‘Rimpels komen toch. Ik vind het net charmant dat je aan een gezicht ziet dat je veel gelachen hebt in je leven.’
Stephanie Planckaert (35): ‘Ik ben niet zo bezig met mijn uiterlijk. Ik ben net heel blij als ik zonder make-up kan rondlopen.’
Stephanie Planckaert (35) is een van de BV’s die haar job enkele weken inruilt om mee te draaien in een ziekenhuis als verpleegkundige. ‘Mensen zien afzien vond ik het zwaarste’, vertelt ze.
‘Ik begon zélf over het programma toen VTM me vroeg wat ik toffe programma’s vond om aan mee te doen en dat kwam als eerste in mij op. Ik zag de vorige seizoenen en ik vond dat zó tof! Ik twijfelde dus geen moment toen die vraag uiteindelijk kwam.’
Ben je tevreden met de afdeling waarop je staat?
‘Ik wist niet waar ik zou terechtkomen en dat vond ik niet erg, want ik had geen voorkeur. Het was dus een complete verrassing dat ik op thoraxheelkunde terechtkwam, dat is alles wat met slokdarm en longen te maken heeft.’
Zou je in het echte leven verpleegster kunnen zijn?
‘Dat was vroeger niet het eerste waar ik aan zou denken als ik met een blanco blad zou beginnen, maar nu ik dit ervaren heb zéker! Ik vind het jammer dat het gedaan is, want ik deed het heel graag. De job lag me volledig!’
Je bent natuurlijk wel al wat gewend qua zorg met drie kinderen in huis?
‘Absoluut. Dat zorgende is een soort instinct dat je hebt als je mama wordt. Dat is vanzelfsprekend. Ik heb met elk van hen al op de spoed gezeten. Vingers tussen de deur, gevallen op het hoofd, brandwonden, noem maar op! Maar gelukkig allemaal heel banaal. Op zulke stressmomenten roepen ze in mijn familie vaak mij omdat ik in dergelijke situaties goed mijn kalmte kan bewaren. Paniek is op zulke momenten je ergste vijand, dus ik blijf koelbloedig en kan snel schakelen.’
Kan je tegen bloed?
‘Ik heb daar geen probleem mee. Ik had het eerder lastig met andere lichaamssappen zoals urine en stoelgang. Bloed vind ik eigenlijk het properste.’
Zou je tegen al die miserie kunnen die je onvermijdelijk tegenkomt in een ziekenhuis?
‘Dat emotionele luik wordt het zwaarst onderschat aan de job. Jij bent het eerste aanspreekpunt terwijl er niet altijd veel tijd is om met iedereen een gesprek te voeren tijdens hun ronde. Mensen zien afzien vond ik het zwaarste!’
Wat vond je het moeilijkste moment tijdens dit hele avontuur?
‘Het werd niet gefilmd, maar ik stond in de lift en een man begon een praatje te maken. Hij vertelde dat zijn vrouw op de afdeling naast ons lag en terminaal was. Dat kwam hard binnen. Op zo’n moment besef je dat dat daar dagelijks mensen sterven. Ook op mijn afdeling zag ik mensen soms heel snel achteruitgaan. Ik bleef hen nadien berichtjes sturen om te vragen hoe het met hen ging of de collega’s hielden me op de hoogte. Ik trok me dat enorm aan.’
Collega Kürt over ‘Een Echte Job’ en self-love: Kürt Rogiers (52): ‘De regisseur van ““Costa!”” noemde me chubby terwijl ik toen strakker stond dan ooit’
Wat was dan weer het mooiste moment?
‘Ik mocht een operatie bijwonen. Het klinkt misschien raar dat ik dit eruit pik, maar het zorgde voor een betere levenskwaliteit voor de patiënt en dat is toch het mooiste wat er bestaat. Bovendien was het ook de eerste keer dat mijn mentor, met wie ik direct een heel goede band had, dit mocht meemaken. Zij was zo extatisch dat het automatisch voor mij ook een unieke ervaring was.’
Van wat ben je het meeste geschrokken?
