Fabienne helpt vluchtelingen in Duinkerke: ‘Elk beetje warmte doet ertoe’

Ter ere van Week van de Vrijwilliger, lichten we elke dag een (ex-)vrijwilliger uit die zijn of haar verhaal vertelt, om zo het belang van vrijwilligerswerk en solidariteit extra in de verf te zetten. Fabienne Maes over zamelt in een uithoek van West-Vlaanderen spullen in om ze net over de Franse grens in de vluchtelingenkampen van Duinkerke te verdelen.

Net over grens, dicht bij Duinkerke, ligt het vluchtelingenkamp van Loon-Plage. In tenten verblijven er naar schatting zo’n tweeduizend mensen in tentenkampen tussen Calais en Dover, de plek waar je de oversteek kan maken naar Groot-Brittannië. Zij zijn in noodtoestand hun land ontvlucht, maar zonder iets gestrand in een uithoek van ons continent.

Om het leven voor die mensen iets draaglijker te maken, werd een tijd geleden een inzamelpunt voor levensmiddelen opgestart. Fabienne Maes is een paar maanden geleden, letterlijk en figuurlijk, mee op de kar gesprongen. ‘Een van de trekkers van de ploeg startte twee jaar geleden de vzw Collect4People op. Toen die vzw onlangs met het project stopte, besloten we met een aantal mensen het initiatief verder te zetten. Het liet ons maar niet los.’

Wat houdt je vrijwilligerswerk precies in?

‘Met een vaste ploeg van een vijftal (waar vaak ook anderen bij aansluiten) mensen hebben we vier inzamelpunten op poten gezet, in Diksmuide, Roeselare, Veurne en Wakken. Daar zamelen we spullen in voor de mensen in Loon-Plage. De meeste mensen komen daar met niets aan, dus dat is echt nodig. Alle spullen die we inzamelen, worden gecontroleerd en daarna gesorteerd per categorie. Eén keer per maand trekken we dan met vier auto’s met aanhangwagens naar het vluchtelingenkamp, om zoveel mogelijk mensen blij te maken en te helpen met de spullen.’

Naar welke spullen zijn jullie op zoek?

‘De focus ligt vooral op alles wat beschutting en warmte geeft, denk aan tenten, zeilen, dekens, slaapzakken, donsdekens, handdoeken. Maar we zorgen ook voor een goede voorraad kledij, schoenen, mutsen, sjaals, handschoenen, rugzakken en wat etenswaren. Daarnaast zamelen we geld in zodat we hen ook nieuwe spullen kunnen geven, en nu en dan vindt er een extraatje zijn weg naar het kamp, zoals lekkere gebakjes.’

Wat is het mooiste dat je hebt meegemaakt tijdens je vrijwilligerswerk?

‘Ik zat eens te eten in het restaurant van mijn broer, toen ik er op het einde van de avond achter kwam dat de twee Nederlandse dames aan het tafeltje naast het mijne net van Loon-Plage kwamen. Ze hadden maar liefst vijf uur gereden met een busje vol spullen, maar hadden het gerief niet tot bij de mensen kunnen krijgen. Natuurlijk heb ik hen meteen voorgesteld om de spullen over te nemen en zelf tot in het vluchtelingenkamp te brengen. Daar waren ze heel gelukkig om. Echt gek hoe het toeval je soms in prachtige situaties kan doen terechtkomen.’

Zijn er dan ook erg aangrijpende momenten die je zijn bijgebleven?

‘Zeker weten. Tijdens ons laatste bezoek was me een schuchtere jongeman opgevallen die wat verdwaasd en rillend in zijn doorweekte zomerkledij stond te kijken. Hij vertelde ons dat hij net was aangekomen na een verblijf van vijf maanden in een Grieks kamp en eigenlijk niets bij zich had. Gelukkig konden we hem helpen met warme kledij, ondergoed, schoenen, dekens, een zeil, theelichtjes en een paar suikerwafels. En dan viel mijn oog op de warme sjaal die hij had uitgekozen: net die sjaal die door mijn schoonmoeder met zoveel liefde was gebreid. En toen realiseerde ik me nog meer dat zelfs als we geen concrete oplossing kunnen bieden voor hun miserabele situatie, elk beetje warmte er echt toe doet.’

Wat haal jij zelf uit het werk dat je doet?

‘Elk kampbezoek brengt zoveel verschillende gevoelens bij mij naar boven. Er komt telkens weer veel verdriet en frustratie bij kijken als ik zie in wat voor omstandigheden de mensen daar leven. De eerste keer dat ik er was, was dan ook erg zwaar. Ik kon zowel de dag zelf als die erna niet veel zeggen, omdat ik volledig overweldigd was door emoties. Nu nog frustreert het me dat die mensen gevaar lopen en dat we niet meer kunnen doen dan dit. Maar hoe langer ik het doe, hoe meer ik merk dat we dan misschien wel een kleine schakel zijn in het verhaal, maar wel een belangrijke. Zonder het te weten zijn deze mensen het antwoord op mijn zoektocht naar zingeving, verbondenheid en nederigheid, en daar kan ik enkel maar dankbaar voor zijn.

Voor de rit op 16 maart wordt op dit moment nog steeds ingezameld. Als jij ook wil helpen kan je daarvoor terecht op de Facebookpagina van Fabienne Maes.

Lees ook:

• Eli (25) is vrijwilliger in de cultuursector: ‘Het heeft me geholpen om me hier meer thuis te voelen’
• Erica (45) heeft MS, maar zet zich als vrijwilliger in voor mensen met een beperking: ‘Ik blijf doorgaan tot ik niet meer kan’
• Corentine (27): ‘Ik wilde met vrijwilligerswerk iets bijdragen op een plek waar ze niet dezelfde privileges hebben als hier’