‘Ik ben een degelijke zeven op tien, ik zal nooit een negen zijn en dat is oké.’
Xavier Taveirne (43) in ‘De rugzak’: ‘Ik omarm mijn dad body’
In de nieuwe reeks ‘De rugzak’ gaan acht bekende koppen het avontuur van hun leven aan, namelijk de legendarische berg Kilimanjaro beklimmen. Onder hen presentator Xavier Taveirne (43). ‘Velen denken dat ik een heel ernstig persoon ben, maar mijn reisgenoten zeiden de eerste dag al dat ik ontzettend grappig ben. Dus dat zal de kijker hopelijk ook ontdekken’, vertelt hij.
Presentator Xavier Taveirne (43), ex-Miss België, presentatrice, model en zakenvrouw Véronique De Kock (47), tv-gezicht Stephanie Planckaert (35), content creator Ender Scholtens (25), comédienne Soe Nsuki (36), acteur Ben Segers (50), acteur Mathias Vergels (32) en zangeres Emma Bale (25). Deze acht BV’s wagen zich in het nieuwe VRT 1-programma ‘De rugzak’ aan een groot avontuur: de legendarische berg Kilimanjaro beklimmen.
Belangrijkste momenten
Dit doen ze zonder enige klimervaring, maar wél onder heel goede begeleiding: ervaren bergklimmer Sofie Lenaerts, de eerste vrouw uit de Benelux die de seven summits beklom, en wildlife cameraman Pim Niesten staan hen bij. Elke deelnemer draagt een rugzak waarin niet enkel propere onderbroeken zitten, maar ook intelligente camerasystemen die de emoties van de klimmers gedurende de hele tocht registreren én verschillende kokers die gevuld werden door vrienden, familie en collega’s en representatief staan voor de belangrijkste momenten in hun levenstraject. ‘Omdat je met je hoofd op tv komt, zit je in een geprivilegieerde positie en krijg je plots de geweldige vraag om begeleid én met camera’s – dus je hoeft zelf je gsm niet boven te halen – de Kilimanjaro te beklimmen’, vertelt Xavier. ‘Natuurlijk zei ik dus volmondig ja op deze unieke kans!’
Heb je getwijfeld?
‘Heel even omdat ik niet wist of ik het fysiek zou aankunnen. Ik wil geen meme worden op het internet de komende zes maanden. Maar mijn lief zei letterlijk: als je daar wakker van ligt, dan doe ik wel mee in jouw plaats (lacht).’
Ben je avontuurlijk aangelegd?
‘Ik vind het fijn om mezelf uit te dagen, maar wel in uitdagingen waarvan ik denk dat het me wel zou kunnen lukken. Ik zal mezelf niet het doel stellen om het wereldrecord op de 100 meter sprint te verbeteren. Het moet realistisch blijven. Ik weet dat best wel wat mensen de Kilimanjaro al beklommen en we waren in goede handen, dus ik zag het zitten, ook al was het buiten mijn comfortzone.’
Wat zei je dichte omgeving?
‘Niemand verklaarde me zot. Ze zeggen dat ik veel doorzettingsvermogen heb, dus het plaatje klopte wel. Ik wachtte wel tot twee weken voor mijn vertrek om het aan m’n mama te vertellen omdat ik niet wilde dat ze zich té veel zorgen zou maken. Ik weet zeker dat mijn ouders ervan wakker lagen, want hun comfortzone is hun living, alles daarbuiten is avontuurlijk. Maar ze steunden me wel volledig.’
Ik had mezelf voorgenomen om niet m’n best te doen om leuk gevonden te worden, iets wat ik anders wél altijd doe uit schrik om afgewezen te worden. Ik wilde dit keer gewoon mezelf zijn.
Hoe heb je je voorbereid op dit avontuur?
‘We deden een test om te zien waar we fysiek stonden en op basis daarvan bleek dat mijn conditie gemiddeld was, het was gelukkig niet dramatisch. Maar om die tocht comfortabeler te maken, moest ik wel opnieuw wat meer gaan lopen. Ik had verder een goede spiermassa, maar om die zware rugzak te dragen, werd me toch ook aangeraden om wat extra krachtoefeningen te doen om mijn core te verstevigen. Ik heb graag een doel, dus ik vond het fijn om hiernaar toe te werken. Gewoon vijf of tien kilometer gaan lopen, vind ik snel saai.’
