Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha. Daarom schrijft ze haar gedachten wekelijks in een brief neer naar haar. Deze week: Belgen en complimenten aanvaarden.
Liefste Kash,
Er zijn veel dingen die ik niet begrijp: zowat alles onder de noemer ‘technologie’, belastingen, hoe iets los te laten, mijn godverdomse Word die constant verspringt, reikimassages, hoe ik make-up moet blenden en mensen die zeggen dat ze niet van complimentjes houden. Want ik vraag je, wie hoort er nu niet graag iets positiefs over zichzelf? Ik zal het je zeggen. Belgen. That’s who. Ikzelf hou van complimenten. Hoe meer, hoe liever. Stuur me felicitaties en hartelijke berichtjes, zeg me hoe geweldig en uniek ik ben. En amai, seg – zo getalenteerd! Via WhatsApp mag ook.
Maar ik, en de meeste Belgen met mij, sucken in het aanvaarden van al dat moois. We vinden het lichtjes ongemakkelijk en we willen het downplayen. Dan vermelden we dat dat nieuwe jurkje ‘slechts een soldeke was’, of we wuiven het weg en vragen verbaasd: ‘Och, deze ouwe vod?’. Amerikanen zijn in veel dingen kut, maar bij het ontvangen van een pluim steken ze die gretig op hun hoed en zeggen ze iets sympathieks terug zonder er afbreuk aan te doen. ‘Thanks, love your hair’, zeggen ze dan. Of ‘Cute oufit!’, een echte klassieker. Toegegeven, het is vaak weinig origineel en het lijkt haast onderdeel van de verplichte smalltalk, maar het is lief en het doet deugd. En daar kunnen wij wat van leren.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van de Belgische nuchterheid. Af en toe ongeïnteresseerd de schouders ophalen en elkaar straal negeren, héérlijk.
Toen ik enkele jaren geleden in mijn eentje ging rondtrekken in Brazilië (‘Moedig? Ach nee, je ontmoet al snel nieuwe mensen!’), keek ik er op het strand mijn ogen uit. Niet op de creepy Bart De Pauw-manier, maar eerder met een nieuwsgierige blik vol bewondering. Ik zag er vrouwen met eender welk lichaamstype minuscule bikini’s dragen. Ze waren trots op hun lijf. Ze straalden ongecompliceerde vrijheid uit. En niemand die er iets van vond of zei, terwijl ik er in mijn zelfopgelegde keurslijf in een zwart badpak, verhuld onder een pareo, op m’n handdoek zat. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van de Belgische nuchterheid. Af en toe ongeïnteresseerd de schouders ophalen en elkaar straal negeren, héérlijk. Maar een warm complimentje – los van die geforceerde complimentendag – werkt aanstekelijk en doet mensen groeien.
Sinds ik in New York woon, koop ik al eens iets wat ik in België nooit zou dragen, zoals croptops en batikjeans. Alles mag, en experimenteren wordt zelfs aangemoedigd. Ik stel dan ook voor om elkaar wat meer complimenten te geven. Laten we stoppen met die negatieve ‘Kijk díé!’-opmerkingen wanneer iemand een gewaagde Euphoria-make-uplook of een topje met goed gepositioneerde underboob draagt. Geef eerder een complimentje voor de moed. Had ik trouwens al gezegd dat ik je vorige column heel leuk vond?
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
