‘Het voorbije jaar zag ik mijn dochters groter worden en mezelf kleiner, tot ik bijna helemaal verdween’

Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en dankzij of ondanks dat, doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.

Nieuwe dag, nieuwe kansen. Zo klinkt het weleens. Maar het voorbije jaar heb ik gemerkt dat je daar een eigen versie van maakt als je je niet goed voelt: nieuwe dag, nieuwe moeilijkheden. Zo zag ik het zodra ik mijn ogen ’s morgens opende, wel bijna 365 keer na elkaar. Of toch minstens 200 keer. Nu dat jaar op zijn einde loopt, sluipt er ook een nostalgisch gevoel in. Behalve je verjaardag is er geen andere dag in het jaar die je zo doet terugkijken op wat geweest is, om ook vooruit te kijken naar wat nog kan komen. Om dan te besluiten dat je nooit echt voorbereid kan zijn, op alles en niets.

Zelf ben ik blij dat dit jaar voorbij is en dat we het kunnen afronden en klasseren in de geschiedenisboeken. Het voorbije jaar is er voor mij namelijk heel veel en tegelijk niets gebeurd. Ik ben niet meer dezelfde persoon als 365 dagen geleden, en toch ben ik ook niet iemand helemaal anders. Ik ben wel tien versies van mezelf geweest. Ik was de mama die haar best probeerde te doen, de partner die haar best probeerde te doen. De vriendin, de dochter, de zus, de zelfstandige… Telkens iemand die haar best probeerde te doen. En alle versies hadden vaak het gevoel dat ze het goed deden, maar evengoed dat ze faalden. Dat ze het anders moesten aanpakken, maar hetzelfde bleven doen.

Het voorbije jaar zag ik mijn dochters groter worden en mezelf kleiner, tot ik bijna helemaal verdween, om uiteindelijk weer mee te groeien op hun tempo. Of misschien toch iets trager, want zij zijn razendsnel. Ik ben vaak bang geweest dat ik hen en anderen tekortgedaan had omdat ze zagen dat ik het moeilijk had en zij het daarom ook niet makkelijk hadden. Ik ben vaak bang geweest dat ik mezelf tekortgedaan had.

Nieuwe dag, nieuwe kansen. Nieuwe dag, nieuwe moeilijkheden. En bij uitbreiding: nieuw jaar, nieuwe moeilijkheden. Ik leer stilaan om die gedachte los te laten. Dat doe ik nog elke dag opnieuw en dat zal ik dus ook in dit nieuwe jaar doen. Wat dat jaar zal brengen, weet ik niet. Maar toen de oudste haar nieuwjaarsbrief al op kerstdag wilde voordragen en enthousiast riep dat ze een ‘liefdesbrief’ had, wist ik dat het allemaal alleen maar makkelijker zou worden.

Meer columns van Nele lees je hier.