Peter presenteert morgen zijn allerlaatste ochtendshow op MNM.
Peter Van de Veire (50): ‘Op een bepaald moment kan het potsierlijk worden om als ““oudere”” een jongerenzender te trekken’
Peter Van de Veire (50) presenteert morgen na maar liefst dertien (!) jaar voor de allerlaatste keer de ochtendshow op MNM. ‘Ik snap de leefwereld van jongeren nog, maar ik hoef er zelf niet meer per se helemaal in te zitten.’
Hij kroop in een XXXXL-pot choco, verbrak het record radiomaken, verkleedde zich als Samson en honderden andere gekke figuren, liet zijn gezicht volhangen met wasknijpers, maar vooral: bezorgde duizenden luisteraars elke dag de beste start van hun dag in ‘De Grote Peter Van de Veire Ochtendshow’. Peter Van de Veire trekt morgen de stekker uit zijn radioavontuur en laat MNM, wat toch een beetje zijn vijfde kindje is, los. ‘Het klinkt misschien heel raar, maar ik heb het daar totaal niet lastig mee’, vertelt Peter Van de Veire. ‘Ik weet namelijk dat het in goede handen is. Had je me dit pakweg zeven jaar geleden gevraagd, dan had ik het er moeilijker mee gehad. Ik heb de baby zien geboren worden, heb hem groot zien worden en nu is het een puber, en geef toe: dat wil je niet altijd in huis hebben.’
Waarom besliste je om precies nu te stoppen, want je zou dit in principe nog tien jaar kunnen verderdoen?
‘Fysiek zou ik het nog een lange tijd kunnen volhouden, maar mentaal is een andere zaak. Toen Julie Van den Steen (de vorige sidekick van Peter, red.) aankondigde dat ze ermee ophield, dacht ik er eerlijk gezegd ook aan om af te ronden. Ik besloot toen om toch verder te doen, maar ik wilde wel iets anders. Zo kwamen we op het idee om met meer dan één sidekick te werken en eentje ervan in te schakelen als vliegende reporter. Ik wist op dat moment al dat ik dit niet nog eens vijf jaar zou doen. Ik had die mentale klik dus eigenlijk al deels gemaakt. Ik wist dat dit het laatste verhaal was dat ik zou schrijven voor MNM.’
MNM is een jongerenzender en jij bent, ondanks dat je voor eeuwig twintig lijkt te blijven, wel vijftig. Had je ook het gevoel dat je móést stoppen zodat het verhaal zou blijven kloppen?
‘Toen ik met de ochtendshow op Studio Brussel begon in 2006 was ik 35 en toen vroeg iemand me ook of ik niet te oud was voor een jongerenzender. We zijn vijftien jaar later en misschien klopt dat, in tegenstelling tot toen, nu wel (lacht). Ik voel me nog geen vijftig, maar ik merk wel dat ik in tegenstelling tot die jongere generatie niet meer zit te wachten op de nieuwste single van pakweg Doja Cat of dat ik minder zin om TikTok-filmpjes te maken. Ik snap de leefwereld van jongeren nog, maar ik hoef er zelf niet meer per se helemaal in te zitten. Op een bepaald moment kan het potsierlijk worden om als “oudere” een jongerenzender te trekken, dat moment wil ik toch voor zijn.’
Heb je het soms moeilijk met ouder worden?
‘Ik vond het verschrikkelijk om dertig te worden, en die veertig was voor mij de hel! Ik dacht dat het vanaf dat moment alleen nog maar bergaf ging gaan. Ik heb daar een klik in kunnen maken toen mijn collega en goede vriend Christophe Lambrecht overleed. Hij zei altijd voor de grap tegen me toen ik begin de veertig was: “Allez jong, bijna vijftig!” Ik vond dat verschrikkelijk om te horen, maar hij heeft dat getal nooit mogen halen. Dan besefte ik dat elk jaar dat je mag leven eigenlijk een bonus is. Ik besef wel dat hoe ouder je wordt, hoe minder goed alles begint te gaan en daar heb ik natuurlijk geen zin in. Ik verzorg mezelf daarom goed. Ik geniet van het leven, zo eet ik graag vettig en drink ik heel graag alcohol (lacht), maar ik weet ook dat ik dat niet elke dag kan doen.’
Ik voel me nog geen vijftig, maar ik merk wel dat ik in tegenstelling tot die jongere generatie niet meer zit te wachten op pakweg de nieuwste single van Doja Cat. Ik snap de leefwereld van jongeren nog, maar ik hoef er zelf niet meer per se helemaal in te zitten.
