Sydney (23) uit ‘Bestemming X’: ‘Ik heb geen greintje competitiviteit in mij’

In ‘Bestemming X’ trekken tien onbekende Vlamingen op een spectaculaire en avontuurlijke roadtrip doorheen Europa in een gigantische, geblindeerde bus. ‘Je bent goede vrienden, maar tegelijkertijd speel je ook wel een spel dat iedereen wil winnen. Dat is een mindfuck’, zegt kandidate Sydney.

Het doel van de kandidaten in ‘Bestemming X’ is om te allen tijde in te schatten waar ze zich juist bevinden. Ze kunnen tips over hun locatie vergaren door spannende games te winnen op verschillende locaties. En ze moeten hun hoofd erbij houden, want ze worden voortdurend misleid. Op het einde van elke aflevering onderbreekt de bus zijn route en moeten de deelnemers met een X op een landkaart aanduiden waar in Europa ze zich denken te bevinden. Wie zijn X het verst zet van de werkelijke tussenstop, moet afstappen en het spel onmiddellijk verlaten. Sydney was één van de tien kandidaten, ze viel gisteren af samen met Natifa. ‘Ik schreef me in omdat ik me dood verveelde’, lacht ze. ‘Het was corona en we zaten al zó lang in ons kot niks te doen. Ik kwam ook net terug van Erasmus waar er elke dag wel wat te beleven was, dus ik werd gek! Toen ik de oproep voor het programma zag waarin ze letterlijk vroegen: heb je zin in avontuur en hou je van reizen, was ik onmiddellijk enthousiast.’

Had je je op een bepaalde manier voorbereid?

‘Nee. Ik laat alles liever op me afkomen. Eerlijk gezegd dacht ik dat we op het vliegtuig zouden stappen naar een ver land. Toen ik de eerste dag op die mobilehome stapte, zag ik dat de rest zich duidelijk beter had voorbereid en moest ik wel even slikken. Het eerste wat ik dacht was: dat komt niet goed! Achteraf gezien was er geen enkele manier om me mentaal voor te bereiden op dit avontuur.’

Heb je bepaalde angsten of fobieën?

‘Nee. Ik heb wel zoals de meeste mensen een gezonde angst voor hoogtes en kleine ruimtes. Maar ik kan die knop makkelijk omdraaien en er gewoon voor gaan.’

Voelde je je niet wat claustrofobisch op die bus?

‘Ik had het in de mobilehome lastiger, die was een pak kleiner. Het was daar ook nog eens superwarm. Op de bus viel het keigoed mee. Als er veel bochten waren, voelde ik m’n maag wel wat tegenstribbelen, maar dan focuste ik me op een punt. Daarom was ik tijdens de ritten soms wat stiller, ik was me gewoon aan het concentreren om niet misselijk te worden.’

Wat vond je het moeilijkste aan dit avontuur?

‘Je leeft continu in stress, want je verwacht elk moment dat er nog iets zal komen. Ik vergelijk het met een scoutskamp waarop je wéét dat de leiding je op een nacht uit je bed zal halen voor een dropping, maar je weet niet precies wanneer (lacht). Je hoofd staat ook echt geen moment stil. Waar ik het verder enorm lastig mee had, was de periode tussen de opnames en wanneer het programma effectief op tv kwam. We zagen de productie er keihard aan werken en we genoten er zelf ook enorm van, maar je hebt geen idee hoe het er uiteindelijk zal uitzien op tv.’

Vond je het vreemd om jezelf terug te zien op tv?

‘Ja! Ik was ontzettend benieuwd hoe ik op beeld zou overkomen. Vriendinnen verzekerden me wel dat ik op tv ben zoals in het echte leven, dat deed deugd om te horen. Ik vergat ook al vanaf de eerste seconde dat we gefilmd werden. Ik durfde weleens iets stoms zeggen op die bus en dan voelde ik die camera echt naar mij draaien (lacht). Dat trok ik me niet aan!’

Wat vond je het leukste aan je deelname?

‘De groep! Het zijn zo fijne mensen. Die aangename sfeer was er van in het begin en ik had een goede klik met iedereen. Elke keer we afscheid moesten nemen van iemand draaide mijn maag echt binnenstebuiten. Je krijgt op een heel korte periode een intense band met je medekandidaten omdat je zo kort op elkaar leeft. Je hebt keiveel tijd om met elkaar te babbelen, waardoor je elkaar supergoed leert kennen. Ik moest bij elke exit huilen, maar dat staat gelukkig niet op beeld.’

