‘Mensen in de middeleeuwen hadden maar één tand en waren wél gelukkig.’
Steven Van Herreweghe (45): ‘Perfectie is echt de ziekte van onze tijd’
Na ‘De jaren 80’ neemt Steven Van Herreweghe de kijkers nu mee in ‘De jaren 90 voor tieners’. Hij doet dit opnieuw in het gezelschap van enkele toffe en vooral mondige pubers. ‘Ik hoop dat de oudere kijkers opnieuw connecteren met de tiener in zich’, vertelt Steven.
Het concept blijft hetzelfde: Steven Van Herreweghe (45) bezoekt tieners in hun eigen slaapkamers om ze toffe, triestige en vooral bijzondere filmpjes te tonen. Het grote verschil is dat hij dit keer niet de jaren 80, maar wel de jaren 90 tot leven brengt met zijn verhalen en beeldmateriaal. ‘Ik laat die tieners zien hoe het leven in de jaren 90 was in de hoop iets meer te weten te komen over hun leven nu’, vertelt Steven. ‘Door het verleden naast het heden te leggen, zie ik hoe het leven er vandaag uitziet in vergelijking met mijn tienerjaren.’
Wat hoop je dat kijkers ervan opsteken?
‘De kracht van de reeks is dat het over het leven gaat. Het leven is altijd een zoektocht naar geluk, vroeger én nu, alleen is de manier waarop we dat geluk invullen anders. In de jaren 90 dachten mensen hun geluk te vinden in megadiscotheken of Tamagotchi’s terwijl dat vandaag vooral online is. Ik hoop dat de oudere kijkers op die manier opnieuw connecteren met de tiener in zich.’
Is ‘De jaren 90’ leuker voor jou, omdat je in die periode zelf al wat ouder was?
‘In de jaren 80 was ik een kind, dus veel van die dingen maakte ik niet bewust mee. Hier herinnerde ik me wel alles wat passeerde heel goed. Het is ook gewoon een toffere periode, want de eighties waren donker met veel terreur en crisissen terwijl de nineties heel kleurrijk zijn. Je had MTV en de schreeuwerige trainingspakjes. Naast de dioxine- en Dutrouwcrisis was het leven hier in België in die periode best oké.’
Voor dit programma zitten we ook voor de buis: Matthieu (32) uit ‘Blind Getrouwd’: ‘Ik werd vroeger gepest op school omdat ik mollig was’
Hoe kijk jij terug op jouw jaren 90?
‘Heel goed! Ik zat op de Kunsthumaniora in Brussel en daar ging mijn wereld echt open! Ik was voordien een introverte jongen uit Aalst en daar bloeide ik helemaal open. Ik had ook mijn eerste job te pakken bij Ketnet. Er veranderde dus ongelooflijk veel in mijn leven in die tijd.’
Steven die een introverte jongen was, we vallen bijna van onze stoel!
‘Ja. Ik ben nog steeds introvert, dus dat veranderde niet, maar ik leerde er wel anders mee om te gaan. Door veel toneel te spelen, leerde ik bijvoorbeeld om goed in publiek te spreken of uit mijn schulp te komen in sociale settings. Maar toch verkies ik nog altijd een rustige tv-avond in mijn zetel boven een avondje op stap gaan met compleet onbekenden.’
Op de Kunsthumaniora in Brussel ging mijn wereld echt open! Ik was voordien een introverte jongen uit Aalst en daar bloeide ik helemaal open.
Ga je op bezoek bij dezelfde tieners als in ‘De jaren 80’?
‘Nee. We kozen bewust voor andere pubers omdat het programma drijft op de verwondering van de tieners. We merkten dat ze op het einde de camera’s al gewoon waren én mijn trucjes als ik ze plaagde of iets probeerde wijs te maken volledig doorhadden. Het leek ons dus beter voor het programma om een nieuwe groep te kiezen.’
Je kan goed overweg met kinderen. Is dat omdat je je zelf nog beetje kind voelt?
‘Misschien. Al heeft het feit dat ik zelf kinderen heb daar ook veel mee te maken. Ik vind het idealisme van tieners gewoon geweldig! Hoe zij naar de wereld kijken en denken, dat is 100 % puur. Door ouder te worden verliezen we dat. Door opnieuw met veel tieners te babbelen, merkte ik dat ik die idealen terug moet opblinken.’
