‘Ik leerde zeven keer opnieuw wandelen in mijn leven dus ik weet wel dat hoe kut de situatie ook is, het terug beter wordt.’
William Boeva (35) over ‘De Verraders’: ‘Hoe ouder ik word, hoe minder de negatieve comments me raken’
Game over voor de bondgenoten, euforie maal drie bij de verraders. Het doek is gevallen over een seizoen vol manipulatie, wantrouwen en onverwachte wendingen. Bondgenoten Julie en Ingeborg werden aan de Ronde Tafel kansloos uitgeschakeld door een verenigd front van verraders. William, Roman en Sean haalden gezamenlijk de eindmeet en bezorgen hun kamp een spectaculaire overwinning. Bravo!
Maar wat zou wantrouwen en manipulatie zijn zonder OG-verrader William Boeva (35)? Wij spraken met de master manipulator en man met de meest evil lach in Vlaanderen over zijn deelname.
Je bent een van de verraders dit seizoen. Hoopte je daar stiekem op?
‘Toch wel. Als je een verrader bent, kan je iets spelen. Voor mij voelde het alsof ik tien dagen op een set stond, aan het acteren of een show aan het spelen. Ik was dus volledig in mijn element. Ik ben gemaakt om een verrader te zijn, dat voelde ik al snel.’
Je kon je dus snel in die rol vinden?
‘Zeker. Zo over the top gaan, vind ik echt plezant: je zit in een kasteel én je draagt een cape. En dat is nog maar één aspect van alle zotheid. Jammer dat verraders in het echte leven geen cape dragen, dat zou pas handig zijn.’
Wat ging er door je heen toen Staf op je schouder tikte?
‘Langs de ene kant voelde ik meteen een druk dat ik die rol ook moest waarmaken. Ik wilde er absoluut niet snel uitliggen natuurlijk. Langs de andere kant speel ik graag videogames en gezelschapspellen met vrienden en is er naar mijn mening niets leuker dan van hen te winnen. Dat gevoel had ik hier ook, want het zijn allemaal mensen waarmee ik samenwerk – sommigen zelfs echt vrienden – en dat maakte het voor mij nóg leuker om te doen (duivels lachje).’
Dat gamen heeft je dan toch écht geholpen?
‘Klopt. Ik herkende zoveel dingen uit het gamen en ik ben het ook gewoon om mijn vrienden in het spel een messteek te geven. Letterlijk: als ik kan kiezen tussen mijn vrienden tijdens een game vermoorden met mijn geweer of met een mes, kies ik ongetwijfeld voor dat laatste. Puur omdat dat dé ultieme vernedering is in spelletjes.’
Ik krijg mijn publiek in voorstellingen ook vaak stil en niet alleen aan het lachen. Voor mij zijn al die emoties in elkaar verweven en seriositeit hoort daar ook bij.
Dat maakt je dan wel een goede verrader, want velen voelen zich net schuldig over dat aspect.
‘Je moet het niet tegen je goesting doen, want daar heb je niks aan. Ze vragen me vaak of ik me schuldig voel, maar dat is echt niet het geval, want het is een spel. Waarom zou ik me schuldig moeten voelen daarover? Ik heb die niet écht vermoord hoor (lacht). Ik wilde hen net schuldig laten voelen als ze mij verdachten. Da’s pas echt manipuleren.’
Als komiek ben je een ongelofelijke entertainer. Maar kon je ook serieus blijven op de juiste momenten?
‘Ja, naast comedian heb ik ook wat acteerervaring. Daarnaast krijg ik mijn publiek in voorstellingen ook vaak stil en niet alleen aan het lachen. Voor mij zijn al die emoties in elkaar verweven en seriositeit hoort daar ook bij.’
Ik leerde zeven keer opnieuw wandelen in mijn leven dus ik weet wel dat hoe kut de situatie ook is, het terug beter wordt.
Kon je de grens goed trekken tussen het spel en de realiteit?
‘Ja, natuurlijk. Ik speel een sociopaat, maar ben dat niet echt hé. Al voelde ik me soms zoals James McAvoy in “Split” (een film over meerdere persoonlijkheden, red.): de ene keer was ik Patricia, de andere keer Kevin (lacht). Ik doe dat graag, zo een rol spelen.’
Uit vorige seizoenen bleek al dat het mentaal een erg zwaar spel is. Hoe heb je dat ervaren?
‘Je weet op voorhand niet hoe je op bepaalde dingen gaat reageren en je zit in een isolement. Dus er komen wel dingen terug naar boven. Maar ik had me daar wel op voorbereid. It’s not my first rodeo. Ik leerde zeven keer opnieuw wandelen in mijn leven dus ik weet wel dat hoe kut de situatie ook is, het terug beter wordt. Die visie heb ik daar ook onthouden.’
