Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Alleen zijn is niet moeilijk, leer het nu!’ Het was een duidelijke boodschap als onderwerp van een ongelezen mail in mijn inbox. En in tegenstelling tot de mails die me moeten herinneren aan achterstallige betalingen, trok dat onderwerp wél mijn aandacht. Ik klikte op de mail, probeerde de inhoud te lezen en besefte nog voor ik drie woorden ver was dat ik eigenlijk alleen moest zijn om te kunnen lezen. En in mijn huishouden is alleen zijn een zeldzaamheid.
In volle bezetting zijn wij namelijk een gezin van zes. En op momenten dat we met dat gezin van zes allemaal samen en tegelijk in huis zijn, geraken we elkaar soms allemaal samen en tegelijk een beetje beu. Ik geraak mezelf zelfs al beu na vijf minuten, moet je niet vragen. Ik wil het dus wel leren, alleen zijn. Vooral dan het deel waar je anderen moet afschudden om effectief even alleen te zijn, want dát is voor mij de moeilijkheid.
Toen ik dan toch eindelijk alleen op het toilet zat met die mail geopend op mijn smartphone, besefte ik dat het een luxeprobleem is om zoveel mensen om je heen te hebben.
Zo had niemand me bijvoorbeeld verteld dat ik me al in de wasberging moest ver stoppen met een zak chips om even wat me-time te hebben en dat ik nooit nog zonder publiek zou kunnen gaan plassen zodra ik kinderen had. En dan nog wordt die toiletdeur acht keer opengetrokken: gemiddeld twee keer per huisgenoot met een leeftijd boven de acht maanden. Het is een geluk dat de baby nog niet kan kruipen of het aantal steeg naar tien en dan lag zij ook aan mijn voeten, naast mijn broek die op mijn enkels hangt en de moed die dan in mijn schoenen zakt. Toen ik dan toch eindelijk alleen op het toilet zat met die mail geopend op mijn smartphone, besefte ik dat het een luxeprobleem is om zoveel mensen om je heen te hebben. Mensen die je graag ziet, dan nog. Want er zijn ook andere mensen. Mensen die echt alleen zijn. In de andere betekenis van het woord.
Het zijn die mensen die genoemd werden in dat nieuwsbericht in mijn mailbox. Het zijn eenzame mensen. Mensen die in tijden van lockdowns en quarantaines niemand anders dan zichzelf hadden om op terug te vallen en die nu niet eens veel verschil merken in vergelijking met de voorbije twee jaar. En zij zouden vast maar wat graag een stukje van mijn drukte zijn of hebben. Volgens het nieuwsbericht moet een mens oefenen in het alleen-zijn. En dat doe je blijkbaar het best door gewoon alleen te zijn. Simpel. Ik spoelde het toilet door, trok mijn broek weer omhoog en hoorde iemand rommelen aan de deurklink. Voor de vijfde keer al. ‘Bezet!’ riep ik. ‘Ik ben aan het oefenen!’
Meer columns van Nele:
