‘Ik heb vrede met hoe ik eruitzie, ook al ben ik geen model.’
Tine Embrechts (48): ‘Het is altijd confronterend om mezelf te zien ouder worden op beeld, maar ik zal nooit mijn kop vol botox spuiten’
Tine Embrechts (48) is een van de bekende gezichten die meedoet aan ‘De Expeditie: Groenland’. ‘Ik had echt nood om iets voor mezelf te doen, want ik zat in een dipje’, vertelt de actrice.
Actrice Tine Embrechts, acteur/presentator Joris Hessels, presentator Viktor Verhulst, advocaat Sven Mary, actrice Lynn Van Royen, politica Jinnih Beels, YouTuber Average Rob en zangeres/actrice Pommelien Thijs trekken voor ‘De Expeditie: Groenland’ door het prachtige Groenland waar ze zichzelf tot het uiterste drijven om een pittig traject van zo’n 164 km af te leggen met ski’s en een loodzware slee. ‘Ik twijfelde niet om mee te doen’, vertelt Tine Embrechts. ‘Ik kon eigenlijk helemaal niet meedoen, maar ik heb hemel en aarde bewogen om tóch te kunnen meegaan omdat ik voelde dat die vraag op het juiste moment in m’n leven kwam.’
Waarom?
‘Ik had echt nood aan iets om voor mezelf te doen, want ik zat in een dipje. Ik voelde, zonder het dramatisch te laten klinken, dat ik achter de dingen aanholde. Ik heb een groot gezin en ik ben supergraag mama, maar dat vraagt heel veel energie. Daarnaast heb ik een job die ik ontzettend graag doe, maar die ook veel energie vraagt. Ik was mijn vuur wat kwijt. Ik speelde nog veel rollen, maar ik voelde het niet meer! Ik weet dat er veel mensen zijn die hun job kunnen uitoefenen zonder passie, maar dat gaat niet in mijn vak en dat past niet bij persoon die ik ben. Ik wil wat ik doe met volle overgave en goesting doen. Maar ik voelde dat dus al even niet meer. Op het moment dat de vraag kwam om mee te doen aan “De Expeditie” voelde dat als een bevrijding! Dat was precies wat ik nodig had, even weg zijn van alles, dus ik zei onmiddellijk ja!’
Average Rob over ‘De Expeditie’ en self-love: Average Rob (31): ‘Ik ben echt klaar om papa te worden en kan niet meer wachten’
Wat zei je omgeving hiervan?
‘Toen ik het thuis aan Laurent vertelde, was hij ook direct enthousiast. En mijn collega’s zeiden ook dat ik die kans moest grijpen, dus ik voelde aan alles dat ik het moest doen!’
Ik was mijn vuur wat kwijt. Op het moment dat de vraag kwam om mee te doen aan “De Expeditie” voelde dat als een bevrijding! Dat was precies wat ik nodig had, even weg zijn van alles, dus ik zei onmiddellijk ja!
Bereidde je je voor op dit avontuur?
‘Zeker. Als ik een doel krijg, vind ik het fijn om daar naartoe te werken. Ik dacht altijd dat ik best wel een goede conditie had, maar toen we voor het programma testen aflegden, bleek dat toch tegen te vallen. Dat was best confronterend! Ik ben normaal gezien een loper, maar dat zijn korte inspanningen terwijl we nu echt dagenlang aan een stuk moesten wandelen. Daarom begon ik thuis enorm veel te wandelen. Ik deed ook aan krachttraining om die zware slee makkelijker te kunnen voorttrekken. Verder ben ik een ijsbeer, dus dat deed ik duchtig verder omdat ik geloofde dat het me zou helpen wapenen tegen de koude. Ik heb me daar echt in vastgebeten! Al zit er tussen droom en daad natuurlijk een groot verschil. Idealiter trainde ik driemaal per week, maar daar stak het leven een stokje voor natuurlijk (lacht).’