Waar keek je op voorhand het meeste naar uit?
‘Ik probeer zo weinig mogelijk verwachtingen te hebben in het leven, dan kan je ook niet teleurgesteld worden. Ik wilde gewoon écht de top bereiken.’
Waar had je het meeste schrik voor?
‘Hoogteziekte! Ik heb een fobie voor over te geven, dus daar was ik heel bang voor. Als ik het voel opkomen in het dagelijkse leven, ga ik gewoon plat op de grond liggen in de hoop dat die misselijkheid zo snel mogelijk overgaat. Gelukkig kwam het op de berg niet voor.’
Wat was het mooiste moment van deze reis?
‘De manier waarop ik werd opgenomen in de groep. Ik had mezelf voorgenomen om niet m’n best te doen om leuk gevonden te worden, iets wat ik anders wél altijd doe uit schrik om afgewezen te worden. Ik wilde dit keer gewoon mezelf zijn. Ik kon gewoon Xavier zijn en moest mezelf niet voortdurend bewijzen. Dat gevoel heb je niet zo snel in het dagelijkse leven. Ik miste nadien echt wie ik was dankzij hen op die berg. Ik probeer dat dus wel mee te nemen in de toekomst.’
Als er een camera in de buurt is, heb ik altijd het gevoel dat ik presentator Xavier moet zijn. Ik zorg dan dat ik netjes praat en let op mijn houding. Ik moest dat loslaten, want dat hoeft natuurlijk niet in een realityprogramma.
Zijn het vrienden voor het leven geworden?
‘Dat vind ik een moeilijke term, want je deelt wel een ervaring die je met niemand anders hebt gedaan, dus dat schept automatisch een band. Maar het is niet zo dat we elkaars deur nu platlopen. We spraken wel al een aantal keer af en we hebben een WhatsApp-groepje waar tot mijn grote verbazing nog steeds actief in gestuurd wordt. Iedereen was echt 1/8 van de groep, er zaten geen tafelspringers bij, dat was heel fijn.’
Wat was dan weer het moeilijkste moment?
‘Gevoelsmatig had ik het op een bepaald moment wel gehad, ik was er klaar mee. Maar opgeven was nooit een optie, ik wilde die top bereiken!’
Was de tocht fysiek loodzwaar?
‘Het was heel pittig. Ze zeggen dat de Kilimanjaro een wandelberg is, omdat je je niet moet vastgespen. Maar als ik dat nog één iemand hoor zeggen, dan sleur ik hem door de muur (lacht). Het is echt geen kinderuitje! De combinatie van die lange tochten, vaak ook heel laat ‘s nachts of heel vroeg ‘s morgens, die loodzware rugzak en dan nog eens voortdurend gefilmd worden, hakt er toch in. Verder moet je eenmaal je de top bereikt ook terug naar beneden, en dat is toch een anticlimax. De euforie van je doel bereiken, is snel weer voorbij eenmaal je beseft dat het nog helemaal niet gedaan is, want je moet nog terug naar beneden wat ook heel pittig is.’
En mentaal?
‘Als er een camera in de buurt is, heb ik altijd het gevoel dat ik presentator Xavier moet zijn. Ik zorg dan dat ik netjes praat en let op mijn houding. Ik moest dat loslaten, want dat hoeft natuurlijk niet in een realityprogramma. Maar ik sukkelde daar in het begin wel mee. Verder botste ik niet op een mentale muur omdat ik wanneer ik met iets worstel dat meteen aanpak. Ik ben geen piekeraar, dus ik had daar ook niet het gevoel dat ik moest nadenken over grote levensvragen zoals: doe ik de job van mijn dromen? Als ik het gevoel heb dat dat niet zo is, dan had ik al lang ontslag genomen.’
