'Ik was toen net 21 en startte met mijn studies aan de hogeschool.'
Hanne (23): ‘Ik was ongepland zwanger. Mijn wereld stond helemaal op z’n kop.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Hanne (23) en Elias (23) werden ongepland zwanger. Ze zijn nu de trotse ouders van Babs.
‘Mijn wereld stond helemaal op z’n kop toen Elias en ik bij de gynaecoloog ontdekten dat ik elf weken zwanger was’, vertelt Hanne. ‘Het was helemaal ongepland. Ik wilde wel altijd jong mama worden, maar dat betekende gewoon ergens voor mijn dertigste. Ik was toen net 21 en startte met mijn studies aan de hogeschool. Onze wereld stond even op z’n kop en we moesten heel veel in één keer verwerken.’
Gender reveal
‘Net omdat de zwangerschap niet gepland was, hebben we het onze familie niet op een originele manier kunnen vertellen omdat we zelf nog in shock waren’, aldus Hanne. ‘Achteraf gezien heb ik daar wel veel spijt van, want dat kan zo’n mooi moment zijn om te delen met je geliefden. Gelukkig was iedereen, na het initiële verschieten, heel enthousiast en vooral blij voor ons.’
Ik ben graag mama, maar ik voel me soms wel nog onzeker in die rol. Zeker omdat ik zelf in een heel warm nest opgroeide, wil ik net zo’n goede mama zijn voor mijn dochtertje.
‘We hielden geen babyshower, maar wel een genderreveal’, zegt Hanne. ‘Ik wilde ver weg blijven van het klassieke roos voor een meisje of blauw voor een jongen, dus kocht ik een ballon die geel en oranje was om bekend te maken dat we een dochtertje verwachtten (lacht). We kozen voor twee peters, namelijk mijn broer en de broer van Elias. We vulden een kratje met zaadjes die ze konden planten zoals peterselie. De vraag die daarbij stond was: wil jij mijn peter(selie) worden?’
Geen voorbereiding
‘Ik bereidde me bewust niet voor op de bevalling’, aldus Hanne. ‘Ik las geen boeken, volgde geen lessen en bekeek geen filmpjes op voorhand. Ik dacht: hoe minder ik weet, hoe beter. En dat was uiteindelijk wel zo. Op die manier begon ik niet te panikeren als het bij mij iets ander verliep. Ik wist wel dat het veel pijn zou doen, en dat was ook zo! Mijn ontsluiting werd maar niet groter en ik vloekte vaak dat al die vreselijke weeën voor niks waren.‘
‘Na 21 uur mocht ik ons dochtertje in m’n armen houden en ik begon meteen te huilen’, gaat Hanne verder. ‘Er overviel me een warm gevoel en ik dacht: dat is óns dochtertje! Je kan dat moment eigenlijk niet beschrijven, je moet het zelf meemaken om het te begrijpen. We kozen voor de naam Babs omdat we een unieke naam wilden, maar wel eentje die makkelijk was om uit te spreken aangezien er wel wat uitgesproken dialecten zijn in de familie (lacht).‘
Maatschappelijke druk
‘De eerste weken thuis waren best zwaar omdat we nog bij mijn ouders woonden’, aldus Hanne. ‘We konden dus altijd wel rekenen op hulp, maar ik vond het net moeilijk om Babs uit handen te geven. Ze was negen maanden zo dicht bij mij en dat moest ik plots delen met anderen. Ik ben graag mama, maar ik voel me soms wel nog onzeker in die rol. Zeker omdat ik zelf in een heel warm nest opgroeide, wil ik net zo’n goede mama zijn voor mijn dochtertje.’
Wat me wel verbaasde, is de druk die de maatschappij oplegt voor een mama. Je moet precies alles van de eerste keer perfect doen. Terwijl een papa veel sneller een complimentje of applaus krijgt als hij iets doet.
‘Mama worden heeft me veranderd, want ik ben veel volwassener geworden’, aldus Hanne. ‘Wat me wel verbaasde, is de druk die de maatschappij oplegt voor een mama. Je moet precies alles van de eerste keer perfect doen. Terwijl een papa veel sneller een complimentje of applaus krijgt als hij iets doet. Ik weet dat ik nog veel kan leren, maar ik doe alles voor mijn dochtertje en zie haar doodgraag. Elias en ik willen zeker nog kindjes. Twee of drie, we zien wel wat de toekomst voor ons in petto heeft.’
In blijde verwachting van onze kleine spruit.
Op deze manier vroegen we onze broers als peter.
Babs’ eerste foto in het ziekenhuis.
Het geboortekaartje ontwierp ik volledig zelf. Ik vond het ontzettend moeilijk, maar ik ben heel blij met het originele resultaat.
De doopsuiker stelden we zelf samen en bestond uit pruimenconfituur, zoute karamelbolletjes, limonade van uit de buurt en lolly’s voor de kleinsten.
In Babs’ babykamer staat een stoere tipitent waar ook Elias graag vertoeft.
Ik liet haar naam tatoeëren op m’n arm in vrolijke kleurtjes.
Ze vindt het fantastisch om, lekker ingeduffeld, overal met ons mee te gaan.
Babs gaat heel graag in bad. Haar verwenmomentje.
We zijn gek op ons dochtertje!
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
