Sarah Mouhamou (27): ‘Ik viel veel af door stress. Als ik mezelf in beeld zie, denk ik: ik moet dringend wat bijkomen.’

In het derde seizoen van ‘Een echte job’ geven vijf bekende Vlamingen hun job in de media op voor eentje in het ziekenhuis. Ze lopen drie weken stage in het Aalsters Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis. ‘Ik had nierstenen toen ik hoogzwanger was. Sindsdien durf ik zeggen dat ik best wel wat pijn kan verdragen‘, vertelt Ketnetwrapster Sarah Mouhamou (27).

‘Ik was direct enthousiast om mee te doen’, vertelt Sarah Mouhamou. ‘Maar na dat telefoontje dacht ik: wat heb ik net toegezegd? Die spanning die ik toen voelde, is eigenlijk gebleven tot op het einde van de opnames.’

Waar was je bang voor?

‘Ik word meestal gevraagd om iets te presenteren of mee te spelen in een quiz, en dat ben ik gewend. Dit lag echt volledig buiten mijn comfortzone. Het werd van in het begin duidelijk dat we die job écht gingen uitoefenen. We staan niet te acteren of doen niet alsof voor tv.’

Wat trok je over de schreef om ja te zeggen?

‘Ik zorg graag voor andere mensen. Ik voelde dan ook direct dat dit iets voor mij was.’

Mocht je zelf de afdeling kiezen waar je terechtkwam in het ziekenhuis?

‘Nee. Anders dan in de voorgaande seizoenen, moesten we nu een sollicitatiegesprek doen en op basis daarvan beslisten twee leidinggevenden welke afdeling bij ons paste. Ik kreeg orthopedie, maar ik wist niet onmiddellijk wat ik me daarbij moest voorstellen. Zelfs toen ze het uitlegden, bleef het vaag. Het was pas toen ik op de afdeling stond, dat duidelijk werd wat mijn taak zou zijn.’

Wat houdt het dan precies in?

‘Het zijn voornamelijk mensen die vallen en iets breken dat je niet zomaar kan fixen met gips, maar een operatie nodig hebben die bij de orthopedie terechtkomen. Wij verzorgen hun wonden en proberen hun zelfstandigheid weer wat aan te leren.’

Waarom kozen ze net die afdeling voor jou?

‘Ik wilde in het begin het liefst op de pediatrie staan, omdat ik het gewend ben om met kindjes te werken. Maar ik wist dat dit niet zou gebeuren omdat dat een té voor de hand liggend keuze is voor mij. Ik was er dus vrij zeker van dat ze een compleet andere afdeling voor mij zouden kiezen, net omdat ik wel van een uitdaging hou. Ik stond open voor alles! Ik weet niet waarom de keuze precies op orthopedie viel. Ik ben empathisch en dat is daar een handige skill. Je komt namelijk in contact met mensen van alle leeftijden en ze hadden het gevoel dat ik daar wel in zou aarden.’

Op welke afdeling wou je je absoluut niet staan?

‘Ik zou alles wel gedaan hebben, maar niet zonder slag of stoot. Zo zou ik Spoed wel gedaan hebben, maar dan zou ik sowieso weleens flauwgevallen zijn. Ik kan niet zo goed tegen bloed en open wonden. Niet zozeer omdat ik dat vies vind, maar ik leef heel hard mee met mensen, dus ik zou die pijn in hun plaats ook voelen. Toen ik de verhalen van Dominique hoorde, prijsde ik mezelf gelukkig dat ik daar niet stond.’

Heb je zelf een hoge pijngrens?

‘Ik had nierstenen toen ik hoogzwanger was. Dat zijn blijkbaar de twee pijnlijkste dingen bij elkaar, en ik overleefde het! Dus sindsdien durf ik zeggen dat ik best wel wat pijn kan verdragen.’

Zou je in real life verpleegster kunnen zijn?