Velen denken dat ik een heel ernstig persoon ben, maar mijn reisgenoten zeiden de eerste dag al dat ik ontzettend grappig ben. Dus dat zal de kijker hopelijk ook ontdekken.
Heb je jezelf beter of op een andere manier leren kennen?
‘Ik wist dat ik een doorzetter ben en dat ik echt pas zou opgeven als ik half bewusteloos op die berg lag en ze me enkel nog met een helikopter zouden kunnen repatriëren. Ik ontdekte wel dat ik heel zorgzaam ben. Ik zal altijd checken dat iedereen zich goed voelt. Zoals een ouder zich pas zo gelukkig voelt als zijn meest ongelukkige kind, dat had ik met mijn reisgenoten op die berg.’
Gaan we een andere kant van jou leren kennen of te zien krijgen als kijker?
‘Mensen die me enkel van “Het Journaal” of mijn radioshow kennen, zullen sowieso een andere Xavier te zien krijgen omdat ik die presentatorrol loslaat op de berg. Ik denk dat presentator Xavier wel dicht aanleunt bij wie ik écht ben. Ik doe deze job al meer dan twintig jaar, dus op antenne ben ik ook steeds meer wie ik in het echte leven ben. Maar in real life zie je toch meer die scherpe kantjes of de ad rem versie van mezelf. Velen denken dat ik een heel ernstig persoon ben, maar mijn reisgenoten zeiden de eerste dag al dat ik ontzettend grappig ben. Dus dat zal de kijker hopelijk ook ontdekken.’
Ik had heel mooi willen zijn, maar dan was ik misschien een eikel (lacht). Ik ben een degelijke zeven, ik zal nooit een negen zijn en dat is oké.
Bij Flair staat self-love centraal: heb jij veel zelfliefde?
‘Ik ben tevreden met de Xavier die ik nu ben. Ik zie onmiddellijk honderd dingen aan mezelf die anders kunnen, maar ik zie ook veel dingen die ik niet anders zou willen. Ik leerde aanvaarden wat ik niet goed kan en wat mijn zwaktes zijn, en ik focus op mijn sterktes en wat ik wel goed kan. Ik heb veel gebreken, maar ik heb ook veel troeven.’
Heb je nog bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
‘Natuurlijk! Ik had heel mooi willen zijn, maar dan was ik misschien een eikel (lacht). Ik ben een degelijke zeven, ik zal nooit een negen zijn en dat is oké. Ik had lang moeite met mijn gebit, maar door een paar jaar geleden twee frontjes te laten zetten op twee tanden heb ik nu een veel mooiere glimlach. Verder als ik een sixpack wil, dan moet ik maar meer trainen in plaats van erover te zagen.’
Ben je bang om zo puur op tv te komen dit keer?
‘Totaal niet! Als man zit je amper vijf minuutjes in de make-up, vooral om ervoor te zorgen dat je niet te veel blinkt in beeld. Vrouwen zitten vaak een uur in de schmink en krijgen bij wijze van spreken een volledig nieuw gezicht, dus dan is het verschil veel groter als je zonder make-up in beeld komt. Dat is het voordeel van een man te zijn, want de maatschappij is veel minder kritisch voor ons.’
Dat afdakje, dat buikje is meer aanwezig. Maar ik omarm mijn dad body!
Ben jij vatbaar voor stereotiepe schoonheidsidealen of perfecte plaatjes?
‘Vroeger worstelde ik daar wel mee, want ik was als kind wat dikker en had acne. Ik wist dat ik nooit op een catwalk in Parijs zou lopen. Nu kan ik soms nog bladeren in magazines en denken als ik dezelfde pull koop als een model dat ik er dan ook zo zal uitzien, maar een seconde later besef ik dat dit zever is (lacht). Ik merk dat met iets ouder worden die kilootjes er minder makkelijk terug afgaan. Dat afdakje, dat buikje is meer aanwezig. Maar ik omarm mijn dad body!’
Ben je bang om iets ouder te worden?
