'Ik heb geen tijd om mijn familie en vrienden te missen, want ik ben voortdurend bezig!'
Senne (27) uit ‘Blind Gesprongen’: ‘In mijn toekomstplannen stond absoluut geen verhuis naar het buitenland’
Senne (27) ging het avontuur van z’n leven aan in ‘Blind Gesprongen’. Hij gaf zijn job als privéchauffeur na zeven jaar op en werd, zonder dat hij daar op voorhand ook maar íets over wist, stadsgids in New York. ‘Dat menselijk contact, wat ik zo enorm miste in mijn vorige job, is hier elke seconde van de dag aanwezig en I love it‘, vertelt Senne.
Jessica ruilde haar job als poetshulp in voor begrafenisondernemer, Elia zei haar job als bediende in een copycenter vaarwel voor die van begeleidster in een kinderopvang. Maar Senne schoot écht de hoofdvogel af. Hij was nog nooit buiten Europa geweest, maar voor het razend populaire programma ‘Blind Gesprongen’ kreeg hij de unieke kans om stadsgids te worden in the big apple: New York.
Je had een job met goede voorwaarden waaronder een eigen auto en een behoorlijk loon. Wat waren dan die nadelen die harder doorwogen?
‘Je bent altijd afhankelijk van iemand anders. Als je je klant naar een restaurant voert, dan moet je wachten tot hij of zij gedaan heeft met eten. Je weet nooit wanneer je thuis zal zijn en het is verder een heel eenzaam beroep, want je zit altijd alleen in de auto te wachten. Ik keek dus wat Netflix of scrolde op mijn gsm om de tijd wat te doden. Voor sommigen lijkt dit een droomjob, maar ik kan je verzekeren dat dit na een tijdje ook begint tegen te steken.’
Chauffeur zijn, lijkt net een job waarin je met veel verschillende mensen kan babbelen die in je auto zitten?
‘Da’s een misvatting, want eigenlijk heb je bitter weinig sociaal contact. De mensen die me inhuren zijn voornamelijk zakenmensen die hun tijd nuttig willen besteden door in de auto verder te werken of wat slaap in te halen, waardoor er eigenlijk weinig tot zelfs geen conversaties plaatsvinden.’
Wat gaf de doorslag om je in te schrijven voor ‘Blind Gesprongen’?
‘Er is niet één moment waarop mijn emmertje overliep. Het is geleidelijk aan zo gegroeid. Ik voelde al enkele jaren frustraties en dacht: is dit nu wat ik de rest van mijn leven wil doen? Ik kwam op een gegeven moment op Facebook de advertentie van “Blind Gesprongen” tegen en schreef me in een opwelling in omdat ik de kans dat ik ook effectief gekozen zou worden heel klein achtte. Maar enkele weken later kreeg ik het verlossende telefoontje en ik voelde me zielsgelukkig!’
Ben je iemand die wel meer dergelijke zotte uitdagingen of avonturen aangaat?
‘Normaal niet. Ik heb graag de touwtjes in handen en meestal denk ik zeker vijf keer na vooraleer ik iets doe. Dit lag volledig buiten mijn comfortzone, maar het leek een te mooie kans om te laten liggen omdat ik me enorm aangesproken voelde.’
Had je op voorhand bepaalde jobs die je zéker niet wou doen?
‘Ja. Sommige jobs spreken me totaal niet aan zoals bewakingsagent. Ik zag later dat dit wel op hun moodboard stond, dus ik ben keiblij dat het uiteindelijk niet die job is geworden. Uniformberoepen spreken me wel aan, maar bewakingsagent is opnieuw zoals chauffeur te passief. Verder zag ik me ook niet met kinderen werken. Ik zie graag kinderen, maar ik hoef niet dag in dag uit met zo’n tien exemplaren in dezelfde ruimte te zitten zoals Elia (lacht). Begrafenisondernemer zoals Jessica is tot slot ook niet op m’n lijf geschreven. Ik heb, om het cru te zeggen, wat meer sfeer nodig in m’n job.’
In mijn toekomstplannen stond absoluut geen verhuis naar het buitenland. Ik weet dat dit voor vele twintigers een droom is, maar ik had daar geen behoefte aan.
Wat ging er als eerste door je heen als Nora vertelde dat je voor je nieuwe job naar het buitenland moest?
