‘Alle mama’s vergeten dat ze naast mama ook nog gewoon een vrouw zijn.’
Uwe Porters (34): ‘Mom guilt wordt gevoed door de maatschappij die laat uitschijnen dat je als vrouw alles moet kunnen combineren’
Uwe Porters (34) is vroedvrouw, schrijfster, podcastmaker, ondernemer en mama van Lexie (9) en Viggo (6). ‘Je bent de eerste jaren als je mama wordt zo bezig met moederen, dat je jezelf als vrouw wat kwijtraakt. Terwijl je in eerste instantie een vrouw bent die moeder is geworden, en niet andersom.’
Uwe Porters is een vroedvrouw die toevallig ook schrijfster en moeder werd. Met haar bijna 50.000 volgers deelt ze open en bloot alles rond vroedvrouwerij, seksualiteit, intimiteit en de communicatie daaromtrent. ‘Ik hou me bezig met zoveel mogelijk taboes te doorbreken via mijn boeken en Instagram’, zegt ze.
Wat bracht je op dat idee?
‘Ik ben zelf waanzinnig graag vroedvrouw. Ik begon aan die opleiding vanwege een onstilbare honger naar seksualiteit en het vrouwelijke lichaam. Tijdens die lessen merkte ik echt dat dit mijn roeping is! Toen ik zelf zwanger werd, ging een compleet nieuwe wereld voor me open. Ik merkte dat er nog heel wat dingen onbesproken bleven en dat frustreerde me. Ik begon daarover te bloggen en een van die blogs kwam bij een uitgeverij terecht die me vroeg of ik hier een boek over wilde schrijven. Zo ging de bal aan het rollen.’
Je bracht nu ook een kalender uit voor 2025, waar de vrouwelijke cyclus centraal in staat. Vertel.
‘Vrouwengeneeskunde staat helaas nog in de kinderschoenen waardoor wij vrouwen eigenlijk bijzonder weinig weten over ons eigen lichaam. Wij willen daar met deze kalender verandering in brengen. Vrouwen begonnen vroeger vaak met de pil om de klachten van hun maandstonden te verminderen. Als ze daarmee stoppen, merken ze dat ze een compleet andere vrouw zijn en merken ze dat ze niks weten over hun cyclus. Deze agenda kan hen daarbij helpen op een niet belerende manier, maar met veel humor, zodat vrouwen met meer zachtheid naar zichzelf kunnen kijken.’
Ik ga nooit onder stoelen of banken steken dat ik een grote haat-liefde-verhouding heb met mijn buik omdat die altijd pijn doet.
Dat is ook Flairs missie: vrouwen meer zelfliefde geven. Heb jij veel self-love?
‘Daar is nog heel veel werk aan, zelfliefde is een ongoing proces, want je groeit en verandert je hele leven lang. Zelfliefde is voor mij dan ook met veel zachtheid naar dat groeiproces kijken en jezelf dus ook de tijd én ruimte geven om te groeien.’
Je vertelt via je kanalen eerlijk en zonder taboes dat je endometriose hebt. Is het moeilijk om van jezelf te houden als je lichaam heel veel pijn doet?
‘Ik ga nooit onder stoelen of banken steken dat ik een grote haat-liefde-verhouding heb met mijn buik omdat die altijd pijn doet. Ik heb al bijna mijn hele leven last van of mijn darmen of mijn blaas of mijn nieren. Dat heeft uiteindelijk allemaal te maken met de diagnose van endometriose en adenomyose. Mijn buik zal dus nooit mijn beste vriend zijn. Hoewel ik mijn twee kindjes wel supergoed heb kunnen dragen, vandaar de liefde die ik er ook voor heb.’
Werd die diagnose (te) laat gesteld?
‘Helaas wel omdat gynaecologen mijn klachten vaak niet ernstig namen. Terwijl ik al sinds mijn eerste menstruatie verschrikkelijk veel pijn had aan mijn darmen en blaas. Ook tijdens het vrijen of zelfs sporten voelde ik steken. Ik probeerde alle soorten hormonale anticonceptie, maar zonder resultaat. Ik kreeg op een dag een grote bloeding waardoor een radiologe, de eerste vrouw bij wie ik langsging, mijn klachten wél geloofde en niet wilde stoppen tot ze iets vond. Terwijl 1 op 9 vrouwen endometriose heeft, en zelfs dat is vrees ik een grote onderschatting!’
Was je opgelucht toen je eindelijk die diagnose kreeg?
‘Ik was vooral kwaad! Ik belandde drie maal op spoed, maar werd telkens met helse pijnen terug naar huis gestuurd omdat de dokters zogezegd niks vonden. Terwijl ontzettend veel vrouwen hier last van hebben. Er wordt vaak nog te betuttelend naar vrouwen gekeken. Ik wil hier dus verandering in brengen door deze onderwerpen wél bespreekbaar te maken.’
Ik besliste helemaal voor mezelf om mijn borsten na borstvoeding te geven terug wat bij te vullen. Ik kreeg als negatieve comment dat dit bewijst dat ik ook een prooi van de maatschappij ben, maar dat is onzin!