‘Ik concludeerde na die stage dat er geen toekomst ligt voor mij in de zorg net omwille van het feit dat ik zo empathisch ben. Ik trek me veel te snel dingen van andere mensen aan, emotioneel én fysiek. Ik zou dat knopje niet kunnen omdraaien in m’n hoofd en al die miserie meenemen naar huis waardoor ik er zelf aan onderdoor zou gaan. Ik draaide toen ik thuis was nog extra shiften en droomde er zelfs over omdat ik het gewoon niet kon loslaten.’

Zou je tegen al de miserie kunnen die er toch onvermijdelijk is in een ziekenhuis?

‘Ik ben bang dat ik daar bitter, pessimistisch en hard van zou worden. Terwijl mijn warmte net mijn sterke kant is en ik er heilig van overtuigd ben dat alles altijd wel goed komt. Maar dat laatste mochten we nooit zeggen tegen patiënten. Dat vind ik moeilijk, want ik wil mensen steeds geruststellen.’

Wat zijn je sterke punten als verpleegster?

‘Ik kan mensen goed op hun gemak stellen, en dat is handig als verpleegster. Ik straal zoals ik hierboven al zei warmte uit waardoor mensen me snel vertrouwen.’

En wat zijn je zwakke punten?

‘Die empathie zoals ik al eerder zei: dat is een mes dat langs twee kanten snijdt. Het zorgt ervoor dat mensen me vertrouwen, maar langs de andere kant zorgt het ervoor dat ik het veel zwaarder had omdat ik me alles zo hard aantrok. Verder ben ik nogal onhandig van aard. Dingen die steriel moeten blijven, vielen bij mij dikwijls op de grond (lacht). Ik kan ook absoluut geen meerdere dingen tegelijk doen. Als je patiënten wast, moet je tegelijkertijd blijven babbelen anders creëer je een ongemakkelijke stilte. Maar ik was zo gefocust op m’n handelingen dat ik niet kon praten of zodanig aan het babbelen dat ik dan weer dingen verkeerd deed.’

Leerde je iets uit die stage?

‘Ik leerde mijn kalmte bewaren in stressvolle situaties. Iedereen is geneigd om te panikeren als er iets ernstig gebeurt, maar je raakt verder als je rustig blijft. Tijdens een nachtshift kreeg iemand plots hoge koorts en ademhalingsproblemen. Dat zag er heel slecht uit, maar om de een of andere reden begon ik niet te panikeren. Ik bleef kalm en deed ik wat ik geleerd had. Ik was trots op mezelf! Verder zou ik als er nu iemand op straat eerste zorg nodig heeft, die ook daadwerkelijk kunnen toedienen en dat vind ik zo belangrijk. Veel te weinig mensen weten hoe ze iemand moeten reanimeren terwijl dat het verschil tussen leven en dood kan betekenen.’

Vond je het zware weken?

‘Ja. Ik had het wel onderschat. Mijn wereld bestond even enkel uit mijn job. Ik kroop na die intense shiften direct in mijn bed. Mijn sociaal leven stond dus op een heel laag pitje. In de groepschat met de andere kandidaten kon ik m’n hart luchten en ik had dat wel nodig. Je kan er met vrienden over proberen babbelen, maar zij weten niet echt waarover je het hebt, want ze zitten niet in dezelfde situatie.’

Hield je er vrienden aan over?

‘Zeker! Ik kende de rest niet, maar het zijn stuk voor stuk heel lieve mensen. Met Julie Vermeire had ik de beste klik omdat wij natuurlijk van dezelfde generatie zijn. Wij babbelden na een shift nog vaak met elkaar en we stuurden elkaar enorm veel berichtjes. Ik heb veel aan haar gehad!‘

Gaf het je veel voldoening om mensen te helpen?