Je leerde dus eigenlijk veel bij van die tieners?
‘Enorm! Iedereen die wat ouder is zou eigenlijk opnieuw tieners in zijn leven moeten hebben, gewoon om die puurheid van hoe ze naar het leven kijken weer te voelen. Dat komt natuurlijk omdat ze supervrij in het leven staan. Ze hebben nog geen verantwoordelijken en dragen geen rugzakje mee omdat ze af en toe eens een verkeerde beslissing namen.’
Staan je eigen kinderen te popelen om een keertje mee te doen aan het programma?
‘Ik heb een zoon van 9 en een van 11. De jongste kreeg hoofdpijn van het programma, al was dat gewoon puur een excuus omdat hij liever wilde gamen (lacht). De oudste keek heel graag en zou dat ook heel goed doen, maar we kennen elkaar te goed. Hij zou mijn plaagstootjes onmiddellijk doorzien én hij vindt mijn moppen, zelfs de beste, per definitie heel slecht.’
We zien je niet zo vaak meer op tv, want je werkt meer achter de schermen. Is dat een bewuste keuze?
‘Ja. Dat is eigenlijk altijd al zo geweest. Ik probeer maximum één keer per jaar op tv te komen omdat ik graag programma’s maak en daarvoor ben je vaak lange tijd weg of hard bezig. Ik wil ook niet dat mensen me beu raken, want ik verschijn al sinds 1997 op tv. Ik ben dankbaar dat ik dit nog mag doen, maar ik wil niet te veel doen en ben heel selectief.’
Word je vaak herkend op straat?
‘Ja, maar het valt me eigenlijk na al die jaren niet meer op. Als ik op café of restaurant ga, zegt mijn plus één vaak dat iedereen kijkt, maar ik besef dat niet meer omdat het deel van mijn realiteit is geworden. 90 % van de gevallen zijn mensen ook heel vriendelijk en heel af en toe, zoals op Aalst Carnaval, zit daar eens een zatte kloot tussen.’
Mijn jongste zoon kreeg hoofdpijn van het programma, al was dat gewoon puur een excuus omdat hij liever wilde gamen (lacht). Mijn oudste zoon keek heel graag, maar hij vindt mijn moppen, zelfs de beste, per definitie heel slecht.’
Bij Flair staat self-love centraal: heb je veel zelfliefde?
‘Ik draag die zelfzorg hoog in het vaandel. Zo probeer ik mijn beste vriend te zijn. Ik ben eerlijk tegen mezelf en geef genoeg aandacht aan mezelf. Dat lukt met ouder te worden beter en beter.’
Heb je bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
‘Ik heb grote voeten! Nu is dat in proportie omdat ik ook groot ben. Maar ik kreeg pas op mijn zeventiende een groeischeut waardoor ik lange tijd een klein jongetje met hele grote voeten was. Vroeger was het ook niet makkelijk om toffe schoenen te vinden in maat 46, nu is dat al veel beter. Verder heb ik stevige benen, maar dat komt goed van pas tijdens het sporten. En ik kan niet poseren voor foto’s! Ik lach niet, maar heb een soort geforceerde vreemde grijns waar ik me aan erger als ik die foto’s terugzie.’
Waarom zijn we zo streng voor onszelf?
‘Dat is de wereld waarin we leven. Het zit ingebakken in ons om te voldoen aan de stereotiepe schoonheidsidealen die om ons oren vliegen waardoor we onzeker worden als we daar ook maar enigszins van afwijken. Terwijl mensen in de middeleeuwen maar één tand hadden en wél gelukkig waren. Perfectie is echt de ziekte van onze tijd. Gelukkig is er wel een kentering aan de gang en zijn er rolmodellen die daartegenin gaan. Er is dus nog hoop!’
Voel jij de druk als publiek figuur om te voldoen aan de stereotiepe schoonheidsidealen?
‘Ik kom op tv, dus dat zorgt er wel voor dat ik er verzorgd wil uitzien. Dat uit zich in het feit dat ik wel wat op mijn eten let. Ik eet namelijk heel graag, dus ik sport ook veel om dat in evenwicht te houden. Ik vind dat een vorm van beleefdheid naar de kijkers toe. Wat niet wil zeggen dat ik mensen die minder in vorm zijn niet mooi vind. Ik voel me persoonlijk gewoon beter in mijn vel, zowel fysiek als mentaal, als ik sport.’
