‘Hij moest in de couveuse en we mochten hem niet aanraken.’
Jolien (32): ‘Ons baby’tje had een klaplong bij de geboorte’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Joliens (32) baby had een klaplong bij de geboorte. Gert-Jan (30) en zij zijn nu de trotse ouders van Otis.
‘Ik had een vlotte zwangerschap’, vertelt Jolien. ‘Ik had geen last van de typische zwangerschapskwaaltjes. Naar het einde toe had ik wel wat last aan m’n bekken en kon ik moeilijker slapen met die dikke buik, maar dat kent elke zwangere vrouw. Toch vond ik het eerlijk gezegd niet zo fijn om zwanger te zijn. Het enige waar ik wel van kon genieten, waren de momentjes dat ik de baby voelde bewegen in m’n buik.’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Sterrenkijker
‘Ik voelde vijf dagen voor ik uitgerekend was wat druk in m’n onderbuik’, aldus Jolien. ‘Het was mijn eerste zwangerschap, dus ik had natuurlijk geen idee hoe weeën voelden. Ik moest die dag net in het ziekenhuis zijn voor een COVID-test en vroeg daar of dit normaal was. Ze vertelden me dat het voorweeën waren en dat die enkele dagen konden duren. Maar toen ik naar huis reed, werden de steken steeds heviger! Ik belde mijn beste vriendin die vroedvrouw is en uiteindelijk bleek dat ik al zes centimeter opening had.’
Jammer genoeg kon ik niet genieten van dat moment en hem in mijn armen nemen, want al snel bleek dat er iets mis was met onze baby. Hij had een klaplong!
‘Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik een epidurale, maar dat deed niet veel uit, want ik voelde snel terug pijn’, zegt Jolien. ‘Mijn beste vriendin begeleidde me ook bij de bevalling, dat gaf me een geruststellend gevoel. Helaas bleek de baby een sterrenkijker te zijn. Ik zat een kwartier lang in een niet zo flatterende positie: op mijn handen en voeten met mijn poep in de lucht, in de hoop dat hij zich nog zou draaien. Dat hielp niet. Dan maar persen tot hij zich draaide. Ik perste alsof mijn leven ervan afhing en dat bleek wel succesvol, ons zoontje kwam ter wereld.’
Couveuse
‘Jammer genoeg kon ik niet genieten van dat moment en hem in mijn armen nemen, want al snel bleek dat er iets mis was met onze baby’, vertelt Jolien. ‘Hij had een klaplong! Otis moest enkele dagen in de couveuse blijven in de neonatologie en mocht zo min mogelijk aangeraakt worden zodat zijn longetje vanzelf kon genezen. Ik mocht hem gelukkig heel eventjes vasthouden.’
Waar ik nog aan moet werken, is mijn overbezorgdheid. Als ik een hoestje hoor, dan sla ik al in paniek. Dat komt ook omdat Otis al veel ziek is geweest.
‘De dagen erna waren niet zo fijn omdat ik mijn zoontje niet mocht zien’, zegt Jolien. ‘De derde dag werd hij in een glazen bakje gelegd waar we hem toch even konden strelen. Zijn long herstelde gelukkig goed, maar hij bleef in totaal toch tien dagen in het ziekenhuis om aan te sterken. Ik bleef die hele periode ook in het ziekenhuis om melk af te kolven zodat hij snel beter werd.’
Overbezorgd
‘Mama zijn is superfijn, al is het ook een van de moeilijkste dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan’, zegt Jolien. ‘Het maakt me soms zo onzeker of ik alles wel juist doe, want je wil alleen maar het beste voor je kindje. Ik ben ook veranderd sinds ik mama ben. Ik wilde vroeger geen enkel feestje of uitstapje missen, maar nu geniet ik meer van een weekendje rustig thuis. Waar ik nog aan moet werken, is mijn overbezorgdheid. Als ik een hoestje hoor, dan sla ik al in paniek. Dat komt ook omdat Otis al veel ziek is geweest. Gert-Jan en ik willen zeker nog kindjes, meer zelfs: Otis krijgt er binnenkort een broertje bij.’
Zo maakten we het geweldige nieuws bekend aan onze vrienden op sociale media.
Ik maakte om de vier weken een foto. Dit was de laatste foto, een weekje voor de bevalling.
Dit is Fien, mijn beste vriendin én vroedvrouw. Ik ben eeuwig dankbaar dat ze bij de bevalling was en dat ze de eerste zorgen aan ons kleintje hielp toedienen.
Otis moest door zijn klaplong enkele dagen aansterken in de couveuse. Ik mocht hem nog heel even in mijn armen nemen.
Na enkele dagen in zijn heldenhuisje mochten we hem eens voorzichtig aanraken.
Ik mocht Otis voor het eerst in mijn armen nemen!
Ik maakte het geboortekaartje en de geboortegeschenken helemaal zelf. We kozen voor: gin, olijfolie, keukenzout, snoepjes, traditionele bonen en voor de kinderen waren er doosjes met stoepkrijt.
Mijn nicht is fotografe en toen Otis zes weken oud was, deden we een newbornshoot. Deze foto hangt in onze woonkamer.
Fotograaf: Pure Vie Fotografie
Zes weken na de bevalling kreeg ik de ziekte van Bell waardoor de helft van mijn gezicht verlamd werd. Je krijgt dit door stress en te weinig slaap. Het duurde enkele maanden vooraleer ik genezen was, dus er zijn helaas weinig gezinsfoto’s van toen hij nog een baby’tje was.
Fotograaf: Pure Vie Fotografie
Hoera! Otis is één jaar! Dat jaar vloog voorbij. We deden voor zijn verjaardag een cake-smash bij Pure Vie Fotografie.
Fotograaf: Pure Vie Fotografie
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
