'Ik was me zelfs al aan het voorbereiden om niet té teleurgesteld over te komen als er toch blauwe rook zou verschijnen.'
Véronique (31): ‘Ik hoopte stiekem op een meisje, want we hadden al drie jongens’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Véronique (31) is plusmama van Seppe (9) en Matthias (8), en heeft samen met haar man Bert (37) ook een zoontje Kamiel (2). Hun gezinnetje werd onlangs uitgebreid met een dochtertje Billie-Roos.
‘Ik ben plusmama van twee jongens: Seppe en Matthias, en Bert en ik hadden al een zoontje Kamiel samen toen we beslisten om voor een vierde kindje te gaan’, vertelt Véronique. ‘Ik was voor we het wisten zwanger. Ik stopte nog maar net met de pil toen we al een positieve zwangerschapstest in handen hadden. Deze zwangerschap verliep helaas iets minder vlot, dan mijn eerste. Ik was ten eerste heel misselijk en overleefde letterlijk op letterkoekjes, brood en cola, want de rest kon ik niet binnenhouden.‘
Roze rook
‘Ik zat ook niet geweldig in mijn vel, mijn huid had terug puistjes en mijn haar was in het begin nogal futloos’, zegt Véronique. ‘Van die zogenaamde mooie zwangerschapsgloed was dit keer geen sprake. Ze zeggen weleens dat wanneer de baby een meisje is, ze de schoonheid van de moeder even wegnemen en zo voelde ik me ook wel vaak (lacht).’
Ik was me zelfs al aan het voorbereiden om niet té teleurgesteld over te komen als er toch blauwe rook zou verschijnen. Maar tot mijn grote blijdschap was het roze rook!
‘Mijn beste vriendin Antonietta organiseerde de genderreveal’, aldus Véronique. ‘Mijn huisarts schreef op een kaartje de uitslag van de NIPT-test en ik stak dat – zonder te spieken – in haar brievenbus. Ik hoopte stiekem op een meisje, want we hadden al drie jongens. Ik was me zelfs al aan het voorbereiden om niet té teleurgesteld over te komen als er toch blauwe rook zou verschijnen. Maar tot mijn grote blijdschap was het roze rook! Ik sprong letterlijk een gat in de lucht!’
Oerkracht
‘De zwangerschap verliep verder heel chaotisch, want met drie kindjes kwam er van rusten niet veel in huis’, vertelt Véronique. ‘Daarbovenop moest ik naast de zorg voor hen natuurlijk ook nog werken, het huishouden doen en zaten we te midden van een verbouwing. Ik had enorm veel stress. Toen ik 34 weken zwanger was, kreeg ik enorm pijnlijke steken in mijn buik. Ik ging voor alle zekerheid naar het ziekenhuis waar ze me aanmaanden om het rustiger aan te doen, want de baby was helemaal ingedaald en mijn baarmoederhals was kort. Uiteindelijk kwam ons kindje niet te vroeg, ik was zelfs overtijd.’
‘De bevalling gebeurde heel snel’, zegt Véronique. ‘De weeën begonnen om half 1 ‘s nachts, om half 2 waren we in het ziekenhuis en een half uur later had ik volledige ontsluiting. Na een paar keer persen kwam ons dochtertje om half 3 al ter wereld. Omdat alles zo snel ging, was er geen tijd meer voor een epidurale zoals tijdens mijn eerste bevalling. Ik besef nu maar al te goed wat die oerkracht, waar iedereen die zonder verdoving beviel het over heeft, is. Ik weet nog dat ik op een bepaald moment riep: “Ze moet er NU uit” (lacht). Het leek wel alsof ik daar beneden in brand stond. Het cliché klopt wel dat je al die pijn onmiddellijk vergeet wanneer je kindje in je armen ligt.’
Jaloers
‘Als naam kozen we Billie-Roos omdat mijn thuisfront vaak the Billy’s wordt genoemd, verwijzend naar mijn achternaam Beliën. Roos voegden we eraan toe omdat ik vond dat dit vrouwelijker klinkt dan enkel Billie (lacht). Ik ben gek op onze kindjes, maar ik moet wel eerlijk toegeven dat het soms héél druk ik. Bij sommige mama’s lijkt alles zo makkelijk en vanzelfsprekend te gaan, en daar ben ik soms wel gezond jaloers op. Ik vind moeder zijn fantastisch, maar tegelijkertijd ook vaak heel zwaar. Ik moet veel opofferingen maken en ik hunker af en toe naar wat tijd voor mezelf.‘
Bij sommige mama’s lijkt alles zo makkelijk en vanzelfsprekend te gaan, en daar ben ik soms wel gezond jaloers op. Ik vind moeder zijn fantastisch, maar tegelijkertijd ook vaak heel zwaar. Ik moet veel opofferingen maken en ik hunker af en toe naar wat tijd voor mezelf.
Ik ben ook graag plusmama en ik zie die twee bengels heel graag, maar het is toch anders qua gevoel dan met je eigen kinderen’, vertelt Véronique. ‘Ik doe heel veel voor hen, maar ik krijg veel minder waardering hiervoor. Wat ook logisch is, want van je eigen kinderen krijg je dat ook niet altijd, maar daar heb je die onvoorwaardelijke liefdesband. Ik durf ook niet te streng zijn, want het zijn tenslotte niet mijn kinderen. Vaak zorgt dit wel voor frustraties tussen Bert en mij. Voor de kinderen is het ook niet makkelijk. Zij moeten elke week weer switchen en zich aanpassen aan een andere situatie, net zoals wij. Samengestelde gezinnen zijn er steeds meer en meer, dus ik hoop dat andere plusmama’s of pluspapa’s zich hierin herkennen en beseffen dat ze niet alleen zijn.’
Met deze grappige foto maakten we het goede nieuws bekend.
Ik zat niet altijd goed in m’n vel, maar dit vind ik wel een mooi foto waarop ik straal.
Kamiel, nog heel even alleen met mama en papa.
Kamiel was ook heel nieuwsgierig naar z’n kleine zus.
Eindelijk een meisje! Ik was in de (roze) wolken!
We kozen voor een gelijkaardig ontwerp bij beide kaartjes.
Ze stal van de eerste seconde ons hart.
Ik vind dat ze goed op mij lijkt.
Met z’n allen op de foto.
Ze wordt nu al rotverwend.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
