Anaïs: ‘Soms voelt het hier als een ander tijdperk, alsof ze liever achteruit gaan dan vooruit’

Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha. Daarom pent ze haar gedachten wekelijks in een brief neer naar haar. Deze week: de abortuswet.

Onlangs mocht ik met een goede vriendin naar een opname van The Tonight Show met Jimmy Fallon, je weet wel, die host die met zowat alles lacht. Nu viel er echter bitter weinig te lachen, want het was één dag nadat een schutter negentien kinderen en twee volwassenen had vermoord in een basisschool in Uvalde. The show must go on, moeten ze gedacht hebben bij NBC, dus werd de bank gevuld met Jon – Don Draper – Hamm, een of andere Nascar-driver op wiens racehelm de Amerikaanse vlag prijkt, en ex-woordvoerster van het Witte Huis Jen Psaki. ‘Wat kunnen wij, als volk, doen om dit te stoppen?’ vroeg een bezorgde Jimmy tijdens het interview met die laatste. ‘Ga naar buiten, stem en laat je horen’, zei die als diplomatisch, nietszeggend antwoord terug. Hóé nietszeggend dat antwoord juist was, bleek al enkele weken later.

Het Hooggerechtshof schoot toen een wetsvoorstel af dat het gebruik van wapens in het openbaar wilde inperken, wegens ‘in strijd met The Constitution’ – dat archaïsch papiertje geschreven in 1787. ‘Soms voelt het hier als een ander tijdperk’, zucht ik tegen een Belgische vriendin aan de telefoon. ‘Alsof ze hier liever achteruit gaan dan vooruit.’ Mijn woorden waren nog niet koud of ze gingen nog een stapje verder, en wel zo’n vijftig jaar. Mijn lief en ik zijn met de trein onderweg naar New York. Het is de dag dat The Supreme Court de klok terugdraaide en het recht op abortus in sommige staten werd afgeschaft. For fuck’s sake, America.

Op de bank voor ons zitten enkele tieners, ze hebben pamfletten gemaakt en zijn op weg naar Washington Square Park om er te protesteren tegen de nieuwe wet. Er hangt een trieste verslagenheid in de wagon. ‘Ik begon te huilen toen ik het hoorde’, vertelt de zestienjarige Sofìa, omringd en gesteund door haar vriendinnen. Hun leerkracht, een ietwat oudere vrouw, is met hen meegekomen ter begeleiding, hoewel de school al enkele uren uit is. Als een coach moedigt ze haar leerlingen aan en zegt dat ze de hoop niet mogen verliezen. ‘We got this’, klinkt het. Maar wanneer ze nadien een flauwe glimlach in mijn richting forceert, zie ik dat ze het zelf ook niet meer goed weet.

De volgende dag loop ik met enkele vrienden een race ter ondersteuning van de Pride-beweging. Vlak voor de start krijgen we, na het Amerikaanse volkslied, een speech van een van de organisatoren te horen. Hij vertelt dat hij en zijn trans boyfriend bang zijn, terrified, en benadrukt hoe belangrijk het is om op straat te komen, zeker nu rechter Clarence Thomas openlijk liet weten dat hij ook de lgbtqia+-rechten wil terugschroeven. ‘Nu meer dan ooit.’ Ik meen een krak in zijn stem te horen, maar hoop vurig dat het aan de microfoon ligt.

Anaïs

Lees ook:

• ‘Ik kan goed doen alsof ik Spaans spreek. Behalve dan die keer dat ik mijn Mexicaanse schoonouders “een gelukkige anus” wenste.’
• ‘Nu ik mijn vriendin haar prachtige baby zag combineren met zelfzorg én plezier, gingen mijn eierstokken toch rammelen’
• ‘Ik zie mijn kans schoon om over het heilige gras van Harvard rond te dwalen’