‘Ik ga niet stoer doen en zeggen dat ik volledig chill was. Integendeel: ik was heel angstig. Ik dacht: wat zijn ze nu met mij van plan? In mijn toekomstplannen stond absoluut geen verhuis naar het buitenland. Ik weet dat dit voor vele twintigers een droom is, maar ik had daar geen behoefte aan. Ik heb een hechte vriendenkliek en een goeie band met mijn familie, dus waarom zou ik op m’n eentje honderden, laat staan duizenden kilometers verder gaan wonen of werken?’
Hoe heb je dan die klik kunnen maken?
‘Ik probeerde het niet emotioneel, maar rationeel over na te denken. Ik kreeg deze unieke kans, ik was vrijgezel en ik woonde op dat moment weer even in bij mijn ouders. Er was dus eigenlijk niks of niemand dat me tegenhield om deze sprong te maken.’
Je hebt een goeie band met je vrienden en familie. Heb je soms last van heimwee?
‘Nee. We leven in 2022, dus er zijn manieren genoeg om contact te houden met iedereen. Al maakt het tijdsverschil dat wel niet zo makkelijk. Je moet toch altijd rekenen dat er zes uur tussen zit. Maar ik heb gewoon geen tijd om ze te missen, want ik ben voortdurend bezig!‘
Hoe reageerden zij op dit nieuws?
‘Ze schrokken even hard als ik, maar ik kreeg van iedereen enorm veel steun. Ze vonden dat ik deze kans met beide handen moest grijpen en gunden me dit keihard, ook al deed het hen pijn dat ze me zolang niet zullen zien. Liefde is ook een beetje loslaten hé, hoe cliché het ook klinkt (lacht). Ondertussen hoorde ik dat de meesten stiekem wel hopen dat ik gewoon terugkom na die drie maanden.’
Denk je dat je zo’n kans ook zou kunnen krijgen zonder dit programma?
‘Ik denk dat het niet echt realistisch is dat je zo’n kans krijgt als je solliciteert voor een job in België. Dit is echt uniek en het is niet vanzelfsprekend dat je zomaar in New York mag werken. Ik heb geluk gehad.’
Ik was voor ‘Blind Gesprongen’ eigenlijk een vrij onzeker persoon. Nu kan ik echt zelfzeker voor een groep van vijftig man staan en mijn verhaal vertellen.
Ondertussen ben je aan de slag als gids. Hoe bevalt het je?
‘Ik ging eerst een maand mee op tour met Patrick om zoveel mogelijk informatie in me op te nemen. Observeren, notities nemen en studeren, dat is de samenvatting van mijn eerste weken. In de paasvakantie hadden we wel veel boekingen, het was gigantisch druk, dus iedereen moest paraat staan waaronder ikzelf. Ik heb toen mijn eerste tours alleen gedaan en ik was enorm zenuwachtig! Naarmate ik meer tours deed, werd ik vlotter en kreeg ik heel veel fijne reacties van de mensen die ik gidste.’
Moest je veel blokken om alles te kennen op korte tijd?
‘Ik ben niet het type dat uren met zijn neus in de boeken zit. Het meeste heb ik dus opgestoken door mee te lopen met Patrick. Natuurlijk heb ik zijn stijl niet volledig gekopieerd, want je moet wel je eigen manier van vertellen hebben.’
Een beetje zelfstoef mag, dus wat maakt jou een goede gids?
‘Mijn houding: ik kijk de mensen altijd goed in de ogen, zo blijf je hun aandacht houden en neem je hen echt helemaal mee in je verhaal. Ik zal me ook niet altijd naar dezelfde mensen richten die vooraan of naast me staan. Ik probeer om echt iedereen te betrekken.’
Wat is er zo leuk aan stadgids zijn?
‘Je schept een band met de mensen die je gidst. Het is niet puur je verhaal over de stad vertellen en klaar. Je leert hen persoonlijk kennen en zij jou ook. Dat menselijk contact, wat ik zo enorm miste in mijn vorige job, is hier elke seconde van de dag aanwezig en I love it! Je bent ook altijd omringd met mensen die goedgezind zijn, want ze zijn op vakantie en ze hebben daar maandenlang naar uitgekeken. Ik word dus voortdurend omringd door good vibes.’
Is dit je droomjob?
‘Dat zullen de kijkers te weten komen in de slotaflevering van “Blind Gesprongen”. Ik leer er alleszins wel enorm veel uit. Ik was voor “Blind Gesprongen” eigenlijk een vrij onzeker persoon. Voor mijn afscheidsfeestje moest ik een speech geven voor al mijn vrienden en ik had daar zelfs al stress voor. Nu kan ik echt zelfzeker voor een groep van vijftig man staan en mijn verhaal vertellen.’
