In haar autobiografie ‘Stilte’ deelt ze haar verhaal.
Melanie (37) werd als kind misbruikt en verloor haar moeder aan gezinsgeweld: ‘De dader zat nog geen jaar vast’
Onbegrijpelijk wat er soms achter de voordeur van een gezin schuilt. Melanie De Roose (37) hield het jarenlang stil, maar deelt nu haar verhaal. Ze werd als kind mishandeld en misbruikt en verloor haar moeder aan de gevolgen van intrafamiliaal geweld. In haar boek ‘Stilte’ vertelt ze hoe ze worstelde met de gebeurtenissen.
Trigger warning: huiselijk geweld en kindermishandeling.
‘Ik heb lang getwijfeld om met mijn verhaal naar buiten te komen’, geeft Melanie toe. ‘Je wordt opnieuw met je verleden geconfronteerd. Maar zwijgen is geen optie meer. Met dit boek wil ik taboes doorbreken en gezinsgeweld en kindermishandeling bespreekbaar maken.’ Wij spraken de auteur over haar verhaal.
Wat is jouw verhaal?
‘”Stilte” is eigenlijk het verhaal van mijn geboorte tot nu. Er zijn wel wat ongelukkige dingen gebeurd waarmee ik worstelde, maar ook de gevolgen nadien waren zwaar. Toen ik anderhalf jaar oud was, had mijn papa een zwaar verkeersongeluk. Na een coma van zes weken, kwam hij er met een zware mentale beperking uit. Na een tijdje leerde mijn mama iemand nieuw kennen. De jaren daarna leefden we in een situatie vol fysiek geweld naar mijn mama toe en misbruik naar mezelf. Ik hield er een halfbroer en halfzus aan over, die ook mishandeld werden. Pas toen ik zestien was, ging mijn mama van hem weg en heb ik haar alles verteld.’
Op een dag werd mijn mama niet meer wakker. De angst en het verdriet hebben haar het leven gekost.
‘De jaren daarna hadden we een fijn gezinnetje. Ik ben er zelf toen terug bovenop gekomen, maar bij mijn mama bleef die onrust aanslepen. Tot de dag dat ze niet meer wakker werd door hartfalen. De angst en het verdriet hebben haar het leven gekost. Mijn mama was toen mijn enige houvast en zekerheid, en die viel plots weg. Daarmee heb ik het altijd het moeilijkst gehad.’
Toch zette je de stap om met je verhaal naar buiten te komen.
‘Zo’n anderhalf jaar geleden startte ik een traject met een mentor op het werk. Tijdens mijn eerste gesprek met die persoon crashte ik volledig. Ik barstte in tranen uit. Maar ik heb toen zó mijn hart kunnen luchten. Ik vertelde meteen openhartig alles, en dat was voor het eerst. Ik merkte dat dat traject me hielp om terug naar de kern te gaan. Meer en meer voelde ik een plicht om mijn verhaal te delen en zo anderen te helpen. En zo kwam het idee een autobiografie uit te brengen.’
Het zal niet makkelijk geweest zijn om opnieuw geconfronteerd te worden met het verleden?
‘Langs de ene kant helpt het voor mezelf om connectie te behouden. Het is gebeurd, maar het leven is te mooi. Schrijven en praten is een deel van het verwerkingsproces. Het is en blijft een beladen onderwerp, maar erover praten wordt wel makkelijker. Slachtoffers zwijgen vaak omdat ze zich schamen, maar ik wil het juist wél bespreekbaar maken.’
Slachtoffers zwijgen vaak omdat ze zich schamen, maar ik wil het juist wél bespreekbaar maken.
Heeft de psycholoog je toen geholpen?
‘Enorm. Ik ga daar al sinds ik zestien was en nu nog steeds. Een tijdje geleden gaf ze me de opdracht na te denken over de goede eigenschappen van de dader. Toen werd ik even heel kwaad, want no way dat ik daar iets positief over wilde zeggen. Maar toch probeerde ik het, zo kon ik bijvoorbeeld toegeven dat hij wel een goede muzieksmaak had. Dat hielp om hem meer als persoon te zien. Al waren de daden onmenselijk, die gedachte maakte hem iets meer mens. Iemand het slechtste wensen, haalt op het einde van de rit toch niets uit.’
Kreeg je tijdens dat verwerkingsproces nog andere hulp?
‘Als tiener ben ik doorverwezen naar slachtofferhulp, toen de enige instantie die zich met zulke situaties bezighield. Ik zat toen in de wachtzaal met mensen met een drugsverslaving en daklozen. Ik had daar totaal geen connectie mee. Het is dus ook bij dat ene bezoekje gebleven. Voor de rest waren mijn psycholoog en mijn man op de hoogte van de feiten, maar hij vond het moeilijk om daarover te praten. Hij wist niet goed hoe ermee om te gaan.’
Gaat dat nu al beter?