Self-love slaat ook op uiterlijk vlak: heb je bepaalde complexen?
‘Ik was altijd heel blij met m’n borsten, ik vond dit het mooiste aan mezelf, maar na twee kinderen te krijgen en hen borstvoeding te geven, schoot daar niet veel meer van over. Ik had het daar heel moeilijk mee. Ik besliste daarom, helemaal voor mezelf, om die terug wat bij te vullen. Ik kreeg als negatieve comment dat dit bewijst dat ik ook een prooi van de maatschappij ben, maar dat is onzin!’
Vertel.
‘Mijn borsten waren een groot deel van m’n identiteit en ze voelden plots niet meer als mezelf. Als ik zou willen voldoen aan de stereotiepe schoonheidsidealen dan had ik ze laten verkleinen tot kleine, pronte borstjes in plaats van mijn E-cup die toch al wat afhangt.’
Ben jij vatbaar voor stereotiepe schoonheidsidealen en perfecte plaatjes?
‘Totaal niet. Ik hou zoveel van het vrouwelijke lichaam in al haar maten en vormen! Ik doe bijvoorbeeld sinds een halfjaar krachttraining omdat ik hoorde dat dit ervoor zorgt dat je later minder last krijgt van je perimenopauze. Ik doe dit niet om slanker te worden, maar om m’n lichaam sterker te maken. Ik vind dat je altijd vanuit jezelf moet vertrekken en wat jóu gelukkig maakt in plaats van je te spiegelen aan wat je denkt dat anderen mooi vinden of aan wat anderen van je verwachten.’
Geef je die self-love ook aan je kindjes mee?
‘Absoluut! We hebben één heel gevoelig kindje, dus we houden daar nu al enorm rekening mee. Mijn partner en ik voeden onze kinderen op volgens het principe van wie wij nodig hadden als we klein waren en wat ons beter geholpen zou hebben. We geven onze kinderen veel complimenten, maar die zijn nooit voorwaardelijk. Ik zeg vaak random tegen hen dat ik fier ben op ze, daarvoor hoeven ze niet eerst een goeie toets afgelegd te hebben.’
Mom guilt is real, maar eigenlijk wordt dit gevoed door de maatschappij die laat uitschijnen dat je als vrouw alles maar moet kunnen combineren, het liefst nog zonder hulp te vragen.
Self-love slaat uiteraard ook op mentaal welzijn: zijn er dingen waar jij soms mee worstelt?
‘Ik hield aan mijn eerste bevalling een posttraumatische stressstoornis over, waar ik tot op heden nog altijd last van heb. Zo vermijd ik heel drukke plaatsen omdat ik het overweldigende gevoel krijg dat ik daar niet weg kan als er iets zou gebeuren. Ik probeer ieder jaar uit m’n comfortzone te stappen en naar een festival te gaan, maar dat eindigt meestal in een paniekaanval. Bevallen wordt helaas nog veel te medisch benaderd zonder inspraak van de vrouw, waardoor ze vaak niet weet wat haar overkomt wat kan leiden tot mentale struggles.’
Een andere struggle van veel mama’s is de combinatie van fulltime werken en mama zijn. Is dat voor jou herkenbaar?
‘Absoluut! Ondernemen en mama zijn is heel pittig! Mom guilt is real, maar eigenlijk wordt dit gevoed door de maatschappij die laat uitschijnen dat je als vrouw alles maar moet kunnen combineren, het liefst nog zonder hulp te vragen. Ik ben momenteel bezig aan mijn vierde boek en mijn oudste dochter zegt vaak “Je gaat toch niet weer een boek schrijven?”. Ze weet dat dit betekent dat ik het natuurlijk wat drukker zal hebben. Natuurlijk voel ik me dan schuldig, maar ik mag mezelf ook eens op de eerste plaats zetten. Dat vergeten alle mama’s weleens, dat ze naast mama ook nog gewoon een vrouw zijn. Ik kan ervan meespreken.’
Vertel.
‘Ik had enkele jaren geleden een zotte identiteitscrisis. Ik schreef daar ook het boek “De vrouw in de moeder” over. Je bent die eerste jaren als je mama wordt zo bezig met moederen dat je jezelf als vrouw wat kwijtraakt. Vanaf het moment dat de kinderen je iets minder nodig hebben, bots je tegen een muur, want plots besef je weer dat je nog veel meer bent dan alleen maar een mama. Terwijl je in eerste instantie een vrouw bent die moeder is geworden, en niet andersom.’
Is er nog plaats voor me-time?
‘Dat wordt sowieso als eerste op de achtergrond geschoven, maar ik haal ook mijn plezier uit mijn werk. Podcast maken of mijn boek schrijven, is dus mijn me-time en ik haal daar veel voldoening uit. Ik ben een gelukkig mens als ik andere vrouwen kan helpen om zichzelf beter te begrijpen of zichzelf wat liever te leren zien.’
Amen!
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
