'Na alles wat ik meegemaakt had, voelde het vreemd om zomaar terug te keren naar mijn luxeleventje in België.'
Corentine (27): ‘Ik wilde met vrijwilligerswerk iets bijdragen op een plek waar ze niet dezelfde privileges hebben als hier’
Ter ere van Week van de Vrijwilliger, lichten we elke dag een (ex-)vrijwilliger uit die zijn of haar verhaal vertelt, om zo het belang van vrijwilligerswerk en solidariteit extra in de verf te zetten. Vandaag vertelt Corentine (27) hoe ze drie maanden naar Peru trok om er als kinesiste met kinderen te werken.
Na haar afstuderen stond er een job op Corentine te wachten, maar ze voelde dat ze nog één iets moest doen voor ze in het vaste stramien van het werkleven zou stappen. De jonge vrouw trok in 2018 naar Peru, om er te werken als kinesist.
‘Eens ik wist dat ik vrijwilligerswerk wilde doen, bracht google me al snel bij Oyé Lena’, legt Corentine uit. ‘De vrouw achter die organisatie is een Belgische, Stefanie Van Erps, die getrouwd is met een Peruaan. Zij startte in het thuisland van haar echtgenoot een centrum op waar arme kinderen en kinderen met een beperking terecht kunnen voor therapie, les en opvang.’
Hoe kwam je op het idee om vrijwilligerswerk te doen?
‘In eerste instantie wilde ik vooral proeven van een andere cultuur, ik vond het belangrijk om iets van de wereld gezien te hebben voor ik in het werkleven zou stappen. Zeker in de sector waarin ik werk, zijn er zoveel mogelijkheden. We zijn erg vooruitstrevend en hebben alle middelen om mensen zo goed mogelijk te helpen. Dus besloot ik mijn kennis en vaardigheden te koppelen aan het ontdekken van die nieuwe cultuur. Ik wilde iets bijdragen op een plek waar ze niet dezelfde privileges hebben als hier en zo kwam ik uit bij vrijwilligerswerk in Peru.’
Ik heb een meisje met hersenverlamming begeleid dat sinds haar geboorte volledig afhankelijk was van een rolstoel. Als zij in België was geboren, had haar leven er helemaal anders kunnen uitzien.
In welke omstandigheden heb je daar gewerkt?
‘Er was een heel klein lokaaltje beschikbaar voor de therapieën en de basis was aanwezig, maar veel verder ging het niet. Daarom lanceerde ik voor mijn vertrek een inzamelactie, zodat ik met de opbrengst daarvan wat spullen kon aankopen om mijn therapieën daar zo goed mogelijk te kunnen geven. Al bleef het natuurlijk wel een uitdaging, want ik moest erg creatief zijn met het weinige dat ik had. Dat komt hard binnen, omdat je je al snel realiseert kinderen met een beperking daar fysiek veel verder hadden gestaan als ze de juiste middelen hadden gehad.’
Wat deed het met je om dat contrast te ervaren?
‘Het was emotioneel erg zwaar. Ik heb bijvoorbeeld een meisje met hersenverlamming begeleid dat sinds haar geboorte volledig afhankelijk was van een rolstoel. Als zij in België was geboren, had haar leven er helemaal anders kunnen uitzien. Hier hebben we spalkjes, looprekjes, aangepaste rolstoelen; alles om haar fysiek vooruit te helpen. Maar buiten het medische was het ook gewoon schrijnend om te zien in welke omstandigheden die kinderen elke dag leefden. Dankzij Oyé Lena kwamen ze op z’n minst al niet op straat terecht en moesten ze niet mee gaan werken met hun ouders. We probeerden hen dan ook zo goed mogelijk te begeleiden en les te geven, zodat ze later de mogelijkheid zouden hebben om verder te studeren.’
Het klinkt als erg nobel werk waar je veel voldoening van krijgt. Wat is het mooiste moment dat je zo hebt meegemaakt tijdens je periode in Peru?
‘Dat meisje dat leed aan hersenverlamming hebben we – met de juiste therapie, veel aanmoediging en een klein beetje hulp – zover gekregen dat ze rechtop kon staan. Ik kan niet eens beschrijven hoe mooi dat moment was. Ze was zo trots en haar glimlach reikte van oor tot oor, het geeft me nog steeds kippenvel als ik eraan denk. Op dat moment voelde ik dat wat ik deed echt zin had.’
Hoe was het dan voor jou om Peru achter je te laten en terug te keren naar hier?
‘Mijn trip zou maar drie maanden duren en dat wist ik op voorhand, maar dat maakte het vertrek er niet makkelijker op. Na alles wat ik meegemaakt had, voelde het vreemd om zomaar terug te keren naar mijn luxeleventje in België. Langer blijven was echter geen optie, want mijn job zou niet eeuwig op me blijven wachten, maar ik heb wel video’s gemaakt van al mijn therapieën. Zo konden de kinderen toch nog verder geholpen worden eens ik er niet meer was.’
Heb je plannen om nog eens terug te gaan?
‘Zeker weten! Ik weet nog niet wanneer, maar het staat wel vast dat ik terugga. Ik heb ook nog steeds contact met de mensen van daar, want ik ben bijvoorbeeld meter van een van de kindjes. Elk jaar krijgen we met kerst een kaartje en stuur ik wat centjes op zodat hij ook een cadeautje kan krijgen. Het zou zoveel deugd doen om die mensen nog eens in het echt te zien.’
Vrijwilligerswerk heeft mijn ogen echt heel hard geopend. Ik ben vertrokken op een moment waarop er in mijn persoonlijk leven net heel veel was gebeurd en ik heb dat dankzij mijn tijd in Peru een plaats kunnen geven.
Wat heb je zelf gehaald uit je vrijwilligerswerk?
‘Ik weet zeker dat ik niet zou zijn wie ik nu ben en niet zou staan waar ik nu sta, zonder die ervaring. Vrijwilligerswerk heeft mijn ogen echt heel hard geopend. Ik ben vertrokken op een moment waarop er in mijn persoonlijk leven net heel veel was gebeurd en ik heb dat dankzij mijn tijd in Peru een plaats kunnen geven. Het zal trouwens letterlijk en figuurlijk altijd een deel van mij zijn, want op het einde van mijn verblijf heb ik het logo van de organisatie op mijn voet laten tatoeëren. Zelfs als ik oud en dement ben, zal ik dus nog steeds kunnen terugkijken op die drie maanden die mijn leven voorgoed veranderd hebben.’
Meer informatie over Oyé Lena, de organisatie van Stefanie Van Erps, vind je hier.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
