Louise (24) trok als verpleegkundige naar Zwitserland: ‘Met mijn eerste loon kocht ik mijn eigen paar ski’s’

Op je eentje de grens overtrekken, alles achterlaten en een nieuw hoofdstuk beginnen? Dat is pas avontuur! Het is een kans om van andere culturen te proeven, de wereld te ontdekken, maar vooral jezelf beter te leren kennen. Louise uit Schoten trok sinds vorig jaar naar de Zwitserse bergen, waar ze een nieuw hoofdstuk opensloeg als verpleegkundige en haar leven als stadspersoon (voorlopig) achter zich liet.

‘Als kind speelde ik altijd al met het idee om in het buitenland te gaan wonen. Naarmate ik ouder werd, wilde ik die droom dan ook concreet maken. Zo koos ik onder andere verpleegkunde als studierichting, met het idee dat ze verplegers wel overal ter wereld zouden nodig hebben. Voor een internationale stage mocht ik dan ook naar Finland vertrekken, maar door de coronacrisis ging die helaas niet door. Dus had ik mezelf voorgenomen om na mijn studies een job over de grens te zoeken. Als ik zo’n avontuur wilde beginnen, moest ik het nu doen. Want ik was aan niets of niemand verbonden. Dit was mijn kans!’

En zo ben je in Zwitserland terechtgekomen. Waarom koos je voor een bergachtig dorpje?

‘Ik zette mijn zinnen op Zwitserland, niet alleen omdat de gezondheidszorg hier ontzettend goed is, maar ook omdat ik mijn Frans wilde bijschaven. Ik kreeg dus een jobaanbieding in een ziekenhuis in Leukerbad, een dorpje op 1400 meter hoogte. Die zoektocht was niet eenvoudig, want voor een job in Zwitserland heb je een adres ter plekke nodig, en andersom. Ik zat vast in een vicieuze cirkel, maar uiteindelijk kreeg ik toch een kans en mocht ik al binnen de twee weken starten. Op korte tijd moest ik alles pakken en zakken en een appartement zoeken, maar dat maakte ook dat ik niet echt tijd had om er veel over na te denken. En zo begon mijn avontuur.’

En hoe ziet je leven er daar nu uit?

‘Ik werk zo’n 42 uur per week, dus het is hier best hard werken. Maar aangezien ik in shifts werk, heb ik ook tijd voor andere dingen. Zo kan ik tussen mijn werkuren gaan skiën op de skipistes of baantjes zwemmen in de thermen. Want Leukerbad staat ook bekend om zijn warmwaterbronnen. Het is dus fijn dat ik echt woon tussen de besneeuwde bergen waar meestal het zonnetje schijnt, dit deel wordt dan ook de Provence van Zwitserland genoemd. Daarbij heb ik eindelijk de kans om mijn skiën wat bij te schaven. Met mijn eerste loon heb ik dan ook mijn eigen paar ski’s gekocht.’

De meesten trekken eerder op avontuur naar verre oorden zoals Australië, Azië of Zuid-Amerika. Wat trok je zo aan in de Zwitserse bergen?

‘Tja, ik ga er niet om liegen; de lonen liggen hier een pak hoger dan in België. Dat heeft dus zeker meegespeeld in mijn keuze. Het leven is hier misschien duurder, maar ik kan hier veel meer sparen dan thuis. Zo kan ik hier iets opbouwen voor wanneer ik terug naar huis keer. Maar het is niet zo dat ik helemaal verliefd was op het land en daarom naar hier trok. Ik ben eerder vertrokken met het idee van: “Ik start hier, en achteraf zullen we wel zien.”‘

Je bent dus wel van plan om je leven in België weer op te pikken?

‘Ja, ik zie dit eerder als een hoofdstuk in mijn leven. Ik heb mezelf dan ook voorgenomen om hier minstens een jaar te blijven, maar ik zie mezelf hier niet voor altijd wonen. Moest dat laatste toch gebeuren, dan zou ik een aantal boze telefoontjes krijgen van het thuisfront (lacht)! En dan vooral van mijn mama. Mijn broers lachen er weleens mee hoeveel ze me opbelt. Ik denk dat zij het dus moeilijker heeft met mijn vertrek dan ikzelf.’

Zwitserland is gelukkig niet ontzettend ver. Zijn er toch bepaalde dingen die je mist in België?

‘Misschien is is het enige lastige dat ik nu moet leren werken met een qwerty-toetsenbord (lacht). Dat is dus even oefenen! Voor de rest mis ik spontaan cafeetjes afstruinen met vriendinnen op een vrijdagavond, en in het weekend door de marktjes dwalen. Die stadspersoon zit zeker nog in mij, wat maakt dat ik de dynamiek rondom mij toch wel wat mis. In Antwerpen is er dan ook altijd wel iets te doen, maar ergens vind ik hier ook wel rust.’

Vertel.

‘Als je op je eentje naar het buitenland vertrekt, heb je plots veel tijd voor jezelf. Zo kan je eindelijk doen waar je zelf zin in hebt, wanneer je maar wil. In het begin toen ik hier aankwam, wilde ik zoveel mogelijk uit dit avontuur halen. Na het werk moest ik bijvoorbeeld per se nog een wandeling maken. Maar nu besef ik dat ik hier grotendeels ben voor mijn werk, en dat 42 uur per week. Het is dus niet meer dan normaal dat ik na zo’n drukke dag ook gewoon in de zetel plof en een serietje opzet. Dat zou ik in Antwerpen ook hebben gedaan. Dat wil ik mezelf dus niet meer kwalijk nemen.’

Ondanks dat je het stadsleven mist, denk je toch voldaan terug te komen wanneer je avontuur erop zit?

‘Zeker. Veel vriendinnen rondom mij wonen al samen met hun lief en hebben al een heel leven voor zich uitgestippeld. Dat vind ik mooi. Maar mijn drijfveer was om even iets anders te doen dan de rest. Ik denk dat ik vooral een beetje bang ben van zo’n sleur waarin veel mensen terechtkomen. Ik wil vooral later kunnen terugkijken op alles wat ik heb kunnen doen! En dit Zwitsers avontuur is daar ongetwijfeld een deel van.’

Lees ook:

• Lieselot (29) verhuisde naar Noord-Finland: ‘Ik gids toeristen door de natuur waar we ijsvissen en zoeken naar het noorderlicht’
• Joëlle (39) reist op haar eentje de wereld rond: ‘Ik voel me op reis minder eenzaam dan in België’
• Charlotte (29) verhuisde naar Japan: ‘Japans bloemschikken leerde me imperfectie toe te laten in mijn leven’