‘Stereotiepe ideaalbeelden zijn nog steeds enorm aanwezig in onze maatschappij, waardoor je je automatisch anders voelt als je daar niet aan voldoet.’
Soe Nsuki (36): ‘Ik wacht nog steeds op een goede romcom met een dikke actrice of een talkshow met een zwarte vrouwelijke host’
In de nieuwe reeks ‘De rugzak’ gaan acht bekende koppen het avontuur van hun leven aan, namelijk de legendarische berg Kilimanjaro beklimmen. Onder hen bevindt zich comédienne Soe Nsuki (36). We spraken haar over dit avontuur en self-love. ‘Je ziet het snot uit mijn neus vliegen tijdens die beklimming, maar op dat moment ben je zo gefocust dat je dat niet kan schelen’, vertelt ze.
Presentator Xavier Taveirne (43), ex-Miss België, presentatrice, model en zakenvrouw Véronique De Kock (47), tv-gezicht Stephanie Planckaert (35), content creator Ender Scholtens (25), comédienne Soe Nsuki (36), acteur Ben Segers (50), acteur Mathias Vergels (32) en zangeres Emma Bale (25). Deze acht BV’s wagen zich in het nieuwe VRT 1-programma ‘De rugzak’ aan een groot avontuur: de legendarische berg Kilimanjaro beklimmen. ‘Ik wilde dit eigenlijk helemaal níet doen’, lacht Soe Nsuki. ‘Toen ze me dit voorstel deden en ik de telefoon aflegde, was mijn eerste reactie: “No way!”. Het was mijn vriend die me aanspoorde om er toch even over na te denken.’
Wat schrok je af?
‘Het gebrek aan comfort. Slapen in een tent, niet altijd een toilet in de buurt hebben waardoor je achter een rots of boom pipi moet doen, geen douche hebben,… Dat vind ik verschrikkelijk. Ik ben vroeger een paar keer gaan kamperen met mijn toenmalig lief om hem een plezier te doen, maar dat is niks voor mij!’
Wat trok je uiteindelijk over de schreef?
‘Het is een once in a lifetime experience. Wanneer ga je anders zélf beslissen om eens de Kilimanjaro te beklimmen (lacht)? Maar toch dacht ik nadat ik ja zei nog een paar keer dat ik de grootste fout van m’n leven had gemaakt.’
Wat zei je dichte omgeving hiervan?
‘Mijn familie en vrienden vonden het allemaal heel cool en zagen mij dit wel doen. Zelfs als ik m’n twijfels uitsprak, was iedereen heel aanmoedigend. Zoveel steun krijgen, deed deugd.’
Nadat ik ja zei, dacht ik nog een paar keer dat ik de grootste fout van m’n leven had gemaakt.
Ben je avontuurlijk aangelegd?
‘Ik heb geen schrik om uit m’n comfortzone te treden en nieuwe dingen te proberen in m’n leven. In dat opzicht ben ik wel avontuurlijk. Maar als avontuur betekent in de wilde natuur een berg beklimmen, dan ben ik totáál niet avontuurlijk. Ik ga wel af en toe wandelen in een bos en ik heb een abonnement op de zoo, maar dat is het wildste dat ik al deed (lacht).’
Waar keek je het meeste naar uit?
‘De andere reisgenoten ontmoeten. Als je een vreselijke job hebt, maar de collega’s zijn tof, dan is het toch draaglijk. Datzelfde gevoel had ik bij dit avontuur: het mocht nog zo lastig zijn, als de mensen rondom mij leuk waren, dan zou ik dit wel aankunnen. Daarnaast wilde ik meer van Afrika ontdekken. Ik was enkel nog maar in Congo geweest, dus ik wilde meer van het continent leren kennen.’
Zijn het uiteindelijk vrienden voor het leven geworden?
