‘Nu besef ik dat het niet uitmaakt hoe Lothar ter wereld kwam: mijn lichaam heeft dit kindje gemaakt én gedragen.’
Birgit (31): ‘Ik voelde me door die keizersnede een beetje gefaald, want ik heb ons zoontje niet zelf gebaard’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Birgit (31) had het enorm moeilijk met haar keizersnede. Jorick (33) en zij zijn nu de trotse ouders van Lothar.
‘Jorick en ik zijn sinds 2016 een koppel’, vertelt Birgit. ‘We hadden allebei een kinderwens en in 2021 besloten we ervoor te gaan. Na maandenlang proberen, hield ik steeds negatieve zwangerschapstesten in m’n hand, dus we besloten om naar de gynaecoloog te gaan. Uit onderzoek bleek dat ik cystes had op m’n eierstokken waardoor ik zelf geen eitjes aanmaakte. Ik raakte in paniek omdat ik bang was dat ik nooit natuurlijk zwanger zou raken. Ik moest medicatie nemen, spuiten krijgen en we moesten op vooraf bepaalde tijdstippen vrijen. Dat is niet romantisch, maar het was de enige manier om zwanger te proberen raken.’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels
Bekkeninstabiliteit
‘Na een half jaar was ik nog steeds niet zwanger en werden we doorverwezen naar een fertiliteitskliniek’, aldus Birgit. ‘We hebben wel heel even gewacht, want het was fysiek een zware periode met de voortdurende controles en al die medicijnen die ik slikte. Maar ook emotioneel hakte het er enorm in, want plots waren we volgens een formulier in het ziekenhuis “wensouders”. We wensten een kindje, maar we wisten dus niet of het zou lukken. Ik kreeg gelukkig een nieuw medicijn voorgeschreven, met succes! Een maand later was ik eindelijk zwanger. We waren in de zevende hemel!’
Ik was ook bang dat ik niet goed voor ons kindje zou kunnen zorgen, want een baby is zo kwetsbaar. Ik durfde hem dan ook geen seconde alleen te laten waardoor ik amper nog sliep en paniekaanvallen kreeg.
‘Ik was heel graag zwanger en ik vond het geweldig om die bolle babybuik te zien groeien’, zegt Birgit. ‘Het allertofste vond ik wanneer ik ons zoontje voelde schoppen! Dat gevoel is onbeschrijflijk. Zowel Jorick als mijn ouders waren laaiend enthousiast over de zwangerschap. We zijn beiden enig kind, dus het was hun enige kans op een kleinkindje. De laatste twee maanden waren wel lastig omdat ik bekkeninstabiliteit had. Ik kon niet meer gaan werken en moest heel veel rusten. Ik vond het vreselijk dat ik aan de zetel gekluisterd zat en telde af naar de bevalling.’
Keizersnede
‘Onze baby was heel groot, dus de gynaecoloog besliste om me in te leiden en zei dat de kans op een keizersnede heel groot was’, aldus Birgit. ‘Op de dag van de bevalling leek het er even op dat het toch een natuurlijke bevalling zou worden, tot onze baby plots besliste om zich te draaien. We hoopten nog dat hij weer in een goede positie zou kruipen, maar ondertussen begon zijn hartslag enorm te dalen, dus kozen we toch voor een keizersnede. Ik vond dat een heel raar gevoel, want ik hoorde vanalles en voelde mijn lichaam bewegen, maar ik zag niks. Tot ze het schermpje van het operatiedoek opendeden en mijn zoontje toonden: ik had tranen van geluk! Hij woog bijna vier kilo, een flink kereltje!’
Ik heb de keizersnede een plaats kunnen geven, want het maakt niet uit hoe Lothar ter wereld kwam: mijn lichaam heeft dit kindje gemaakt én gedragen. Ik ben zelfs trots op m’n litteken.
‘Ik voelde me wel een beetje gefaald, want ik heb ons zoontje niet zelf gebaard’, vertelt Birgit. ‘De dagen nadien had ik ook last van de keizersnede waardoor ik er zelfs niet in slaagde mezelf te wassen, laat staan voor ons kindje te zorgen. Ik voelde me heel nutteloos! De keizersnede bleef ook door m’n hoofd spoken. Ik vroeg me af of dit wel ons zoontje was, want ik zag hem niet letterlijk uit me komen… Die eerste maand zat ik dus niet op een roze wolk. Ik was ook bang dat ik niet goed voor ons kindje zou kunnen zorgen, want een baby is zo kwetsbaar. Ik durfde hem dan ook geen seconde alleen te laten waardoor ik amper nog sliep en paniekaanvallen kreeg.’
Litteken
‘Gelukkig heb ik een geweldige vriend waar ik mijn hart bij kon luchten en ook mijn mama, vriendinnen en dokter spraken me moed in’, zegt Birgit. ‘Zo kon ik mezelf herpakken en begon ik steeds meer zelfzeker te worden als mama. Nu ben ik een fiere mama van een fantastische zoon. Hij doet het zo goed en hij maakt ons zo gelukkig. Ik heb zelfs de keizersnede een plaats kunnen geven, want het maakt niet uit hoe Lothar ter wereld kwam: mijn lichaam heeft dit kindje gemaakt én gedragen. Ik ben zelfs trots op m’n litteken.’
Ik genoot ervan om mijn buik te zien groeien en ons baby’tje te voelen schoppen.
Ik vond het absoluut niet fijn om op deze manier te moeten bevallen, maar er zat niks anders op.
Een van de eerste foto’s van ons zoontje.
Jorick was mijn grote steun en toeverlaat, en hielp me met alles.
We kozen voor traditioneel blauw.
Wat hou ik van ons mooie gezinnetje.
Mijn grootste schat.
Lothar heeft er geen probleem mee om zijn bordje telkens flink op te smikkelen.
Het is gek hoe snel een baby’tje groeit!
Ik probeer hem zoveel mogelijk overal mee naartoe te nemen en hij zit graag in zijn buggy.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