‘Enorm! Ik had als patiënte een oud vrouwtje die nog heel fier is en normaal elke week naar de kapper ging. Dat kon nu helaas niet omdat ze dus in het ziekenhuis lag. Normaal zit dat niet in het takenpakket van een verpleegster simpelweg omdat je daar geen tijd voor hebt, maar ik droogde haar haar eens. Zij was daar zo blij mee en voelde zich onmiddellijk beter. Dat is zoiets klein, maar zo kan je wel echt een verschil maken en iets betekenen voor die mensen. Dat deed enorm deugd!’

Vertrouwden de patiënten jou?

‘In de meeste gevallen wel. Ik weet wel nog dat ik een keer zonder mentor een kamer binnenliep en dat die patiënt vroeg aan mij om de verpleegster te roepen, terwijl ík daar wel stond in mijn verpleegsteruniform om te helpen. Ik snap dat wel hoor! Omgekeerd kwam het ook vaak voor dat patiënten heel theoretische dingen aan me vroegen omdat ze ervan uitgingen dat ik wel wist waarover het ging en zou kunnen helpen.’

Gaan we een andere Sarah te zien krijgen dan we gewend zijn op Ketnet?

‘Sowieso! Nu ga je 100 % de échte Sarah zien. We worden gefilmd, maar je bent zo gefocust op je job dat die camera’s bijzaak worden. Op Ketnet ben ik natuurlijk ook Sarah, maar dat is eerder een uitvergrote versie van mezelf die moet aanslaan bij kindjes. Ik huilde zelfs op beeld, dus je ziet in plaats van altijd de vrolijke Sarah ook eens de emotionele Sarah. Ik vind dat wel fijn.’

Wat was het mooiste moment van die drie weken?

‘Toen ik het haar van dat oud vrouwtje mocht drogen. We wisselden toen geen woord met elkaar, want die vrouw had haar hoorapparaat niet in en die haardroger maakte veel lawaai. Maar toch genoten we allebei zo hard van dat moment. Dat zal me altijd bijblijven. De laatste dag mocht ik ook van dichtbij meevolgen bij een knieoperatie. Dat was qua angst overwinnen een voltreffer. Ik vond dat zo fascinerend dat ik niet meer bezig was met dat bloed of hoe pijnlijk dat eruitzag.’

En wat was het moeilijkste moment?

‘Ik had een patiënt die terminale kanker had en zij had zo veel angst, maar ik kon dat niet verlichten omdat er niks meer aan te doen was. Ik voelde me toen heel machteloos...’

Vind je het belangrijk om de zorg in deze moeilijke tijden op een positieve manier in beeld te brengen?

‘Ja. We kennen de zorg vooral van al die geromantiseerde tv-series met de knappe dokters, maar niemand ziet hoe het er écht aan toegaat. De lange uren die zij moeten kloppen zijn niet normaal! De meesten combineren dit nog eens met een gezin, dat is heel straf! Ik vind het goed dat we dit ook eens tonen.’

Kijk je ook zelf met andere ogen naar de zorgsector?

‘Ja. De zorg heeft mijn vertrouwen gewonnen. De dag na mijn laatste stagedag belandde ik toevallig op de spoed met mijn zoontje. Ik stond plots terug aan de andere kant. Het was gelukkig niks ernstig, maar ik was enorm gerustgesteld omdat ik wist dat hij in goede handen was. Ik had ook veel meer geduld.

Vertel.

‘Ik durfde me vroeger weleens lastig maken als het te lang duurde of ik vroeg me af wat die zorgkundigen deden als ze bijvoorbeeld achter hun laptop zaten in plaats van mensen te verzorgen. Nu weet ik dat er ook heel wat administratie bij die job komt kijken én dat ze met zoveel dingen tegelijkertijd bezig zijn. Ik kan op mijn twee handen niet tellen hoeveel koffies ik koud liet worden omdat ik gewoon geen tijd had om ze op te drinken.’

Maakte deze ervaring je een bezorgdere mama omdat je al die miserie zag?

