Anaïs: ‘Iemand die je aanvaardt met al je onzekerheden en dommigheden, dát is pas sexy’

Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.

Hoi Kash,

Zijn er betere manieren om mijn tijd te spenderen dan Fuckboy Island te bingewatchen? Volgens mijn lief wel, maar ten eerste: I don’t care, en ten tweede verloor hij al zijn geloofwaardigheid toen ik hem ‘Don’t pick Garreth’ hoorde fluisteren. Voor zij die dit randfenomeen nog niet kennen: het is een datingshow waarin drie vrouwen moeten kiezen tussen twaalf nice guys – op zoek naar een partner – en twaalf fuckboys – goesting in sporadisch gemuil en kans op 100.000 dollar. Scripted of niet, het houdt me niet tegen om van tijd tot tijd met m’n ogen te rollen en arrogante verwensingen naar de tv te brullen.

Eén uur lang doen alsof ik het allemaal beter weet, me superieur voelen en met dramatische gebaren ‘Ik wist het, hè!’ te roepen. Het is nochtans niet zo lang geleden dat ik zelf keuzes maakte die mijn vriendinnen naar hun gsmschermpje deden gillen. Ik herken het heus wel wanneer Sarah, een van de deelneemsters, tegen beter weten in haar hart volgt, gelovend dat ze een diepe connectie heeft opgebouwd met een dude die haar met het prijzengeld nieuwe borsten wil kopen. Zelfs een vervallen Bongobon lijkt sympathieker.

Wanneer ik zulke hartverscheurende situaties zie ontplooien, moet ik altijd denken aan het boek The Perks of Being a Wallflower. Er is een passage waarin Charlie, het hoofdpersonage, zich afvraagt waarom mensen houden van iemand die hen slecht behandelt. ‘We accept the love we think we deserve’, luidt het antwoord. Het is iets waar ik zelf ook lang mee worstelde. Mijn eerste lief was het type om onder het mom van ‘eerlijkheid’ te verkondigen hoe knap hij mijn vriendinnen vond, gevolgd door kledingsuggesties en sporttips, ‘want alles kan beter’. Ik spurtte meermaals naar de Meir of de kapper, hopend dat hij me dan eindelijk wél zou aanvaarden. Als een kwetsbare kandidaat voor een of andere make-overshow hoopte ik op een positieve reactie, maar belandde telkens bij de bloopers van Idool.

Ik ben de eerste om toe te geven dat er weinig zo spannend is als een passionele romance, want ik was zelf een destructieve liefdesjunk. Maar iemand die je het gevoel geeft niet goed genoeg te zijn, je belachelijk maakt en zegt dat je overdrijft wanneer je gekwetst bent door zijn/haar/hun woorden, is een toxic tikkende tijdbom. Iemand die je aanvaardt met al je onzekerheden en dommigheden, dát is pas sexy. Iemand die je vraagt om je nieuwe jurkjes te tonen en ‘neem ze gewoon allebei’ zegt, iemand die je troost en kust wanneer je door die froufrou op Jon Bon Jovi lijkt en je een glaasje wijn inschenkt tijdens de finale van Fuckboy Island, daar kan niets tegenop. Tenzij 200.000 dollar misschien.

Anaïs

Lees ook:

•  ‘Ik wens dat het familierecht zich aanpast aan hoe relaties en kinderen vandaag worden gevormd, en niet omgekeerd’
• ‘Ondanks al die fantastische venten zijn er toch nog steeds een paar assholes te veel’
• ‘Wanneer in je vriendenkring een andere levensfase is aangebroken, is het soms lastig om ongewild aan de zijlijn te staan’