Wie neemt je plaats in, want het zijn grote schoenen om te vullen?
‘Ik zeg bewust nooit dat iemand me gaat opvolgen, want dan leg je inderdaad een immens grote druk op die persoon z’n schouders. Ik heb uiteraard mogen meedenken over wie de ochtendshow binnenkort zal presenteren en het wordt sowieso compleet anders. Wat, hoe en wie zal gecommuniceerd worden na de paasvakantie.’
Ga je blijven luisteren of is dat toch te pijnlijk?
‘Ik moet sowieso vroeg opstaan, want mijn zoontje Lex moet naar school, dus ik ga natuurlijk blijven luisteren. Maar niet elke ochtend van 6u tot 9u. Ik ga ook zéker geen tips of adviezen naar iemand sturen. Je moet iets kunnen loslaten zodat je verder kan gaan naar het volgende.’
Het ritme van die ochtendshow is toch moordend. Heeft dat na al die jaren zijn sporen nagelaten?
‘Ja. Ik denk dat ik een ijzersterke discipline heb gekweekt door dat al die jaren te doen. Je kweekt een soort routine waar je niet van probeert af te wijken, anders voel je dat onmiddellijk. Dat klinkt heel saai, maar dat zorgde er wel voor dat ik het zolang volhield. Lichamelijk zal het misschien wel schade hebben berokkend, want het is geen geheim dat zo’n ritme slecht is voor je gezondheid. Mijn postbode vroeger had dezelfde levenswijze. Een week nadat hij op pensioen was, is hij gestorven, terwijl hij kerngezond was. Heeft dat met dat loodzware ritme te maken? Geen idee, maar het kan!’
Ga je nu in plaats van een ochtendmens een nachtraaf worden?
‘Mijn vrouw zegt dat ik mijn dag- en nachtritme weer helemaal ga omkeren, en dat ik dus tot een stuk in de nacht tv zal kijken. Waarschijnlijk zal dat die eerste dagen ook zo zijn. Maar ik ben wel al van kleins af aan een vroege vogel. Ik lag als puber ook nooit tot 11u in mijn bed. Ik vind dat gewoon tijdverspilling.’
Heb je dan nooit last van een ochtendhumeur?
‘Tuurlijk wel. In het weekend kan ik ‘s morgens heel grumpy zijn. Ik probeer dat wel binnen de perken te houden, want dat is natuurlijk niet fijn voor de mensen rondom mij. Ik had dat ook soms tijdens de week toen ik moest presenteren en ik ben ook op de radio geweest toen ik in minder gelukkigere periodes in mijn leven zat. Maar als ik de knop van de micro opendraai, dan zet ik ook een bepaalde knop in m’n hoofd om en zijn we vertrokken. Dat is een vorm van acteren. Dat zijn gelukkig echt uitzonderingen hoor, want meestal ben ik oprecht blij dat er een nieuwe dag is aangebroken.’
Ga je nu een nieuwe routine zoeken?
‘Ik had heel veel deadlines, minstens tien per dag, en die gaan voor een groot deel wegvallen. De enige deadline die zal overblijven is het uur waarop Lex’ school start en eindigt. Ik ga dus wel een bepaalde nieuwe structuur zoeken, want ik ben niet de persoon die zegt: “We zien wel wat er zal gebeuren.” Ik heb veel respect voor mensen die dat kunnen zeggen, maar ik heb toch een bepaalde controle nodig. Anders weet ik van mezelf dat ik in een soort zelfdestructie ga terechtkomen waarbij ik overmatig begin te eten of me volledig smijt op een nieuwe hobby. Ik heb iets nodig om me in vast te bijten.’
Hoe heeft die dertien jaar je gevormd als persoon?
‘Doordat ik zo intens alle actualiteit volg, ben ik meer de nuance beginnen zoeken in dingen. Het is heel gemakkelijk om enkel de voor- en tegenstanders aan het woord te laten of te aanhoren, maar je hebt nog een hele grijze zone daartussen. Toen we onlangs radio maakten om de slachtoffers in Oekraïne te steunen, kregen we commentaar dat we niet iets gelijkaardigs hadden gedaan voor de slachtoffers van de overstromingen in Wallonië vorig jaar. Dat klopt niet. Wij hebben toen ook geld ingezameld samen met het Rode Kruis. Het probleem is dat er zoveel informatie, waaronder ook leugens, wordt verspreid dat we de nuance kwijtraken. Ik probeer die nu toch overal in te zien. De waarheid ligt nooit in één kamp.’
Wat hoop je dat je de luisteraars hebt kunnen bijbrengen?
