'Maan ik hen tot kalmte of neem ik mijn gsm?'
Anaïs: ‘Het gekibbel tussen de twee vrouwen in de subway ontaardt in een staarwedstrijd’
Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe Anaïs vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Arkasha,
‘Stop staring at me.’ De vrouw op het bankje naast me sist dreigend naar de vrouw tegenover haar. ‘I do whatever the fuck I want’, reageert die. Terwijl de subway hobbelend en krijsend naar de volgende halt snelt, tikken haar lange gelakte nagels een voor een op haar nepleren handtas. Het lijkt wel een scène uit een slechte film. Het gekibbel ontaardt in een staarwedstrijd en ik kijk vanuit mijn ooghoeken voorzichtig mee. Zal ik mijn gsm bovenhalen? Moet ik hen tot kalmte manen? Maar nog voor ik ‘Dames, alstublieft, zeg!’ kan roepen, kom ik aan op mijn bestemming en wring ik me tussen de vele pendelaars door een weg naar buiten.
Het is een typische gebeurtenis in een heftige stad vol grote ego’s. Eat or be eaten, en dat nog vóór tien uur ’s morgens. Om het plaatje helemaal af te maken, knalt de stem van New Yorkse comedylegende Jerry Seinfeld krakend door de boxen, ons er vriendelijk aan herinnerend dat we een mondmasker moeten dragen. Aangezien de ondergrondse gangen naar een vervallen potpourri van zurige pis en uitgesmeerde stront ruiken, trek ik het mijne sowieso tot ver over mijn neus. Maar toch zal ik het de komende maand missen om in deze licht ontvlambare mengelmoes rond te lopen.
Mijn lief en ik zijn namelijk op vakantie in Italië, om daarna enkele weken bij familie en vrienden in België te zijn. Je zou denken dat ik de vele toeristen ondertussen wel gewend ben, maar New York is nog maar sinds kort weer open voor vakantiegangers en buitenlanders. Daardoor kon ik anderhalf jaar lang rustig over het anders drukbezochte Times Square slenteren, en in de musea en theaters hoefde ik zelden aan te schuiven. Dat is in Italië wel anders. Bij de Trevifontein in Rome slalommen we tussen poserende influencers door, en in een restaurant in Venetië zitten zoveel Nederlanders dat ik me alvast op de Antwerpse Meir waan. Wanneer het koppeltje naast ons hun bruschetta’s met mes en vork snijdt, kijk ik hen vol ongeloof aan. ‘L’enfer, c’est les autres’, zei Sartre, maar die mens is allang dood en Italië is ondanks de drukte echt prachtig.
Zelf gaan we ook helemaal op in onze nieuwe rol van toerist. Met een buik vol pasta bollen we van gondola naar geruite tafelkleedjes en overvloedige Aperols. Bij een laatste koffie in de schaduw van de Duomo in Milaan kijken we elkaar tevreden aan. Maar ondanks de pracht van de afgelopen week kijk ik er nu toch vooral naar uit om mijn papa vragend te zien opkijken vanachter zijn grote krant. En naar de zelfgemaakte lasagne van mijn mama. En ja, zelfs naar dat neefje dat mijn volle kop thee omkiepert met een blik die zegt: ‘I do whatever the fuck I want.’
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