‘We waren vanaf het begin supergoed op elkaar afgestemd. Ik snap dat de kijkers misschien denken dat het allemaal nep is dat we zo lief zijn voor elkaar, ik dacht dat vroeger ook bij programma’s waar BV’s aan meededen. Maar ik kan je verzekeren dat dit niet gespeeld was. We hebben een WhatsApp-groepje waarin we nog steeds actief sturen én op elkaar antwoorden. We spraken ook al een paar keer met z’n allen af om iets te gaan eten, naar het optreden van Emma te gaan of de afleveringen samen te bekijken.’
Waar had je het meeste schrik voor eenmaal je toezegde?
‘De fysieke inspanningen. Ik had me wel voorbereid in de mate van het mogelijke, want ik heb daarnaast natuurlijk nog een leven, dus ik kan niet elke dag trainen. Ik had heel veel schrik dat ik zou moeten opgeven en achterblijven.’
Ik snap dat de kijkers misschien denken dat het allemaal nep is dat we zo lief zijn voor elkaar, ik dacht dat vroeger ook bij programma’s waar BV’s aan meededen. Maar ik kan je verzekeren dat dit niet gespeeld was.
Hoe heb je je voorbereid op dit avontuur?
‘We hadden een trainer die ons op voorhand begeleidde en die raadde ons toch aan om drie keer per week een korte afstand te gaan lopen, drie of vijf kilometer. Daarnaast moesten we vooral één keer per week lang gaan wandelen, want we hadden tijdens die tocht verschillende dagen waarop we acht uur per dag stapten. Ik maakte dus elke zondag een lange wandeling. Op den duur had ik Antwerpen wel gezien (lacht).’
Wat vond je het allermooiste moment?
‘De eerste dag duurde ontzettend lang! Ik was kapot, had kou, had wel wat schrik in het donker en had enorm veel honger. Ik was even slechtgezind, maar vanaf het moment dat ik in de eettent kwam en bij de rest aan tafel schoof, verdween mijn slechte humeur en lagen we binnen de twee minuten strijk van het lachen. Er zijn weinig mensen die mij als ik slechtgezind ben een gevoel van warmte in plaats van irritatie kunnen geven. Dat moment ga ik nooit vergeten en vanaf toen wist ik: het komt hier goed voor de rest van de reis.’
En wat was dan weer het moeilijkste moment?
‘Ik heb nooit gedacht dat ik wilde stoppen. Ik schrok er wel van hoe zwaar het was, want na het naar boven klimmen, moet je ook onmiddellijk terug naar beneden. Er is geen lift of helikopter die je naar beneden brengt. Je bent op, maar toch moet je nog verder klimmen. Dat is extreem vermoeiend!’
Was het fysiek loodzwaar?
‘De twee dagen dat we een bergtop moesten bereiken, vond ik ongelooflijk zwaar! Ik ben nog nooit in mijn leven zo kapot geweest. De andere dagen vielen goed mee qua inspanningen.’
Je bent op, maar toch moet je nog verder moeten klimmen. Dat is extreem vermoeiend! Ik ben nog nooit in mijn leven zo kapot geweest.
Heb je jezelf op een andere manier leren kennen?
‘Ik heb gemerkt dat een leven zonder piekeren bestaat! Je hoofd kan daadwerkelijk even leeg zijn en je kan gewoon tevreden zijn over jezelf. Op een doordeweekse dag begint je hoofd al te malen vanaf het moment dat je wakker wordt, want je bent iets te laat opgestaan, dus je kan niet rustig ontbijten en dat gaat zo de rest van de dag verder. Je hoofd staat nooit stil! Tijdens dit avontuur was dat gepieker afwezig, want je hebt maar één doel: die top bereiken en je bent fysiek zo hard bezig met stappen dat de rest er niet meer toe doet.’
Heb je dat gevoel proberen meenemen naar je dagelijkse leven?
