Bij Flair zijn we gek op tattoos. Heel wat van die kunstwerkjes zijn niet enkel mooi, maar hebben ook een speciale betekenis. In Tat Talks vertellen lezeressen welk verhaal er schuilgaat achter hun tatoeage(s). Tanja (39) kreeg vorig jaar te horen dat ze kanker heeft en die is nu uitgezaaid. Ze liet daarom samen met haar beste vriend nog een matching tattoo zetten.
‘Ik voelde vorig jaar veel pijn in mijn borst waardoor ik besloot om naar de huisarts te gaan’, vertelt Tanja. ‘Na een zoektocht van enkele maanden kreeg ik de onverbiddelijke diagnose van primair angiosarcoom, dat is een heel zeldzame en agressieve kanker. Ik zat net bij mijn zus thuis toen ik dit aan de telefoon te horen kreeg. Ik probeerde me sterk te houden voor haar, maar toen de dokter me vertelde dat mijn borst zo snel mogelijk geamputeerd moest worden, stortte mijn wereld toch even in elkaar.’
Vechtlust
‘Mijn papa kwam onmiddellijk naar ons toe gereden en we hebben daar een hele tijd rond de keukentafel gezeten, alle drie in tranen’, aldus Tanja. ‘Toen op de scans bleek dat er geen uitzaaiingen waren, viel er een hele last van mijn schouders. Ik bleef heel positief en ik was ervan overtuigd dat ik dit zou overwinnen. Mijn vechtlust was enorm groot! Ik ging vol vertrouwen naar het ziekenhuis voor de amputatie. Ze mochten mijn borst hebben, want die maakte me toch alleen maar ziek. Ik zou wel een nieuwe krijgen en wie weet zelfs een mooier exemplaar (lacht).’
Een constante tijdens heel die lijdensweg is mijn beste vriend Bart. Hij is er altijd voor me.
‘Helaas kreeg ik begin dit jaar te horen dat de kanker toch uitgezaaid was’, zegt Tanja. ‘Angiosarcoom heeft vijftig procent kans op terugkeren binnen de twee jaar en ik zat bij de ongelukkigen. Ik moest dus opnieuw onder het mes om mijn milt te verwijderen, kreeg dertig zware bestralingen en moest elke vier maand opnieuw een scan laten nemen.’
Lijdensweg
‘Daarna moest ik nog een keer geopereerd worden omdat er uitzaaiingen in mijn lever waren‘, gaat Tanja verder. ‘Ik ben nu gestart aan de derde chemokuur. De eerste twee sloegen helaas niet aan. De uitzaaiingen in mijn lever zijn terug en ze groeien snel.’
‘Een constante tijdens heel die lijdensweg is mijn beste vriend Bart‘, vertelt Tanja. ‘Hij is er altijd voor me. We kennen elkaar van toen we nog in de buik van onze mama’s zaten (lacht). Onze ouders zijn namelijk beste vrienden. Het was dan ook logisch dat wij ook beste vrienden werden. We hebben zo’n hechte band, dat we elkaar eigenlijk zelfs beschouwen als broer en zus.’
Verjaardagsfeestje
‘Bart was dan ook een van de eersten die ik op de hoogte bracht dat ik kanker had’, zegt Tanja. ‘Na mijn telefoontje stond hij onmiddellijk aan mijn deur om dit harde nieuws samen te verwerken. We zouden hier samen wel uitkomen. Hij was volop bezig met het plannen van onze verjaardag, volgend jaar worden we namelijk allebei veertig, toen ik opnieuw werd opgenomen in het ziekenhuis en de eerste uitzaaiingen werden vastgesteld.’
‘Hij wist het nog voor mijn zus en zelfs mijn ouders. Hij wist natuurlijk niet goed wat te zeggen en het bleef een hele tijd muisstil. Als manier om dit te verwerken, besloten we om samen een tattoo te zetten. Een soort eerbetoon aan onze jarenlange vriendschap en het feit dat Bart nooit van mijn zijde zal wijken.’
Reminder
‘Bart heeft al tattoos, maar voor mij was het mijn eerste’, lacht Tanja. ‘Ik wilde een zeeschildpad laten zetten omdat dat de mascotte van angiosarcoom is. Bart kwam met het idee om er een Polynesische twist aan te geven. De pootjes van de schildpad zijn de letters van mijn dochters en zus. De twee vogeltjes onderaan symboliseren Bart en ik. Ik liet de tekening op mijn onderarm zetten en Bart koos voor zijn kuit.’
Mijn dochtertjes zijn er gek op. De jongste zegt zelfs dat ze later exact dezelfde wil zetten.
‘Ik ben zo trots dat ik dit kan delen met mijn beste maatje’, aldus Tanja. ‘Als ik naar de tattoo kijk, voel ik enorm veel liefde en vriendschap. Het is een reminder dat ik omringd ben door veel mensen die me graag zien en die nooit van mijn zijde zullen wijken.’
Nog een jaar
‘Ik merk wel dat er nog steeds veel vooroordelen zijn rond tattoos en dat mensen je soms scheef bekijken’, zegt Tanja. ‘Dat is jammer, want het gaat om meer dan wat inkt. Het kan zo’n diepe betekenis hebben en je echt kracht en steun geven. Mijn dochtertjes zijn er wel gek op. De jongste zegt zelfs dat ze later exact dezelfde wil zetten.‘
‘Ik zal helaas niet meer genezen’, besluit Tanja. ‘De dokters geven me nog een jaar. De behandelingen zijn zwaar, maar ik hou mijn hoofd recht. Ik probeer nu nog alles uit het leven te halen en zoveel mogelijk tijd te spenderen met mijn familie en mijn beste vriend Bart. En ik hoop dat we volgend jaar nog steeds ons verjaardagsfeestje kunnen organiseren.’
Nog meer mooie Tat Talks:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
