‘In totaal duurde de bevalling maar vier uur.’
Camille (29): ‘Toen Jonas uitriep dat hij het hoofdje zag, kreeg ik een enorme adrenalinestoot waardoor ons kindje er in no time was’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Camille (29) verloor haar ongeboren kindje, maar was vier maanden daarna terug zwanger. Jonas (29) en zij zijn nu de trotse ouders van regenboogbaby Alec.
‘Jonas en ik verloren in november 2021 ons ongeboren kindje toen ik 12 weken zwanger was’, vertelt Camille. ‘Het had een genetische afwijking. Vier maanden later ontdekten we tot onze grote vreugde dat ik opnieuw zwanger was van onze regenboogbaby! Toen we het onze vrienden en familie vertelden, waren we uiteraard extra emotioneel, want onze droom zou dit keer hopelijk wél werkelijkheid worden.’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Weeënremmers
‘Door mijn zwangerschapsverlies was ik negen maanden lang bang dat ik ons kindje opnieuw zou verliezen’, zegt Camille. ‘Dat blijft toch in je achterhoofd zitten. Ik zou sowieso nog meer genoten hebben van die periode als ik dit niet meemaakte. Gelukkig had ik een fantastische gynaecologe die me bij elke controle geruststelde. Dat deed deugd. Ik had ook veel steun aan mijn schoonzus en vriendin die net ook zwanger waren. Samen deelden we lief en leed terwijl onze bolle babybuiken steeds groter werden.’
Door mijn zwangerschapsverlies was ik negen maanden lang bang dat ik ons kindje opnieuw zou verliezen. Dat blijft toch in je achterhoofd zitten.
‘De zwangerschap verliep tot mijn grote opluchting heel vlot’, gaat Camille verder. ‘Op 22 weken kreeg ik plots wel een enorme pijn in mijn buik. Op controle bleek dat mijn baarmoederhals ingekort was en dat ik het dus rustiger aan moest doen. Tien weken later had ik ondanks het rusten toch al enkele centimeters opening. Ik kreeg weeënremmers en longrijping, met succes, want onze baby besloot toch om nog enkele weken te blijven zitten.’
Adrenalinestoot
‘Ik werd uiteindelijk ingeleid op 38 weken’, aldus Camille. ‘De bevalling ging heel vlot. In totaal duurde het maar vier uur, waarvan ik drie kwartiertjes moest persen. Toen Jonas uitriep dat hij het hoofdje zag, kreeg ik een enorme adrenalinestoot waardoor ons kindje er in no time was (lacht). Het enige minpuntje was dat de epidurale enkel onderaan werkte waardoor ik alle pijnlijke weeën supergoed voelde.’
Ik werd de eerste nacht thuis wakker met koorts, mijn borsten voelden enorm hard aan en de melk bleef er maar uitvloeien. Op spoed bleek dat ik een borstontsteking had in mijn beide borsten.
‘Toen ik Alec voor het eerst in mijn armen hield, was ik op slag verliefd’, vertelt Camille. ‘Je stelt je negen maanden lang voor hoe dat zal zijn en hoe hij er zal uitzien, maar het moment zelf overstijgt al je fantasieën. Na een paar dagen in het ziekenhuis mochten we hem meenemen naar huis. Ik besliste zelf om geen borstvoeding te geven en ik kreeg in het ziekenhuis geen medicatie op de borstproductie te stoppen. Helaas werd ik de eerste nacht thuis wakker met koorts, mijn borsten voelden enorm hard aan en de melk bleef er maar uitvloeien. Op spoed bleek dat ik een borstontsteking had in mijn beide borsten.’
Maagaandoening
‘De eerste weken zat ik niet echt op een roze wolk’, zegt Camille eerlijk. ‘Ons leven stond logischerwijs helemaal op z’n kop, maar Alec weende ook heel veel, hij at moeilijk en gaf veel melk terug. Na vier weken besloot ik toch met hem op controle te gaan. Daar kregen we te horen dat hij de maagaandoening Pylorusstenose had en hij moest onder het mes. Het was een kleine ingreep, maar je wereld stopt toch even met draaien. Gelukkig verliep de operatie goed en mochten we na enkele dagen weer naar huis.’
Onze baby had de maagaandoening Pylorusstenose en hij moest onder het mes. Het was een kleine ingreep, maar je wereld stopt toch even met draaien.
‘Ik geniet er enorm van om mama te zijn’, besluit Camille. ‘Als Alec lacht, maakt mijn hart telkens een sprongetje. Ik hou er ook van als hij reageert op wat ik doe of zeg. Het minst leuke is het feit dat er bij het moederschap een enorme onzekerheid komt kijken. Ik vraag me vaak af of ik goed bezig ben. Maar ik probeer zoveel mogelijk mijn moederinstinct te volgen, want dat klopt echt wel. Ik zou nog graag minstens één kindje krijgen en als het voor Jonas ook goed is zelfs twee!’
Deze foto is genomen tijdens onze babymoon in het zuiden van Frankrijk. Ik wilde per se een foto in de lavendelvelden zonder donkere wolken. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. We gebruikten het kiekje als zwangerschapsaankondiging op onze sociale media.
Mijn allereerste foto met Alec, een uurtje na de bevalling. Het mooiste moment uit mijn leven.
Het doopsuiker maakte ik volledig zelf. Ik was zo blij met het resultaat! Ik wilde een kaartje in herfstthema en het werd ontworpen door Anderz.
Het moment dat we Alec mee naar huis mochten nemen. Ons leven als gezin ging officieel van start!
Dit is de allereerste foto van Alec in zijn bedje in zijn kamer. Negen maanden lang keek ik er naar uit om hem daar te zien slapen.
Dit is onze eerste echte familiefoto, samen met onze hond Odette. We gaan vaak naar zee omdat mijn papa daar woont, maar ook mijn grootouders en mijn nonkel met zijn gezin. Ik heb veel mooie herinneringen aan zee en dit is de eerste herinnering met Alec erbij.
Ik geniet ongelofelijk hard van onze tijd samen. Die interactie die je hebt, is onbetaalbaar.
Ons mooie gezinnetje. De foto moest zoals altijd snel gaan omdat Alec niet lang kan stilzitten, dus ik had zelfs geen tijd om mijn zonnebril recht op mijn hoofd te zetten (lacht). #momlife
Alec en zijn neefje Rémi die 3 maanden jonger is. Het is fijn om te weten dat ze samen zullen opgroeien.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