‘Nee. Dat kan ik gelukkig wel scheiden, want mijn kindje is een wervelwind. Ik weet dat hij sowieso nog dingen zal meemaken waardoor ik met hem op de spoed zal belanden.’

Hoop je dat je deelname aan ‘Een Echte Job’ andere deuren opent voor je en dat je nog zulke kansen krijgt?

‘Absoluut. Ik doe Ketnet al negen jaar, dus er zal sowieso een moment aanbreken dat ik iets anders zal moeten zoeken. Ik ben daar mee bezig, maar ik heb er geen stress over. Alles komt bij mij op een rustig tempo op m’n pad, maar dat vind ik net aangenaam.’

Als je luidop mag dromen: wat zou je geweldig vinden om te doen?

‘Ik zou heel graag ooit een human interest-programma presenteren waarin je met mensen mag babbelen over vanalles en nog wat.’

Vind je vreemd om deze keer jezelf als échte Sarah op tv te zien?

‘Ja. Toen ik meedeed aan “De Slimste Mens ter Wereld” kon ik ook niet kijken toen het op tv werd uitgezonden. Ik moest dat even laten sudderen. Pas dan kon ik zelfs eens piepen en dan lukte het me nog niet om het helemaal uit te kijken. Ik ben het zo gewoon om mezelf in die Ketnetcontext te zien en je echte zelf zien is wel confronterend.’

Ben je streng voor jezelf?

‘Ik ben heel kritisch voor mezelf, maar dan vooral in de dingen die ik zeg. Ik zou op tv er nooit iets willen uitfloepen dat ik niet zo bedoelde of dat verkeerd zou kunnen overkomen. Ik heb niet het gevoel dat dit gebeurde. Op uiterlijk vlak zie ik ook wel dingen die me niet aanstaan.’

Vertel.

‘Ik ben het afgelopen jaar enorm veel afgevallen door stress. Als ik mezelf nu in beeld zie, denk ik vaak: ik moet toch dringend wat bijkomen of wat meer eten.’

Hoe kwam het dat je zoveel kilo’s verloor?

‘Ik wilde niet afvallen. Het was dus niet bewust en kwam vanuit een ongezonde hoek: ik brak met mijn toenmalige vriend en was ongelukkig waardoor ik letterlijk bijna niks meer door m’n keel kreeg.’

Gaat het nu terug beter met je?

‘Zeker. Ik zit opnieuw beter in mijn vel waardoor ik automatisch weer meer en lekkerder begon te eten. Ik vind het gewoon belangrijk om daar eerlijk over te praten. Verschillende meisjes vroegen me namelijk via Instagram naar tips om af te vallen op een korte periode en die boodschap wil ik absoluut niet uitsturen.’

Kreeg je daar ook negatieve comments op?

‘Ja. Wat me vooral opviel, was dat veel mannen me stuurden dat ik er vroeger beter uitzag. Op zo’n reacties zat ik al helemaal niet te wachten. Dat maakte me heel boos! Ik zou nooit op iemand anders zijn of haar lichaam commentaar geven.’

Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar ‘Een Echte Job’?

‘Om eindelijk eens van dat geromantiseerd beeld af te raken van de zorg en te zien wat hun job écht inhoudt. Het is ook een wake-upcall om je af en toe eens te laten checken bij de dokter. Geloof me, ik doe dat ook te weinig, want ik ga echt niet graag naar de dokter. Maar je kan ze écht wel vertrouwen en het is een must om je eigen gezondheid goed in de gaten te houden.’

Lees ook:

• Andy Peelman (39) in ‘Een Echte Job’: ‘Ik ben de mannelijke Karen Damen, ik huil heel snel’
• Ella Leyers (34) vroeg zélf om mee te doen in ‘Over De Oceaan’: ‘Je zal een rustigere versie van mij leren kennen’
• Mona Mina Leon (26) speelt hoofdrol in ‘1985’: ‘De consumptiemaatschappij praat ons complexen aan’