Naomi verloor haar zoontje Jack toen hij amper vijf dagen oud was. Simon (42) en zij zijn nu de trotse ouders van Otis.
Naomi (35): ‘Ik was bang om een band te scheppen met mijn baby, omdat ik hem misschien wéér zou moeten afgeven. Het was een soort zelfbescherming.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Naomi (35) verloor haar zoontje Jack toen hij amper vijf dagen oud was. Simon (42) en zij zijn nu de trotse ouders van Otis.
‘Mijn eerste zoontje Jack werd in 2018 geboren op 27 weken’, vertelt Naomi. ‘Ik verloor hem na amper vijf dagen aan een heel zware bacterie. Toen ik in 2020 opnieuw zwanger was, was ik heel bang dat er opnieuw iets mis zou lopen. Daardoor heb ik niet echt kunnen genieten van dat kleine wondertje dat in mijn buik zat. Ik was bang om een band te scheppen met mijn baby, omdat ik hem misschien wéér zou moeten afgeven. Het was een soort zelfbescherming.’
Rots in de branding
‘Ik werd wel heel goed opgevolgd en had iedere maand een afspraak bij de gynaecoloog voor een echo’, aldus Naomi. ‘Pas toen ik de 27 weken voorbij was, liet ik mezelf toe om echt blij te zijn, want dan begon ik eindelijk te geloven dat het dit keer wél goed zou kunnen aflopen. Ik heb in die periode gelukkig veel gehad aan een van mijn beste vriendinnen die ook net zwanger was. Zij was mijn rots in de branding.’
Ik was bang om een band te scheppen met de baby, omdat ik hem misschien wéér zou moeten afgeven. Het was een soort zelfbescherming.
‘Simon en ik kozen dezelfde meter en peter als bij ons eerste zoontje’, zegt Naomi. ‘Zij hebben ons enorm gesteund en geholpen toen we Jack verloren. Ondanks de schrik om ons kindje te verliezen, plaatsten we toch een zwangerschapsaankondiging op onze sociale media om vrienden en familie te laten weten dat we een tweede kindje verwachtten. We kregen heel lieve reacties en dat deed ons ongelooflijk veel deugd.’
Geplande keizersnede
‘Ik koos bewust in samenspraak met de gynaecoloog voor een geplande keizersnede’, aldus Naomi. ‘Ik wilde geen complicaties en wilde zoveel mogelijk de rust bewaren. Toen we die ochtend in de wachtzaal zaten, kwamen de herinneringen aan de bevalling van Jack terug naar boven waardoor ik helemaal begon te stressen. Dat bleek voor niks nodig te zijn, want alles liep heel vlot. Otis werd heel snel geboren, met zijn poep eerst! Ik hoorde de gynaecoloog zeggen dat hij niet wilde draaien, dus dat het dan maar zo moest. Toen ik hem hoorde wenen, viel er een zware last van mijn schouders.’
‘Toch was ik pas volledig gerust toen ik van de dokters hoorde dat alles in orde was met mijn kleine spruit’, vertelt Naomi. ‘Dezelfde vroedvrouw als toen Jack geboren was, stond ons bij en het was fijn dat zij ondertussen anekdotes over hem bovenhaalde. Zo maakte hij een deeltje uit van de bevalling van zijn kleine broertje. Otis is vernoemd naar de zanger Otis Redding waar zowel Simon als ik fan van zijn.’
Overbezorgde mama
‘Ik vind het heerlijk om mama te zijn’, zegt Naomi. ‘Ik dacht altijd dat ik een stoere mama zou zijn die het niet zo erg vindt als haar kindje eens valt, want zo worden ze sterk. Maar na het verlies van Jack merk ik dat ik toch enorm op mijn hoede ben voor alles. Ik probeer niet té overbezorgd te zijn, want Otis mag niet lijden onder wat we meemaakten met Jack.‘
Ik ben heel vermoeid en dat komt denk ik omdat ik nooit heel vast slaap, ik ben voortdurend in mijn onderbewustzijn aan het waken over Otis
‘Het zwaarste vind ik ook het gebrek aan slaap’, besluit Naomi. ‘Ik zei vroeger nooit nee tegen een feestje, maar nu is mijn slaap me te dierbaar. Ik ben heel vermoeid en dat komt denk ik omdat ik nooit heel vast slaap, ik ben voortdurend in mijn onderbewustzijn aan het waken over Otis. Ook hierin moet ik nog groeien. Stiekem droom ik nog van een dochtertje, een zusje voor Otis en Jack. Maar ik wil het lot niet tarten en ben al zo ontzettend blij dat ik één gezond kindje heb.’
Met een bang hartje lieten we de wereld weten dat we een tweede kindje verwachtten.
Mijn beste vriendin Tatjana beviel ook van een zoontje. Samen zwanger zijn, heeft onze vriendschap nog hechter gemaakt.
Dit is de allereerste foto van kleine Otis.
Het geboortekaartje is ontworpen door mijn beste vriendin en meter van Jack en Otis: Ann. Simon en ik kozen voor het thema poker omdat dit zijn hobby is. Ik wilde dat Jack ook deel uitmaakte van het geboortekaartje en daarom kozen we de kaart J.
Het doopsuiker was ook in het pokerthema met zakjes snoep en kleine flesjes rum. We hadden ook kaartjes met vuurwerkstokjes met de boodschap: born to sparkle.
Ann en Dieter hebben allebei door de pandemie een tijdje moeten wachten om Otis voor de allereerste keer te zien. Op zijn eerste verjaardag gaven we dan ook een tof feestje.
Otis is gek op de babyspa. Hij komt er volledig tot rust en geniet van alle aandacht.
Dit was ons kerstkaartje, de foto was te mooi om niet te delen.
Ik ben zo gelukkig met ons prachtig gezinnetje.
Otis zijn allereerste verjaardag vierden we met een Vans-themafeestje, want het is een stoer kereltje!
Fotografen: Ann Clauwaert en CN Photography
Nog meer mama’s over het moederschap:
- Laura (30): ‘Lowie kwam eerst ter wereld, maar hij was al gestorven in mijn buik. Enkele momenten later werd Ferre geboren en hij leefde nog een twintigtal minuutjes.’
- Tamara (27): ‘De eerste maanden wilde onze baby niet slapen. Dat zorgde ervoor dat onze roze wolk toch ook wat andere kleurtjes kende.’
- Caressa (29): ‘Ik beviel onverwacht thuis op de badkamervloer’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