‘Ook die nuance. En positiviteit! Ik zeg meerdere keren per show dat de luisteraars moeten genieten van hun dag en ik meen dat ook. Mijn motto is: “Alles komt goed en als het niet goedkomt, hebben we het toch verdomme geprobeerd!” Het is misschien melig, maar het is volgens mij de samenvatting van het leven.’
Wat ik vooral fijn vind, is dat ik vanaf nu met mijn vrouw ‘s avonds een deftig gesprek ga kunnen voeren zonder dat onze nog wakkere zoon daar voortdurend tussen kwettert.
Wat ga je het meeste missen aan die ochtendshow?
‘Ik had de luisteraars en mijn collega’s ontzettend graag. Maar ik ben daar wel nuchter in: mensen komen en gaan, en sommigen zal je nooit meer in je leven terugzien. Dat is niet erg, want er komt altijd wel iemand anders in de plaats. Dus eigenlijk moet ik dan heel eerlijk toegeven: ik zal niks of niemand écht missen. Sorry!‘
Wat ga je, als je je laatste zin hierboven even niet meerekent (lacht), helemaal niet missen?
‘Iedereen denkt dat vroeg opstaan, maar eigenlijk is dat het mooiste deel van de dag. Die eerste minuten als je wekker afgaat, zijn kak, hè, daar ga ik niet over liegen. Maar daarna is er die heerlijke stilte en zie je hoe alles tot leven komt. Dat vind ik heel fijn. Wat ik écht niet zal missen: het eindeloos aantal deadlines op een dag! Bijvoorbeeld exact om acht uur gaan slapen, anders ben ik de volgende dag geen mens. Die stress verdwijnt en daar ben ik wel blij om.‘
Je gaat waarschijnlijk ook opnieuw een boeiender sociaal leven krijgen, nu je niet om acht uur in je bed moeten kruipen elke dag?
‘Ik ben geen feestbeest, dus ik heb naar mijn mening niet echt iets gemist. Ik ga wel makkelijker iets kunnen gaan eten met vrienden of familie ‘s avonds. Maar wat ik vooral fijn vind, is dat ik met mijn vrouw ‘s avonds een deftig gesprek ga kunnen hebben zonder dat onze nog wakkere zoon daar voortdurend tussen kwettert.’
Je hebt niet het gevoel dat je veel hebt moeten opofferen de laatste jaren?
‘Je offert sowieso zaken op als je zo’n leven leidt, maar ik deed mijn job zó graag dat ik daar enorm veel energie uit haalde en dat compenseerde wat ik eventueel moest opofferen.’
Ze wilden op een bepaald moment dat ik een piercing zou laten schieten in mijn tepel. Dan ben ik wel echt heel kwaad geweest.
Het is moeilijk om er één moment uit te kiezen, maar is er toch iets dat je voor altijd zal bijblijven uit die 13 jaar ochtendradio?
‘Dat is inderdaad geen makkie, maar er zijn toch een paar momenten die ik echt nooit ofte nimmer zal vergeten. Mijn allereerste ochtendshow op MNM bijvoorbeeld. Ik had alles tot in de puntjes voorbereid, maar die nacht begon het te sneeuwen waardoor ik al mijn voorbereidingen in de vuilnisbak smeet en ben begonnen met: “Het heeft gesneeuwd en er zat een nieuwe radio bij.” De dag van de bomaanslagen in Brussel was ook een heel heftige show. Eva Daeleman, die nog mijn sidekick was, belde me toen op en zei dat ze nu op antenne moest komen omdat er iets vreselijk was gebeurd op de luchthaven waar zij toen stond. Onze nieuwsdienst wist nog van niks, dus wij vielen allemaal van onze stoel. Ik krijg er nog steeds kippenvel van als ik eraan terugdenk. Verder blijf ik enorm trots op onze marathonradio. En zo kan ik nog honderden momenten opnoemen.’
Niks lijkt te gek voor jou en je haalde al heel wat straffe stoten uit. Is er toch iets waar je ooit je veto voor stelde?
‘We hadden ooit een spelletje in de show dat ik de BV moest raden die aan de lijn hing en als ik het fout had of niet kon antwoorden binnen de minuut, moest ik een opdracht uitvoeren. Ze wilden op een bepaald moment dat ik een piercing zou laten schieten in mijn tepel en dan ben ik wel echt heel kwaad geweest. Dat wilde ik absoluut niet doen.‘
Je bent helaas ook niet gespaard gebleven van negatieve reacties. Raken die jou nog na al die jaren?