Mensen in de Middeleeuwen hadden maar één tand en waren wél gelukkig waren. Perfectie is echt de ziekte van onze tijd.
Ben jij vatbaar voor al die perfecte plaatjes op sociale media?
‘Ik probeer dat zo weinig mogelijk te volgen, want ik snap niet dat mensen de behoefte hebben om iedere dag foto’s te tonen van hoe ze eruitzien, wat ze meemaken, wat ze eten enzovoort. Ik moest onlangs op vakantie nog heel hard lachen met een man die een uur lang foto’s moest trekken van zijn vrouw in een pittoresk haventje. Ik had daar echt medelijden mee (lacht). Ik volg vooral mensen die iets te vertellen hebben en me inspireren.’
Nog een programma om zeker te volgen: Arts Chloé doet solo mee aan ‘Klopjacht’: ‘Ik moest alles alleen doen, maar dat was een boost voor mijn zelfvertrouwen’
Probeer je je kinderen Lenni (9) en Flynn (7) die helemaal opgroeien met sociale media daartegen te wapenen?
‘Ze hebben nog geen gsm, maar ze zitten wel op YouTube en TikTok en dat vinden ze fantastisch! Ze doen alles na en willen YouTuber worden later. Ik laat ze voorlopig doen. Als ik zou merken dat ze door die media complexen beginnen krijgen over hun uiterlijk of zich anders zouden beginnen gedragen, dan zal ik wel ingrijpen. Maar voorlopig is het allemaal nog onschuldig. Het zijn ook jongens en ik denk dat dit voor meisjes een grotere valkuil en worsteling is.’
Kreeg jij al te maken met negatieve reacties online?
‘Uiteraard, al heel vaak! Maar een paar jaar geleden besloot ik om het niet meer te lezen. Ik was vroeger te nieuwsgierig om het niet te lezen, maar voelde me er achteraf toch altijd slecht over. Je maakt dingen in de hoop dat mensen het leuk zullen vinden of dat ze geïnspireerd zijn, ik heb dus niets aan de boodschap dat ze mijn kop niet kunnen zien. Zo kreeg ik ooit eens een doodsbedreiging van een Willy Sommers-fan omdat ik een mop maakte over zijn idool. Dat gaat toch te ver?’
Ik verloor me vroeger in dat perfectionisme en ik wilde de allerbeste papa zijn. Dat betekende er áltijd voor hen zijn en nooit fouten maken, maar dat is onmogelijk.
Self-love slaat ook op mentaal welzijn. Zijn er bepaalde dingen waar je mee worstelt?
‘Tien jaar geleden was ik een enorme perfectionist en wilde ik dat alles, zowel op professioneel als privévlak, tot in de puntjes in orde was. Ik wilde in alles de beste versie van mezelf zijn. Dat bezorgde me enorm veel stress. Nu heb ik door dat je niet alles in je leven perfect kan doen en vond ik daar een veel beter evenwicht in waardoor ik ook beter in mijn vel zit.’
Je bent een alleenstaande papa, is dat soms een uitdaging?
‘Ja. Ik wilde supergraag kinderen en ik ben zo ontzettend blij met mijn twee zonen. Maar ik verloor me vroeger opnieuw in dat perfectionisme en ik wilde de allerbeste papa zijn. Dat betekende er áltijd voor hen zijn en nooit fouten maken, maar dat is onmogelijk. Elke vader verliest eens zijn geduld als hij moe is of heeft verplichtingen op het werk waardoor ie ‘s avonds niet kan mee-eten. Voor mij voelde dit aan als falen. Door dit meer te lossen en te tonen wie ik als persoon ben naast hun papa, merk ik dat ík me beter in mijn vel voel én dat ik ook met hen een betere band kreeg.’
Tot slot: waarom moeten we zeker naar ‘De jaren 90 voor tieners’ kijken?
‘Het is grappig, maar ook ontroerend omdat die tieners echt in hun hart laten kijken. Al ben je 96: je blijft 16 in je hart. In die zin is het een programma voor tieners van alle leeftijden. Er is geen magischere fase in je leven dan die unieke periode in je leven dat je van tiener naar volwassene evolueert en er zoveel verandert en je alles voor de eerste keer doet of ziet.’
‘De jaren 90 voor tieners’ zie je vanaf 7 september elke donderdag om 20u45 op VRT1.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