‘Ik werk al jaar en dag in een familiebedrijf en wij begrijpen elkaar allemaal heel goed. Ik had nooit gedacht dat dit in een ziekenhuis ook zo zou zijn en dat je echt een hechte kliek vormt met je collega’s. Dat team was in mijn ogen een familie die ook voor elkaar zorgde. In een sector waar toch nog steeds een nijpend personeelstekort is, namen ze met plezier shiften van elkaar over om elkaar te helpen. Ik vond dat een heel mooie omgeving om in te werken.’
Ik werd zwaar uit m’n comfortzone gehaald, waarin ik eigenlijk al mijn hele leven zit. Ik ben altijd omringd door mijn familie, dus mensen die ik heel goed ken. Nu legde ik contacten met mensen die ik totaal niet kende en zich nog eens in precaire situaties bevonden.
Wat zijn je sterke punten als verpleger?
‘Mijn mentor Kaat zei dat ik heel empathisch ben. Daardoor sla ik makkelijk babbeltjes met patiënten en stel ik ze snel op hun gemak. Ik ben verder blijkbaar nogal een strever (lacht)! Ik wil het altijd heel goed doen en luisterde goed naar wat iedereen zei.’
En wat waren je zwakke punten?
‘Het lastigste vond ik toch die shiften, zeker omdat ik altijd van zo ver moest komen. Ik had daardoor heel veel honger en had snel een appelflauwte als ik niet op tijd iets at. Ik moest ook altijd gegeten hebben als we een wonde verzorgden, dat kon ik niet op een nuchtere maag. Het leek dus alsof ik continu aan het eten was (lacht).’
Waren het zware weken: zowel fysiek als mentaal?
‘Ik was moe, maar voldaan. Ik kreeg heel wat nieuwe prikkels en je moet veel informatie verwerken, dus dat is slopend, maar toch wilde ik niet dat die weken snel voorbij waren.’
Ik kan me voorstellen dat deze job veel voldoening gaf?
‘Absoluut. Je doet rechtstreeks iets om iemand anders te helpen. De dankbaarheid van patiënten is dan ook groot en dat doet zo’n deugd!’
Leerde je iets bij over jezelf?
‘Ik was blij dat ik nog in staat was om nieuwe dingen zo snel bij te leren. Ik doe al jaren hetzelfde, ik moet hooguit eens een nieuwe excelformule leren, maar nu was dit een volledig nieuw vak! Ik was trots dat dat nog binnenkwam.’
Gaan we een andere versie van jou te zien krijgen?
‘Ik werd zwaar uit m’n comfortzone gehaald, waarin ik eigenlijk al mijn hele leven zit. Ik ben altijd omringd door mijn familie, dus mensen die ik heel goed ken. Nu legde ik contacten met mensen die ik totaal niet kende en zich nog eens in precaire situaties bevonden. Dat ben ik niet gewend en ik wilde die versie van mezelf weleens leren kennen.’
Had je veel aan de andere collega’s om even te ventileren?
‘Het was een heel toffe groep! We stonden op uiteenlopende afdelingen, maar herkenden elkaar wel in de verhalen die we vertelden en de situaties die we meemaakten.’
Kijk je met andere ogen naar de zorg na dit avontuur?
‘Toch wel. Ik had sowieso altijd al veel respect voor de zorg, maar dat is alleen maar gegroeid. Ik weet als ik in een ziekenhuis terechtkom, dat ik verzorgd zal worden door een ploeg die daar met veel goesting én liefde staat om me op te vangen.’
Rimpels komen uiteindelijk toch hoor, dus waarom die angstvallig laten wegspuiten uit vrees er iets ouder uit te zien. Is het net niet charmant dat je aan een gezicht ziet dat je veel gelachen hebt in je leven?
Bij Flair staat self-love centraal: heb jij veel zelfliefde?
‘Ik denk dat dat heel mijn leven een work in progress zal zijn. Dat moet ook niet honderd procent afgevinkt zijn, want er is altijd marge om te groeien.’
Heb je bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
‘Ik ben eerlijk gezegd niet zo bezig met mijn uiterlijk. Daar wordt in onze maatschappij ook wat te veel aandacht aan besteed. Ik ben net heel blij als ik zonder make-up en met comfortabele kledij kan rondlopen. Ik stel mezelf eerder in vraag op innerlijk vlak. Reageerde ik wel correct op bepaalde situaties of heb ik het wel goed gedaan.’
Hoe probeer je dat piekeren een halt toe te roepen?
