geflankeerd door mijn twee windhonden met een tas koffie, en dat is mijn opperste geluk.’
Ben je een streng jurylid?
‘Ik vind persoonlijk van niet. Ik ben eerlijk, maar ik ben zeker niet onredelijk of grof gebekt. Mijn communicatie is een pak milder geworden.’
Wat is eigenlijk de sterkte van zulke talentenjachten?
‘Ik denk het gevoel van verwondering dat je oproept bij mensen thuis. Verwondering kan je ervaren als je in de Grand Canyon staat, iets goed doet voor iemand anders of bijvoorbeeld zoals in een talentenjacht kijkt naar iemand die een ontzettend fijne stem heeft. Die kandidaten durven zich te smijten op een podium, maar stellen zich tegelijkertijd heel kwetsbaar op voor duizenden mensen thuis, dat is bewonderenswaardig.’
Ik was geen babe die op de cover van een mannenblad kon prijken, maar ook geen intellectueel. Ik zat tussen Phara (de Aguirre, red.) en Phaedra (Hoste, red.). Ik dacht daardoor heel lang dat ik niet mooi én niet slim genoeg was.
Hoop je dat dit weer wat deuren opent naar een nieuwe tv-carrière?
‘Ik doe onderzoek voor een universiteit en dat vind ik ongelooflijk leuk. Als ik dat zou kunnen doen voor tv, achter de schermen op een redactie, dan is mijn cirkel rond. Ik vind dingen uitspitten heel sexy! Voor alle duidelijkheid: dit is geen sollicitatie, want ik vind mijn leven heel tof nu. Mijn inkomen en vooral mijn eigenwaarde hangt niet meer af van wat ik op tv doe, en dat is fantastisch.’
Had je bekendheid vroeger wel invloed op je zelfbeeld?
‘Absoluut. Die bekendheid overviel me plots en ik ben veel introverter dan ik toen deed uitschijnen. Dat was psychologisch heel zwaar, want ik stond niet graag in de belangstelling, maar we haalden kijkcijfers van zo’n twee miljoen per aflevering. Alle ogen waren heel lang op mij gericht. Dat is héél vermoeiend! Ik begon daardoor veel te veel na te denken over wie ik was en hoe ik eruitzag. Mijn BV-zijn en tv-werk bepaalden precies wie ik als persoon was, terwijl dat nu totaal niet meer het geval is. Na de opnames van “Sing Again” reed ik terug naar huis en mijn normale leventje.’
De heilige graal van de eeuwige jeugd is onzin. Dat is hetzelfde als een baby of een puppy spalken omdat je hoopt dat ze klein zouden blijven. Zo heb ik helemaal niks met The Kardashians. Ik word zelfs boos als ik zie hoe zij onrealistische schoonheidsidealen promoten en daar zelfs de norm van maken.
Bij Flair staat self-love centraal: heb je veel zelfliefde?
‘Daar is altijd werk aan. Ik geef al twintig jaar yogales en net zoals je elke keer op die mat stapt om opnieuw je oefeningen te doen, moet je ook regelmatig terug komen tot jezelf om voor jezelf te zorgen. Ik ben daar heel hard mee bezig.’
Bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
‘Ik vrees dat heel veel vrouwen dat hebben omdat we nog altijd in een maatschappij leven waar vrouwen worden getaxeerd op hun vruchtbaarheid. Terwijl ik net geniet van ouder worden. Soms niet, als mijn lichaam wat kraakt of als ik merk dat mijn ogen wat achteruitgaan als ik een boek lees. Maar in negentig procent van de gevallen betekent het dat ik nog een jaartje mag genieten van het leven.’
Zou je ooit cosmetische ingrepen overwegen?
‘Ik vind het goed dat plastische chirurgie bestaat, maar ik hoop dat ik nooit aan de verleiding zal toegeven. Zelfacceptatie is namelijk zoveel krachtiger én mooier dan oppervlakkige schoonheid. Ik werd ook grootgebracht door een aantal oudere vrouwen en ik was altijd gefascineerd door hen en hoe ze eruitzien. Zo vind ik oude vrouwenhanden bijzonder mooi! Ik heb een ander beeld van de ideale schoonheid.’
Vertel.
‘De heilige graal van de eeuwige jeugd is onzin. Dat is hetzelfde als een baby of een puppy spalken omdat je hoopt dat ze klein zouden blijven. Zo heb ik helemaal niks met The Kardashians. Ik word zelfs boos als ik zie hoe zij onrealistische schoonheidsidealen promoten en daar zelfs de norm van maken.’
Was je vroeger toen je op tv kwam wél vatbaar voor die stereotiepe schoonheidsidealen?
‘Dat was voor mij heel verwarrend, want ik was geen babe die op de cover van een mannenblad kon prijken, maar ook geen intellectueel. Ik zat tussen Phara (de Aguirre, red.) en Phaedra (Hoste, red.). Ik dacht daardoor heel lang dat ik niet mooi én niet slim genoeg was. Pas heel recent realiseerde ik me dat ik helemaal niet zo dom ben! Dat vind ik trouwens belangrijker dan mooi zijn.’
Ik weet dat er naar aanleiding van “Sing Again” reacties zullen komen zoals “Amai, die is oud geworden”, maar ik hoef ze niet te lezen en ze raken met niet. Ik sta veel steviger in m’n schoenen.
Self-love slaat uiteraard ook op mentaal welzijn: zijn er dingen waar jij soms mee worstelt?
‘Ik worstel met werkelijk alles! Maar door yoga te doen en veel over mentaal welzijn te lezen, vind ik sneller oplossingen. Het is ook niet omdat je een dertiger, veertiger of zelfs vijftiger bent dat je je hele leven op orde moet hebben. Het leven is continu een proces van balans zoeken. Als ik wat slechter in m’n vel zit, probeer ik die verwondering op te zoeken. Dat kan zijn door een boek te lezen, te gaan joggen of naar de zonsopgang te kijken. Op die momenten ben je niet bezig met je zorgen, maar sta je gewoon versteld van iets. Da’s een keigoede self-lovetip.’
Kreeg je al te maken met negatieve reacties?
‘Toen ik bekend was, waren er nog geen sociale media, dus had ik daar niet echt last van. Ik deed ooit eens een presentatie voor Pink Ribbon en toen zei iemand dat ik beter mijn eigen haar zou afstaan aan mensen die het nodig hebben. Ik vond dat niet leuk om te lezen, want ik probeerde mijn steentje al bij te dragen op mijn manier. Ik weet dat er naar aanleiding van “Sing Again” reacties zullen komen zoals “Amai, die is oud geworden”, maar ik hoef ze niet te lezen en ze raken met niet. Ik sta veel steviger in m’n schoenen. Sociale media kunnen trouwens ook heel inspirerend en positief zijn, maar je moet ze op de juiste manier gebruiken. Daarom leg ik mijn gebruik van sociale media aan banden door er maximaal een halfuurtje per dag door te scrollen en ben ik heel selectief in wie ik volg.’
Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar ‘Sing Again’?
‘Het zijn heel straffe verhalen! Die kandidaten kiezen ervoor om opnieuw in de belangstelling te treden om hun talent nog eens aan de buitenwereld te tonen en dat is heel moedig. Je zal er met verwondering naar kijken, en dat is een van de mooiste dingen die er bestaan.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
