Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Liefste Arkasha,
Hij heeft van die staalblauwe ogen die je doordringend, priemend aankijken. Een tikkeltje nonchalant hangt hij achterover in een stoel. Berekend empathisch en zacht, maar bij de minste tegenspraak flitsen van een dreigende kracht. Op onbewaakte momenten straalt zijn blik een grimmige boodschap uit. Zelfs presentator Tim Hofman, die nochtans alle recht heeft om stevig in z’n schoenen te staan, lijkt het te voelen. Het is een blik die zegt: ‘Doe maar niet zo moeilijk.’
Ondanks dat ik doodop ben van de jetlag, krijgt de BOOS-documentaire over The Voice of Holland mijn volledige aandacht. Mijn lief zit naast me. Hij kijkt met slechts een half oog mee, want met de overige anderhalf moet hij, geheel toevallig in thema, een online training over sexual harassment volgen. Niet omdat hij iets mispeuterd heeft – god, laat het uit -, maar omdat bedrijven in New York gepusht worden om jaarlijks dat soort trainingen te organiseren, zowel op management- als op werknemersniveau.
Alsof paperclipventje Clippy te voorschijn zal komen met tips en tricks over grensoverschrijdend gedrag.
De wet werd pas in 2018, na Weinstein en het begin van de #MeToo-beweging, in het leven geroepen, maar toch voelen de filmpjes nu al oubollig aan. Belerend en schooltv- achtig. Alsof paperclipventje Clippy te voorschijn zal komen met tips en tricks over grensoverschrijdend gedrag. Misschien moeten ze hem vervangen door een klein bewegend lulletje, want het geheel ziet er best lullig uit.
De avond erna gaan we met een bevriend koppel naar een Indiaas restaurant. Boven de vele kleurrijke kommetjes en spicy samosa’s ontstaat er een gesprek. H. vertelt dat er bij hem op kantoor posters hangen met de slogan ‘You report it. We get it. Let’s end it.’ ‘Hebben mensen dat dan echt nodig om te beseffen dat iets niet mag?’ vraag ik. ‘Nee, maar het is een duidelijke reminder van bovenaf.’ ‘ Zoals de “Eat fruit for a fruitful day”- posters op school’, lacht E.
Bart de Pauw, die van die andere breed uitgesmeerde zaak, weet het aan de veranderende tijdsgeest.
Het is simplistisch om te denken dat systemisch misbruik eruit gaat met een catchy slogan en een jaarlijkse tutorial. Hell, na al die tijd heb ik ‘How to Dutch braid your hair’ nog steeds niet onder de knie. Maar laat de bedrijfscultuur alvast kleuterachtig duidelijk zijn. Bespreekbaar en realistisch in plaats van naïef te hopen dat het niet gebeurt. Jeroen Rietbergen zou zich intussen, volledig volgens het Hollywood playbook, hebben laten opnemen voor een seksverslaving (‘Hij kon er niet aan doen, het is als een ziekte!’). Bart de Pauw, die van die andere breed uitgesmeerde zaak, weet het aan de veranderende tijdsgeest. En John de Mol zei dat vrouwen maar wat sneller aan de bel moeten trekken. Fouten toegeven is moeilijk, maar jongens toch, het is tijd om de hand in eigen boezem te steken. En niet in die van een vrouw.
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