Mis je je oude job soms?
‘Absoluut niet. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn keuze. Het enige wat ik misschien wel mis, is dat ik geen eigen auto meer heb (lacht). Al is dat in New York voorlopig geen vereiste.’
Ik moet echt mijn uitgaven in de gaten houden. Dat vind ik moeilijk, want ik ben stiekem wel een big spender (lacht).
Je kreeg niet enkel een andere job, maar ook een ander leven. Hoe bevalt het leven in New York je?
‘Het is heel duur, dat viel me direct op! Alles is bijna drie keer zo duur als bij ons. Ik verdien 2000 euro netto, maar daarvan gaat de helft al naar mijn huur. Ik moet dus echt mijn uitgaven in de gaten houden. Dat vind ik moeilijk, want ik ben stiekem wel een big spender (lacht). Daarnaast zijn de mensen wel veel socialer. Als je alleen in een bar zit, komt er sowieso binnen de twee minuten iemand spontaan op je af om een babbeltje te slaan. Terwijl wij Belgen veel gereserveerder zijn.’
Wat vind je het leukste aan leven in New York?
‘De stad is een wereldreis op z’n eigen. Achter elke straathoek schuilt een heel andere buurt met een andere cultuur. Het blijft me echt verrassen, zelfs na al die weken hier. Ook die imposante gebouwen doen nog keer op keer m’n mond openvallen als ik hier rondloop.’
En het minst leuke?
‘Er heerst toch ook heel wat armoede in de stad. Door corona is het aantal daklozen nog toegenomen. Dat merk je als je de metro neemt en rondwandelt. Het is schrijnend om te zien dat een stad waar zoveel geld zit tegelijkertijd zo weinig doet voor de burgers die het minder goed hebben.‘
Welk clichés over New York werden ontkracht nu je er woont?
‘The city that never sleeps klopt niet, want de bars gaan hier ook gewoon om 4u ‘s nachts dicht hoor (lacht). Bij Amerika dacht ik ook altijd automatisch aan zwaarlijvige mensen, maar dat is hier absoluut niet het geval. New Yorkers zijn met hun carrière bezig, ze werken vaak 7 dagen op 7, dus ze willen een goede conditie hebben. Je ziet daarom ook meer fast healthy food, dan fast food.’
Heb je het gevoel dat je de American dream aan het beleven bent?
‘Ja, zeker en vast. Ik hoorde van mijn werkgever Patrick dat er in het verleden al heel wat mensen bij hem polsten om de job te kunnen doen die ik nu doe, dus ik mag mijn beide pollekes kussen.’
Je woont samen met twee huisgenoten, een beetje zoals op kot zitten. Voelt dit niet alsof je een stapje terugzet?
‘Nee. Ik zat vroeger nooit op kot en ik woonde nog nooit met mensen samen die ik niet ken, dus voor mij is dit net weer een ervaring die ik rijker ben. Je leert hier ook weer dingen uit als mens, want je moet af en toe eens water in de wijn doen en de afwas van een ander doen of er vrede mee hebben dat hij je laatste biertje opdronk (lacht).’
Ik zet niet alleen gigantisch veel stappen tijdens het gidsen, het vergt ook veel energie van je, want je moet constant praten tegen anderen en de beste versie van jezelf zijn. Ik ben de meeste avonden echt doodop.
Je voelde je eenzaam tijdens je job, maar nu zit je in een land waar je niemand kent. Ben je daar nu ook niet eenzaam?
‘Eigenlijk niet. Ik kom supergoed overeen met mijn collega Kenneth die ook uit België komt en al een viertal jaar in New York woont en werkt. We hadden onmiddellijk een hele goede klik. Hij nam me mee op sleeptouw en zo leerde ik een heleboel andere mensen kennen.’
Heb je al lastige momenten gehad daar?
‘Ja. Niet omdat ik mijn vrienden of familie miste, maar gewoon omdat ik heel vermoeid was. Ik zet niet alleen gigantisch veel stappen tijdens het gidsen, het vergt ook veel energie van je, want je moet constant praten tegen anderen en de beste versie van jezelf zijn. Ik ben de meeste avonden echt doodop.’
Hoe hou je je bezig op je vrije momenten in New York?
‘Niet met sightseeing, want dat doe ik al dag in dag uit tijdens mijn job (lacht). Vooral met rusten eigenlijk, want zoals ik eerder al zei, is het zowel fysiek als mentaal een intensieve job. Ik heb dus weleens nood aan een rustig momentje waarop ik even in de zetel naar Netflix kan kijken.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
