‘Mama zijn voelt als een toneelstuk opvoeren voor een volle zaal, zonder draaiboek of script.’
Laure (30): ‘Mijn moedergevoel is niet samen geboren met m’n zoontje’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Laure (30) hield een trauma over aan haar bevalling. Thibault (30) en zij zijn nu de trotse ouders van Odilon.
‘Ik raakte verrassend snel zwanger’ vertelt Laure. ‘Ik heb PCOS, cystes op m’n baarmoeder en bij een van m’n zussen duurde het lang voor ze zwanger raakte, dus ik dacht dat het lang zou duren. De dag voor ik een zwangerschapstest deed, had ik een verjaardagsbrunch met mijn beste vriendinnen en we stelden elkaar nog de vraag: “Wie zou er als eerste van ons groepje zwanger worden?”. Toen ik zag dat de test positief was, kon ik het niet geloven! Ik deed er drie na elkaar (lacht). Om Thibault te verrassen stak ik de test in een doosje Raffaello’s, zijn favoriete snoep. Hij was ook in de wolken!’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels
Traantjes van geluk
‘De gynaecoloog vertelde ons dat ik eigenlijk al zeven weken zwanger was’, gaat Laure verder. ‘Het geweldige nieuws vertelden we aan onze vrienden en familie door een foto van een echo op allerlei manieren te verstoppen: als een plantenkaartje, aan de leiband van onze hond of als caketopper. Dat laatste was bij m’n beste vriendinnen en dat was het mooiste moment uit m’n zwangerschap. Hun verbaasde reactie toen ik de topper op de cake plaatste en hun ogen gevuld met traantjes van geluk zal ik nooit meer vergeten.’
Uitspraken zoals “Je bent de pijn direct vergeten zodra ze de baby op jou leggen” en “Geniet van je roze wolk, ze zijn zo snel groot” zijn zo vastgeroest dat ik mijn verwachtingen onbewust daarop afstemde, maar in mijn geval klopte dat helemaal niet.
‘Ik was de eerste drie maanden enorm misselijk, maar daarna verliep mijn zwangerschap vlekkeloos’, zegt Laure. ‘Ik voelde mij goed in mijn vel en bij elke controle stelde de gynaecoloog vast dat onze baby het keigoed deed. Ik focuste mij tijdens mijn zwangerschap vooral op de praktische voorbereidingen en veel minder op de bevalling en de kraamtijd. Zo veel vrouwen deden dat al voor mij, dus ik ging dat ook wel kunnen. Ik vertrouwde mijn lichaam volledig.’
Bevallingstrauma
‘Maar toen ik 34 weken ver was, werd ik opgenomen op de spoed met vroegtijdige weeën en kreeg ik na een aantal dagen het HELLP-syndroom waarbij onder meer rode bloedcellen werden afgebroken waardoor ik noodzakelijk vroeger moest bevallen’, vertelt Laure. ‘De bevalling verliep helaas niet zo vlot als de zwangerschap. Integendeel, ik hield er een bevallingstrauma aan over en vind het nog altijd moeilijk om hierover te praten. Uitspraken zoals “Je bent de pijn direct vergeten zodra ze de baby op jou leggen” en “Geniet van je roze wolk, ze zijn zo snel groot” zijn zo vastgeroest dat ik mijn verwachtingen onbewust daarop afstemde, maar in mijn geval klopte dat helemaal niet. Zo mocht ik mijn baby niet vasthouden vlak na de bevalling en vergat ik de pijn ook niet. Ik wil echt het taboe doorbreken dat dit zo hoort te zijn, want dat is helemaal niet bij iedereen het geval. Ik wandelde veel, luisterde podcasts over prematuriteit en postnatale mentale problemen, zocht professionele hulp en zo kon ik dat trauma verwerken.’
Ik vind het geweldig om mama te zijn, maar mijn moedergevoel is niet samen geboren met Odilon.