Kan je goed tegen de koud?
‘Eigenlijk niet. Mensen geloven dat niet omdat ik tweemaal in de week ga ijsberen. Maar ik háát kou hebben! In de winter lig ik echt in de zetel met een kersenpitkussentje, dikke sokken en drie dekens over mij.’
Dan trek je wel naar een van de koudste landen ter wereld.
‘Dat is typisch iets voor mij: eerst springen en dan nadenken! Ik heb vier kinderen, ik heb daar ook niet over nagedacht (lacht). Maar de koude daar daar kan je je toch niet op voorbereiden, want dat kennen we hier niet. Dat is een constante koude van min dertig graden die je daar elk moment van de dag voelt.’
Ik leerde dat het leven hier ook verder bolt zonder een moeder die zich altijd over alles zorgen maakt. Elke mama denkt dat ze onmisbaar is en wil altijd alles controleren. Maar dat gaat natuurlijk niet.
Waar keek je op voorhand het meeste naar uit op deze trip?
‘Ik hoopte uiteraard om het noorderlicht te zien en we werden verwend, want we kregen het meermaals in de meest prachtige vormen te zien. Verder hoopte ik zoals ik eerder al zei een stukje van mezelf te herontdekken dat ik hier met de jaren was kwijtgeraakt.’
Is dat gelukt?
‘Absoluut! En dat is een cadeau dat ik voor de rest van mijn leven met mij meedraag! Ik leerde dat het leven hier ook verder bolt zonder een moeder die zich altijd over alles zorgen maakt. Elke mama denkt dat ze onmisbaar is en wil altijd alles controleren. Maar dat gaat natuurlijk niet. Ik heb ook vaak het gevoel dat ik tekortschiet of ik voel me schuldig als ik me niet in drie kan delen. Ik denk dat alle mama’s dit herkennen, want als mama geef je niet enkel leven aan een kindje, maar krijg je ook een aangeboren schuldgevoel. Dankzij “De Expeditie” ben ik hier van bevrijd, want ik zag dat het thuis ook supergoed verliep zónder mij. Ik leerde dus dat het niet egoïstisch is als ik af en toe voor mezelf kies, want het is soms echt nodig!’
Leerde je nog iets bij tijdens de expeditie?
‘Ja. Mensen kunnen zich heel goed aanpassen. We beseffen dat eigenlijk niet omdat we een leven leiden waar alles altijd bereikbaar is. We eten omdat het in de frigo ligt en je de gewoonte hebt om driemaal per dag te eten, maar daar moesten we overleven! Je voelt dat je eten naar binnen moest steken ook al had je geen honger omdat je anders geen energie had of kou kreeg. Je voelt terug waarom alles is wat het is. In het begin is dat heel choquerend, zowel fysiek als mentaal. Maar we zijn heel flexibele diertjes die ons zelfs aan de meeste extreme omstandigheden aanpassen. En we zorgen goed voor elkaar. Ik dacht dat deze barre omgeving het slechtste in de mens zou bovenhalen, maar integendeel: we hielpen elkaar enorm.’
Ik hoorde dat ijs onder ons tentje superhard kraken en die luchtbellen naar boven komen. Ik weende en riep als een klein kind, want ik stond doodsangsten uit!
Waar had je het meeste schrik voor?
‘Er waren zoveel dingen waar ik bang voor was! Ik dacht dat ik het niet zou halen, dat ik het niet zou kunnen, dat we ijsberen zouden tegenkomen en dat ik zou bevriezen. Dat laatste was de meest realistische angst. We hadden ook bijna allemaal de eerste verschijnselen van frostbite waarbij je die extreem koude echt op je vel voelt zitten. Dat plekje begint wit te zien en dan moet je dat direct warm houden. Verder werd ik achtervolgd door een nachtmerrie die ik als kind soms had.’
Vertel.
