‘Mama zijn is niet enkel zorgen voor je kind. Het is voortdurend stress hebben, onzeker zijn, jezelf verliezen en jezelf verwaarlozen.’
Amel (27): ‘Het moederschap is heel mooi, maar verschrikkelijk zwaar’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Amel (27) is zelf vroedvrouw, wat de bevalling er toch niet makkelijker op maakte. Hamdi (37) en zij zijn nu de trotse ouders van Abdelheidi.
‘Ik vond het geweldig om zwanger te zijn’, vertelt Amel. ‘Ik had dan ook geen grote ongemakken buiten de typische kwaaltjes zoals misselijkheid en brandend maagzuur. Ik vond het zelfs jammer toen het einde van de zwangerschap naderde, want ik ging die bolle babybuik echt missen.’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Blauwe tutu
‘Mijn zusje, die trouwens bij mijn bevalling aanwezig was, hield een prachtige genderreveal voor ons’, aldus Amel. ‘Zij was de enige die het geslacht op voorhand wist. Ze schakelde zelfs ons hondje Bella in om het geslacht bekend te maken. Ze stak haar in een blauwe tutu met daaraan de ballonnen die het woord boy spelden. Té schattig! Wij waren in de wolken.’
Mijn zus schakelde ons hondje Bella in om het geslacht bekend te maken. Ze stak hem in een blauwe tutu met daaraan de ballonnen die het woord boy spelden.
‘Ik ben zelf vroedvrouw, dus ik bereidde mijn eigen bevalling zo goed mogelijk voor’, vertelt Amel. ‘Al ben je eerlijk gezegd nooit echt voorbereid op zoiets (lacht). Ik maakte een geboorteplan en besprak dat met de gynaecoloog, mijn koffer stond klaar om mee te nemen naar het ziekenhuis met daarin alles wat ik ook maar dacht nodig te hebben waaronder een warmtekussen en lavendelolie. Mijn zusje gaf ik op voorhand duidelijke instructies over welk foto’s ze mocht en zeker niet mocht nemen.’
Helse buikpijn
‘Ik had een stortbevalling, dat wil zeggen dat ik mijn kindje op een kwartiertje persen al in mijn armen had’, zegt Amel. ‘De arbeid die daaraan voorafging verliep ook helemaal volgens plan en daardoor heel rustig. Het enige moment dat ik echt afzag was vlak nadat ik een weeënopwekkend infuus kreeg, dan kreeg ik helse buikpijn! Gelukkig vingen mijn man, zus en een superlieve vroedvrouw me goed op.’
‘Omdat ik zelf vroedvrouw ben, ving ik tijdens de bevalling soms termen op die ik liever niet hoorde’, vertelt Amel. ‘Zo hoorde ik plots het woordje deceleratie wat wil zeggen dat er een daling in de harttonen van de baby is. Ik had onmiddellijk wat stress, maar wilde dat niet laten zien aan mijn man en zus die misschien nog meer zouden panikeren. Gelukkig was er geen reden om ons zorgen te maken, want de baby deed het uitstekend.’
Luchtweginfectie
‘Ons zoontje is vernoemd naar mijn overleden schoonvader die Heidi heette’, zegt Amel. ‘We maakten er Abdelheidi van zodat het in België Abdel wordt en in Tunesië, het land waar onze roots liggen, Heidi. De kraamperiode vond ik, in tegenstelling tot wat iedereen dacht omdat ik zelf vroedvrouw ben, heel heftig! Ik was erg onzeker omdat er heel veel op je afkomt. Ons zoontje kreeg op zeven weken ook nog eens een luchtweginfectie waardoor hij tien dagen in het ziekenhuis moest blijven. Mijn hart brak toen ik onze baby daar zag liggen aan al die draadjes en kabels. Het ziekenhuispersoneel dacht dat ik wel wist wat te doen omdat ik vroedvrouw ben, maar uit emotie vergat ik alles. Ik wilde gewoon even gezien worden als fragiele mama, en niet als ervaren vroedvrouw.’
Mijn hart brak toen ik onze baby daar zag liggen aan al die draadjes en kabels. Het ziekenhuispersoneel dacht dat ik wel wist wat te doen omdat ik vroedvrouw ben, maar uit emotie vergat ik alles.
‘Het moederschap is heel mooi, maar verschrikkelijk zwaar’, zegt Amel. ‘Het wordt nog te veel onderschat en te weinig geapprecieerd door de buitenwereld. Mama zijn is niet enkel zorgen voor je kind. Het is voortdurend stress hebben, onzeker zijn, jezelf verliezen en jezelf verwaarlozen. Gelukkig krijg je elke dag voldoende energie door je kindje te zien lachen en door al de liefde die je van dat kleine wezentje krijgt. Vroeger dacht ik altijd dat ik meerdere kinderen wilde, maar eigenlijk is mijn kinderwens volledig vervuld door Abdelheidi.’
Ik liet een 3D-echo maken in Tunesië toen ik 7 maanden zwanger was. Daarboven is een foto van toen hij tien daagjes oud was. Een gekke gelijkenis!
Hier ben ik net geen 8 maanden zwanger. Ik vond het zalig om zwanger te zijn en vond alle fysieke veranderingen superboeiend. De foto trok ik op een huwelijk, de hakken heb ik niet lang aangehouden (lacht)!
Ons hondje Bella maakte het geslacht van de baby bekend met een blauwe tutu. Fantastisch geregeld door mijn zusje Meriam.
De foetale harttoontjes werden gemonitord en het infuusslotje werd geplaatst. Uiteindelijk werd het een vlotte bevalling, zonder epidurale anesthesie.
Het geboortekaartje postte ik gewoon op social media om de geboorte aan iedereen bekend te maken. Het doopsuiker bestond uit suikerbonen, zeepjes met de geur van de oranjebloessem uit de tuin van mijn schoonouders, olijfolie eveneens uit die achtertuin en het hydrolaat van de oranjebloesem.
Hier was hij slechts tien dagen oud, en hij poseerde al als een volleerd model.
Na de bevalling brachten Abdelheidi en ik een bezoekje aan de osteopaat om ervoor te zorgen dat we allebei geen kneuzingen overhielden aan de intense bevalling.
Toen ons zoontje vijf maanden oud was gingen we naar Parijs. Een zalig tripje met ons drietjes.
Sorry papa, maar dit jaar had ik een nieuwe valentijn, deze knappe Abdelheidi heeft mijn hart veroverd sinds 30 oktober. Gelukkig vond papa het niet erg (lacht).
Deze foto werd getrokken bij oma en opa thuis tijdens de feestdagen.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