‘Praten werkt voor mij altijd het beste. Ventileren bij iemand die je wat kan geruststellen, dat helpt je te relativeren. Die mensen moet je wel zorgvuldig uitkiezen anders kan het net erger worden.’
Waarom zijn we eigenlijk zo streng voor onszelf?
‘Dat heeft volgens mij veel te maken met druk van buitenaf. Ik denk dat niemand op een onbewoond eiland zich zou bekommeren om haar haar, lippen of de grootte van haar borsten. Door wie je je omringt en welke profielen je volgt op sociale media hebben een grote invloed op hoe je naar jezelf kijkt. Pik die dus zorgvuldig uit!’
Ben jij vatbaar voor al die perfecte plaatjes of stereotiepe schoonheidsidealen?
‘Ik dacht er nog nooit aan om iets aan mezelf te laten veranderen. Ik ga ook wel naar de kapper en schmink me, maar ik doe dit voor mezelf en niet om te voldoen aan een bepaald ideaalbeeld. Rimpels komen uiteindelijk toch hoor, dus waarom die angstvallig laten wegspuiten uit vrees er iets ouder uit te zien. Is het niet net charmant dat je aan een gezicht ziet dat je veel gelachen hebt in je leven?’
Peper je die self-love er ook in bij je kinderen?
‘Zeker! De jongste is daar nog niet mee bezig, maar de oudste twee zijn daar heel nuchter in. Ze hebben ook andere bezigheden. Ze spelen veel liever buiten of steken hun handen uit de mouwen om te helpen, in plaats van voortdurend online te zitten. Ze zagen ook niet anders in onze familie. Wij zitten graag met z’n allen samen om te babbelen en te lachen, in plaats van allemaal op die schermpjes te tokkelen. Ze weten ook dat ze altijd op ons kunnen terugvallen. Als ze een slechte dag op school hebben, beseffen ze als ze thuis komen dat ze in een warm nest zitten bij mensen die hen sowieso graag zien voor wie ze zijn.’
Merk je dat Iluna soms worstelt met het voldoen aan al die perfecte plaatjes?
‘Nee. Ze vindt net het lachen met al die perfecte plaatjes tof. Heel wat Instagrammers steken de draak met al al die afgeborstelde en bewerkte foto’s en tonen de realiteit. Ik vind dat een leuke tendens!’
Je cijfert jezelf meestal weg voor je gezin, en als je dan toch eens jezelf op die eerste plek zet, gaat dat gepaard met heel wat schuldgevoelens. Terwijl ze nochtans perfect hun plan kunnen trekken.
Self-love slaat ook op mentaal welzijn: zijn er dingen waar jij soms mee worstelt?
‘Sowieso, dat is menselijk denk ik. Bij mij is dat mom guilt, dus me schuldig voelen dat ik niet genoeg doe voor mijn kinderen of dat ik ze in de steek laat als ik eens iets voor mezelf doe. Dat is natuurlijk belachelijk, maar ik denk dat alle mama’s dit herkennen. Je cijfert jezelf meestal weg voor je gezin, en als je dan toch eens jezelf op die eerste plek zet, gaat dat gepaard met heel wat schuldgevoelens. Terwijl ze nochtans perfect hun plan kunnen trekken.’
Het is geen geheim dat je vroeger veel kritiek kreeg toen je zwanger raakte op je zestiende. Kreeg je de laatste jaren nog vaak te maken met negatieve comments en raakt je dat?
‘Ik heb dat op vrij jonge leeftijd van me kunnen afschudden net omdat ik inderdaad al snel geconfronteerd werd met mensen die ik niet kende, maar die toch een mening over me hadden. Ik blijf dus ver weg van al die reacties, behalve op m’n eigen profiel. Als er dan toch eens iets gemeen tussenzit, dan lach ik dat weg.’
Tot slot: waarom moeten we zeker naar ‘Een Echte Job’ kijken?
‘Ons zorgsysteem staat enorm onder druk, dus ik vind het heel fijn dat dit programma die sector op een positieve manier in de kijker brengt. We beseffen vaak echt niet hoeveel werk zorgkundigen verzetten en nu krijg je een unieke blik achter de schermen. Daarnaast hebben we ons ook kapotgelachen omdat we heel vaak aan het klungelen waren!’
‘Een Echte Job’ zie je elke maandag om 20u35 op VTM.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