Liet het feit dat je zo’n sterke persoon bent je soms niet net heel verdacht maken bij medekandidaten?
‘Ja, dat heb ik wel gevoeld. Langs de andere kant had ik als persoon met een beperking ook het voordeel dat mensen je misschien iets minder durven verdenken. Toen Astrid (Stockman, red.) in die eerste aflevering zei dat ik geen verrader zou kunnen zijn omdat de capes te lang zijn, dan moest ik me écht inhouden. Ik vond dat geweldig, want daar neutraliseerde zij het gevaar gewoon voor mij.’
Mensen zijn soms bang dat het ongepast is om iets over mijn beperking te zeggen. Maar als je doet alsof er niets anders is, dan pas geef je net aan dat er iets anders is.’
Komen zo’n grapjes dan niet verkeerd over?
‘Astrid heeft me al heel hard gesteund op momenten dat ik het daar wél moeilijk mee had en stak me al vaak een hart onder de riem. Zij aanvaardt me duidelijk voor wie ik echt ben en ze kruipt niet in een rol waarin mensen schrik hebben dat het ongepast is om iets over mijn beperking te zeggen. Als je doet alsof er niets anders is, dan pas geef je net aan dat er iets anders is.’
Je liet ons in een eerder interview weten dat je al regelmatig te maken kreeg met negatieve reacties. Is dat iets waar je nog steeds wat schrik voor hebt als je meedoet aan bijvoorbeeld een programma?
‘Hoe ouder ik word, hoe minder dat me uitmaakt. Ik heb al vaak genoeg publiekelijk gezegd wat ik wilde zeggen en ik heb daar al genoeg steun voor gekregen. Als organisaties als Handicap International je bedanken, dan besef ik dat dat is waarvoor ik het doe. Die andere mensen doen wat ze willen. Die gaan me niet tegenhouden.
Het is superfijn om te zien dat er ook andere mensen met een beperking zijn die voor zichzelf opkomen en dat we langzaamaan die pride creëren.
Vijftien jaar geleden werd er ook gezegd dat racisme niet bestond. Het is een traject dat in stappen vooruitgaat. Het is superfijn om te zien dat er ook andere mensen met een beperking zijn die voor zichzelf opkomen en dat we langzaamaan die pride creëren. Langs de andere kant begrijp ik ook dat het een gevoelige kwestie is en weet ik dat niemand het met slechte bedoelingen doet. We klampen ons gewoon te veel vast aan oude gewoontes.’
Heb je veel stress gehad tijdens de opnames?
‘Dat viel mee. Ik moest dat ook proberen te vermijden, want mensen zien het aan je als je stress hebt. Dan is het de kunst om cool te blijven. En dat lukte best wel.’
Je bleef al snel als enige OG verrader over. Wat deed dat met je?
‘Dat gaf me wel een goed gevoel. Langs de andere kant valt alle druk ook op jouw schouders en dat is best pittig. Maar ik kreeg ook meer ademruimte, want als je de OG bent, kan je beslissen wie in je team komt. Dan heb je de touwtjes volledig in handen. Ik vond het niet erg om alleen te opereren. Ik ben dat als comedian gewoon, want ik sta vaak alleen op het podium.’
Het is niet zo dat iedereen sterker of slimmer of beter is dan ik. Dat gevoel kreeg ik daar wel. Ik heb daar dus wat zelfvertrouwen uitgetankt.
Wat vond je het moeilijkste aan je rol als verrader?
‘Dat je nooit overal bij kan zijn, dus dat je nooit alle informatie hoort. Daardoor is het niet altijd makkelijk om het overzicht te bewaren. De keuzes die je maakt zijn soms ook echt moeilijk omdat je van je hart een steen moet maken. Maar again, dat is het spel.’
Wat heeft je deelname aan ‘De Verraders’ je geleerd over jezelf?
‘Dat ik toch beter met stress omkan dan ik dacht. Ik heb nog vaak het gevoel dat ik niet echt volwassen ben, terwijl ik 35 ben ondertussen. Dat ik maar wat aan het doen ben (lacht). Daar heb ik het gevoel gekregen dat ik niet minder ben dan de rest. Het is niet zo dat iedereen sterker of slimmer of beter is dan ik. Dat gevoel kreeg ik daar wel. Ik heb daar dus wat zelfvertrouwen uitgetankt. I didn’t fuck up en ik ben er trots op.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