‘De nachtmerrie dat je door het ijs zakt en daaronder vastraakt. We sliepen bijna altijd op bevroren meren, en die eerste nacht deed ik geen oog dicht! Ik hoorde dat ijs onder ons tentje superhard kraken en die luchtbellen naar boven komen. Ik weende en riep als een klein kind, want ik stond doodsangsten uit!’
Wat was dan weer het allermooiste moment van deze trip?
‘Ik dacht dat ik daar rustig de tijd ging hebben om eens alles op een rijtje te zetten en mijn leven te overschouwen. No way! Ik was zodanig gefocust op overleven en je bent enkel bezig met wat je daar ter plekke moet doen. Ik vergat daardoor heel mijn leven thuis! Los van het feit dat ik iedereen heel graag zie, was het weleens fijn om enkel en alleen aan mezelf te denken. Na een dikke week zat ik plots helemaal in the zone en kwam er een leegte over me. Dat heb ik in mijn hele leven nog nooit gevoeld. Ik was zo gelukkig! Ik liep op dat moment helemaal alleen vooraan en ik was precies alleen op de wereld in die overweldigende natuurpracht. Ik vond die eerste dagen niks leuk en mooi aan Groenland. Het was alleen maar zwaar en ik snapte het niet. Maar op dat moment begreep ik plots wat iedereen er zo mooi aan vindt. Dat ga ik de rest van mijn leven meepakken. Elke keer als ik stress heb, het even niet meer zie of me aan dingen erger, dan zoom ik uit en denk ik terug aan dát moment.’
In gelijk welk programma ik al zat, liet ik maar een bepaald stukje van mezelf zien en dat is die showbizzkant: de happy Tine. In “De Expeditie” doe ik natuurlijk mee als Tine en kon ik niet anders dan mezelf kwetsbaar opstellen.
Gaan we een andere kant van jou te zien krijgen?
‘Ik probeer altijd mezelf te zijn, in alles wat ik doe. Maar in gelijk welk programma ik al zat, liet ik maar een bepaald stukje van mezelf zien en dat is die showbizzkant: de happy Tine. In “De Expeditie” doe ik natuurlijk mee als Tine en kon ik niet anders dan mezelf kwetsbaar opstellen. In het begin was ik enthousiast en supersociaal zoals iedereen me waarschijnlijk kent. Maar na een tijdje ga je zien dat ik wel wat rustiger word en minder nood had aan continu te babbelen met iedereen.’
Wat opvalt, is dat je wel steeds positief blijft.
‘Viktor werd soms gek omdat ik blijkbaar heel vaak zei dat ik iets mooi vond (lacht). Het is gewoon minder evident om als volwassene de schoonheid in dingen te blijven zien, dus ik vind het wel tof dat ik dat nog steeds in mij heb. Ik kreeg dat mee van mijn ouders, zij zitten ook zo in elkaar. Je kan niet altijd kiezen wat je overkomt in het leven, maar zien wat er wél schoon is helpt me om zo naar de wereld te blijven kijken. Anders gaan je mondhoeken automatisch naar beneden, want de wereld is nu eenmaal een plek met veel miserie.’
Ik voelde me nooit Miss Belgium. Als tiener voelde ik me zelfs superlelijk. Maar nu heb ik vrede met hoe ik eruitzie, ook al ben ik geen model.
Bij Flair staat self-love centraal: heb je veel zelfliefde?
‘Ik legde een hele weg af qua self-love. Ik voelde me nooit Miss Belgium. Als tiener voelde ik me zelfs superlelijk. Maar nu heb ik vrede met hoe ik eruitzie, ook al ben ik geen model. Ik sport en draag zorg voor mijn lichaam, de rest heb je toch niet in de hand.’
Schrok het je af om zo puur op tv te komen?
‘Ik zie er verschrikkelijk uit! Alles zwol op van de kou. Ik had make-up mee die ik maar één keer gebruikte, want dat spiegeltje dampte toch altijd aan van de koude. Ik vind het niet erg dat mensen me zo zien. Het is nu eenmaal niet meer zoals vroeger en het is altijd confronterend om mezelf te zien ouder worden op beeld. Maar het is nu eenmaal zo! Ik zal nooit mijn kop vol botox spuiten of mijn huid naar achter laten trekken.’