‘Vier jaar geleden wilde ik even afstand nemen om de dingen op een rijtje te zetten, want zelf mama worden zorgt dat je een moederfiguur mist in je leven. Ik was twee weken weg van thuis, en in die tijd beging mijn man een misstap. Dat wakkerde die onzekerheid die al jaren speelde nog eens extra aan. In mijn hoofd zou het wanneer ik zelf een gezin had anders zijn, mijn man zou me met respect behandelen. Dat was dus even een serieuze klap. Intussen verloopt de communicatie tussen ons een pak beter en kunnen we wel over moeilijkere zaken praten.’
Bij slachtofferhulp zat ik in de wachtzaal met mensen met een drugsverslaving en daklozen. Ik had daar totaal geen connectie mee.
Nu je zelf mama bent, geeft dat jou een andere blik op het verleden?
‘Ja, toch wel. Mijn zoontje is twaalf en mijn dochter tien. Ik probeer er heel hard op te letten dat ik niet té overbeschermend ben, want daar had ik wel wat schrik voor. Ik probeer hen liever te leren hoe ze met bepaalde situaties moeten omgaan, dan hen ervoor af te schermen. Ze weten ook wat er gebeurd is en kunnen dat verrassend goed plaatsen. Ik probeer hen duidelijk te maken dat we moeten koesteren hoe gelukkig wij zijn.’
Heb je het je eigen mama ooit kwalijk genomen dat ze het misbruik niet zag?
‘Nooit. Ze nam het zichzelf heel hard kwalijk, maar ik wilde dat bewust verborgen houden. Ze had al zoveel aan haar hoofd. Als ik daar nu aan terugdenk, is dat zot hoe je als kind al zo’n instinctieve reactie kan hebben.’
Wat gebeurde er met de dader?
‘Het heeft jaren geduurd vooraleer alles rond was en dan heeft de man net geen jaar vastgezeten. Hij loopt dus vrij rond. Onvoorstelbaar, want hij moet maar eens uit zijn op wraak, zoals hij vroeger altijd zei.’
Ben je daar bang voor?
‘Mijn mama had daar enorm veel schrik voor, ze durfde niet alleen zijn. Zelf ben ik niet bang, of toch niet meer. Al zou ik niet weten hoe ik zou reageren, moest ik hem effectief tegenkomen.’
Mijn mama leefde met een constante schrik dat hij wraak wilde nemen. Ze durfde niet alleen te zijn.
Kende je ook momenten waar je dacht: nu gaat het niet meer?
‘Nee, maar wel momenten dat ik het allemaal even niet meer wist. Ik had enorm veel aan mijn grootouders. Mijn oma zegt altijd: “we staan ervoor en we moeten erdoor”. Het leven is veel te mooie voor slechte dingen. Maar die onzekerheid en dat wantrouwen zal wel altijd een beetje in me blijven zitten.’
Hoe zit het nu met die onzekerheid?
‘Dat gaat stilaan beter. Als je jonger bent en je kijkt naar volwassenen denk je dat ze het allemaal voor elkaar hebben, maar hoe ouder je wordt, hoe meer je beseft dat iedereen maar gewoon probeert. Ik kwam mezelf vaak genoeg tegen om sterk in mijn schoenen te staan. Nu ben ik met zo veel dingen bezig waar ik energie uithaal. Ik voel me goed.’
Naast je boek ‘Stilte’ startte je ook de organisatie Fonkel. Wat wil je daarmee bereiken?
‘Met Fonkel geef ik lezingen aan organisaties, scholen of serviceclubs over de thematieken mishandeling en gezinsgeweld. Ik probeer vooral mee te geven hoe je ermee om kan gaan wanneer iemand met z’n verhaal naar je toe komt. Hoe je oprecht toont dat je hen gelooft en wil helpen. Verder probeer ik een paar dagen per jaar leuke dingen te organiseren voor de kinderen uit die gezinssituaties. Ik ben ook actief als vrijwilliger bij Child Focus en de Echo-Lotgenotenwerking (*). Ook van de mannen die StreetwiZe hebben opgericht kreeg ik veel hulp. Een voor een toporganisaties! Gelukkig beginnen die meer en meer op te komen.’
Waarom vind je het zo belangrijk om meer aandacht aan deze thematieken te besteden?
‘Het is écht nodig dat de onderwerpen kindermishandeling en gezinsgeweld wat meer aandacht krijgen. Door mijn verhaal te delen wil ik graag mijn steentje bijdragen. Sinds de lancering van mijn boek zijn er al tien mensen die ik persoonlijk ken met hun verhaal naar mij gekomen. Het speelt dus veel vaker dan men zou denken. Mijn grootste tip: als er iets is, zoek dan een vertrouwenspersoon en praat erover. Je verhaal delen helpt echt.’
Je kan ‘Stilte’, de autobiografie van Melanie, online bestellen.
Heb je vragen of wil je graag met iemand praten? Dat kan bij een van de bovengenoemde (*) organisaties of via 1712.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