‘Het raakt me altijd, maar ik lig er niet meer van wakker. Ik ben begonnen op de regionale televisie toen sociale media nog niet bestonden, dus dan werd je daarvan gespaard. In mijn Ketnetperiode ook omdat dat natuurlijk een kinderkanaal is. Toen ik bij Studio Brussel aan de slag ging, kreeg ik wel plots op het forum van die zender reacties. Ik vond dat heel raar omdat die mensen me eigenlijk totaal niet kenden, maar toch een mening vormden over mij. Dat was toen nog heel beperkt, dus ik ben daar wel in kunnen groeien. Als je nu als jonge radio-dj aan de slag gaat, krijg je echt een zak stront over je heen, naast de leuke dingen die ze je natuurlijk ook toewensen. Dat is heel intens!’
Bij Flair staat self-love centraal: zie jij jezelf graag of is er toch ook nog wat werk aan?
‘Ik sta vaak voor de spiegel en zeg luidop tegen mezelf: “Je ziet er goed uit!” Ook al rolde je net uit je bed en zie je eruit alsof je onder een tram lag (lacht). Het helpt enorm om een zelfvertrouwenboost te krijgen! Natuurlijk zijn er dagen dat dat niet helpt en dat ik me kut voel. Slaaptekort kan enorm op je gemoed werken en ik heb met een klein kindje in huis en die ochtendshow nu eenmaal heel korte nachten soms. Wat ik dan probeer te doen, is even afstand nemen van alles en mezelf eraan herinneren dat ik best wel een mooi leven heb, ook al voel ik me op dat moment niet zo gelukkig. Ik heb vier geweldige kinderen, ik heb een prachtige vrouw en ik heb het financieel goed. Ik verplicht mezelf als er iets tegenzit om daaraan te denken.‘
Het is soms een harde, boze wereld die je aan jezelf doet twijfelen, dus praat erover zodat je weer al fluitend en vooral vol zelfvertrouwen verder kan wandelen, wat ze ook op je pad gooien.
Lig je wakker van hoe je eruitziet?
‘Hmm, ik ben best wel ijdel. Ik ga op tijd naar de kapper, dat is mijn dochter (Jitske Van de Veire, red.), dus dat maakt het wel wat makkelijker. Zij zal zich ook niet inhouden om te zeggen wanneer het nog eens nodig is (lacht). Ik laat mijn wenkbrauwen bijwerken, want als ik die gewoon laat groeien, is het geen zicht meer. Ik let verder wat op mijn eten en beweeg voldoende. Ik heb dus een goede dosis zelfrespect, ook omdat de mensen op mijn kop moeten kijken (lacht). Waar ik wel bij zweer, is dat je absoluut de seizoenen aan een boom mag zien. Er vliegt af en toe eens een tak af, en daar hoef je je niet voor te schamen.’
Hoe komt het volgens jou dat velen in onze maatschappij toch worstelen met self-love?
‘Ik denk dat dat altijd al zo geweest is, maar dat we het nu meer merken omdat we er meer over durven babbelen. Mijn vader ziet er altijd gelukkig uit en is altijd superenthousiast. Ik heb hem op een bepaald moment eens gevraagd of dat ook écht zo is. “Nee, maar ik moet jou daar toch niet met lastigvallen”, antwoordde hij. Dat vat perfect samen wat die oudere generatie denkt en wat de jongeren een pak beter doen: je mag elkaar daar net wél mee lastigvallen! Meer nog, je móét daarover praten. Het is soms een harde, boze wereld die je aan jezelf doet twijfelen, dus praat erover zodat je weer al fluitend en vooral vol zelfvertrouwen verder kan wandelen, wat ze ook op je pad gooien.‘
Heb jij bepaalde mentale struggles waar je van wakker ligt?
‘Ik ga al drie jaar wekelijks naar een therapeut. In het begin dacht ik: wat ga ik daar in godsnaam vertellen? Maar ik merk toch dat het een fijne manier is om even je hart te luchten. Je denkt altijd dat je jezelf kent, ik dacht dat ook heel lang. Maar op die manier komen er toch bepaalde worstelingen of knopen bovendrijven waar je bijgevolg aan kan werken om je toch beter te voelen.’
Tot slot, op welke projecten ga je je nu smijten: nog steeds radio of ga je meer de weg van tv inslaan?
‘Ik mag daar nog niks over zeggen. Ik kan wel vertellen dat er een paar concrete pisten zijn en dat ik zeker en vast nog iets met een micro en een camera zal doen. Ik ga niet plots een frituur openen (lacht).’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