De proeven zijn fysiek intens, maar was het programma ook emotioneel pittig?

‘Sowieso, het mentale aspect was het moeilijkste. Er kwamen onderling pactjes, waardoor de groepsdynamiek constant veranderde. Je bent goede vrienden, maar tegelijkertijd speel je ook wel een spel dat iedereen wil winnen. Dat is een mindfuck! Je weet niet wie liegt en wie de waarheid zegt. Ik deed dit ook, want je moet tactisch spelen om je eigen hachje te redden. Ik doe dat echt niet graag, want ik lieg niet graag. En ik heb geen greintje competitiviteit in mij. Ik ga altijd voor de groep in plaats van voor mezelf. Dat verklaart onder meer waarom ik niet won (lacht).’

Heb je jezelf beter leren kennen dankzij dit avontuur?

‘Ja. Je komt jezelf echt wel een paar keer tegen. Ik dacht vaak dat ik heel beïnvloedbaar was, omdat ik snel mensen vertrouw. Maar ik merkte nu als iemand één keer tegen me liegt, dat ik ze nooit meer geloof. Ik ontdekte ook dat ik heel makkelijk met iedereen overeenkom. Ik ben een kameleon die zich aanpast aan elke situatie en zich makkelijk overal thuisvoelt.’

Had je last van heimwee?

‘Nee. Ik heb daar eigenlijk nooit last van. Ik vertrok na dit avontuur onmiddellijk naar Rome voor mijn studie visual development en ik woon daar ondertussen al een jaar. Als ik in België ben, denk ik altijd na een tijdje: ik wil hier weg! Ik hou ervan om te reizen en andere mensen, culturen en omgevingen te leren kennen. Dat geeft me zoveel energie. Maar tegelijkertijd besef ik hoe langer ik ergens vertoef, hoe meer ik een echte Belg ben. Dat zit in kleine dingen zoals geïrriteerd raken wanneer iemand frieten “french fries” noemt. Ik maakte vorig jaar ook een klik.’

Vertel.

‘Mijn opa overleed in maart en toen realiseerde ik dat ik niet voor de rest van m’n leven weg wil zijn van mijn familie en vrienden. Ik zou met gemak voor mijn werk telkens enkele weken of maanden van huis weg kunnen zijn, maar ik wil niet permanent ergens in het buitenland wonen.’

Was er een item dat absoluut niet mocht ontbreken in je bagage?

‘Mijn stokstaartknuffel! Ik kreeg die van mijn vrienden voor ik vertrok. Die moest mee! Ik liet nog liever een paar verse onderbroeken liggen, dan die knuffel (lacht).’

Wat wilde je met de geldprijs doen indien je won?

‘Mijn studie terugbetalen aan mijn ouders. En daarnaast een deel aan het goede doel schenken. Ik droom er ook van om een busje te kopen waarmee ik de wereld kan rondreizen terwijl ik teken. Gelukkig ben ik nog maar drieëntwintig, dus ik kan nog genoeg sparen.’

Heb je vrede met je exit?

‘Zeker. Ik ben een goede verliezer. Ik heb echt mijn best gedaan en in deze exit waren we bijna allemaal zeker van hetzelfde land. Er móest gewoon iemand er iets te ver naast zitten. Het heeft zo moeten zijn... Het ergste vind ik dat ik afscheid moest nemen van zo’n leuke groep.’

Zou je het achteraf gezien anders hebben aangepakt?

‘Ik had mij misschien wat meer moeten focussen op het spel, want ik was me vaak gewoon aan het amuseren. Ik ben erin én eruit gestapt als mezelf, en daar kan ik alleen maar blij mee zijn. Ik zou alles zo opnieuw doen.’

Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar ‘Bestemming X’?

‘Het is superspannend! Ik hoop dat het voor de kijkers voelt alsof ze bij ons in de bus zitten en deel van de groep uitmaken. Zelfs mijn Italiaanse klasgenoten kijken, ook al snappen ze er geen snars van (lacht). Zij zijn grote fan van Gino.’

‘Bestemming X’ zie je elke maandag om 20u35 op VTM.

Lees ook: