Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Er zijn dagen geweest waarop ik mijn kleuter met haar badpak over haar kleren naar school heb laten gaan. Er zijn nachten geweest waarin ik haar heb laten slapen met haar schoenen aan, ik heb haar al laten eten op tafel in plaats van op haar stoel en één keer heb ik haar bijna achterstevoren in haar autostoel laten meerijden. Dat kwam simpelweg omdat ze elke vorm van gezag ondermijnde, waardoor we in een crisissituatie met snot en tranen terechtkwamen.
Zij en ik waren verlamd door de vaststelling dat ik in mijn opvoeding faalde. Omdat ík faalde en mijn kind zo triomfeerde, wat toch niet de bedoeling kan zijn. Maar op een bepaald moment sta je dus op een willekeurige parking te lande te overwegen of je je kind echt achterstevoren kan en mag vervoeren en zijn je opties beperkt tot het stellen van die ene vraag: wat moet ik doen?
Bij de ene optie zijn anderen ervan overtuigd dat ik mijn kinderen te weinig toelaat, bij de andere zijn ze ervan overtuigd dat ik mijn kinderen te veel toelaat.
Meestal is dat een retorische vraag, misschien is het zelfs gewoon een noodkreet of het onhandige verzoek dat iemand anders het komt oplossen in mijn plaats. Er bestaat ook geen duidelijk antwoord op die vraag omdat er volgens mij steeds twee opties zijn. Bij de ene optie zijn anderen ervan overtuigd dat ik mijn kinderen te weinig toelaat, bij de andere zijn ze ervan overtuigd dat ik mijn kinderen te veel toelaat. En bij beide opties is het duidelijk wat ik moet doen: enerzijds gewoon wat milder zijn en anderzijds gewoon wat strenger zijn, telkens overgoten met een saus van consequentie.
Want wanneer je als moeder al die goede raad krijgt, lijkt het op slechts die twee adviezen neer te komen. En hoewel ik in elke opvoedingsmethode voor- en nadelen zie, weet ik niet wat me daaraan het meest irriteert: het feit dat die twee adviezen elkaar compleet tegenspreken of het feit dat verondersteld wordt dat het allemaal iets is wat je zomaar ‘gewoon’ kan doen.
Alsof het echt zo simpel is. Alsof je als ouder in moeilijke situaties niet al alles geprobeerd hebt, van mild tot streng ouderschap en alles daartussenin. Alsof je niet al gezalfd en gedreigd hebt, begrip en onbegrip getoond hebt en gelachen en gehuild hebt. Alsof je niet al alles hebt gedaan wat je dacht dat je kon doen, tot je dus niet meer weet wat je nog kan doen. Of moet doen. Ik denk dat je tijdens die crisismomenten daarom wat milder voor jezelf en wat strenger voor al die anderen mag zijn en gewoon moet doen wat jou het snelst door die crisis heen helpt.
Meer columns van Nele lees je hier.