‘Absoluut! Als ik terug in die rat race van het dagelijkse leven terechtkom, probeer ik echt te denken aan het gevoel dat ik op die berg had en dat brengt me weer tot rust. We piekeren veel te hard om dingen die er echt niet toe doen en we moeten meer in het moment leren leven.’
Gaan we een andere kant van jou te zien krijgen als kijker?
‘Ik denk het wel. Je zal een serieuzere Soe leren kennen. Ik ben wel altijd mijn vrolijke zelve, ik forceer het nooit om per se grappig te willen zijn als de camera’s draaien. Maar in deze situatie moet je soms echt wel je hoofd erbij houden en je concentreren, dan is er gewoon geen tijd om de plezante uit te hangen.’
Ik wacht nog steeds op een goede romcom met een dikke actrice of een talkshow met een zwarte vrouwelijke host.
Had je er geen probleem mee om dit keer zo puur op tv te komen?
‘Totaal niet! Je ziet het snot uit mijn neus vliegen tijdens die beklimming, maar op dat moment ben je zo gefocust dat je dat niet kan schelen. Het zou ook vreemd zijn in dit soort programma om volledig geschminkt uit die tent te kruipen. Ik heb er in het dagelijkse leven trouwens ook geen probleem mee om zonder make-up op straat te komen.’
Bij Flair staat self-love centraal: heb jij veel zelfliefde?
‘Ik zit goed in m’n vel, maar ik ben soms nog heel hard voor mezelf. Ik zou tegen mijn familie of vrienden nooit de dingen zeggen die ik soms tegen mezelf zeg.’
Waarom zijn we zo streng voor onszelf?
‘Het is precies normaal geworden om commentaar te geven op vrouwen. We krijgen daar al van jongsaf aan mee te maken en horen bijvoorbeeld dat meisjes geen sportschoenen horen te dragen. Vrouwen moeten keiveel commentaar verdragen puur omdat we een vrouw zijn, en die kritische stem neem je automatisch mee waardoor we zo hard zijn voor onszelf. Verder blijven stereotiepe ideaalbeelden nog steeds enorm aanwezig in onze maatschappij, waardoor je je automatisch anders voelt als je daar niet aan voldoet.’
Vertel.
‘Witte, blonde, slanke vrouwen met lang, sluik haar domineren nog steeds ons medialandschap. Ik wacht nog steeds op een goede romcom met een dikke actrice of een talkshow met een zwarte vrouwelijke host. Toen ik in de jaren negentig als kleine Soe tv keek, magazines las of zelfs door reclamefolders bladerde, herkende ik mezelf daar nooit in. Het waren altijd witte vrouwen met lang, sluik haar. Ik wilde daarom vroeger lang, blond haar, want ik voelde me abnormaal.’
Hoe maakte je die klik om jezelf toch te omarmen?
‘Dat duurde heel lang en dat proces is eigenlijk nog altijd bezig. Een vriendje zei vroeger ooit eens tegen me toen ik m’n haar los droeg dat hij dat heel mooi vond. Ik was in shock en geloofde dat totaal niet. Toen het internet opkwam, zag ik plots wél zwarte vrouwen met een afro en toen voelde ik me niet meer alleen. Ik stopte met m’n haar te stijlen en omarmde mijn natuurlijke lokken. Sociale media kunnen heel toxisch zijn, maar ze kunnen ook een bron van inspiratie zijn omdat ze je wereld een pak groter maken.’
Moeten de mainstream media nog meer inzetten op diversiteit?
‘Het is al beter, maar ze moeten nog serieuze stappen zetten. Zeker in vergelijking met onze buurlanden! Frankrijk, Nederland en Groot-Brittannië staan hier al veel verder in dan België. Een presentatrice die een hoofddoek draagt, is daar compleet normaal, terwijl ons land op z’n kop zou staan als dit gebeurde.’
Ik kan sinds ik mama ben veel beter mijn grenzen afbakenen. Ik durf sneller nee zeggen en heb minder geduld met mensen die m’n tijd verspillen, want die energie wil ik liever in mijn gezin steken.
