'Ik had weinig kracht, en dan moest het zwaarste werk nog komen.'
Elke (28): ‘Mijn bevalling duurde vier (!) dagen. Ik was volledig uitgeput.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. De bevalling van Elke (28) duurde maar liefst vier lange dagen. Sven (32) en zij zijn nu de trotse ouders van Fienn.
‘Mijn zwangerschap verliep vlotjes’, vertelt Elke. ‘Ik was in het begin wel wat misselijk en ik kon niet alles eten. Sommige geuren waren genoeg om over m’n nek te gaan, maar ik denk dat bijna elke zwangere vrouw zich daar in herkent. Op het einde was ik het ook beu om met die bolle buik rond te lopen en wilde ik ons kindje gewoon in m’n armen houden.’
Twee peters
‘Sven en ik waren ervan overtuigd dat we een zoontje zouden krijgen omdat er in onze beide families bijna geen meisjes zijn’, aldus Elke.’ Toen ik de uitslag van de NIPT-test kreeg waren we door het dolle heen, want daaruit bleek dat ik zwanger was van een dochtertje! Traantjes van geluk stroomden over mijn wangen.’
We waren ervan overtuigd dat we een zoontje zouden krijgen omdat er in onze beide families bijna geen meisjes zijn. Toen ik de uitslag van de NIPT-test kreeg waren we door het dolle heen, want daaruit bleek dat ik zwanger was van een dochtertje!
‘We kozen twee peters, want ik heb een broer en Sven heeft twee broers’, vertelt Elke. ‘We komen enorm goed overeen met onze broers, dus die keuze was snel gemaakt. We wilden het hen op een originele manier vragen, dus de ene vroegen we met een grote pot snoep en de andere met een handdoek met een boodschap op. Ze waren allebei enorm enthousiast en zeiden volmondig ja!’
Weinig kracht
‘Ik heb diabetes, waardoor de bevalling werd ingeleid op 38 weken’, gaat Elke verder. ‘Ze vertelden me op voorhand dat het snel zou gaan, maar uiteindelijk duurde het drie (!) dagen. Er werd eerst een ballon geplaatst en ik kreeg pilletjes, maar de ochtend nadien bleek dat ik maar twee centimeter ontsluiting had. Ik moest de volgende twaalf uur opnieuw pillen nemen, maar ik bleef op die twee centimeter steken. Ik probeerde het zelf een handje te helpen door in een bevallingsbad te vertoeven, maar dat was ook verloren moeite. Er werd dan maar een grotere ballon geplaatst en ik moest nog eens twaalf uur wachten.’
Na drie dagen arbeid was ik volledig uitgeput en dan moest het zwaarste werk nog komen! Ik had nog weinig kracht, maar vier dagen nadat ik in het ziekenhuis binnen kwam, mocht ik beginnen persen.
‘Gelukkig had ik dan vier centimeter en konden ze eindelijk mijn water breken’, zegt Elke. ‘Na drie dagen arbeid was ik volledig uitgeput en dan moest het zwaarste werk nog komen! Ik had nog weinig kracht, maar vier dagen nadat ik in het ziekenhuis binnen kwam, mocht ik beginnen persen. Ons baby’tje wilde er niet goed uit, dus de gynaecoloog moest een zuignap gebruiken. Toen hij haar op mij legde, was ik doodop, maar zo voldaan!’
Kleine sprongetjes
‘We doopten ons dochtertje Fienn’, vertelt Elke. ‘Ze is vernoemd naar mijn overleden oma Josefine en naar een lieve vrouw die toen Sven klein was vaak bij hun thuis kwam en waar hij nu nog voor zorgt: Josefin. Mama zijn voelt voor mij heel natuurlijk. Het lijkt alsof ik er voor geboren ben, want alles gaat vanzelf. Ik ben eigenlijk niet veranderd als persoon, want ik sta ook bij m’n familie en vrienden bekend als heel zorgzaam. Het leukste vind ik de sprongetjes die Fienn telkens maakt zoals haar eerste glimlachje. Ik voel me dan altijd zo bevoorrecht dat ik dit mag meemaken vanop de eerste rij.’
Dit is de enige foto die ik heb van mijn zwangere buik. Ik nam die in de slaapkamer omdat ik plots besefte dat ik m’n bolle babybuik nog niet op camera vastlegde.
Wij maakten de komst van ons kindje bekend met hulp van onze hond Daisy en kat Milly.
We hadden voor onze peters een persoonlijk cadeautje dat paste bij hen.
Dit is de allereerste foto van ons meisje in het ziekenhuis.
We kozen voor een panda omdat zowel Sven als ik dat een zalig dier vinden.
Zie ons stralen!
Fotograaf: Dreambaby
Fienn lacht heel vaak. Ze is ons zonnetje in huis.
Fienn had een blaas- en nierontsteking. We lagen tien dagen in het ziekenhuis. Ze kreeg een maagsonde en antibiotica. Mijn moederhart brak, want ik zag dat ze pijn had, maar kon zelf niks doen om die pijn te verlichten.
Fienn is onze wereld, en we houden enorm veel van haar.
Nog meer mama’s over het moederschap:
- Justine (33): ‘Mijn man zat op het vliegtuig toen ik vijf weken te vroeg beviel van ons zoontje’
- Alana (27): ‘De epidurale was uitgewerkt tijdens de spoedkeizersnede en ik voelde me als een varken dat geslacht werd’
- Valérie (34): ‘Mijn droomzwangerschap veranderde in één klap in een hoogrisicozwangerschap’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