‘De kraamperiode was er eentje met veel liefde en lattés, maar ook verwarring, onzekerheid, vermoeidheid en een immuunsysteem dat als een kaartenhuisje aan het instorten was. Ik was op een week tijd de tien kilo die ik bijkwam tijdens de zwangerschap al kwijt. Ik kreeg daar veel complimentjes over, maar voor mij was dit pijnlijk, want ik had door de veel te vroege bevalling mentaal nog geen afscheid kunnen nemen van mijn zwangere lichaam. Gelukkig was ons zoontje een droombaby! Hij sliep graag, dronk goed van m’n borst en liet zich door iedereen makkelijk oppakken en verzorgen.’
Moedergevoel
‘Ik vind het geweldig om mama te zijn, maar mijn moedergevoel is niet samen geboren met Odilon’, aldus Laure. ‘Het is iets wat zich moet opbouwen. De periode dat Odilon in het ziekenhuis lag, voelde het alsof ik een parttime job uitoefende terwijl ik getekend had voor een voltijds contract. Nu voelt dat helemaal anders en ben ik gek op ons zoontje. Mama zijn betekent voor mij: je hart dat buiten je eigen lichaam klopt, een spiegel die je confronteert met je eigen onvolkomenheden en je tegelijkertijd een gevoel van geluk en trots geeft. Het voelt ook als een toneelstuk opvoeren voor een volle zaal, zonder draaiboek of script.’
Mama zijn voelt als een toneelstuk opvoeren voor een volle zaal, zonder draaiboek of script.
‘Ik dacht altijd dat ik een tweede kindje wou, want ik heb zelf twee oudere zussen waar ik altijd naar opkeek’, besluit Laure. ‘Maar de kans dat ik bij een tweede zwangerschap opnieuw het HELLP-syndroom oploop, is hoger dan normaal. Ik weet dus niet of ik opnieuw zo’n rollercoaster van emoties wil meemaken. De toekomst zal het uitwijzen.’
We gebruikten deze foto om de zwangerschap te delen met de buitenwereld. We maakten deze met een zelfontspanner omdat ik niet wilde dat iemand naast ons tweetjes wist dat we zwanger waren.
Tijdens het opvangen van de weeën op de zitbal in de verloskamer vroeg ik Thibault om nog snel een foto te maken van mijn buik, want het kon misschien wel de laatste zijn. En dat was het ook. Ik koester deze foto enorm, want ik was zo trots om zwanger te zijn.
Mauro is de oudste zoon van Thibaults oudste broer. Als fervent skater, moesten we geen twee keer nadenken over zijn geschenk. We lieten een skatedeck beschilderen door een bevriend kunstenaar. Het resultaat was prachtig! Mijn allerbeste vriendin Floor is de trotse meter.
Pas enkele uren na mijn bevalling kon ik Odilon voor het eerst bewonderen en aanraken.
Het eerste huid-op-huidcontact met Odilon was pas enkele uren na mijn bevalling. Op deze foto lag hij voor het eerst op mij. De totale uitputting maakte voorzichtig plaats voor een trotse mamagloed.
We verwelkomden Odilon na 17 lange dagen op neonatologie thuis, op 20/12/21, nét op tijd voor het kerstfeest! Het zwangerschapskleed dat ik had gekocht om de feestdagen hoogzwanger in te vieren, hangt nog steeds ongedragen in de kast (lacht).
Ik was fan van de combinatie van traditionele suikerbonen met modernere geschenkjes zoals de snoepkettingen en de haverzeepjes.
Odilon kon 6 maanden lang genieten van mijn liquid gold. Hoewel de borstvoeding vaak een uitputtingsslag was, ben ik enorm trots op wat mijn lichaam gepresteerd heeft. Het bracht onze hechting in een stroomversnelling. Deze foto werd genomen in de auto op weg naar een familieweekend in de Ardennen. We konden pas later inchecken dan verwacht, maar Odilon had toen al geen geduld als het op eten aankwam!
Odilon en Guido zijn twee handen en twee poten op 1 buik. Hier waren ze helemaal klaar om samen carnaval te vieren.
De eerste verjaardag van Odilon met taart, familie, véél cadeautjes en nog meer knuffels!
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