Je kreeg twee jaar geleden je eerste kindje. Ben je veranderd sinds je mama werd?
‘Ja. Ik kan veel beter mijn grenzen afbakenen. Ik durf sneller nee zeggen en heb minder geduld met mensen die m’n tijd verspillen, want die energie wil ik liever in mijn gezin steken. Dat is heel bevrijdend!’
Heb je meer self-love sinds je mama bent?
‘Enorm! Ik was vlak na de bevalling heel hard onder de indruk van wat een vrouwenlichaam allemaal kan. Ik vond het echt knap van mezelf dat ik een levend wezen op deze wereld had gezet. Daarna ebde dat gevoel helaas wat weg omdat ik voelde dat mijn lichaam heel traag herstelde. Je ziet vrouwen na drie maanden terug gaan werken, en alles lijkt helemaal in orde. Terwijl ik het daar fysiek wel moeilijk mee had, ik was vaak nog heel moe of had pijn aan m’n bekken. Maar daar babbelen we niet over. Ik durfde er niet over te klagen omdat ik het gevoel kreeg dat andere vrouwen hier geen last van hadden, dus dat ik maar op m’n tanden moest bijten. De buitenwereld lijkt niet te snappen dat vrouwen heel lang moeten herstellen van een bevalling, want ons lichaam is verzwakt. Maar ik probeer ook dan self-love te hebben en ga naar de kinesist, ga lopen of doe pilates om zorg te dragen voor m’n lijf.’
Hoe lukt de combinatie van mama zijn en fulltime werken?
‘Mijn dagen lijken plots veel korter! Ik wil werken, klaarstaan voor mijn kindje, sporten, tijd vrijmaken voor m’n lief, nog een tof sociaal leven hebben enzovoort. Het blijft koorddansen en soms val je er eens af, en zijn er dagen dat je huis een stort is en je niet bent gaan sporten. Ik moet leren aanvaarden dat m’n leven soms wat chaotisch is, ook dat is zelfliefde.’
Ik moet leren aanvaarden dat m’n leven soms wat chaotisch is, ook dat is zelfliefde.
Moet je soms als comédienne opboksen tegen het stereotype dat vrouwen niet grappig zijn?
‘Ik heb even een pauze ingelast van comedy, maar dat heeft niet te maken met dat stereotype. Mensen die naar mij komen kijken, weten wie ik ben, dus die vinden me hopelijk wel grappig. Ik merkte eerder dat organisatoren weinig begrip hadden voor mijn zwangerschap. Ik deed mijn première toen ik hoogzwanger was, maar daarna moest ik enkele shows verplaatsen omdat ik in het ziekenhuis lag om een kindje op de wereld te zetten. Ik kan dat logischerwijs niet even drie maanden opschuiven om toch op dat podium te kunnen staan, maar toch boekten sommige organisatoren me niet opnieuw in. Ik vind dat jammer en dat is eigenlijk discriminatie.’
In ‘De rugzak’ vertel je heel eerlijk dat je als kind nooit op reis ging met je ouders. Wil je dat zelf anders aanpakken?
‘Ik vind het vooral heel belangrijk dat we veel tijd spenderen met ons drietjes, dat deed ik vroeger ook met mijn ouders en broers. We hebben familie in Amerika en Engeland waardoor we best wel geregeld naar daar reizen, maar ik vind het even leuk als we gezellig thuis quality time hebben of eens naar de zoo gaan.’
Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar ‘De rugzak’?
‘Je hebt het gevoel dat je erbij bent en dat je dit avontuur samen met ons beleeft. Dat vind ik zelf ook heel cool als ik naar tv kijk. Verder is het prachtig in beeld gebracht, dus je zal smullen van de natuur!’
‘De rugzak’ is elke donderdag om 20u45 te zien op VRT 1 en VRT MAX.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