Ben je bang om ouder te worden?
‘Voor ik aan dit avontuur meedeed, was ik daar meer mee bezig. Ik had het gevoel dat het allemaal bergaf ging. Daarbovenop voel je het werk verminderen, dat is nog altijd een feit. Ik wil er niet over zeuren, want ik haat zeuren, maar ik wil er ook niet blind voor zijn. Ik zie het rondom mij bij fantastische actrices die in de vijftig zijn en geen rollen meer krijgen en ik merk het zelf. Als je toch nog eens een rol krijgt, voel je plots een soort dankbaarheid. Maar dat is toch misplaatst! Dat komt simpelweg omdat je gewoon niet vaak vrouwen van boven de vijftig op het scherm ziet. Ik hoop dat dit nog verandert en wil heel graag mee die switch maken.’
Self-love slaat natuurlijk ook op mentaal welzijn. Zijn er nog dingen waar je meer worstelt?
‘Sinds “De Expeditie” niet meer omdat ik zoals ik eerder al vertelde mezelf terugvond. Ik leerde dat zoals bij een noodgeval in een vliegtuig ik eerst mezelf zuurstof moet geven vooraleer ik de rest zuurstof kan geven. Ik probeer nu meer me-time in te plannen zoals ijsberen, lopen en wandelen. Dat laatste ontdekte ik echt sinds “De Expeditie”. Mijn wandelschoenen zitten nu standaard in de auto en tussen twee opdrachten door zoek ik of er een natuurgebied of park in de buurt is en ga ik even wandelen. Dat doet me heel veel deugd.’
Ik wil er niet over zeuren, want ik haat zeuren, maar ik wil er ook niet blind voor zijn. Ik zie het rondom mij bij fantastische actrices die in de vijftig zijn en geen rollen meer krijgen en ik merk het zelf ook.
Kreeg je al te maken met negatieve reacties en raken die je?
‘Ik ga er niet naar op zoek en als ik toevallig iets gemeen lees kan het me wel raken, maar alsmaar minder. Een tijdje geleden stuurde een vrouw me op Instagram dat ik iets aan mijn gezicht moest laten doen. Ze zei met de beste bedoelingen dat ik er beter zou uitzien als ik mijn kaken liet opereren. Ik heb daar eens goed mee gelachen. Ik zou het erger vinden als ze me als persoon zouden afkraken. Hoewel ik ondertussen ook wel al leerde dat je toch nooit voor iedereen goed kan doen. Ook dat ondervond ik aan den lijve.’
Vertel.
‘Twee jaar geleden deed ik mee aan “De Slimste Mens ter Wereld” en haalde ik de hoogste score. Een vrouw stuurde me een mail waarin stond dat het duidelijk doorgestoken kaart was en dat ze blij zou zijn als ik niet meer met mijn mottig bakkes op tv zou komen. Ze typte er zelfs verschillende kotsemoji’s bij. Ik mailde haar supervriendelijk terug als ik de vragen zou kennen dat ik er wel wat langer had ingezeten (lacht). Ik heb echt het gevoel dat sommige mensen op dat vlak nog opgevoed moeten worden, want zo ga je toch niet om met anderen.’
Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar ‘De Expeditie: Groenland’?
‘Het gaat over veel meer dan enkel BV’s wat zien afzien. Het is echt een mooi programma dat met liefde gemaakt is. Ik hoop dat alles wat ík daar mocht ervaren op een bepaalde manier toch ook tot bij de kijkers thuis in de woonkamer komt.’
‘De Expeditie: Groenland’ kan je elke maandag zien op Play4 en GoPlay. Wie écht niet kan wachten, kan alle afleveringen al bekijken op Streamz.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