‘Helemaal niet. Ik ben al grijs van toen ik dertig jaar was. Wim Opbrouck noemde me ooit de silver fox van de nieuwsdienst, daar kan ik mee leven (lacht). Ik besef wel dat ik als man in een geprivilegieerde positie zit, want als vrouw krijg je veel sneller commentaar op rimpels of andere ouderdomsverschijnselen. Als man kom je daar sneller mee weg. Ik heb al meer mogen doen bij de VRT dan ik ooit had kunnen dromen, ik heb een geweldig lief en fijne vrienden, dus ik ben een blij persoon. Natuurlijk kan je altijd meer willen in het leven, maar ik leerde om tevreden te zijn met wat ik heb en in het moment te leven.’
Ik twijfelde enorm over m’n geaardheid, tot ik een man kuste op mijn 21ste en alles duidelijk werd. Ik aanvaardde dat heel snel, want ertegen vechten zou alleen maar betekenen dat ik doodongelukkig zou zijn.
Self-love slaat uiteraard ook op mentaal welzijn: zijn er dingen waar jij soms mee worstelt?
‘Als ik overstresst raak, dan zet ik in de auto muziek aan die ze ook in de sauna of hamam opzetten om tot rust te komen (lacht). Maar in het algemeen heb ik daar niet zoveel last van. Ik ben een heel realistisch en analytisch persoon waardoor ik alles wat ik zie, maar ook voel herleid tot feiten. Waarom voel ik me zo en dan pak ik die oorzaak direct aan. Dat werkt goed voor mij.’
Kreeg je al te maken met negatieve reacties?
‘Absoluut! Ik zit al zo’n zestien jaar op sociale media waardoor ik al even lang gemene comments lees. Daardoor ben ik daar wel een beetje immuun voor geworden. De eerste keer raakte het me enorm, terwijl het me nu niks meer doet. Hoge bomen vangen veel wind, dus helaas hoort het er nu eenmaal bij.’
Zit daar ook soms holebihaat tussen?
‘Helaas wel. Het probleem is dat ik daar niet veel aan kan doen. Ik kan het aangeven, want hoe meer mensen het aangeven, hoe meer dringendheid er komt voor overheden om er iets aan te doen.’
We zouden een kindje voldoende warmte en liefde kunnen geven, maar geen standvastigheid. We hebben er dus vrede mee dat we geen kindje zullen hebben.
Heeft je coming-out voor meer zelfliefde gezorgd?
‘Sowieso. Hoe meer je over jezelf te weten komt, hoe meer je jezelf kan omarmen. Ik was blij toen dit puzzelstukje op z’n plaats viel. Mijn coming-out was ook totaal niet dramatisch. Ik zat niet zes jaar te huilen in de kast voor ik eruit durfde te komen. Ik twijfelde gewoon enorm over m’n geaardheid, tot ik een man kuste op mijn 21ste en alles duidelijk werd. Ik aanvaardde dat heel snel, want ertegen vechten zou alleen maar betekenen dat ik doodongelukkig zou zijn.’
Je partner en jij dachten lang na over jullie kinderwens. Zijn jullie er ondertussen uit?
‘Bas en ik zijn het erover eens dat we geen kinderen willen. We wilden er vroeger wel, maar altijd op een verschillend moment omdat we in andere fases van onze carrière zaten en daardoor kwam het er nooit effectief van. Ondertussen leven we als halve nomaden tussen Brussel en Oostende, in beide steden hebben we een plekje, waardoor we een pleegkind geen vaste thuis kunnen geven waar we allebei altijd aanwezig zijn. We zouden een kindje voldoende warmte en liefde kunnen geven, maar geen standvastigheid. We hebben er dus vrede mee dat we geen kindje zullen hebben. Willen we alsnog binnen tien jaar crisispleegzorg doen, dan kan dat nog altijd.’
Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar ‘De rugzak’?
‘Het was dé reis van mijn leven! De omgeving is prachtig en het is mooi in beeld gebracht. Het is een toffe groep zonder aanstellerij. We lachen veel, maar er zitten ook mooie, menselijke verhalen in. Bovendien zie je BV’s afzien en dat zien mensen blijkbaar ook graag (lacht).’
‘De rugzak’ is elke donderdag om 20u45 te zien op VRT 1 en VRT MAX.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
